OBSESSION

A Daison Legaspi Story

Natahimik ang buong silid ng pumasok sa kwarto ang magandang katulad mo. Mayroon kang bilugang mukha, singkit na mata na may mahahabang pilik mata, matangos na ilong at mayroon kang mapupulang labi na kasing pula ng dugo, makinis at maputi ang iyong balat at mayroon kang katangkaran na papasa sa pagiging modelo. Mahahaba ang iyong kulay kahoy na buhok na hanggang bewang at ngayo'y nakangiti ka sa aming harapan ng malapad kita ang iyong perpekto at mapuputing mga ngipin.

"Magandang umaga, ako nga po pala si Angelica Reese."

Hindi ko mapigilan ang mapangiti sa tuwing naaalala ko kung paano ko nasilayan ang maganda at maamo mong mukha. Labis na akong namangha sa iyong napakagandang mukha unang beses pa lamang nakita, agad akong natunaw sa iyong mga ngiti nang ikaw ay nagpakilala.

Dalawang taon na mula ang nakalipas at hanggang ngayon ay humahanga parin ako sayo, hindi, mahal na nga yata kita. Tanga mang maituturing na minamahal kita ng higit pa sa pagmamahal ko sa magulang ko maging sa sarili ko. Wika nga ng ilan, obsesyon raw ang tawag dito. Pasensya na, mahal lang kasi talaga kita.

Dumaan ka sa harapan ko ng kasama ang isa mong kaibigan. Napangiti ako. Kasabay ng ilan nating kaeskwela na napangiti rin matapos makita ka. Nginitian mo sila at kumaway-kaway kapa ganoon din ang ginawa nila. Lahat sila ay hinahangaan ka dahil sa iyong kabutihan. Ni minsan ay hindi ka nagpakita ng masama sa kahit na kanino man, bagay na labis kong minahal sayo.

Ikaw na siguro ang pinaka mabait at pinaka magalang na taong nakilala ko. Kung paano mo galangin ang iyong mga magulang at lahat ng matanda o mas may edad sayo na nakakasalubong mo sa daan ay labis na nakakapag palambot sa puso ko. Sa milyon-milyong tao na nabubuhay ngayon sa mundo, isa ka sa may pinaka busilak na puso.

Hindi ka nagsasawang tumulong sa iba kahit na mapa-simple o mabigat na bagay pa. Palagi kang nagpapasalamat sa kahit na kanino sa tuwing may natutulungan ka, at ang mas higit na nakakatuwa roon ay hindi mo nakakalimutang magpasalamat sa diyos araw araw hanggang sa gabi bago ika'y matulog.

Sa makabagong henerasyon ngayon, iilan nalang sa mundong ito ang namumuhay sa makalumang pamamaraan. Hindi ka puweding maihalintulad sa ibang babae na makikita sa paligid, ibang iba ka at natatangi na sinoman. Ni minsan ay hindi kapa nagkakaroon ng kasintahan kahit na minsan ay nakikita kitang kinikilig sa ibang kalalakihan. Marami at halos pila pila ang lalake na gustong ikaw ay ligawan pero wala ni isa sa kanila ang sinagot mo. Nasayo na ang lahat kaya naman walang sinomang lalake ang hindi mahuhulog sayo, pero palagi mong sinasabi sa kanila na..

"Hindi pa ito ang tamang panahon..."

Napakaswerte ng taong iibigin mo, maswerte pa sa pinaka maswerte. May pagasa kayang maging ako iyon?

"Ano, Daison? Nakatitig ka na naman sa kaniya. Sabi ko naman kasi sayo, diskartihan mo na. Alam mo, walang mapapala yang pagiging torpe mo."

Umupo sa tabi ko ang isa kong kaibigan na si Carlo. Talamak ang babaeng nagugustuhan nito at hindi narin mabilang sa kamay ang mga naging karelasyon nito, hindi rin naman kasi maitatangi na gwapo itong si Carlo kaya hindi na biro kung marami ang magkagusto sa kaniya. Masaya nga ako at ang mahal kong si Angelica lang ang hindi nagkakagusto sa kaniya.

"Wag, ayoko! Mabubusted lang ako. Alam mo namang sa dami ng nagtangkang manligaw sa kaniya ay ni isa wala siyang sinagot, ako pa kaya na hindi naman kagwapuhan?"

Sigurado ngunit puno ng negatibo ang isinagot ko sa kaibigan ko. Sa sobrang pagmamahal ko sayo, maging ang sarili ko ngayon ay pinagdududahan ko na kung karapat-dapat nga ba ako sayo.

"Hirap sayo masyado mong dina-down ang sarili mo. Alam mo bro, gwapo ka at matalino, sigurado akong magugustuhan ka niya, sa tamang panahon.. Hahahaha!"

Loko-loko talaga ang isang ito. (sigh) pero siya lang ang kaibigan ko dahil bihira lang naman akong makipag kaibigan sa iba. Wala rin naman nagtatangkang lumapit pa sakin dahil daw sa pangit na itsura ko. May ka-kapalan kasi ang buhok at medyo mahaba ito, tapos nakasuot din ako ng makapal na salamin at ang suot kong uniform ay medyo may kalakihan ng kaonti sa akin. At huwag naring makakalimutan na kilala ako sa eskwelahan na lalaking palaging may dalang makakapal na libro. Nerd ang tawag sa akin dahil ganoon daw ang tawag sa mga katulad ko. Sa pangit na itsura kong ito, sa tingin mo kaya magkakagusto ang isang katulad mo sa akin?

Pumasok na ako ng aming silid dahil tapos na ang break time. Wala pa ang ibang kaklase natin nun ng maabutan kitang nakaupo sa iyong silya, nagiisa. Nagaalinlangan akong tumuloy dahil sa hiya, balak ko na sanang huwag na munang pumasok ngunit nakita mo na ako at biglang bumilis ang tibok ng nginitian mo ako, ayokong isipin mong weirdo ako kaya kahit kinakabahan ay tumuloy ako.

"Hi, ikaw si Daison hindi ba?"

Kinausap niya ako. Hindi maesplika ang aking nararamdaman ng ako ay iyong kinausap. Halo halo ang aking nararamdaman at kabilang na roon ang kaba, galak, pagkasabik at hiya. Nanliliit ako sa sarili ko dahil isa lang akong mababang nilalang na iniiwasan ng lahat samantalang ikaw ay ginagalang, nirerespeto at hinahangaan ng lahat, pero sa kabila ng aking pagkahiya sa sarili, nagawa kong sumagot kahit na mayroon pang nakakabit na pagkautol sa aking mga salita.

"A-ah, oo, a-ako nga..."

"Napapansin narin kita noon dahil palagi kang tahimik at nagiisa. Hmm, alam mo na? Gusto sana kitang lapitan kaso nahihiya ako kasi baka hindi mo ako pansinin."

Napapansin niya ako. Binalak niyang pansinin ako. Heto na yata ang pinaka masayang nangyari sa buhay ko. Pero mistulang nablangko ang utak ko dahil wala akong maisip na maisasagot sayo. Buti na lamang at tumunog na ang bell at waring sa isang iglap, biglang muling umandar ang oras at ang ating mga kaklase ay isa isa nang nagsipasukan ng silid.

Sayang ang pagkakataong ibinahagi ng diyos na hindi ko manlamang nasulit. Makita lamang kita mahal ko ay labis na ang tuwa ko, heto pa kayang makausap kita? Isa kang bituwin sa langit na nagkikinang sa kagandahan, mahal ko. Ang halaga mo ay parang bawat piraso ng ginto na inaasam asam at hinihiling ng nakararami, ngunit sa reyalidad ay hindi ka matutumbasan ng kahit na anong pursyento ng halaga dahil isa kang dakila na hindi basta basta makakamit.

"Alright, listen up! We'll be having a group by group activity para sa gagawin niyong project this coming third quarter and I assume na sana ang lahat ay maki-cooperate. I divided you by two.."

Marami ang natuwa at nagsigawan, ilan sa kanila ay sinigaw na gusto raw nilang makapartner ang best friend nila, ang kasintahan nila, ang crush nila o kahit ang mismong katabi nila, pero ako lung tatanungin kung sino ang gusto kong maka partner ay walang iba kundi si..

"Angelica..."

"Huh, Mr. Daison? May sinasabi kaba?"

Napailing agad ako at napangiwi dahil sa katangahan ko. Naibulalas ko ng malakas ang pangalan mo kaya napatingin ka sa akin. Akala ko ay magagalit o maweweirduhan kana sa akin pero hindi iyon ang ginawa mo, nginitian mo ako.

"Wag na kayong masyadong magsaya dahil nakagawa na ako ng pairings kagabi pa... so heto ang magiging grupo niyo.."

Isa isa nang binanggit ng guro kung sino ang magkakaparehas, ang ilan ay nalungkot dahil hindi nila nakaparehas ang taong nais nila.

"Angelica Reese and Daison Legaspi?"

Kung kanina ay labis ang saya ko, ngayon ay waring tumigil ang bawat segundo matapos banggitin ng guro ang pangalan mo at ang pangalan ko. Napatingin ang lahat sa akin maging ikaw. Lahat ay binabato ako ng kani-kanilang masasamang tingin habang ikaw ay nakangiti pa sa akin na waring masaya karin na ako ang iyong naging kapareha. Sa ngiti mong iyon ay napangiti narin ako.

Linggo. Heto ang araw ng pagkikita natin para gawin ang ating proyekto. Nandito ako sa tapat ng bahay mo, sinusundo ka dahil napagusapan natin na sa bahay ko nalang natin gagawin ang project. Lumabas ka ng inyong gate at malapad na ngumiti sa akin. Sa puntong ito, parang merong bumabang anghel mula sa kalangitan na ipinagkaloob sa akin ng Diyos at siya ngayo'y palapit sa akin buhat buhat ang malalapad na mga ngiti.

"Hmmm... tara?"

Nagsimula na tayong maglakad, tanging tunog lamang ng ating mga yabag ang maririnig dahil sa katahimikan ng paligid. Walang nagnanais magsalita dahil pareho kaming nagkakahiyaan.

Hindi ko maiwasang mapatingin sa simpleng kasuotan niya. Nakasuot lamang siya ng simpleng puti na dress na hanggang tuhod at nakasuot ng puti ring doll shoes, nakalugay ang mahahaba niyang buhoy at may dala dalang isang shoulder bag naglalaman marahil ng aming gagamitin para sa project mamaya.

"Daison, malayo ba ang bahay mo?"

"A-ah, hindi naman. Malapit narin. Bakit? Uh! Napapagod kana ba?"

"Nako, hindi! Nagtatanong lang ako, sa lahat kasi ng kaklase natin, bahay mo nalang ang hindi ko pa napupuntahan."

"Wag kang magalala, malapit na."

Napalingon ako bigla sa kama ng may maramdaman akong gumalaw at napatingin ako sayo na mahimbing na nakahiga at maamong natutulog. Maya maya ay nagising kana. Napadilat ang mata mo at nakangiting tumingin sa akin.

"Hey, nakatulog ako, pasensya na.."

Babangon kana sana ng mapansin mong hindi ka makatayo. Nakalimutan ko, nakatali nga pala ang dalawang kamay at paa mo sa apat na paa ng kama. Halos manlaki ang mata mo sa gulat nagsimula kang nagpumiglas pero hindi mo magawang makatakas dahil sobrang higpit ng pagkakatali ko sayo.

Natatakot ka, nako! Ayoko pa naman sana na nakikita kang natatakot. Pero mas lalo kapa yatang natakot ng makita mo ang napakarami mong litrato na nakadikit sa bawat sulok at paligid ng dingding hanggang sa kisame. Palagi kitang kinukuhaan, mula sa eskwelahan, tuwing umuuwi ka, umaalis kasama ang pamilya, nagsisimba, sa tuwing lalabas ka at maglalakad-lakad kasama ang aso mo, o kahit pa sa loob ng bahay niyo hanggang sa pagtulog mo, may litrato ka sakin. Ang gandang tignan hindi ba?

"D-daison, a-anong ibig sabihin nito?! P-pakawalan mo ako please..."

Ang gulat sa magandang mata mo ay nadagdagan ng sunod sunod na pagtulo ng luha matapos mong makita ang sariling walang anomang saplot. Naaawa ako sa kalagayan mo dahil nakikita kitang umiiyak. Pakiusap mahal ko, huwag kang umiyak. Nasasaktan ako kapag umiiyak ka.

"Anong ginawa mo sakin?! Pakawalan mo pakiusap! Maawa ka sakin, Daison!!"

"Shhh... wag kang umiyak mahal ko, magiging maayos din ang lahat. Hindi kita iiwan."

"Lumayo ka sakin!!!! G-ginahasa mo ako... Bakit, Daison? Bakit mo ito nagawa sa akin? Ano bang kasalanan ko sayo?!!!"

Nagsisisigaw ka at nagpupumiglas. Pakiusap mahal, itigil mo ang ginagawa mo, nasasakatan ka lang. Ayokong magkasugat ang kamay at paa mo, pakiusap.

Muli akong lumapit sayo kahit na nagpupumiglas ka, at dahan dahang hinaplos ang noo mo pababa hanggang labi mo. Napakasarap titigan ng iyong napaka gandang mukha. Ikaw ang natatanging diyamante na ipinagkaloob sa akin ng diyos at hindi ko sasayangin ang pagkakataong ito.

Tinanggal ko ang nagiisang towel na nakapulupot sa ibabang bahagi ko at labis kang nagulat at natakot ng makita mo ang pagkalalake ko. Gustong gusto ka nito mahal, hayaan mong maramdaman ito ngayong may malay kana.

Lumuhod ako sa ibabaw mo at inangat ko ang ulo mo, kahit nagpupumiglas, nagawa kong maisubo ang pagkalalake ko sa labi mo at kahit ayaw mo, pinilit kong igalaw ang katawan ko para maramdaman ang sarap kahit pa may kaonting sakit dahil sa mga ngipin mong umiipit sa pagkalalake ko, pero wag kang magaalala dahil kahit gaano kasakit ay titiisin ko para sayo.

Nang matapos ay pumangibabaw na ako sayo at marahas na pinasok ito sa pagkababae mo, iyak ka ng iyak habang gumagalaw ako mahal pero wag kang magalala dahil matatapos din ito. Hinang hina ka at halos nawalan ka ng lakas sa ating pinaggagagawa. Tumayo ako muling isinuot ang towel sa bewang ko. Alas dose na nang gabi, napangiti ako. Oras na.

Kinuha ko ang silver na kutsilyo at naglakad dahan dahan patungo sayo. Sa kabila ng iyong panghihina, nagawa mo paring magpumiglas kahit hindi mo na kaya at malakas na umiyak sa labis na takot. Pasensya kana mahal pero kahit anong sigaw ang gawin mo ay walang sinoman ang makaririnig sayo.

"P-pakiusap, huwag mong gawin yan... Daison, please... Nagmamakaawa ako..."

"Huwag kang magalala mahal ko dahil matatapos narin ang paghihirap mo."

Matapos nun, malakas kong sinaksak ang dibdib mo ng napakaraming ulit, sumuka ka ng dugo mahal ko pero hindi ako tumigil hanggang sa di ko nararamdaman ang pagod. Punong puno na ng dugo mo ang buong katawan mo, ang kama, ang sahig, ang pader maging ako dahil sa nagtatalsikan mong mga dugo.

Tumigil na ako at tumayo na. Kumuha ako ng isang litrato mong nakadikit sa pader na maganda ang kuha mo at dinikit itong muli sa salamin kung saan nakadikit din dito ang labing apat na iba't ibang mukha ng babae na mayroong pulang ekis sa litrato. Ipinahid ko ang daliri kong basang basa ng dugo mo tsaka iginuhit ang simbolong (X). Oo mahal ko, ikaw ang pang labing limang babaeng minahal ko.

Matapos kong makarating sa basement ng bahay ko hila hila ang maganda mong katawan at tsaka ko na ito itinapon sa hukay na ginawa ko noon pa. Nilaglag ko ang katawan mo doon, hanggang sa narinig ko na lamang ang iyong pag bagsak. Matulog ka nang mahimbing mahal, kasama mo diyan ngayon ang lahat ng babaeng nasa litrato sa salamin. Maaaring ang ilan ay but buto na, pero meron din namang buo pa ang katawan ngunit naaagnas na, pero huwag kang magalala mahal ko dahil hindi ka nila sasaktan. Ligtas ka sa lugar na iyan at nandito lamang ako sa itaas, hindi ka iiwan.

Napangiti ako matapos kong maisara ang kahoy na pantakip sa hukay na ginawa ko para sa mga babaeng minahal ko. Naging masaya na naman akong muli dahil ang magandang katulad mo ay napasaakin.

THE END