Chapter 1

Normally, when people outgrew their fear, they can be whoever they want and do whatever they like because they had this saying on themselves that you only live once, yes it is, so that whatever comes cross to their mind, they ended up doing it, sometimes stupid or so. Well, I just hope, I did turn out something just like that.

I was afraid of things, sometimes, even the small argument I can't handle. Always kept me in tears, trying to get sympathize because that's all I need, people around me.

And so I have this thing in me that whatever I wanted to do, whomever I wanted to talked to, I ended up, getting up all night thinking what just happened. They call it an anxiety disorder but some people don't mind it. They don't think it's serious. I was just making things up.

"Ley," napalingon naman ako ng tawagin ni Eria, "pupunta ako ng grocery, may ipapasabay ka ba? Or anything?"

Tumango naman ako sa kanya, tumayo ako sa kinauupuan ko at kinuha ko iyong listahan sa fridge magnet. Inabot ko naman iyon sa kanya pati na rin ang pera na pambili doon.

"Sure, ito lang papabili mo?" muli naman akong tumango sa kanya. "Okay, laters." Aniya saka dumiretsyo palabas ng pinto.

Eria comes here first sa dorm, I became independent just to prove myself na kaya kong mag-isa without my parents support but still I ended up with a roommate and a weekly allowance from my parents. I'm trying to find some jobs—online. Yes, kinda bit hopeless. Eria told me na mas mataas ang chance for an applicant kapag face to face interview. Sure it'll do pero hindi kasi ako sanay humarap sa ibang tao. Frankly, it took me a whole week para magkaroon kami ng maayos na conversation ni Eria. Sometimes, I just give her a nod and head shake. She's patience with me, but she doesn't know why am I like this.

I finished up my breakfast, I just took cereal because I'm still learning to cook. Yes, being independent doesn't seem to be so good. But I have to be something, something that doesn't cage up into the circle of life.

After I washed the plates and utensils, I ran back to my desk and open my laptop. I check my emails, if there's a news to the jobs I tried getting into but they doesn't seem like to have me. I was home-schooled from elementary to college, noong nasa kindergarten pa ako, I'm out of focus, I had no confidence in myself lalo na noong gusto nila akong ipasok sa isang school, I refused because that's all the nightmare comes from but when I heard in some people, you can make good memories there. Sometimes, I don't care, but most of the time, I do.

I took a deep sighed when there's no hope finding jobs online. There's nothing to be amaze on my resume, just good credentials but when they knew I was homeschooled, totally they backed out. No experience from the real world, just the teacher and me.

I sat beside the window, seeing the people outside makes me wanted to hang out with them. Ni hindi pa nga ako nakakapunta sa Friday night outs, sinubukan ni Eria na yayain ako pero hindi naman ako sumasama even if I wanted to.

Mayamaya lamang ay may kumatok sa pintuan, nagtaka naman ako dahil mukhang ang bilis naman ni Eria makabalik dahil minsan—madalas ay dumadaan pa sa ibang store iyon at uuwi na may ibang dala na bukod sa ipinunta niya talaga. Tumuloy naman ako sa pinto para pagbuksan siya, wait, nakalimutan ba niya susi niya?

"Eria?" tawag ko pa dito, "naiwan ko ba—" sa pagbukas ko naman ng pinto ay natigil ako sa pagsasalita ko at nanlaki  na lang ang mata ko sa kanya. Halos ako sa kinatatayuan ko.

"No, it's not Eria, it's her boyfriend." Sagot naman nito sa akin. Tumango na lang din naman ako sabay yuko, mga ilang minuto rin kaming nakaganoon nang magsalita muli siya. "oh, Eria's out for a grocery but she said I could straight here."

Muli naman akong tumango sa kanya.

"Wouldn't you mind if I come in?" he chuckles but I get too freaked out inside, hindi ko naisip 'yon! Ngayon ko lang kasi siya nakita, I knew Eria had a boyfriend, siguro madalas akong nasa kwarto ko kapag dumadalaw siya.

I step aside para naman pumasok siya sa loob. He's taller than me, gwapo siya. Infairness, magaling pumili si Eria. May taste talaga siya. Dumiretsyo naman siya sa couch, tinanggal niya iyong suot niyang leather jacket saka naupo doon.

"Sorry to barge in," anito sa akin. "Ngayon lang kita nakita since you got here with Eria, I come usually here noong siya palang ang mag-isa dito." Pagkwento pa nito sa akin pero parang gusto ko nang pumanik sa loob ng kwarto ko. "Nice to meet you, Leanne." Tumayo ito para abutin ako para makipagkamay.

Sa totoo lang, gusto kong umatras, hindi ko alam ang gagawin ko. Kaya ang nangyari binawi niya iyong kamay niya at tinitigan iyon saka inamoy, napataas naman siya ng kilay saka natawa na lang.

"I'm Dexter anyway, if you don't mind telling you my name."

And as usual, I nodded for the response.

Bumalik naman siya sa pagkakaupo nito, "just like what Eria said, you're not much of a talker." He smirks, "but that's fine for me."

I just look at him, no words came out of my out since he came in. Minsan ganito lang talaga ako sa ibang tao. I'm not fond of making interactions. Sinabi ko sa sarili ko na dapat maging independent na ako pero sa ganitong paraan nga, hindi ko maovercome ang ganitong sitwasyon.

I sit where I was before he came in. Nanatili naman ako sa ganoong posisyon habang pinapanood ko siya. Bakit baa ng tagal mong umuwi Eria? Hindi ko na alam ang gagawin ko dito. Nang tumunog ang kanyang phone, sinagot niya iyon at si Eria daw ang nasa kabilang linya at pauwi na rin. Nang binaba naman niya ay tumayo naman siya ay tumayo siya, wala naman siyang pakelam pero hindi ko kayang alisin ang tingin ko sa kanya. Wala akong gusto sa kanya. Hindi lang ako sanay na may ibang tao akong nakakasama. Nang aabutin naman nito ang picture frame ay napatayo ako sa kinauupuan ko.

"No—" my voice cracked, halatang pinilit ko lang makapagsalita.

Nagtaka naman siyang lumingon sa akin, "oh, is this you? I thought its Eria, sorry." Sabi naman nito sa akin saka ako tumango sa kanya, "why can't you say some more words, sentences, Leanne?"

I had no answer to give.

And atlast, Eria became a life saver.

"Anong meron dito?" tanong naman nito na nagpalipat lipat ang tingin sa akin at sa boyfriend niya. "Oh, Dex, masyado mo naman atang tinatakot si Ley ah."

Her boyfriend laugh, "no, nothing I did to scare her." aniya.

Eria rolls her eyes to him saka lumapit sa akin para iabot ang bag of grocery na pinasabay ko. "Keep the change ah!" aniya.

Tumango naman ako sa kanya, "thank you..." hindi ko na siya tiningnan pa sa mata saka dumiretsyo na sa kwarto ko.

Pagkapasok ko naman ng kwarto ko ay halos mawala ang kaba sa loob ng dibdib ko. Nakahinga din ako ng maluwag. Natigilan na lang din naman ako ng marinig ko ang tawanan ng dalawa sa labas. Ang saya siguro nila.

"She's really odd in person..." Dexter says.

Eria hush him, "'wag ka nga, marinig ni Ley 'yan."

"Eh? She really creep me out too. Mukhang ayaw pa nga niya akong papasukin kanina."

"Just don't, Dex." Pagpigil ni Eria sa kanya.

"Does she always like that?" tanong pa nito sa kanya, "she needed some life."

"Hush, tara na nga, saan ba tayo pupunta?"

After that, narinig ko ang pagsarado ng pinto. Umalis na silang dalawa. Naiwan na naman akong mag-isa sa kwarto. Ang gulo ko diba? Gusto ko nang may kasama pero hindi ako komportable pero kapag nag-iisa naman ako, halos magmakaawa na ako para lang may makasama ako. I should really get a life.

I checked the clock, it's two in the midnight and I can't forget what Eria's boyfriend said. Sana hindi ko na lang narinig iyon, masyado akong nag-aalala sa mga bagay bagay dahil minsan kasi pakiramdam ko ang laking kasalanan iyong nagawa ko. Ni mistulang mga maliliit na bagay, hindi ako pinapatulog.

Kinuha ko naman iyong phone ko, I search my parents number on the contact but when I'm going to press the dial button, something came bug to my head. Sinabi ko sa sarili ko na kaya kong mag-isa na sa mga ganitong bagay hindi ko sila tatakbuhan pero kailan ko ba matutunan na alisin sa sarili ko iyon?

Binitawan ko ang phone ko, alam kong lilipas din ito, pero hindi ko pa rin ito makakalimutan.

I get up on my bed with no sleeps. Hindi ko alam kung paano ko nakayanan iyon pero I'm going to try some changes today. Walang kasiguraduhan kung magiging maganda ang resulta at mas lalo akong hindi papatulugin but maybe, it's worth a try.

Nang matapos naman akong mag-ayos sa sarili ko ay lumabas na ako ng kwarto ko, sinalubong naman ako ni Eria na nagsisipilyo at halatang gulat naman sa nakita niya.

"Aalis ka Ley?" taka nitong tanong sa akin.

Tumango naman ako sa kanya, "yes, I'm going to find some jobs."

Mayamaya naman ay may lumabas mula sa kwarto ni Eria. Halos mapaiwas naman ako ng tingin na makita kong boxer na lamang ang suot nitong boyfriend ni Eria.

"Wow, good luck, Leanne!" aniya. "We got your back."

Nilingon ko naman si Eria, "I gotta go."

Nagmadali naman akong lumabas ng pinto at nakahinga ng maluwag. Dumiretsyo naman ako sa paglalakad sa hallway at huminto sa tapat ng elevator. This is it, it's now or never.