Είχε σταυρώσει τα χέρια του και κοιτούσε σαν χαμένος την ατέλειωτη έρημο μπροστά του. Άκουγε τους αστυνομικούς που ξέθαβαν και λίγο αργότερα τον γερανό που ήρθε να πάρει το αυτοκίνητο.
"Κέβιν." φώναξε η Χόλι και πλησίασε τον άντρα.
"Δεν είναι εδώ!" την ενημέρωσε.
"Εντάξει, αυτά είναι καλά νέα." του  απάντησε.
"Παιδιά, οι σερίφηδες είπαν ότι υπάρχουν κάποιοι δρόμοι απ την άλλη μεριά. Θα πάμε να ελέγξουμε." η Σοφία τους πληροφόρησε.
"Σοφία θα έρθω και εγώ μαζί σου." της είπε ο Κέβιν και μπήκαν στο αυτοκίνητο.
Τους άκουγε, ώσπου παρατήρησε αποτυπώματα στην έρημο.
<<Χόλι! Βρήκα αποτυπώματα παπουτσιών.>> η φίλη του πλησίασε κοντά του.
<<Βγήκε κάτω από το αυτοκίνητο.>> του είπε κι έστρεψε το σώμα της προς τους υπόλοιπους <<Εντάξει ακούστε όλοι. Η έρευνα συνεχίζετε με τα πόδια.>> τους φώναξε, δίνοντάς τους εντολή.

Πέρασαν απ τον ψηλό βράχο και τα ξερόδεντρα. Τα αποτυπώματα παπουτσιών, σταμάτησαν. Αφού μέχρι και πριν λίγα λεπτά υπήρχε ένα θερμό αεράκι. Σταμάτησε και κοίταξε γύρω του.
<<Δεν βλέπω άλλα αποτυπώματα, μήπως βλέπεις εσύ;>> τον ρώτησε.
<<Όχι.>> απάντησε και συνέχισε να περπατάει εξετάζοντας την έρημο γύρω του.
<<Νομίζω ότι χάσαμε τα ίχνη.>> μουρμούρισε η Χόλι και έφτιαξε το καπέλο της.
Ο Πάρης κοίταζε γύρω του μέσα απ τα κιάλια του. Λίγα μέτρα πιο μακριά είδε ένα μικρό πυργάκι χτισμένο με τρείς πέτρες <<Χόλι κοίτα.>>
<<Τι;>>
Της έδωσε τα κιάλια και της έδειξε το σημείο. Κοιτάχτηκαν και πήγαν γρήγορα στο πυργάκι. Η Χόλι έσκυψε πιάνοντας τις πέτρες.
<<Αυτό είναι καλύτερο από αποτύπωμα.>> του χαμογέλασε και συνέχισαν βρίσκοντας κι άλλα πυργάκια από πέτρες.
<<Έξυπνό μου κορίτσι.>> είπε περήφανος  ακολουθώντας τα πυργάκια.

Σε ένα σημείο λίγα μέτρα πιο κάτω, δεν έβρισκαν τίποτα. Παρατήρησαν γύρω τους και ο Πάρης έπιασε τα κιάλια που τα είχε κρεμασμένα στο λαιμό του. Ερεύνησε τον χώρο γύρω του, πίσω από ένα ξεραμένο φυτό είδε ένα θαμμένο -απ την αμμο- σώμα.
<<Βλέπεις κανένα άλλο;>> τον ρώτησε η Χόλι.
<<Ωχ, όχι.>> μουρμούρισε και άρχισε να τρέχει.
<<Τι;>> τον ρωτούσε η Χόλι πίσω του ακολουθώντας τον.
Σταμάτησαν πάνω απ το θαμμένο σώμα, το μόνο που φαινόταν ήταν οι παλάμες και το ένα πόδι. Το ξεθάψαν γρήγορα και ο Πάρης γύρισε το σώμα στο μέρος του για να το δει.
<<Δεν είναι αυτή.>> είπε η Χόλι.
Ο Πάρης άφησε μια ανάσα και προσπάθησε να βρει τους παλμούς του.

"Λέγετε Μάθιου Μόκλιν, ο σερίφης μου είπε ότι πήγε σ ένα μοτελ πριν από τρεις μέρες. Κανείς δεν τον έχει δει από τότε." τον ενημέρωσε ο Ντάνιελ. Όσο ο Πάρης άνοιγε το  πορτοφόλι του θύματος.
<<Εντάξει, σ ευχαριστώ.>> τερμάτισε την κλήση και κοίταξε την Χόλι δίπλα του.
<<Η υπηρεσία του έδωσε άδεια για κατασκήνωση. Υποτίθεται ότι θα πήγαινε για πεζοπορία το πρωί.>> της είπε και έκλεισε το πορτοφόλι.
<<Θα πρέπει να τον έπιασαν τα λασπόνερα και δεν μπόρεσε να πάει κάπου ψηλότερα.>> θεώρησε η Χόλι.

Ξεφύσηξε και σήκωσε το βλέμμα του ψηλά <<Που είναι Χόλι;>> ρώτησε βλέποντας την ατέλειωτη έρημο <<Έχει 43 βαθμούς. Είναι εδώ έξω όλη μέρα, χωρίς νερό. Αποπροσανατολισμένη, αφυδατωμένη.>>
Η Χόλι του άγγιξε συμπονετικά τον ώμο <<Μπορεί και επιβιώνει.>>
Ο Πάρης την κοίταξε και χαμογέλασε πικρά κουνώντας το κεφάλι του.
<<Θα γυρίσω στο αυτοκίνητό, θα ψάξω τους δρόμους που πέρασε η Σοφία με τον Κέβιν. Μπορεί να τους ξέφυγε κάτι.>> της είπε και φόρεσε τα γυαλιά ηλίου του.
<<Θα έρθω και εγώ μαζί. Δεν σε αφήνω μόνο σου. Είναι τόσοι αστυνομικοί εδώ, αν γυρίσει πίσω θα την δουν.>>
<<Εντάξει.>> συμφώνησε.
Η Χόλι προχωρούσε δίπλα του <<Μπορεί να μην είμαι το εγκληματολογικό σου δίδυμο, αλλά εντάξει είμαι η αναπληρωματική.>> αστειευτηκε, προσπαθώντας να τον κάνει να ηρεμήσει.

Οδηγούσε αργά παρατηρώντας προσεκτικά το μέρος δεξιά του, τα χέρια του έσφιγγαν με δύναμη το τιμόνι και οι ανάσες του ήταν κοφτές και αγχωμένες. Η Χόλι δίπλα του ανησυχούσε, είναι ο φίλος της και κατά κάποιο τρόπο ο μοναδικός πατέρας που γνώρισε η κόρη της. Δεν ήταν απλά ένας φίλος γι αυτή, ήταν οικογένεια. Και τώρα την χρειαζόταν πιο πολύ από κάθε άλλη φορά.
<<Έπρεπε να το είχα καταλάβει Πάρη...>> ξεκίνησε να του λέει.
<<Ποιό πράγμα;>> ρώτησε ανήξερος, καθώς το μυαλό του ήταν μόνο στην Μυρτώ αυτή τη στιγμή.
<<Για σένα και την Μυρτώ. Ξυρίστηκες, έχασες κιλά, έφευγες όταν τελείωνε η βάρδια. Την προηγούμενη εβδομάδα πήρες ρεπό, δουλεύεις είκοσι χρόνια και πρέπει να ήταν το πολύ η τρίτη φορά που έπαιρνες ρεπό. Φαινόσουν ήρεμος, τα μάτια σου έλαμπαν. Ήταν όλα τόσο εμφανή μπροστά μου και εγώ δεν τα έβλεπα. Μπορεί και να αρνιόμουν να τα δω γιατί είχες χτίσει μια εικόνα. Ο συναισθηματικά αποστασιοποιημένος, σκληρός, περίεργος. Χαίρομαι για σένα, βρήκες έναν άνθρωπο που είναι υπέροχος. Πάτησε τα κουμπιά σου και έκανε πράγματα που καμία άλλη δεν θα κατάφερνε ποτέ. Πιστεύω πως η Μυρτώ σε φώτισε, έβαλε νόημα στην ζωή σου.>> ήταν ειλικρινής μαζί του, τον ήξερε τον φίλο της από την πρώτη μέρα που συναντήθηκαν στο εγκληματολογικό, σχεδόν είκοσι χρόνια πριν, μέχρι και σήμερα. Είχε αναλάβει την κόρη της, ήξερε πόσο πολύ λάτρευε την Λίνζι. Του χρωστούσε που το παιδί της γνώρισε έναν φυσιολογικό πατέρα.

Ο Πάρης την κοίταξε στιγμιαία και γύρισε το βλέμμα του στο δρόμο <<Όταν την γνώρισα...>> χαμογέλασε γεμάτος νοσταλγία, αφού θυμήθηκε την συνάντησή τους εκείνο το βράδυ στην δεξίωση <<είχα ένα κέλυφος γύρω απ την καρδιά μου...>> έκανε μια παύση και σκέφτηκε καλύτερα τα λόγια του <<Είχα χάσει την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Η μόνη αλήθεια που ήξερα ήταν η επιστήμη.>> ειλικρινά της είπε <<Με την Μυρτώ έμαθα πως είναι να αγαπάς κάποιον, να νοιάζεσαι. Αποκατέστησε την πίστη μου στους ανθρώπους, επίσης με βοήθησε με τα σταυρόλεξά μου.>> γέλασε καθώς η καρδιά του φτερούγιζε <<Είναι η καλύτερη σύντροφός που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ, η καλύτερή μου φίλη και ο άνθρωπος που μπορώ με τις ώρες να αναλύω τις σκέψεις μου. Θα την βρω Χόλι.>> σίγουρος της είπε <<Και αυτό θα είναι το τελευταίο που θα κάνω για το εγκληματολογικό.>> της ανακοίνωσε την απόφασή του.

Έπεσε για λίγα δευτερόλεπτα σιγή, η Χόλι τον κοιτούσε.
<<Θα φύγεις από το εγκληματολογικό;>> απορημένη τον ρώτησε.
<<Το σκέφτομαι καιρό τώρα...>> άρχισε να της λέει αλλά ο ήχος του ασύρματου τους διέκοψε.
"Κέντρο, εδώ ντετέκτιβ Σοφία Σμίθ. Βρήκαμε την Μυρτώ Βόρεια της Εθνικής 159 στο Turtle Head Peak. Χρειαζόμαστε ένα ασθενοφόρο αμέσως!"
<<Την βρήκαν!>> μουρμούρισε και πάτησε το γκάζι για να φτάσει όσο πιο γρήγορα κοντά της.

Κατέβηκε από το τζιπ, παράτησε την πόρτα ανοιχτή και πήγε κοντά τους. Το ελικόπτερο με τους τραυματιοφορείς προσγειωνόταν εκείνη την στιγμή.
<<Είμαι εδώ Μυρτώ. Θα γίνεις καλά.>> της φώναξε όσο έριχνε νερό στο λιπόθυμο σώμα της.
<<Τι έχετε;>> ρώτησε ο άντρας που πλησιαζε.
<<Γυναίκα, τριάντα ετών, αναίσθητη...>> σηκώθηκε όρθιος και έκανε λίγα βήματα πίσω <<Έμεινε στον καύσωνα για δεκαπέντε ώρες περίπου. Δεν μου απαντάει καθόλου.>> συμπλήρωσε, βλέποντας το καμμένο, απ τον ήλιο πρόσωπό της. Πόσο πολύ σε πόνεσε Μυρτώ; Σκέφτηκε έχοντάς την μπροστά του τόσο πολύ ταλαιπωρημένη.
<<Ποιό είναι το όνομά της;>>
<<Μυρτώ.>> απάντησε στον άντρα.
<<Μυρτώ, μ ακους;>> ρώτησε ο άντρας πλησιάζοντας στ αυτί της <<Δώσε της δέκα λίτρα οξυγόνο.>> έδωσε εντολή στον άλλο άντρα.
<<Πώς είναι;>> τους ρώτησε η Χόλι.
<<Σταμάτησε ν ανταποκρίνεται. Πιθανό κάταγμα στο αριστερό χέρι... Δώστε μου τον ορό.>>

Ακούμπησε το μέτωπό του και έφτιαξε το καπέλο του, τα πόδια του είχαν κοπεί. Τους έβλεπε που την έβαζαν πάνω στο φορείο.
<<Πρέπει να φύγουμε. Δεν υπάρχει ακόμα σφυγμός. Θέλω να προσέξετε το χέρι της.>> την σήκωσαν και κατευθύνθηκαν στο ελικόπτερο.
Ο Πάρης τους ακολουθούσε αμίλητος. Την έβαλαν μέσα στο ελικόπτερο.
<<Που την πάτε;>> φώναξε, ρωτώντας τον άντρα.
<<Στο Desert Palm.>> του απάντησε καθώς κρεμούσε τον ορό.
<<Πήγαινε πιο πέρα. Θα έρθω μαζί της.>> είπε και ανέβηκε στο ελικόπτερο.

Έκλεισαν τις πόρτες του ελικοπτέρου και κάθησε σε μια άκρη.
"Desert Palm, ερχόμαστε. Άφιξη σε έξι λεπτά. Τριάντα ετών, γυναίκα. Θερμοπληξία, κάταγμα στο αριστερό χέρι." άκουγε τους άντρες να μιλάνε στον ασύρματο. Άπλωσε δειλά το χέρι του και κράτησε το δικό της. Δεν είχε ακόμη τις αισθήσεις της. Λίγα λεπτά μετά άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια της. Κοίταξε γύρω της και μετά γύρισε λίγο το κεφάλι της πάνω στον Πάρη, αυτός της χαμογέλασε και της έσφιξε το χέρι.

Κρατούσε τα πράγματά της στα χέρια του και ξεκλείδωσε την πόρτα του σπιτιού. Την άφησε να περάσει πρώτη μέσα.
<<Ε-ΠΙ-ΤΕ-ΛΟΥΣ!>> συλλάβησε η Μυρτώ και αναστέναξε. Την βοήθησε να βγάλει την ζακέτα της προσέχοντας το δεμένο της χέρι.
<<Μην χαίρεσαι! Ο γιατρός είπε ξεκούραση, χάρη σου έκανε που σε άφησε να βγεις.>> την μάλωσε και τις έφτιαξε τα μαξιλάρια του κρεβατιού.
<<Δεν θα καθόμουν άλλη μέρα εκεί μέσα. Εδώ και μια εβδομάδα τρώω άνοστα, ούτε καν μακαρόνια και βλέπω και τις νοσοκόμες να σε γλυκοκοιτάζουν. Είπαμε επίπεδο αλλά μέχρι ένα σημείο.>> του γέλασε απειλητικά και ανοιγόκλεινε γρήγορα τα μάτια της.
<<Υπερβάλλεις.>> της έβγαλε τα παπούτσια και ανέβασε τα πόδια της στο κρεβάτι.
<<Εγώ; Εγω δεν υπερβάλλω καθόλου. Κύριε Μυλωνά η μια, να σας μιλήσω λίγο κύριε Μυλωνά; Θέλετε καφέ κύριε Μυλωνά; Όχι! Δεν θέλουμε τίποτα! Αφήσαμε ψυχή στην έρημο και μετά είχαμε και εσένα τον ερωτίλο.>> αγανακτισμένη του είπε και ο Πάρης γέλασε.
<<Εγώ νομίζω πως απλά ενδιαφερόταν για το πώς είμαστε. Αλλά εγώ μάλλον δεν κατάλαβα.>> σήκωσε τους ώμους του και άρχισε να της κάνει μασάζ στα πόδια.
<<Τέλος πάντων. Θα το ξεχάσω γιατί μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι.>> μουρμούρισε.
<<Σε αλλά νέα. Ο Έκλι θέλει να μας δει. Λέω να πάω μεθαύριο.>> σοβάρεψε την συζήτηση.
<<Θα του πεις ότι θα φύγεις; Είσαι σίγουρος γι αυτό;>>
<<Ναι. Είμαι πάρα πολύ σίγουρος γι αυτό.>> της πείραξε την μύτη.
<<Ό,τι θέλεις εσύ. Την μπουνιά γιατί του την έριξες;>>
Ο Πάρης την κοίταξε <<Εσύ που το ξέρεις;>> απόρησε και έσμιξε τα φρύδια του.
<<Τα νέα διαδίδονται γρήγορα. Έχω και εγώ τις πηγές μου.>> πήρε το καθρεφτάκι απ το κομοδίνο και έβαλε κρέμα στις πληγές του προσώπου της.
<<Κάπου είχα διαβάσει πως για να σε σέβονται πρέπει να βρυχάσαι που και που. Εεε και εγώ... βρυχήθηκα.>> απάντησε αποφεύγοντας να μπει σε περισσότερες λεπτομέρειες.
<<Μάλιστα...>> άφησε το καθρεφτάκι <<Δώσε μου το χέρι σου.>> του ζήτησε <<Θα σου έλεγα τα χέρια σου αλλά...>> σήκωσε λίγο το χτυπημένο της χέρι και γέλασε. Της έδωσε το χέρι του και η Μυρτώ το κράτησε σφιχτά.
<<Πάρη, ξέρεις ότι σ αγαπώ. Νιώθω ότι πάντα σε αγαπούσα. Στην έρημο κάτω απ το αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ, συνειδητοποίησα κάτι και από τότε δεν μπορώ να το βγάλω απ το μυαλό μου. Απ όταν πέθανε ο πατέρας μου, πέρασα όλη μου την ζωή με φαντάσματα. Ήταν σαν καλοί μου φίλοι και εκεί εξω στην έρημο σκέφτηκα πως ήταν καιρός να τα θάψω. Να ξέρεις ότι είσαι ο ένας και μοναδικός για μένα. Στην έρημο μου έλειπες σε κάθε χτύπο της καρδιάς μου. Η ζωή μας ως ζευγάρι ήταν και είναι η μόνη στέγη που είχα ποτέ. Δεν θα την έπαιρνα πίσω για τίποτα. Σ αγαπώ. Πάντα θα σ αγαπώ.>> του χαμογέλασε.
Ο Πάρης έσκυψε και την φίλησε πεταχτά.
<<Και εγώ σ αγαπώ Μυρτώ. Και θα σε προστατεύω. Πάντα.>> της χάιδεψε το μάγουλο. <<Τώρα ήρθε η ώρα να ξεδιπλώσω το ταλέντο μου στην μαγειρική.>> αστειεύτηκε, σηκώθηκε όρθιος και την φίλησε στο μέτωπο. 
<<Μακαρόνια να φτιάξεις!>> του φώναξε η Μυρτώ όσο έβγαινε απ την πόρτα. Ο Πάρης συμφώνησε κουνώντας το κεφάλι του.

■ Γειααα σας!!🦉 Το ξέρω ότι μέχρι τώρα πρέπει να με έχετε καταραστεί πάρα πολλές φορές. Αλλά δεν την σκότωσα την Μυρτώ, παραδεχτείτε ότι ήταν ΚΑΙ ΓΑΜΩ τις υποθέσεις. Όχι να το παινευτώ αλλά εμένα μου άρεσε!🤷🏻‍♀️

Να μιλήσουμε όμως και λίγο για την Χόλι που ήταν βράχος δίπλα στον φίλο της και στάθηκε δίπλα του. Πόσο μου άρεσε η συζήτησή τους ή μάλλον η περίπου συζήτησή τους.😂

Η Μυρτώ, αχ η Μυρτώ. Αυτό το κορίτσι έχει περάσει τόσα πολλά. Αλλά δεν το βάζει κάτω (έτσι πρέπει να προσπαθούμε να κάνουμε όλοι.) Ζήλεψε ρε η γλυκούλα. Δίκιο έχει! Της το δίνω! Αλλά ας επικεντρωθούμε στα γλυκά λόγια που είπε στον Πάρη, πόσο σημαντικό είναι να έχεις ένα σπίτι, ό,τι και αν είναι αυτό. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα οτιδήποτε. Πόσο πολύ συμπλήρωσαν τα ολόκληρά τους αυτοί οι δύο άνθρωποι. ❤

Ο Πάρης αποχωρεί από το εγκληματολογικό, το είχε πει άλλωστε στα πρώτα κεφάλαια αυτού του βιβλίου. Πώς όταν είναι να φύγει απ το εγκληματολογικό θα είναι για πάντα. Το ξέρω πως μπορεί τώρα να με μισείτε γι αυτό, αλλά είναι ο Πάρης. Πάντα ξέρει τι κάνει!😉

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο.
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε ξανά με το προτελευταίο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου την Τετάρτη 27  Απρίλη στις 20.00 ως συνήθως!💕

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤