De gehele avond bestond uit Lucy die samen met Alex en Selina probeerde te ontsnappen aan de menigte waarna mensen hun telkens terugvonden.

Lucy had meerdere vragen over Regulus' dood gehad en had bedacht dat ze ook kon doen alsof ze heel erg geraakt was door het verlies en kon gaan huilen zodat ze weg mocht.

Maar daarbij was haar gehele schoonfamilie behalve Sirius er ook en hielden ze Lucy telkens in de gaten.

Op een gegeven moment was Lucius aan het praten met verschillende mensen van het ministerie en had Narcissa richting de drie gelopen. "Hey jongens. Hoe gaat het met jullie?" Vroeg ze terwijl ze kort naar Alex keek met een korte blik van verdriet en het wegschuurde en met medeleven richting Lucy keek. "Het gaat goed hoor. Ook met Riley. Ze word nu al een knap meisje." Zei Lucy waarna Alex knikte. "Echt hoor. Als je een keer een glimlach nodig hebt, Riley is geweldig ervoor." Zei hij waarna Narcissa glimlachte.

"Ik zou graag een keer langskomen maar Lucius heeft altijd wel iets om op te zeuren bij jou en dat vind ik altijd zo vervelend voor jou." Zei ze waarna Lucy glimlachte. "Ach het geeft niks hoor. Ik ben het na alle jaren wel gewend." Zei ze waarop Narcissa zacht glimlachte.

"Narcissa liefje? Oh hallo Lucy." Zei Druella die zacht glimlachte en kort naar Alex en Selina keek. "Hoe gaat het met de kleine Riley?" Vroeg ze waarop Lucy zo ongeveer hetzelfde zei als wat ze tegen narcissa had verteld.

Druella glimlachte zacht en ging na een tijdje met Narcissa weer weg.

Niet meer als twee minuten kon Lucy opgelucht zuchten toen ze zacht werd aangetikt. Ze draaide zich vragend om en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht bij het zien van een klein, lichtrood harig meisje met een kleine glimlach op haar gezicht.

"Sorry mevrouw, ik wilde gewoon zeggen dat u er heel erg mooi uitziet. Ik hoop dat ik ooit net zo mooi word als jou." Zei ze waarna Alex bijna smolt en Lucy glimlachte. "Aww dankjewel," Lucy knielde naast het meisje. "Ik weet zeker dat je nog mooier als mij wordt als je later groot bent." Zei ze waarna Het meisje zacht giechelde en wegliep.

Lucy stond weer op en Alex keek het meisje na. "Je bent echt heel goed met kinderen Lucy." Zei hij waarop Lucy haar hoofd schudde. "Nee, ik ben goed in liegen." Zei ze kort waarna ze wegliep en Alex haar verbaasd nakeek.

"Lucy!" Ze keek kort om naar de bekende stem die haar naam riep en glimlachte zacht.

Braxton.

Het schuldgevoel kroop omhoog in haar nek en ze kreeg een rilling terwijl hij richting haar liep met een kleine glimlach op zijn gezicht.

"Hey." Zei hij zacht waarna er iemand langsliep die een drankje aanbood en ze beide een glas pakte. "Hey." Antwoordde Lucy, niet echt wetend wat ze anders zou moeten zeggen. "Ik wilde vragen hoe het ging. Met jou, en Riley enzo.." Zei hij, het zelf ook lastig vindend om een gesprek te voeren met zijn voormalige klasgenoot.

"Het gaat goed met ons gelukkig. Ik zou niet weten wat ik zonder Riley zou moeten." Zei ze waarna Braxton zacht glimlachte en knikte. "Ik snap het. Het is lastig om te leven zonder een iemand die veel voor je betekent, laat staan als je zo goed als iedereen kwijt bent." Zei hij terwijl Lucy naar de vloer keek en haar glas opdronk. "Tja, je gaat maar gewoon door he? Wat moet je anders doen." Mompelde ze meer tegen haarzelf als tegen hem.

~~

"Hallo iedereen, ik ben erg blij dat jullie zo spoedig konden komen."

Lucy zakte onderuit in haar stoel en Alex keek haar vragend uit.

Het was half vijf, laat in oktober. Lucy was niet erg van plan om zo vroeg over moord te praten.

Maar toch zat ze in de vergaderzaal, om half vijf in de morgen.

"We hebben nuttige informatie gekregen over de onderduikplaats van de Potters." 

Fuck.

Dit kon toch niet waar zijn.

Ze hadden hem gekozen.

Als geheimhouder.

"Aha. Malfoy heeft blijkbaar belangrijkere dingen te doen. Weet je wat? Ik ben je erg beu. Doe jij het maar. Voor november wil ik ze dood hebben en laat mij dat afgrijselijke kind vermoorden." Zei hij waarop Lucy geschrokken opkeek en snel haar hoofd schudde.

"Je kan ze ook vergezellen als je wilt? Met je dochter misschien?" Zei hij terwijl hij wreed grijnsde en de kleur Lucy's gezicht verliet.

Ze kon James en Lily niet vermoorden.

Maar ze kon Riley ook niet in de steek laten.

En anders zou hij ze vermoorden gelijk met haar en Riley.

"Dit was het. Jullie mogen gaan." Zei hij waarna iedereen de kamer weer uitliep en Lucy bijna in een trance opstond en weg wilde verdwijnselen.

"Lucy!" Lucy schrok en sloeg Alex bijna maar hij was sneller en greep haar hand vast. "Jemig rustig." Mompelde hij terwijl hij hun beiden verdwijnselden naar Lucy's huis.

"Lucy je gaat ze toch niet echt vermoorden?" Vroeg hij terwijl Lucy zuchtte en naar de vloer keek. "Nee. Jij zou dat nooit doen." Zei hij ongelovig terwijl er een kleine traan uit haar rechteroog ontsnapte en ze zuchtte.

"Ik moet wel. Ze gaan toch wel dood. Als ik het doe leeft Riley tenminste nog. Als hij het doet niet." Zei ze waarop Alex ongelovig en teleurgesteld zuchtte. "We kunnen ook wegrennen." Zei hij waarop Lucy "ze vinden ons" reageerde en hij zuchtte. "Niet als we het op de muggle manier doen." Zei hij terwijl Lucy haarzelf richting hem omdraaide.

"Luister. Ik snap dat je het niet goed vind en ik snap dat je wilt dat ik het niet doe maar je lijkt niet te snappen dat ik geen keuze heb! Ik heb niemand anders als Riley!" Riep ze waarop Alex stilviel en Lucy hem boos aankeek.

"Je had mij." Zei hij zacht waarna hij verdwijnselde met een plop en Lucy begon te huilen. 

Was dit wat ze moest zijn?

Voor haar familie?

Vriendloos, een moordenaar, een mislukkeling.

Ze haalde Riley die nacht niet op bij Sirius en Remus. Het was maar beter dat ze daar bleef.

~~~

A/N: Ik ga hier gewoon niets ander zetten als een plaats om te huilen voor de laatste drie hoofdstukken die ik per 31 oktober ga posten.

Hier een plaats om te huilen:

Groetjes Caya. 1063 woorden.