Κατέβηκε από το τζιπ, κοίταξε τον χώρο γύρω του φόρεσε το καπέλο του και προχώρησε προς την μονοκατοικία. Ανέβηκε τα ξύλινα λευκά βαμμένα σκαλιά, πέρασε μέσα στο σπίτι παρατήρησε γύρω του. Έστριψε δεξιά στον διάδρομο, άναψε τον φακό του. Μπροστά του είδε τον άντρα που αυτοπυροβολήθηκε, το αίμα του κυλούσε στην πόρτα και το σώμα του ήταν στηριγμένο σ αυτήν, πήγε κοντά τον παρατήρησε καλύτερα. Έσκυψε το κορμί του, στο αριστερό χέρι του άντρα είδε το όπλο.
<<Έτοιμα γεύματα, αυτόματα όπλα, πυρομαχικά, νερό...>> άκουσε πίσω του τον Ντανιέλ να τον πλησιάζει <<Αυτός ο τύπος, ο Κόνορς, ήταν έτοιμος για το τέλος του κόσμου.>>
<<Που στον περίπτωσή του ήταν σήμερα. Η ομάδα εξουδετέρωσης εκρηκτικών βρήκε καμία παγίδα;>> αναρωτήθηκε ο Πάρης.
<<Όχι, του άρεσε η πάλη σώμα με σώμα.>>
<<Κανένα σημάδι της Τσάινα Ντε Βίρ;>>
<<Ακόμα τίποτα.>> απάντησε ο Ντάνιελ.

Ο Πάρης σηκώθηκε όρθιος και βγήκε έξω, χαιρέτησε τους τραυματιοφορείς πήγε κοντά στον Πήτερ και περπάτησαν στην φάρμα. Μπροστά τους είδαν ένα χοιροστάσιο.
<<Ξέρεις υπάρχουν κάποια φαγητά που απλά δεν πρέπει να δεις από που προέρχονται.>> ο Πήτερ πήρε μια έκφραση αηδίας στο πρόσωπό του από τις μυρωδιές του χοιροστασίου.
<<Ήξερες ότι τα γουρούνια είναι πολύ έξυπνα ζώα;>> σήκωσε τον δείκτη του τραβώντας την προσοχή του φίλου του <<Αμέσως μετά τους χιμπατζήδες, τα δελφίνια και τους ελέφαντες;>>
<<Πριν από τους σκύλους;>> είπε παραξενεμένος ο Πήτερ.
<<Και μερικούς πολιτικούς.>> αστειεύτηκε ο Πάρης και οι δύο άντρες γέλασαν.
<<Δεν βλέπω πουθενά το φορτηγάκι του Κόνορς.>> βλέποντας τον χώρο γύρω του είπε ο Πήτερ.
Στη μέση του κτήματος ο Πάρης ειδε μια μεγάλη αχυρώνα, σκούντηξε τον φίλο του και του την έδειξε <<Πάμε να δούμε στον αχυρώνα.>> έφτιαξε καλύτερα το καπέλο του και τίναξε το χώμα απ το τζιν παντελόνι του.

Άνοιξε την ξύλινη πόρτα, το τρίξιμο της έκανε ηχώ σε όλο τον αχυρώνα, έκανε στην άκρη για να περάσει έξω μια μαύρη γάτα άναψε τον φακό και κοίταξε γύρω του προχωρώντας μέσα στον αχυρώνα.
<<Πάρη, το φορτηγάκι.>> του είπε ο Πήτερ, ανέβηκε τα ξύλινα σκαλιά ακολουθώντας τον φίλο του.
Σταμάτησε και κοίταξε στην καρότσα που υπήρχε μια τεράστια γραμμή αίματος.
<<Αν αυτό είναι το αίμα της Τσάινα Ντε Βίρ, τότε είμαστε πολύ κοντά.>> ο Πήτερ έβγαζε φωτογραφίες.

Ο Πάρης τον άφησε πίσω του και προχώρησε στον αχυρώνα, δεξιά και αριστερά του υπήρχαν ξύλινα τραπέζια με διάφορα εργαλεία για ταρίχευση ζώων.
<<Απ ότι φαίνεται, είχε ένα χόμπι. Του άρεσε η ταρίχευση των ζώων.>> άκουσε τον Πήτερ να λέει, όσο πήγαινε προς το επόμενο δωμάτιο του αχυρώνα.
Έκανε στην άκρη την κουρτίνα και δεξιά του στον τοίχο είδε κρεμασμένα σε κάδρα κεφάλια από ζώα. Μια λευκή άγρια κατσίκα, δίπλα της μια αρκούδα, ακόμα πιο δίπλα ένα ελάφι και στο τελευταίο κάδρο ένα γυναικείο ανθρώπινο κεφάλι.
<<Ει, Πήτερ.>> φώναξε στον φίλο του χωρίς να κουνιέται απ την θέση του.
<<Ναι;>>
<<Νιώθω σαν τον Μάρκο Πόλο...>>
<<Γιατί αυτό;>> απόρησε ο Πήτερ πλησιάζοντας κοντά του.
<<Μόλις ανακάλυψα την Τσάινα.>> απάντησε στρέφοντας τον φακό του πάνω στο κεφάλι.

<<Πρώτη φορά στην καριέρα μου.>> ο βοηθός ιατροδικαστή, Μπράντον, χάζευε το κεφάλι.
<<Μια συμβουλή...>> τράβηξε τα εργαλεία στο τραπέζι φωτογραφία <<Η γυναίκα σου δεν χρειάζεται να μάθει γι αυτό.>> άφησε στην άκρη τον φωτογραφική.
<<Πλάκα μου κάνεις; Θα θέλει να μάθει κάθε λεπτομέρεια. Γιατί νομίζεις ότι την παντρεύτηκα;>>
Ο Πάρης κούνησε το κεφάλι του και βγήκε έξω.

Είχε την Μυρτώ να πλησιάζει και πήγε κοντά της.
<<Ότι πιο κοντινό σε ημερήσια εκδρομή.>> του είπε χαμογελώντας, πειράζοντάς τον.
<<Πάντα σε φέρνω στα καλύτερα.>> συνέχισε το πείραγμα σηκώνοντας το φρύδι του και χαμογέλασε πονηρά. Την άφησε να περάσει μπροστά και περπάτησε πίσω της.
"Έλα τώρα κούκλα μου, βγες από εκεί. Έλα κοπέλα μου." άκουσαν τον Κέβιν απ το χοιροστάσιο να φωνάζει και να γελάει.
<<Γεια.>> του είπαν ταυτόχρονα λες και είχαν κάνει κάποια πρόβα πιο πριν και σταμάτησαν πίσω απ τον φράχτη.
<<Γεια.>> τους απάντησε και σταμάτησε αυτό που έκανε κοιτάζοντάς τους.
<<Πώς πάει;>> ρώτησε ο Πάρης, βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του.
<<Λοιπόν, διάβασα για έναν αγρότη στο Καναδά που σκότωσε πολλές γυναίκες και τις τάισε στα γουρούνια του...>>
<<Και στην Ελλάδα μια γυναίκα επίσης σκότωσε τον άντρα της και τον τάισε στα γουρούνια.>> τον διέκοψε ο Πάρης κάνοντας νόημα στον νεαρό άντρα να συνεχίσει την πρότασή του.
<<Οου...>> η Μυρτώ αηδιασμένη είπε βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου της.
<<Ναι, το τμήμα υγείας τους πρέπει να βγάλει ένα δελτίο που να λέει προσοχή το χοιρινό σου μπορεί να έχει μολυνθεί από άνθρωπο.>> σπρώχνοντας έξω από το χοιροστάσιο το γουρούνι τους είπε.
<<Χαίρομαι τόσο πολύ που δεν τρώω χοιρινό.>> του φώναξε η Μυρτώ για να την ακούσει.
<<Λοιπόν κάνεις δεν έχει δει ή ακούσει τίποτα για το σύζυγο του θύματος έτσι υπέθεσα ότι μπορεί να ήταν το επιδόρπιο.>>
Ο Πάρης κοίταξε την Μυρτώ που το βλέμμα της είχε γεμίσει με αηδία. Προσπάθησε να κρύψει το γέλιο του δαγκωνοντας τα χείλη του.
<<Θα είμαι μέσα. Πάρε τον χρόνο σου.>> της ψιθύρισε.
Η Μυρτώ μισόκλεισε τα μάτια της, απειλώντας τον.
<<Νομίζω πως αυτό σε συμπαθεί.>> άκουσε την Μυρτώ να πειράζει τον Κέβιν και γέλασε.

Άλλαξε την σελίδα με τα σκίτσα των εξωγήινων, έκλεισε το βιβλίο "Περπατάνε ανάμεσά μας." ο τίτλος του, το άφησε στο γραφείο, κάτω απ το βιβλίο ήταν κι άλλο ένα "Φίδια του σύμπαντος: μια περιεκτική περιγραφή της συνομωσίας των ερπετών." έκανε δύο βήματα σταματώντας μπροστά απ το μαύρο τραπέζι. Ήταν γεμάτο με περιοδικά που αφορούσαν εξωγήινους και διάφορα χαρτιά. Πάνω σ ένα απ τα περιοδικά ήταν μια φωτογραφία, την σήκωσε ψηλά κοιτάζοντάς την, στην φωτογραφία ειδε τον άντρα που αυτοπυροβολήθηκε, μια κοκκινομάλλα και ένας μεσήλικας με καράφλα και γυαλιά, ο άντρας της Τσάινα. Άφησε κάτω την φωτογραφία. Άνοιξε ένα τυχαίο περιοδικό, μια κίτρινη σελίδα σαν πρόσκληση ήταν μέσα του. Έπιασε το φυλλάδιο, ένας άντρας ήταν στη μέση του φυλλαδίου φαινόταν να ήταν ο κύριος ομιλητής "20 Απριλίου, στο Αμφιθέατρο Φιλίας, MC CODE, Νεβάδα. Ειδική παρουσίαση βασισμένη στην εργασία του δρ Σίντλευ Μπούκμαν. Δεν είμαστε μόνοι, έλα κοντά στην αλήθεια."  διάβασε το φυλλάδιο, στην άκρη της σελίδας ήταν ζωγραφισμένο το πρόσωπο ενός εξωγήινου.
<<Θες να αναλάβω το σαλόνι; Φαίνεται ότι ο Αρμαγεδδών ήρθε την Πέμπτη.>> ξεφύσηξε η Μυρτώ.
<<Πιστεύεις ότι υπάρχει ευφυής ζωή σε άλλους πλανήτες;>> την ρώτησε.
<<Δεν είμαι σίγουρη ότι υπάρχει ευφυής ζωή σ αυτόν τον πλανήτη. Μόλις πέρασα απ τον αχυρώνα.>> του απάντησε.
Ο Πάρης χαμογέλασε πλαγίως συμφωνώντας εν μέρει με την Μυρτώ.
<<Θα ξεκινήσω από μέσα.>> σήκωσε το βαλιτσάκι της και έφυγε.

Επεξεργάστηκε το υπόλοιπο δωμάτιο γύρω του, σε έναν τοίχο υπήρχε ένας πίνακας, φτάνοντας κοντά είδε διαφορά άρθρα μαζί με φωτογραφίες που αφορούσαν εξωγήινους, εμφανίσεις εξωγήινων και περίεργες εξαφανίσεις. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι του, τράβηξε από το χερούλι το λευκό πανί προτζέκτορα κοίταξε γύρω του ψάχνοντας για τον προτζέκτορα. Άναψε το φως της ντουλάπας. Μια στηριγμένη μηχανή με φιλμ, αρκετά παλιά ήταν μέσα στην ντουλάπα, πάτησε το κουμπί και κοίταξε τον πίνακα. Ο ίδιος άντρας της πρόσκλησης που πριν λίγα λεπτά είχε διαβάσει εμφανίστηκε στην οθόνη.
"Ο Αδάμ και η Εύα δεν ήταν απλά οι πρώτοι άνθρωποι στη γη, ήταν και δόλωμα. Για ευφυείς μορφές ζωής αλλού στο σύμπαν. Πρόσφυγες από άλλους πλανήτες που δεν μπορούσαν να τους συντηρήσουν άλλο. Αλλά, γιατί στην γη; Δεσοξυρίβονουκλεϊκο οξύ. DNA..." ο Πάρης πλησίασε λίγο πιο κοντά στην οθόνη, βγαίνοντας έξω από την ντουλάπα "Το σχεδιάγραμμα της ανθρώπινης ζωής είναι το κλειδί στην επιβίωσή τους. Χωρίς αυτά, θα χαθούν. Οι πρώτες συμπλοκές μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων έγιναν εκατό χιλιάδες χρόνια πριν στην Ατλαντίδα και στην παρόμοιου πολιτισμού πόλη του Ειρηνικού, την Λεμούρια. Οι αρχαίοι πολιτισμοί κάθε ηπείρου έχουν καταγράψει στοιχεία των συγκρούσεων. Αυτοί οι επισκέπτες ήταν πολύ προηγμένοι και δεν εμφανίστηκαν με ανθρώπινη μορφή. Οι Μάγια τους αποκαλούσαν Τσάινς, άνθρωποι των φιδιών. Και στους εβραϊκούς μύθους, το φίδι αντιπροσώπευε την γνώση. Φυσικά και το έκανε. Δεν ήταν ανθρώπινο. Όχι απ αυτή τη γη. Η ιστορία είναι γεμάτη με ιστορίες από ηρωικές καταστροφές των φιδιών. Ο Περσέας και η Μέδουσα, ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος, ο Άγιος Πατρίκιος και τα φίδια της Ιρλανδίας..." η Μυρτώ πέρασε στο δωμάτιο και στάθηκε δίπλα του κοιτάζοντας κι αυτή την οθόνη "Αλλά αυτά δεν είναι απλά μύθοι..."
<<Τι είναι αυτό;>> τον ρώτησε η Μυρτώ.
<<Νομίζω ότι η λέσχη UFO τους βασίζεται στις διδασκαλίες αυτού του τυπου.>> της απάντησε δείχνοντας με τον δείκτη του τον άντρα.
"Και η φυσική μορφή αυτών των εισβολέων δεν είναι ανθρώπινη. Περιγράφονται στις αρχές αναφορές ως φίδια και δράκοι. Και το ανθρώπινο όπλο ενάντιά τους είναι το ξίφος. Κόψε την ουρά, το φίδι ζει. Κόψε του το κεφάλι και πέθανε..." το βίντεο τελείωσε.
<<Άρα ο Κόνορς έκοψε το κεφάλι της επειδή νόμιζε οτι ήταν φίδι απ το διάστημα;>> η Μυρτώ γύρισε να τον κοιτάξει, όμως ο Πάρης την κοιτούσε ήδη. Ο Πάρης χαμογέλασε νευρικά και κούνησε το κεφάλι του.

Ώθησε απαλά την πόρτα της νεκροψίας. Πέρασε μέσα, φόρεσε γάντια και στάθηκε πάνω απ το κεφάλι της Τσάινα στηρίζοντας τα χέρια του στην άκρη του τραπεζιού. Παρατηρώντας τον Νικ και τον Μπράντον να ξεκολλάνε το κεφάλι από το ξύλινο κάδρο.
<<Πάρη, κοίτα τι χρησιμοποίησε πάνω στην τομή.>> πλησίασε πιο κοντά, ο Νικ γύρισε το δέρμα του κεφαλιού από την μέσα μεριά.
<<Μονωτική ταινία;>> απόρησε κοιτάζοντας το κεφάλι.
<<Ναι, τη χρησιμοποίησε για να κλείσει την σχισμή από μια πληγή.>> του είπε επιβεβαιώνοντας την απάντηση του Πάρη <<Αντιστοιχεί στο σκίσιμο του κρανίου.>> ο Νικ του έδειξε το σκίσιμο πάνω στο κρανίο.
<<Θα μπορούσε αυτή να είναι η μοιραία πληγή;>> ρώτησε ο Πάρης, κατεβάζοντας λίγο τα γυαλιά του.
<<Δώσε μου το υπόλοιπο σώμα και θα σου πω.>>
<<Ο Κέβιν δουλεύει πάνω σ αυτό.>>
Ο Νικ έβγαλε σιγά σιγά την ταινία.
<<Σχεδόν επτάμισι εκατοστά λεπίδα με ομαλή λάμα...>> επεξεργάστηκε την  τομή της πληγής <<Ξέρεις η Χόλι βρήκε...>>
<<Ναι το άκουσα. Ένα σπαθί, όλοι μιλούν γι αυτό.>> τον διέκοψε ο Νικ κοιτάζοντας πίσω του το πτώμα του άντρα που αυτοπυροβολήθηκε.
<<Γιατί να θέλει κάποιος να ταριχεύσει ένα ανθρώπινο κεφάλι;>> εξέφρασε την απορία του ο Νικ κοιτώντας το κρανίο.
<<Εγώ ακόμα δουλεύω στο πως.>> του απάντησε.
<<Αυτό μπορώ να στο πω. Έκανα ένα μόνος μου. Ένα ελάφι... Ο μπαμπάς μου ήταν κυνηγός. Πρώτα απ όλα ο τύπος μας έπρεπε να χωρίσει το κεφάλι απ το σώμα. Γι αυτό, χρησιμοποίησε ένα μαχαίρι με οδοντωτή λάμα.>> του έδειξε τις άκρες του δέρματος που είχε αποκοπεί το κεφάλι απ το υπόλοιπο σώμα <<Ο μπαμπάς μου χρησιμοποιούσε ένα καμπυλωτό μαχαίρι, το ίδιο χρησιμοποιούσαμε την ημέρα των Ευχαριστιών. Όταν η μαμά μου το ανακάλυψε, παραλίγο να τον σκοτώσει μ αυτό!>> ο Νικ σταμάτησε και γέλασε, κατεβάζοντας το κεφάλι του.
<<Τρυφερό.>> ειρωνεύτηκε ο Πάρης.
<<Ναι, λοιπόν στο θέμα μας. Ύστερα έπρεπε να αποκολληθεί το δέρμα από τον βασικό μύ. Έπειτα, θα έπρεπε να τεντώσει το δέρμα σ ένα πίνακα. Να το τρίψει με χοντρό αλάτι και μετά να περιμένει δύο μέρες. Κατόπιν βυρσοδεψούσε το δέρμα για να το συντηρήσει. Το ενυδατώνει με ένα μείγμα βόρακα και νερού για να κρατήσει τα ζωύφια μακριά. Έπειτα καθάριζε το κρανίο, γέμιζε τις ατέλειες με άργιλο, πριονίδι ό,τι είχε. Έβαζε δύο γυάλινα μάτια και μετά...>> τοποθέτησε το κρανίο μέσα στο δέρμα.
<<Έχει το καλύτερο τρόπαιο τοίχου της γειτονιάς.>> τον διέκοψε σχολιάζοντας και χαμογελώντας ψευτο-περήφανα <<Θα χρειαστεί να επεξεργαστούμε αυτό το σημάδι απ το εργαλείο.>> σοβάρεψε και είπε στον Νικ.
<<Ναι, θα στο φέρω στο εργαστήριο.>>
<<Ευχαριστώ γιατρέ.>> έβγαλε τα γάντια, τα πέταξε στον κάδο δίπλα απ την πόρτα και βγήκε έξω.

Έκλεισε την πόρτα απ το γραφείο του, της έδωσε την κούπα με τον καφέ και την φίλησε στοργικά στο μέτωπο.
<<Στις γλύκες σας σήμερα κύριε Μυλωνά.>> τον πείραξε και αναζήτησε το χέρι του αφήνοντας το δικό της πάνω στο γραφείο.
<<Πάντα είμαι αξιολάτρευτος.>> στήριξε το σώμα του στο γραφείο και κράτησε το χέρι της.
<<Μμμ...>> ήπιε μια γουλιά απ τον καφέ της.
<<Έχεις αντίθετη άποψη;>> την ρώτησε τάχα σοβαρά.
<<Όχι φυσικά.>> άφησε την κούπα πάνω στο γραφείο <<Αγόρασα μια ορχιδέα, δεν ξέρω αν σου αρέσει όμως. Την έβαλα πάνω στο γραφείο σου, αν σε πειράζει...>>
<<Δεν με πειράζει.>> την διέκοψε και της χάιδεψε το χέρι <<Είσαι η κυρία του σπιτιού, σου ανήκει όπως ανήκει και σ εμένα. Ήρθες να μείνεις μαζί μου και μπήκε λίγο χρώμα και ζωή στους άδειους τοίχους. Άλλωστε οι ορχιδέες είναι απ τα αγαπημένα μου λουλούδια.>> η Μυρτώ του χαμογέλασε, πόσο του άρεσε να του χαμογελάει.
<<Παρεμπιπτόντως. Σ ευχαριστώ που μου χάρισες τα πιο όμορφα γενέθλια της ζωής μου.>> της είπε γλυκά και της χαμογέλασε, τα μάτια του έλαμπαν.
<<Δεν έκανα τίποτα. Ήθελα να σε ξεκουράσω γιατί μεταξύ μας τον τελευταίο καιρό τα έχεις παίξει.>>
<<Αυτό είναι αλήθεια, αυτός ο δολοφόνος με τις μινιατούρες δεν ξέρω μου έχει κολλήσει στο μυαλό. Απ όλα αυτά που κάναμε ξέρεις ποιό απ όλα λάτρεψα;>> την ρώτησε και χάιδεψε το μάγουλό της.
<<Το εστιατόριο που ήταν ειδικά για fans του Sinatra.>> απάντησε σίγουρη και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
<<Στην ζωή μου τον έχω συνδέσει με πολλές μου στιγμές. Κάποτε τον άκουγα μανιωδώς με έναν ξάδερφο μου, ψυχολόγος κι αυτός, μεγαλώσαμε μαζί. Οι μαμάδες μας απορώ πως δεν είχαν σπάσει εκείνα τα βινύλια. Πλέον χώρισαν οι δρόμοι μας και μιλάμε σπάνια. Μετέπειτα εσύ, το βράδυ που γνωριστήκαμε έπαιξε Sinatra και ήταν σαν να μου έλεγε ότι βρήκα άνθρωπο να αφεθώ και να ηρεμήσω.>> στις αναμνήσεις που πέρασαν απ το μυαλό του χαμογέλασε νοσταλγικά.

Χτύπησε το σταθερό, άπλωσε το χέρι του και το σήκωσε.
<<Μυλωνάς.>> σοβαρά είπε κοιτάζοντας το κενό <<Αυτή που δάγκωσε τον Ρόμπερτ;>> ρώτησε και γέλασε <<Φυσικά και θα έρθω στην ανάκριση Ντάνιελ. Σε λίγο θα είμαι εκεί.>> έκλεισε το ακουστικό.
<<Ποιός δάγκωσε τον Ρόμπερτ;>>  τον ρώτησε και σηκώθηκε όρθια.
<<Η Τέρνερ. Πήγε να της πάρει DNA και τον δάγκωσε. Την είχα δει και σε μια φωτογραφία στο σπίτι του Κόνορς.>> της απάντησε και φόρεσε τα γυαλιά του <<I've been a puppet, a pauper, a pirate, a poet, a pawn and a king. I've been up and down and over and out and I know one thing. Each time I find myself, flat on my face. I pick myself up and get back in the race. That's life.>> σιγοτραγούδησε τους στίχους απ το αγαπημένο του τραγούδι καθώς έβγαινε έξω απ το γραφείο του.

Φτάνοντας κοντά στον Ντάνιελ, έκλεισε τον φάκελο της υπόθεσης και τον κράτησε στο χέρι του.
<<Νιώθεις έτοιμος Μυλωνά;>> τον ρώτησε πειράζοντάς τον ο Ντάνιελ.
<<Ελπίζω να μην με δαγκώσει και μένα.>> αστειεύτηκε κάνοντάς του νόημα να περάσει πρώτος.
<<Κυρία Τέρνερ, γεια.>> ο Ντάνιελ κάθησε στην καρέκλα.
<< Τα πέρασα ήδη αυτά πριν από μια εβδομάδα.>> τους είπε ευγενικά και τους χαμογέλασε.
<<Το ξέρουμε και έχετε δίκιο. Αλλά ας το ξανακάνουμε.>> ο Πάρης την κοίταξε <<Η Τσάινα Ντε Βίρ είναι νεκρή. Και τα υπολείμματά της βρέθηκαν στο ράντσο του συντρόφου σας.>> συνέχισε ο Πάρης και τριγυρνούσε στην αίθουσα.
<<Ναι, δεν είναι σύντροφός μου. Είναι φίλος μου.>> διόρθωσε τον Πάρη <<Και επιπλέον ποτέ δεν γνώρισα την Τσάινα Ντε Βίρ.>>
<<Δεν ήταν μέλος στη λέσχη σας;>> την ρώτησε ο Ντάνιελ.
<<Όχι. Αν ήταν, θα την ήξερα. Και δεν την ήξερα.>> απάντησε στον Ντάνιελ.
<<Ο σύζυγός της ήταν και συνεχίζει να είναι εξαφανισμένος. Ξέρετε, η λέσχη σας όλο και μικραίνει.>> στάθηκε μπροστά της και σταύρωσε τα χέρια του.
<<Σήμερα το πρωί πέθανε ο Χάνκ Κόνορς.>> συνέχισε ο Ντάνιελ <<Όταν πήγαμε να συλλάβουμε τον φίλο σου, αυτοπυροβολήθηκε. Και υποψιάζομαι πως θα χάσεις και εσύ μια συνάντηση.>> αυστηρά και σε ήρεμο τόνο της είπε ο Ντάνιελ.
<<Κοίτα, Σάνον, δίνεις άλλοθι σ ένα δολοφόνο. Είσαι ήδη συνεργός σ ένα φόνο. Αν ο Χάνκ Κόνορς σκότωσε και τον σύζυγο της Τσάινα...>>
<<Αυτό νομίζετε ότι έγινε;>> διέκοψε απότομα τον Πάρη η γυναίκα.
<<Πες μου τότε που είναι.>> η γυναίκα δεν του απαντούσε.
<<Ξέρεις αυτό μπορεί να μετρήσει υπέρ σου στο εισαγγελέα.>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Ξέρεις κάτι; Δεν μ απασχολεί και πολύ αυτό.>> του είπε.
Ο Πάρης κοίταξε τον Ντάνιελ και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. Η γυναίκα δεν θα τους έδινε τις πληροφορίες που ζητούσαν.

▪︎ Γειααα σας!!🦉 Έλεγα τι μας λείπει, τι μας λείπει. Μα ναι, εξωγήινοι. Γι αυτό και εγώ σας τους έφερα, εν μέρει.😜

Γενικά υπάρχει μια λατρεία με τον Πάρη και τα κεφάλια σε αυτό το βιβλίο, το βλέπουμε όλοι αυτό. 😂

Εντωμεταξύ κάνει και χιουμοράκι με την υπόθεση, πολύ τον πάω. 😇

Και με την Μυρτώ απαπαπα, το έρως κι αυτός λιώνει σαν παγωτό καλέ δύο μέτρα άντρας.🤭

Επίσης πριν ρωτήσετε να ενημερώσω πως ναι ξέρω πως γίνεται η αφαιρέση του κεφαλιού των ζώων από το υπόλοιπο σώμα γιατί ο παππούς μιας φίλης μου ασχολούταν με αυτό και το σπίτι τους είναι γεμάτο με διάφορα κεφάλια ζώων, κριπι? ΝΑΙ. Και όλα αυτά φανταστείτε τα έλεγε σε παιδιά  12  χρονών, μου χρειάστηκαν 10 χρόνια μετά? ΝΑΙ. Οπότε δεν μιλάω.😂 

Αν σύμφωνα με τους υπόλοιπους είμαστε σαν τα ζώα (μπορεί και χειροτεροι αλλά οκ🤷🏻‍♀️) σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι η ίδια διαδικασία.

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο
Αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας που ξέρετε ότι τα λατρεύω!

Εμείς θα τα πούμε ξανά την Τετάρτη 6 Απρίλη στις 20.00 ως συνήθως!💕

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤