Μαζί με τον Ντάνιελ στάθηκαν στην πόρτα της αίθουσας που μέσα γινόταν κάποιου είδους συνέλευση. Περίπου δέκα άνθρωποι ήταν σε κύκλο και μιλούσαν.
"Δεν είμαστε τρελοί. Αν κοιτάξετε ποιοί είχαν επαφή, είμαστε πιλότοι, δάσκαλοι, επιστήμονες. Δεν ξέρω πως πρέπει να δείξουμε την αλήθεια, αλλά πρέπει να το κάνουμε." ένας άντρας τους είπε και αυτοί συμφωνούσαν κουνώντας τα κεφάλια τους.
"Μίλησε κανείς στη Σάνον τις τελευταίες δύο μέρες;" αναρωτήθηκε μια γυναίκα.
"Την έχουν πιάσει." σίγουρα απάντησε ο άντρας που μιλούσε προηγουμένως.
<<Είναι σαν να βλέπουμε κάποια μορφή μαζικής παραίσθησης. Ξέρεις, πιστεύουν οι οι αστυνομικοί είναι μέρος της συνομωσίας των ερπετών. Γι αυτό και η Σάνον επιτέθηκε στον Ρόμπερτ.>> ψιθύρισε στον Ντάνιελ δίπλα του.
<<Και γιατί ο Χάνκ Κόνορς αυτοπυροβολήθηκε;>> τον ρώτησε ο Ντάνιελ στον ίδιο τόνο.
<<Για τον ίδιο λόγο. Μέσα στην παραίσθηση του νόμιζε ότι του επιτίθονται ερπετοειδή.>> του εξήγησε.

Ο Ντάνιελ πέρασε πρώτος μέσα <<Συγγνώμη που διακόπτω.>> σήκωσε ψηλά το σήμα του.
<<Μην τους κοιτάζετε στα μάτια!>> φώναξε ο άντρας.
<<Σας παρακαλώ, ερχόμαστε ειρηνικά.>> είπε ο Πάρης σηκώνοντας την παλάμη του.
<<Ποιά από εσάς είναι η Κλαρίσα Νάιλς;>> ρώτησε ο Ντάνιελ.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά μια γυναίκα σήκωσε διστακτικά το χέρι της.
<<Θέλουμε να σας κάνουμε μερικές ερωτήσεις.>> ήρεμα της είπε <<Στο τμήμα.>> συμπλήρωσε και σταύρωσε τα χέρια του κάτω απ το στήθος του.

Ο Ντάνιελ είχε αρχίσει την ανάκριση, ο Πάρης σταμάτησε έξω από την αίθουσα, έτριψε τα μάτια του, φόρεσε τα γυαλιά και έσπρωξε την πόρτα.
<<Ναι, ο Πρέστον ήταν στο σπίτι μου στο Σάμερλιν. Κοιμόμασταν και ξαφνικά το δωμάτιο κρύωσε. Πάγωσε. Ξύπνησα και κοίταξα γύρω μου, ο Πρέστον είχε εξαφανιστεί. Εγώ έψαξα το σπίτι, έξω από το σπίτι. Ήταν σαν να είχε εξαερωθεί.>>
<<Ουφ...>> αναστέναξε <<Έλα τώρα Κλαρίσα, είσαι έξυπνη γυναίκα. Εννοώ, έχεις ένα όμορφο σπίτι, είσαι καλή πολίτης, πληρώνεις φόρους, παίζεις και γκολφ. Είσαι πολύ καλή γι αυτόν τον απατεώνα.>> άφησε τον φάκελο πάνω στο τραπέζι, έβαλε τα χέρια του στις δύο άκρες τις σιδερένιας καρέκλας, κοιτάζοντάς την.
<<Απατεώνα;>> η γυναίκα γέλασε <<Σκέφτεστε ότι είμαι αφελής;>> αναρωτήθηκε και ο Πάρης σήκωσε το φρύδι του <<Είναι ένας καταπληκτικός άντρας. Μου έσωσε την ζωή. Όταν γνωριστήκαμε ήμουν πολύ άρρωστη. Είχα καρκίνο και με θεράπευσε.>>
<<Αλήθεια; Πώς το έκανε;>> την ρώτησε ο Πάρης.
<<Ξέρει πως να αποτρέψει τα ανθρώπινα κύτταρα από τον θάνατο. Έχει ενέσεις, είναι ραδιενεργές. Τα νοσοκομεία δεν το κάνουν επειδή θα γινόταν όλοι καλά. Θα έμεναν χωρίς δουλειά.>>
Ο Πάρης γύρισε λίγο κοιτάζοντας τον Ντάνιελ, συγκρατώντας ένα χαμόγελο μετά απ αυτά που άκουγε.
<<Αλήθεια πιστεύεις πως είναι 4.000 χρονών;>> απόρησε ο Ντάνιελ <<Θα σου δείξω κάτι.>> πήρε τον φάκελο του Πάρη, τον άνοιξε <<Κοίτα εδώ. Είναι σαράντα δύο.>> της έδειξε με τον δείκτη του το χαρτί με τα στοιχεία του Πρέστον <<Ισχυρίζεται πως είναι διατροφολόγος, δεν είναι. Και δες, δες όλα τα σχολεία και τα εργαστήρια που λέει ότι πήγε. Δεν τον έχουν ακούσει ποτέ. Δεν έχει γραφείο, ούτε δουλειά. Αλλά βρίσκει θύματα τις ευάλωτες γυναίκες.>> ο Ντάνιελ κούνησε το χέρι του κάνοντας έτσι νόημα στον Πάρη να συνεχίσει.
<<Έβαλε την Σάνον Τέρνερ να σκοτώσει την γυναίκα του για χάρη του. Έπεισε εσένα να του δώσεις χρήματα...>>
<<Δεν το ζήτησε ποτέ!>> διέκοψε τον Πάρη ανασαίνοντας γρήγορα <<Ήθελα και του τα έδωσα.>>
<<Θα έκανες τα πάντα γι αυτόν, είτε στο ζητούσε είτε όχι. Τον πήγες με το αυτοκίνητό σου στο Μακ Κέιντ, τον άφησες και έφερες πίσω τα ρούχα του. Οι αποδείξεις είναι παντού στο αυτοκίνητό σου.>> έπαιζε με τις άκρες των γυαλιών του όσο γυρνούσε στην αίθουσα.
<<Με αγαπούσε.>> η γυναίκα, έκλεισε τα μάτια της και έκλαιγε.
<<Σε χρησιμοποίησε.>> σταμάτησε απέναντι της <<Όπως έκανε με όλους.>>

Πέταξε το πλαστικό ποτήρι του καφέ στον κάδο και γύριζε στο γραφείο του.
<<Πάρη...>> άκουσε, σταμάτησε και είδε τον Τζον που τον πλησίαζε <<Μου είπε η Μυρτώ να ασχοληθώ με τον ατμοκαθαριστή. Αν προσπάθησαν να καθαρίσουν όλο το αίμα έκαναν καλή δουλειά. Ο ατμοκαθαριστής βγήκε θετικός για αίμα αλλά δεν ήταν αρκετό για DNA.>> ο Τζον έσπρωξε με το σώμα του την πόρτα και πέρασαν στο εργαστήριό του.
<<Βρήκες κάτι;>> τον ρώτησε.
<<Βρήκα τρίχες στις βούρτσες.>> του έδειξε το μικροσκόπιο <<Είναι στ αριστερά.>> ο Πάρης κοίταξε μέσα στο μικροσκόπιο <<Στα δεξιά είναι της Τσάινα Ντε Βίρ.>>
<<Είναι και τα δύο της Τσάινα.>> παρατηρώντας τις τρίχες είπε.
<<Σε βρήκα...>> ο Ρόμπερτ μπήκε στο γραφείο <<Ο ατμοκαθαριστής καθορίστηκε καλά, δεν βρήκα τίποτα. Αλλά μετά θυμήθηκα την ιστορία ενός εγκληματολόγου στο Λος Άντζελες. Κανένας δεν μπορούσε να βρει αποτυπώματα σ ένα δοχείο με αέριο από ένα εμπρησμό αλλά, κατάλαβε ότι πρέπει να το πιάσεις από κάτω ώστε να χυθεί έξω το αέριο. Και ξέρεις κάτι; Έλυσε την υπόθεση.>> γρήγορα γεμάτος ενθουσιασμό έλεγε στον Πάρη.
<<Άρα ποιανού είναι τα αποτυπώματα στον ατμοκαθαριστή;>>
<<Υπήρχε καταχώριση στη βάση δεδομένων. Πρέστον Ντε Βίρ.>> απάντησε ο Ρόμπερτ.
<<Δεν ήταν μια συνομωσία ερπετών, αλλά ήταν μια συνομωσία.>> ο Πάρης σηκώθηκε όρθιος <<Καλή δουλειά!>> είπε και στους δύο άντρες και βγήκε έξω.

Προχωρούσε πίσω μαζί με τον Ντάνιελ, μπροστά τους με τις χειροπέδες και αστυνομικούς να τον κρατάνε, ο Πρέστον.
<<Έλεγξαμε τον τραπεζικό λογαριασμό της Τσάινα. Είχε μια μικρή, καλή κληρονομιά μέχρι που συνάντησε τον φίλο μας, Πρέστον...>>
<<Η Τσάινα ρουφούσε τη ζωή από μέσα μου. Δεν άξιζε τίποτα απ αυτά που ήθελε και όσα πήρε στο τέλος.>> διέκοψε τον Ντάνιελ ο άντρας <<Χαίρομαι που πέθανε με αργό τρόπο. Μπορώ να φανταστώ τον πόνο.>>
Ο Πάρης τον σταμάτησε <<Ξέρεις, κάθε φορά που σκέφτομαι να παρατήσω αυτή την δουλειά, έρχεται κάποιος σαν εσένα και μου υπενθυμίζει γιατί δεν μπορώ.>> γύρισε και έφυγε από κοντά τους.

Στο δρόμο προς το γραφείο του, τους είδε όλους μαζεμένους στο γραφείο της Χόλι παραξενεύτηκε και στάθηκε στην πόρτα.
<<Έχει τελειώσει η βάρδιά σας!>> είπε, τάχα, αυστηρά.
<<Μίλησε μας γι αυτό Πάρη.>> τον πείραξε η Χόλι.
<<Τι κάνετε εκεί;>> ρώτησε και μπήκε μέσα στο γραφείο.
<<Be my guest.>> η Χόλι σηκώθηκε.
Ο Πάρης πέρασε μέσα στο γραφείο και κάθησε στην θέση της <<Η υπόθεση Μάρτινς. Νομίζω πως είχαμε τελειώσει μ αυτή.>> φόρεσε τα γυαλιά του και διάβασε τα χαρτιά μπροστά του.
<<Ζούσε σε ένα παλιό σπίτι. Το ξύλο του είχε ξεραθεί τελείως. Τα ηλεκτρικά κυκλώματα είχαν φθαρεί μέσα στις δοκούς. >> η Χόλι του είπε.
<<Είναι κακό όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι ότι κανένας ήχος που βγάζει το σπίτι δεν είναι παράξενος πια.>> ο Κέβιν χαμογελώντας λοξά συνέχισε.
<<Το πιο φρικιαστικό είναι όταν σκέφτεσαι πως αυτές οι υποθέσεις συνδέονται.>> η Μυρτώ κούνησε το κεφάλι της.
<<Πάρη, πάντα λες ότι δεν υπάρχουν συμπτώσεις.>> ο Πήτερ βολεύτηκε καλύτερα στην καρέκλα.
<<Δεν υπάρχουν.>> σίγουρα είπε και κρυφογέλασε.
<<Έλα τώρα Πάρη.>> η Χόλι κατέβασε τους ώμους της απελπισμένη και στριφογύρισε τα μάτια της <<Έχουμε έναν τύπο που αναφλέχθηκε και μόλις είχε χωρίσει από την γυναίκα που ξεκίνησε πόλεμο για τους τυφλοπόντικες με τους Μάρτινς...>> η Χόλι έδωσε το λόγο στον Κέβιν να συνεχίσει.
<<Οι οποίοι είχαν αγοράσει τον εξολοθρευτή απ αυτόν που τα φάρμακά του μετέτρεψαν το αίμα τόσων ατόμων σε πράσινο. Και μια απ αυτούς τους πελάτες ήταν η Έβελυν, η κυρία με το αλουμινόχαρτο. Ήταν το τελευταίο άτομο που ο Κάιλ Πλάνκ άγγιξε πριν αναφλεχθεί.>>
<<Υπάρχει ακόμα μια σύνδεση.>> τους είπε και σήκωσε τον δείκτη του <<Η Έβελυν είχε διακόσια δολάρια. Πιστεύω πως όταν έτρεχε και την χτύπησαν, πήγαινε για να αγοράσει περισσότερο φάρμακο. Νομίζω ότι ο Γουέιν Όνορ ήταν με τον Ντέιβιντ Μπόχο, περιμένοντας να φτάσουν τα χρήματα. Μόνο που η Έβελυν δεν εμφανίστηκε ποτέ. Ο Όνορ έχασε την υπομονή του και σκότωσε τον Μπόχο πάνω στον καυγά.>>
<<Και όλα άρχισαν με τον Κάιλ Πλάνκ, τον μοναχικό τύπο στο φεγγαρόφωτο.>> τους θύμισε ο Πήτερ.
<<Η θεωρία των χορδών.>> σήκωσε το φρύδι του.
<<Η θεωρία του Μυλωνά. Αυτή η ιστορία είναι καλύτερη απ τα παραμύθια που λες για τον ύπνο.>> χαμογελώντας είπε στον Πήτερ ο Κέβιν.
<<Η θεωρία των χορδών είναι η θεωρία των πάντων. Η Κβαντική Μηχανική μας εξηγεί την απεραντοσύνη. Η θεωρία των χορδών, τα συνδέει όλα αυτά μαζί. Προτείνει ότι τα ατομικά στοιχεία είναι φτιαγμένα από απειροελάχιστους παλλόμενους βρόγχους ενέργειας ή κλωστές. Κάθε χορδή πάλλεται στην δικιά της συχνότητα, όπως ένα βιολί που παράγει νότες. Και αυτές οι νότες φτιάχνουν τα πάντα στο σύμπαν.>>
<<Κοσμική συμφωνία.>> συμπλήρωσε η Μυρτώ, της χαμογέλασε.
<<Αυτές οι χορδές συνδέονται και αποσυνδέονται από την στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης. Άρα, οι συνδέσεις μεταξύ των θυμάτων μας ή του κάθε ένα από εμάς δεν είναι μοναδική.>> ολοκλήρωσε την πρότασή του, κοιτώντας έναν έναν τους συνεργάτες του.
<<Αλλά ο καθένας απ αυτούς πιστεύει ότι είναι μοναδικός.>> συμπλήρωσε στην συζήτηση η Μυρτώ.
<<Πολύ άσχημο που δεν γνώριζαν την θεωρία του Μυλωνά.>> ο φίλος του, Πήτερ, είπε και ο Πάρης κρυφογέλασε.
<<Σε ένα παράλληλο σύμπαν ίσως να τρώγανε πρωινό μαζί.>> αστειεύτηκε ο Ρόμπερτ.
<<Σ αυτό το σύμπαν, ίσως να φάμε εμείς.>> τους είπε η Χόλι και σηκώθηκε απ την καρέκλα <<Και κερνάς εσύ.>> ενημέρωσε τον Πάρη.
<<Χωρίς να υπάρχουν χορδές.>> γέλασε και σηκώθηκε όρθιος κλείνοντας τον φάκελο.

Γυρνούσε στο γραφείο του, δούλευε σερί τρείς βάρδιες, ήταν κουρασμένος και τα μάτια του έτσουζαν. Στάθηκε στην πόρτα και είδε τον Τζον να κάθεσαι στην καρέκλα του, να έχει βάλει μια απ τις μακέτες πάνω στο γραφείο του Πάρη και να την εξετάζει με τον μεγεθυντικό φακό. Προχώρησε αθόρυβα και έσκυψε πάνω απ την μακέτα.
<<Ελπίζω να έχεις κάτι καλό Τζον.>> του φώναξε.
Ο Τζον τινάχτηκε και τον κοίταξε φοβισμένος <<Χλωρίνη.>> είπε ψιθυριστά.
<<Τι;>> αναρωτήθηκε ο Πάρης και σταύρωσε τα χέρια του.
<<Βρη...>> στραβοκατάπιε <<Βρήκα κοινό αντικείμενο και στις τέσσερις μινιατούρες. Χλωρίνη.>> του εξήγησε ο Τζον.
Ο Πάρης τον κοίταζε περιμένοντας παραπάνω εξήγηση <<Παρακάτω;>>
<<Υπάρχει ένα μπουκάλι στα σκουπίδια του Μάρτιν, ένα βαρέλι στο σφαγείο των κοτόπουλων, στο νερό των λουλουδιών στο σπίτι της Μπάρμπαρα και τώρα...>> του έδωσε τον μεγεθυντικό φακό και ένα μικροσκοπικό χαρτάκι απ την μακέτα της Πένι <<ένα κουπόνι για χλωρίνη στο σπίτι της Πένι. Μπορεί να ακουστεί τρελό, αλλά αν ο δολοφόνος είναι επιστάτης ή καθαριστής θα ξέρει σίγουρα τις λεπτομέριες κάθε τοποθεσίας, τι πάει σ αυτό το συρτάρι, ποιό βιβλίο πάει στην βιβλιοθήκη. Ώρες εργασίας, συνήθειες, προγράμματα. Σκέφτηκα πολύ την παθολογία του δολοφόνου και δεν φαίνεται να υπάρχει κάποιο διάστημα μεταξύ των φόνων που με κάνει να σκέφτομαι πως κάτι τους ενεργοποιεί. Ίσως ο δολοφόνος ξεκινάει από την χλωρίνη.>>

Ο Πάρης σκέφτηκε για λίγο αυτά που του είπε ο Τζον, κοίταξε το κενό <<Οι φυσητήρες.>> ψιθύρισε ο Πάρης.
<<Συγγνώμη;>> διερωτήθηκε ο Τζον κοιτάζοντας απορημένος τον Πάρη.
<<Ο Τζέιμς Τίλι Μάθιους*. Λονδίνο στις αρχές του 19ου αιώνα. Ο Μάθιους ήταν στο νοσοκομείο Μπέντλαμ περιμένοντας την δίκη του. Οι γιατροί προσπαθούσαν να προσδιορίσουν την λογική του. Μερικοί τον ανέκριναν. Οι μισοί πίστευαν πως ήταν λογικός, εκτός αν κάποιος ανέφερε την πολιτική. Τότε, τον έπιανε μια τρέλα για κάποια μικρά ανθρωπάκια που ζούσαν υπόγεια και χρησιμοποιούσαν φυσητήρες για να σπρώξουν τις σκέψεις στο μυαλό του, καθώς και στο μυαλό της Βασίλισσας. Ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή λέξη ενεργοποιούσε την οργή για το φόνο. Αυτό είναι ένα είδος ψύχωσης με αυταπάτες. Σπάνια, Αλλά υπάρχει.>> επεξήγησε ο Πάρης την σκέψη του.
<<Αν ο δολοφόνος είναι θετό παιδί του Έρνι Ντέλ, ίσως η χλωρίνη έπαιξε ρόλο σε κάποιο είδος παιδικής βίας. Εκδικείται τον κόσμο για αυτό που του έκαναν αυτοί.>> θεώρησε ο Τζον.
<<Αν το να υπάρχει χλωρίνη στο σπίτι είναι κοινό στοιχείο στα θύματα...>> ξεφύσηξε και κούνησε το κεφάλι του <<Τότε οποιοσδήποτε μπορεί να είναι ο επόμενος.>>
<<Είχαν τα θύματα την ίδια υπηρεσία καθαρισμού;>> ρώτησε ο Τζον.
<<Απ όσο γνωρίζουμε όχι.>> απάντησε <<Πάντως, δεν είναι ασυνήθιστο για τους ανθρώπους μ αυτές τις παθολογίες να εναντιωθούν στα ιδρύματα που θεωρούν ότι διασπείρουν αυτό που τους ενοχλεί.>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Ίσως μπορούμε να καλέσουμε εταιρίες χλωρίνης και να δούμε αν έχουν λάβει κάποιο μήνυμα.>> ο Τζον σηκωσε τους ώμους του.
<<Ναι ελέγξουμε αλληλογραφία με τα γραμματόσημα του Βέγκας. Ίσως μπορέσουμε να μειώσουμε τις γειτονιές.>> κοίταξε καλά καλά τον Τζον <<Καλή δουλειά Τζον. Αλήθεια.>> ο άντρας χαμογέλασε <<Τώρα...>> είπε αυστηρά <<σε πειράζει;>> τίναξε ελαφρώς το κεφάλι του δείχνοντας την πόρτα.
<<Ναι, φυσικά...>> ο Τζον απομακρύνθηκε.
<<Εμ...>> άκουσε πίσω του και γύρισε να κοιτάξει τον Τζον <<λυπάμαι αν πέρασα τα όρια. Δεν θα ξανασυμβεί.>>
Ο Πάρης του έδειξε με το βλέμμα του ότι όλα ήταν εντάξει, ο Τζον χαμογέλασε και βγήκε έξω.

Άδειασε τον τοίχο δίπλα απ το γραφείο του, κατέβασε την πόρτα με τα στοιχεία απ το ράφι της βιβλιοθήκης του. Άνοιξε το συρτάρι του γραφείου, έπιασε τον μαύρο μαρκαδόρο και σημείωσε πάνω σε μερικές φωτογραφίες τα ονόματα των λίγων παιδιών του Ντέλ που ήξεραν. Τα καρφίτσωσε στον τοίχο, έβαλε τον μαρκαδόρο πίσω απ το αυτί του και κοιτούσε τις φωτογραφίες, κάποιο απ αυτά τα παιδιά ήταν ο δολοφόνος με τις μινιατούρες, αργά ή γρήγορα θα τον έβρισκε. Δίπλα απ' τις φωτογραφίες έβαλε τις εικόνες απ' τις μακέτες, καθώς και τις μινιατούρες των θυμάτων φτιάχνοντας έτσι έναν πίνακα στοιχείων, τοποθετώντας έγγραφα και αναλύσεις. Έκανε δύο βήματα πίσω και κοίταξε τον πίνακα έβγαλε τα γυαλιά του. Του είχε γίνει εθισμός αυτός ο δολοφόνος, το ήξερε αυτό, πίεζαν από παντού για να τον βρει και όλο το βάρος αυτής της υπόθεσης έπεφτε πάνω του. Πήρε το παλτό του και βγήκε έξω, αρκετά σύντομα θα ερευνούσε κάθε σπιθαμή αυτής της υπόθεσης και θα έβρισκε τον "δολοφόνο με τις μινιατούρες".

Κρέμασε το παλτό του, άνοιξε το παράθυρο του χολ για να μπει λίγος αέρας. Πέταξε τα γυαλιά του κάνω στον καναπέ και ξεκούμπωσε το πουκάμισο που τον έπνιγε. Έπιασε δύο παυσίπονα απ' το συρτάρι και τα κατάπιε χωρίς νερό. Έκλεισε τα μάτια του και έτριψε τον αυχένα του.
<<Είσαι καλά;>> άκουσε γλυκά δίπλα του την Μυρτώ να τον ρωτάει.
Άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε χαμογέλασε άχνα <<Ναι, απλά κουράστηκα λίγο σήμερα.>> έπιασε τα χέρια της και την τράβηξε κοντά του. Την φίλησε στο μέτωπο.
<<Μυρτώ, σου πήρα κάτι.>> η Μυρτώ τον κοίταξε γεμάτη ανυπομονησία.
<<Τι;>> τον ρώτησε.

Έψαξε στις τσέπες του παντελονιού του, έβγαλε ένα μικρό μπλε βελούδινο κουτί.
<<Ξέρω πως δεν το έχω καθόλου με τα λόγια. Είμαι πάρα πολύ κακός με αυτά.>> έκανε μια παύση αφήνοντας ένα γελάκι <<Δεν σου έχω πάρει ποτέ τίποτα, αλλά αυτό όταν το είδα μου θύμισε εσένα.>> άνοιξε το κουτάκι, μέσα του ήταν ένα πανέμορφο χρυσό κολιέ με μια μπλε πεταλούδα στο κέντρο. Το έβγαλε από το κουτί, πήγε πίσω της και το φόρεσε στο λαιμό της <<You make me feel so young.>> της ψιθύρισε στο αυτί, ένα στίχο από τραγούδι του αγαπημένου του Sinatra.

Η Μυρτώ ψηλάφησε με τα δάχτυλά της το κολιέ. Βλέπωντας στην αντανάκλαση της τζαμαρίας του μπαλκονιού τις μορφές τους.
<<Είναι υπέροχο, σ ευχαριστώ πολύ Πάρη.>> προσπαθούσε, μάταια, να συγκρατήσει τον εαυτό της και να μην αρχίζει να χοροπηδάει στην αγκαλιά του από χαρά.
<<Εσύ είσαι υπέροχη, κρατάς αυτό το σπίτι ζωντανό.>> της πείραξε την μύτη. Απομακρύνθηκε από κοντά της, πήγε στο πικάπ, έψαξε στο ράφι με τα βινύλιά του, έπιασε ένα και το έβαλε στο πικ απ.
<<Μέλλουσα κυρία Μυλωνά, χορεύουμε;>> την ρώτησε και άπλωσε το χέρι του.
<<Φυσικά κύριε Μυλωνά.>> έβαλε τα χέρια της στους ώμους του και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του.
"And I love you so, the people ask me how.
How I've lived till now.
I tell them I don't  know.
I guess they understand how lonely life has been.
But life began again, the day you took my hand."

*Ο Τζέιμς Τίλι Μάθιους (1770 – 10 Ιανουαρίου 1815) ήταν μεσίτης τσαγιού από το Λονδίνο , με καταγωγή από την Ουαλία και Ουγενότη καταγωγή, που δεσμεύτηκε στο Bethlem (καθομιλουμένη Bedlam) το 1797. Θεωρείται ότι είναι η πρώτη πλήρως τεκμηριωμένη περίπτωση παρανοϊκή σχιζοφρένεια .

■ Γειααα σας !!🦉 Και τελικά καταλήξαμε στο ότι δεν την σκότωσαν ούτε έκαναν τίποτα άλλο οι εξωγήινοι, όπως είπε και ο Πάρης ήταν μια πάρα πολύ καλοστημένη συνομωσία για την κληρονομιά της κυρίας Ντε Βίρ.

Πόσο μ αρέσει όταν ο Πάρης μας ενημερώνει πλήρως για την ανοιχτή εγκυκλοπαίδεια που έχει στο κεφάλι του δεν φαντάζεστε. Καταλήγουμε στο ότι όλα είναι τυχαία σ αυτή την ζωή, πράγμα που συμφωνώ. Απλά εμείς νομίζουμε ότι μας αφορούν γιατί οι άνθρωποι από την φύση τους έχουν λίγο εγωισμό και σας μην το παραδέχονται. 🤷🏻‍♀️

Ο δολοφόνος με τις μινιατούρες θα βρει τον δάσκαλό του με τον Μυλωνά, μπορεί και όχι, αλλά ο Πάρης το έχει πάρει πολύ πατριωτικά.😂

Ο Τζον μια κατηγορία μόνος του, αλλά τουλάχιστον βοήθησε λίγο στην υπόθεση, ψύχραιμα το πήρε ο Πάρης που ο Τζον βολεύτηκε στο γραφείο του.😬

Καλά δεν θα σχολιάσω καν αυτό με την Μυρτώ, ο Παρουλης έχει γίνει άλλος άνθρωπος. Η Μυρτώ κάτι κάνει πολύ καλά, πάρα πολύ καλα.😉

Η επόμενη υπόθεση θα είναι και η τελευταία αυτού του βιβλίου, το ξέρω βάναυσο και εγώ πονάω αλλά εντάξει κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει, να φτάσουμε σε ένα καλό σημείο. Ακόμα δεν το πιστεύω ότι φτάσαμε εδώ. 😥

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε ξανά την Τετάρτη 13 Απρίλη στις 20.00 ως συνήθως! Με ένα τρελό rollercoaster ,υπόσχομαι γι αυτό! 🤞🏼(όλοι ξέρετε τι γίνεται όταν υπόσχομαι κάτι!🤭)

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤