"Lucy Black. Beloof je je trouw te zweren aan de Order en beloven je altijd voor het juiste te vechten?" Vroeg Dumbledore aan Lucy terwijl ze een korte stilte liet vallen en de woorden in liet zinken.

"Ja. Ik beloof het." Zei ze waarna Dumbledore zacht glimlachte. "Dan Ben je nu officieel lid van de Order of the Feniks." Zei hij waarop Lucy glimlachte en ze terug aan de tafel ging zitten naast Remus.

Hij keek haar onderzoekend uit. Alsof hij wilde weten hoe en waarom Lucy precies zowel een dooddoener als een Order lid is. Waarom ze dit deed en waarom Dumbledore er zo makkelijk over deed. Alsof hij niet wist dat ze een dooddoener was.

Remus kon het niet uitstaan dat ze de moed had om hier te komen, haar trouw te zweren en toch onschuldige mensen hebt laten vermoorden terwijl ze het kon stoppen. Hij kon het niet uitstaan dat Lucy haar trouw had gezworen aan de order en hetzelfde had gedaan bij de dooddoeners.

Remus wist wel beter dan geloven dat ze een spion was.

Dan was ze wel eerst in de order gekomen.

Remus stond op. "Ik ga even een luchtje scheppen." Zei hij terwijl hij licht geïrriteerd de kamer uitliep en Lucy hem verbaasd nakeek.

Lucy stond op en liep achter hem aan waarna Lily haar arm vastpakte en zacht haar hoofd schudde maar Lucy haar arm lostrok en achter Remus aanliep.

"Remus!" Riep ze terwijl ze naast hem begon te lopen en hij harder begon te lopen. "Remus." Zei ze terwijl ze begon te rennen en hij wegrende.

"Fuck. Remus luister nou eens!" Riep ze geïrriteerd terwijl hij omkeek en stopte met rennen. "Wat?! Wat is er zo belangrijk dat ik het moet horen van een verrader?!" Riep hij boos terwijl een aantal muggles omkeken en Lucy walgende blikken gaf.

Fijn.

Nu dachten de random muggles die Lucy niet eens kende dat ze een verrader van hun soort was en was vreemdgegaan.

"Remus... alsjeblieft luister gewoon even." Zei ze waarna Remus zuchtte en iets kalmeerde. "Je had geen keuze. Dat snap ik best. Maar vertel dan niet dat je een spion bent want dat ben je niet." Zei hij terwijl Lucy naar de vloer keek.

"Ik weet het Remus. Maar dat was de enige optie die Dumbledore me gaf om bij jullie te zijn. Want eerlijk, niemand wilt een dooddoener als vriend of wel?" Zei ze terwijl er tranen in haar ogen verschenen en Remus haar verbaasd aankeek.

"Lucy.. nee niet gaan huilen. Lucy, nee. Alsjeblieft niet." Zei hij terwijl hij voorzichtig haar hand vastpakte en Lucy hem aankeek. "Nee. Nee het gaat goed Remus. Ik eh, ik weet het gewoon niet meer. Ik ben denk ik een spion voor Voldemort om te vertellen wat de Order doet maar daarbij ben ik ook een spion voor de order om te vertellen wat Voldemort doet." Zei ze waarna hij haar verbaasd aankeek.

"Jemig Luce. Ik wist niet dat dingen zo ingewikkeld konden worden..." Mompelde hij terwijl Lucy zacht glimlachte.

"Het zit nog ingewikkelder of niet?" Vroeg hij terwijl Lucy hem verbaasd aankeek en haar hoofd schudde. "Nee hoor. Dat is het eigenlijk wel." Zei ze terwijl hij haar ongelovig aankeek. "Tuurlijk Lucy. Nu de waarheid." Zei hij terwijl Lucy diep zuchtte.

"Regulus is dood." Zei ze terwijl hij haar geschrokken aankeek en Lucy nar de vloer keek. "Oh. En ik ben zwanger." Zei ze waarop Remus haar geschokt aankeek en een knuffel gaf. "Van Regulus." Voegde ze eraan toe terwijl Remus' gezicht zich vulde met medelijden.

Lucy begon te huilen en Remus hield haar stevig vast terwijl ze uithuilde.

"Hey. Het komt wel goed. Je bent veilig nu. Bij ons." Fluisterde hij zacht terwijl Lucy zacht knikte.

Ze voelde zich zo schuldig.

Hij dacht dat ze het voor het goede deed.

En ze zou het doen.

Als ze een keuze had.

~

"Lucy?"

Lucy keek verbaasd op naar de deur van haar tijdelijke slaapplek die voorzichtig openging.

James.

Natuurlijk James.

Altijd was het James wanneer ze hem nodig had maar hij haar weer zou laten twijfelen aan haar leven en dus eigenlijk niet wilde zien.

"Hey James." Zei ze zacht met een kleine glimlach terwijl hij bij haar op het bed ging zitten. "Ik wilde vragen hoe het gaat. Nu je alleen bent enzo.." Mompelde hij waarna Lucy zacht glimlachte.

"Het gaat prima hoor. Hoe gaat het met jou en Lily?" Vroeg ze waarna ze er eigenlijk gelijk spijt van had. Ze zag James zacht glimlachen en zijn ogen licht oplichtten. "Heel goed eigenlijk. Lily is al een paar maanden zwanger." Zei hij zacht terwijl Lucy hem verbaasd aankeek.

"Echt waar?! Gefeliciteerd!" Riep ze enthousiast uit en ze gaf hem een knuffel.

Ze was zelf ook zwanger maar ze wilde dit moment niet over haar laten gaan.

"Weten jullie al of het een jongen of een meisje word?" Vroeg ze waarop James zijn hoofd schudde en Lucy glimlachte. "Ach, dan blijft het een verassing." Zei ze waarop James knikte.

Er zat hem iets dwars.

"Weet je zeker dat er niet iets is James? Er zit je duidelijk iets dwars." Zei ze waarna James zuchtte.

"Ik snap gewoon niet waarom je afstand van ons hebt genomen het afgelopen jaar. Je weet dat we er altijd voor je zijn toch? Zelfs met de dood van Regulus zouden we je graag steunen." Zei hij terwijl Lucy naar de vloer keek en knikte. "Weet ik."

"Weet Sirius het überhaupt al?" Vroeg hij waarna Lucy hem een beetje geschrokken aankeek en haar hoofd schudde. "Nee. Jeetje. Ik been het helemaal vergeten om aan hem te vertellen." Zei ze terwijl ze opstond. "Wacht, Lucy! Misschien moet je het niet zomaar vertellen? Het kan nogal hard aankomen." Zei hij waarop Lucy stopte met lopen en omdraaide.

"Shit. Je hebt gelijk. Wat moet ik dan doen?" Vroeg ze waarna James even nadacht en een idee kreeg. "Kom." Mompelde hij terwijl hij Lucy meetrok en richting Sirius' slaapkamer liep.

"Hey Sirius." Zei ze zacht waarna hij verbaasd opkeek en zacht glimlachte. "Hey Luce. Is er iets?" Vroeg hij terwijl hij nieuwsgierig naar James keek die achter Lucy stond.

"Ja. Luister Sirius. Dit is geen goed nieuws. Dus, blijf alsjeblieft rustig." Zei hij terwijl Lucy zuchtte en naast Sirius ging zitten die vragend van Lucy naar James keek en weer terug.

"Sirius.. Er is een reden dat ik hier slaap en niet gewoon in mijn huis." Begon ze terwijl Sirius haar geschokt onderbrak en "jij en Regulus hebben toch geen ruzie?" Vroeg. Lucy grinnikte zacht en schudde haar hoofd.

Was dat maar zo.

Ze was getraumatiseerd door het huis, de slaapkamer, het bed.

Ze kon niet meer in slaap komen en als ze wel in slaap viel kreeg ze nachtmerries.

"Nee. Sirius, ik wil niet meer thuis slapen omdat nou ja..." Ze knipperde de tranen weg en keek kort naar James die in de deuropening stond.

"Regulus is verdronken. Hij is dood."

Sirius' Gezicht veranderde binnen een seconde van verbaasd naar geschrokken en verdriet. Hij keek Lucy ongelovig aan en schudde zacht zijn hoofd. "Nee. Nee. Hij kan niet dood zijn. Nee. Regulus niet. Regulus is niet dood. Hoe kan mijn kleine broertje nou weer eerder dood als mij zijn? Nee toch?" Ratelde hij terwijl hij begon te huilen en Lucy hem in een knuffel trok terwijl ze zelf ook begon te huilen.

"H-hij is wel dood S-Sirius." Snikte ze terwijl Sirius geen antwoord meer gaf. Hij was alleen maar aan het huilen en hoorde niets meer. Hij dacht terug aan alles wat hij en Regulus ooit hadden meegemaakt.

De slechte dingen begonnen alleen telkens zijn gedachten over te nemen.

"Ik haat je Sirius!"

"Nou dat boeit met vrij weinig!"

~~

"Val toch dood Regulus!"

~~

"Ik zou willen dat we nooit geen familie waren!!"

Sirius' stopte met huilen en stond abrupt op waarna hij op een vlot tempo in een hond veranderde en de kamer uitrende.

Lucy en James keken hem beide na en Lucy keek kort naar James die ook tranen in zijn ogen geprent had staan.

Lucy zou het niet aankunnen als haar kindje op Regulus bleek te lijken.

~~~
A/N: help, mijn hoofdstukken voorraad is zo goed als op voor dit boek.

Hier trouwens een plek om even te huilen:

Dankje voor je tijd.

En ik heb al amper genoeg tijd om m'n andere boek dagelijks te uploaden..

Maar ik ga van het weekend naar m'n pa en daar krijg ik tenminste genoeg privacy en tijd om hoofdstukken te schrijven mits ik m'n huiswerk maak.

Hehe.

Maar dit was het weer.

Ik hoop tot vanavond in m'n andere boek!

Groetjes Caya!

1442 woorden