"Fijne kerst Luce." Zei Regulus terwijl hij haar een pakketje aangaf en haar een kus op haar wang gaf.

Heel leuk allemaal hoor.

Kerst vieren met je familie.

Niet dus.

Lucy glimlachte zacht en opende het pakketje.

Er zaten sleutels in.

Allemaal leuk en aardig hoor maar wat moest Lucy nou weer met sleutels?

"Dan kunnen we eindelijk weg hier." Fluisterde hij in haar oor terwijl Lucy's ogen groot werden van enthousiasme. "Je hebt een huis gekocht?!" Vroeg ze enthousiast terwijl Regulus knikte en Lucius hem een beetje geërgerd aankeek.

"Wat leuk. Waar gaan jullie wonen?" Vroeg Narcissa met een glimlach op haar gezicht. "Ergens aan de rand van Londen. Toen ik het huis zag wist ik zeker dat het het perfecte huis zou zijn voor mij en Lucy." Zei hij met een kleine glimlach.

Of de perfecte manier om hier weg te zijn.

"Oh wat schattig. Maar goed dat was het laatste cadeautje jullie mogen naar boven als jullie willen." Zei hij terwijl Lucy knikte en naar boven liep gevolgd door Regulus.

"dankjewel Reg. Ik word mijn broer erg beu." Zei ze waarna Regulus zacht glimlachte.

Eer dat ze er woonde was hij al dood.

En Lucy wist niks.

"Weet je Luce? We kunnen er eigenlijk gelijk gaan wonen want er staat al meubilair. Het enige wat we moeten verhuizen zijn onze spullen." Zei hij waarna Lucy hem verbaasd aankeek en glimlachte. "Nou waar wachten we dan op?" Zei ze terwijl ze glimlachte en Regulus haar gezicht spiegelde.

Niets laten merken.

Gewoon lachen.

~~

En dat was dan ook wat ze hadden gedaan.

Drie dagen later was alles geregeld en woonde ze in het knusse huisje aan de rand van Londen.

Het was groot voor twee personen, maar klein voor een familie.

Ook al wilde ze beide helemaal geen kinderen hebben samen ze moesten wel.

Totdat er een jongetje was geboren.

Want dan had de Black familie een erfgenaam.

En dat was de enige reden dat ze met elkaar waren getrouwd.

~

Zomer 1979.

Lucy en Regulus waren eindelijk geslaagd.

Ze hadden het gewoon gehaald.

Lucy was ondertussen gewend aan het altijd brandende dooddoeners teken op haar arm. Ze had er soms veel last van en was wee keer op school gecheckt maar niemand had iets gemerkt.

Regulus had Lucy verteld dat hij weg was voor werk vandaag.

Wist zij veel dat hij nooit meer terug zou komen.

"Knijster, weet je zeker dat het hier is?" Vroeg hij in een zachte fluisterstem terwijl de huiself knikte. "Ja. Het is hier." Zei hij terwijl er een rilling over Regulus' rug liep van de kou.

Ze liepen de grot binnen en Regulus gebruikte zijn toverstok om een licht te maken.

"Daar." Zei hij terwijl hij naar het midden wees en Knijster aan zijn jas trok. 'Weet u zeker dat u dit wilt doen? er is een grote kans dat u er niet levend uitkomt." Zei hij terwijl Regulus zuchtte.

Hij zou Lucy nooit meer zien.

Maar het moest wel.

"Ja, ik ben zeker." Zei hij waarna Knijster zuchtte en hij de twee naar het platform toverde.

"Ik drink het. Jij verplaatst de ketting met de neppe. En als ik er niet levend uitkom, vernietig hem alsjeblieft." Zei Regulus terwijl de huiself knikte en hij diep zuchtte.

Hier gaat niks.

Behalve de letterlijke dood maar dat zijn details.

Hij begon het water uit de bak te drinken en kreeg hele erger dorst waarna hij kort naar Knijster keek, diep zuchtte en door begon te drinken.

Nu ging hij niet stoppen.

Toen alles op was gedronken ging hij uitgeput op de vloer zitten en wisselde Knijster de kettingen om.

Regulus zuchtte en maakte een kopje van zijn handen om water uit het meertje te drinken waarna zijn armen werden vastgegrepen door de waterdieren die daar blijkbaar leefde.

Hij keek geschrokken naar de diertjes en deed een poging om zijn armen los te trekken zonder succes.

"Knijster. Ga! NU!" Riep hij terwijl hij met zijn benen zichzelf afzette en de huiself verdween.

Gefrustreerd zuchtte hij terwijl er tranen in zijn ogen verschenen.

Nu was de dood wel erg dichtbij.

"Laat. Me. Los!" Zei hij uitgeput terwijl hij zijn best deed om zichzelf af te zetten tegen de stenen.

Zijn voet gleed uit en hij viel met een harde knal op zijn hoofd op de stenen vloer.

De waterdiertjes slaagde erin om hem het water in te trekken.

Hij greep tevergeefs de kant vast maar hij werd de diept in meegesleurd.

Zijn oren begonnen te klapperen en hij begon een hoge piep te horen.

Het was voorbij.

Zijn leven zou hier eindigen.

En hij zou eindelijk verlost zijn van zijn ouders.

Hij sloot zijn ogen en ontspande.

Er was nu toch geen weg meer terug.

~

Lucy hing weer boven de wc.

Ze kreeg het gevoel dat haar broer eindelijk zijn zin zou krijgen.

Ze was pas achttien.

Hoe konden zij en Regulus nou weer een kind opvoeden?

Lucy was die middag naar het ziekenhuis gegaan voor een gekke muggle test om te checken of ze zwanger was.

Ze zat nu in de wachtkamer en kwam nou net de mensen die ze niet wilde zien tegen.

"Lucy! Wat onverwachts dat we je hier tegenkomen!" Zei LIly terwijl Lucy glimlachte en ze haar best deed om James' blik te negeren.

"Ja. Hoe gaat het met jullie?" Vroeg ze terwijl de deur openging en de dokter verscheen. "Black, Lucy?" Vroeg hij en Lucy glimlachte veronstschuldigend. "Sorry, ik moet gaan. We spreken elkaar vast snel weer." Zei ze terwijl ze de grootste fout maakte en kort naar James keek.

Ze keek snel weg en stond op waarna James haar nakeek en Lily hem aankeek.

Hij ging haar nooit loslaten.

Zelf niet nu Lily zwanger was.

Lucy liep de kamer binnen en ging tegenover de dokter zitten.

Na een paar tests vertelde de dokter dat ze inderdaad zwanger was en feliciteerde hij haar.

"Ik wens u en u man het beste mevrouw Black." Zei hij toen hij de deur opende en Lucy zacht glimlachte.

Hoe ging ze dit nou weer vertellen aan Regulus?

~~~
A/N: kuch kuch.

Hallo iedereen!

Hier is een kleine plaats om te huilen:

Hahahah lol.

Help ik heb veel te veel plezier om dit boek te schrijven.

Maargoed dit was het weer voor dit hoofdstuk, ik hoop het officiële boek nog te kunnen uploaden vanavond!

Stay Spooky, Caya!

1061 woorden