Φόρεσε το κράνος, άναψε το μικρό φως που είχε καλή του και σύρθηκε κάτω από τα θεμέλια του σπιτιού.
<<Είμαι έτοιμος.>>
Άκουσε στο ακουστικό του.
<<Περίμενε λίγο Κέβιν.>>
Κούνησε το κορμί του στο χώμα κι έφτασε κοντά στον τοίχο. Είδε τα κόκαλα δαχτύλων να προεξέχουν από τον τοίχο. Φώτισε λίγο καλύτερα με τον φακό του.
<<Ξεχωρίζεις αν είναι από άνθρωπο;>>
Τα άγγιξε λίγο με το χέρι του.
<<Καρπιαίο, φάλαγγες... Δεν υπάρχει αμφιβολία.>>

Στάθηκε για λίγο και γύρισε πίσω, βγαίνοντας από τα θεμέλια. Πλησίασε τον Κέβιν που είχε σκύψει κοιτώντας τον τοίχο.
<<Μπράβο Κέβιν.>>
Γονάτισε δίπλα του, ο Κέβιν τον κοίταξε.
<<Θα υπάρχει εύκολος τρόπος Πάρη.>>
<<Όταν πτώμα αποσυντίθεται μέσα σε μπετόν, αφήνει θύλακα αέρα. Αν το κάνουμε σωστά θα ανοίξει σαν βάζο με πίκλες. >>
Πήραν τα εργαλεία τους και άρχισαν να σπάνε τον τοίχο. Ολόκληρα κομμάτια έπεφταν, εμφανίζοντας μπροστά τους έναν σκελετό.
<<Μυλωνά βάζω στοίχημα δέκα δολάρια ότι ο ιδιοκτήτης πούλησε το σπίτι.>>
Παρόλο που ήταν έξω δεν μπορούσε να δει καλά γιατί ακόμη δεν είχε ξημερώσει. Άναψε τον φακό του και είδε καλύτερα τον σκελετό.
<<Πρέπει να αναφέρεις τα πάντα Χάρμον. Τρία υπνοδωμάτια, δυο μπάνια και ένας σκελετός.>>
Κοίταξε τον Κέβιν και σήκωσε τους ώμους του.

Έσπρωξε την πόρτα και κοίταξε τα χαρτιά μπροστά του.
<<Άργησα. Ο Κέβιν με την Μυρτώ θα δουλέψουν μαζί μου στο πτώμα από το Summercliff. Θάνατος με εμπλοκή αστυνομικού, Χόλι και Πήτερ το αφήνω πάνω σας.>>
Σηκώθηκαν και έδωσε το χαρτί της υπόθεσης στην Χόλι.
<<Θέλω να με ενημερώνετε.>>
Τον κοίταξαν και βγήκαν έξω.
<<Κέβιν θα έρθεις μαζί μου. Να δούμε τον σκελετό λίγο καλύτερα και να μαζέψουμε τυχόν στοιχεία. Εσύ Μυρτώ ψάξε οτιδήποτε έχει σχέση με το σπίτι.>>

Κοίταξε καλά τον σκελετό, πήρε από τον πάγκο λαστιχένια γάντια και τα φόρεσε.
<<Θα έλεγα ότι αυτή πέθανε όταν ήταν περίπου είκοσι χρονών.>>
Ο Κέβιν τον κοίταξε.
<<Αυτή;>>
<<Κέβιν, τα οστά της λεκάνης είναι οπωσδήποτε από γυναίκα. Για γυναικάς δεν ξέρεις και πολλά για τον σκελετό.>>
Τον κοίταξε με σοβαρό ύφος, ο Κέβιν γέλασε με το πείραγμά του και κούνησε το κεφάλι του.
<<Ξέρω όσα πρέπει. Μάλλον σκοτώθηκε πριν μπει στο μπετόν.>>
<<Πώς;>>
<<Μαχαιρώθηκε τουλάχιστον δώδεκα φορές. Με κατσαβίδι. Μπορεί με αγκιστρόκαρφο.>>
Του έδειξε απ τον σκελετό τα πλευρά που σε μερικά σημεία είχαν στις άκρες τους μερικές τρύπες.
<<Έχει ασυνήθιστα σημάδια. Το όργανο του φόνου ήταν ελαφρώς κυρτό με οδοντωτά άκρα σαν δόντια κροκόδειλου. Αυτή η κοπέλα δεν σκοτώθηκε με συνηθισμένο οπλο.>>
<<Οι μαχαιριές είναι προσωπικές. Γνώριζε τον δράστη.>>
<<Πάντα έτσι γίνεται Κέβιν.>>
Πλησίασε το σκελετό ακόμα πιο κοντά. Άγγιξε με το χέρι του το κρανίο.
<<Ποιά είσαι;>>

Έφερε το μέτρο στο κενό που βρήκαν το πτώμα. Το φως άναψε και η Μυρτώ τον πλησίασε.
<<Έφερες τα θεμέλια του σπιτιού στο εργαστήριο;>>
<<Είναι ένα κομμάτι 2 επί 1. Όταν στέγνωσε το τσιμέντο διατήρησε κάποιο αποτυπώματα της άγνωστης.>>
Κινήθηκε με το φακό του γύρω από το τσιμέντο κοιτώντας καλά το κενό ανάμεσά του.
<<Έμαθες τίποτα για το σπίτι Μυρτώ;>>
<<Είδα τις άδειες. Το Summercliff χτίστηκε πριν από χρόνια πάνω σε έρημο.>>
<<Γι αυτό ήταν τόσο αφυδατωμένο το πτώμα.>>
<<Το σπίτι πουλήθηκε αμέσως. Ο ιδιοκτήτης δεν είναι ύποπτος. Το ανθρωποκτονιών κάνει έλεγχο στους αγνοούμενους.>>

Άπλωσε το χέρι της να αγγίξει το τσιμέντο χωρίς γάντια. Ο Πάρης την κοίταξε αυστηρά. Μάζεψε το χέρι της και γέλασε ένοχα.
<< Μυρτώ, αν δεν ήταν η διαρροή, μπορεί να έμενε για πάντα εκεί κάτω.>>
<<Αυτό υπολόγιζε και ο δολοφόνος.>>
Χαμήλωσε τον φακό του και την κοίταξε.

Η μεγάλη αράχνη με τα καφέ της πόδια περνούσε πάνω από τις παλάμες του, την κοιτούσε.
<<Εγώ δεν μπαίνω μέσα στο γραφείο σου.>>
Κοίταξε την πόρτα που στεκόταν η Μυρτώ.
<<Είναι άκακη. Μου την έδωσαν να την προσέχω. Αύριο το βράδυ θα γυρίσει εκεί που ανήκει. >>
<< Ωραία τότε μεθαύριο θα μπω ξανά στο γραφείο σου.>>
Γύρισε την πλάτη της και έφυγε. Συνήθιζε να φεύγει τελευταία. Μέσα του ήταν όλα μπερδεμένα, σίγουρα δεν περίμενε να τρέξει στην αγκαλιά του αλλά η συμπεριφορά της όμως γινόταν όλο και πιο απόμακρη. Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά τουλάχιστον αξίζει να φτιάξεις το μέλλον.
Προσωρινά θα της έδινε χώρο και σίγουρα δεν θα έφευγε γιατί τότε θα του άξιζαν τα λόγια που του είπε πριν μια εβδομάδα.

Χτύπησε η πόρτα.
<<Ο Πάρης Μυλωνάς;>>
Κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα την γυναίκα μπροστά του, έστρεψε το βλέμμα του στην αράχνη και στιγμιαία το βλέμμα του κόλλησε πάνω στην ξανθιά γυναίκα.
<<Ή να σε λεω ο άνθρωπος αράχνη;>>
Κρυφογέλασε και κοίταξε την γυναίκα.
<<Είναι άκακη.>>
<<Ασφαλώς...>>
Πήγε κοντά στο γραφείο του και κοίταξε την αράχνη.
<<Πορτοκαλιά ταραντούλα. Ωραίο δείγμα...>>
<<Έχει τόσο απαλό άγγιγμα...>>
<<Δεν αφήνει αποτυπώματα. Κινούνται χωρίς να αφήνουν ίχνη. Επιτρέπεται;>>

Άπλωσε την παλάμη της δίπλα από την δικιά του και η ταραντούλα πέρασε στο χέρι της. Ο Πάρης σηκώθηκε όρθιος.
<<Να συστηθώ καλύτερα.>>
Έδωσε το χέρι της στο μέρος του και ο Πάρης ανταπέδωσε την χειραψία.
<<Η Τέρι Μίλερ δεν χρειάζεται συστάσεις.>>
Του γέλασε, λίγο. Ίσα που σχηματίστηκε η καμπύλη του χαμόγελου.
<<Θέλω να μου φτιάξεις ένα πρόσωπο.>>

Παρακολουθούσε προσεκτικά τις κινήσεις της. Πρόσθετε μικρά κομμάτια πηλού στο κομμάτι που είναι το πρόσωπο στο τσιμέντο.
<<Είναι σαν ανθρώπινος πηλός. Η αποτύπωση είναι μερική. Δεν θα'ναι εύκολο.>>
<<Μου είπαν ότι είσαι η καλύτερη ανθρωπολόγος στην χώρα...>>
<<Και στον Καναδά..>>
Τον διέκοψε κοιτώντας τον γεμάτη αυτοπεποίθηση.
<<Δεν είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω.>>
Πήρε από τον πάγκο πίσω της ένα μικρό μπλε κουβά και το έφερε μπροστά του.
<<Δώσε μου το χέρι σου. Θα σου αρέσει.>>
Έπιασε το χέρι του και το έβαλε μέσα στον κουβά με το μπλε παχύρευστο τζελ.
<<Είναι επιστήμη αλλα και τέχνη.>>
Έβγαλε λίγο τζελ και καθοδήγησε το χέρι του στο καλούπι. Άρχισε να τοποθετεί ομοιόμορφα το τζελ, κοίταξε την Τέρι κάτι πήγε να πει αλλά σταμάτησε. Έφερε για λίγο τα μάτια του πάνω της αλλά κοίταξε ξανά το καλούπι μπροστά του.

Μερικά λεπτά αργότερα ξεκόλλησε προσεκτικά με τα χέρια της το γαλάζιο καλούπι και το πήγε στον πάγκο. Ο Πάρης κόλλησε σχεδόν το κεφάλι του στον ώμο της κοιτώντας το καλούπι.
<<Τέρι, δεν μοιάζει με τίποτα.>>
<<Χωρίς φως, δεν υπάρχουν σκιές. Χωρίς σκιές, δεν έχω προοπτική.>>
Έστρεψε το καλούπι 90 μοίρες, άναψε το φως και τότε εμφανίστηκε το σχέδιο μισού προσώπου. Φαινόταν καθαρά το κλεισμένο μάτι, η μισή μύτη και το στόμα. Κάθισε στο σκαμπό και μα τα χέρια της "έχτισε" το υπόλοιπο πρόσωπο. Ο Πάρης κοιτούσε τις κινήσεις της, λεπτές και ήρεμες όπως και αυτή άλλωστε. Πλησίασε και κάθισε στο σκαμπό δίπλα της.

<<Δίδαξε με.>>
<<Εντάξει.>>
Τον κοίταξε για λίγο και μετά συνέχισε την δουλειά της.
<<Πρώτα, τελειώνω το μείγμα. Πρέπει να είναι όλο το πρόσωπο. Τα πρόσωπα δεν είναι απολύτως συμμετρικά, μα έτσι φαίνονται.>>
Τοποθετούσε μικρά κομμάτια πηλού δίνοντας τους το κατάλληλο σχήμα, χτίζοντας σιγά σιγά ολόκληρο το κεφάλι.
<<Η λεπτή επίστρωση το κάνει να φαίνεται χωρίς καμία ένωση.>>
Έπιασε το χέρι του και το οδήγησε στο καλούπι. Μαζί με το δικό της χέρι, κρατούσε το δικό του απλώνοντας καλύτερα τον πηλό. Ο Πάρης είχε εντυπωσιαστεί με το κεφάλι που είχε δημιουργήσει η Τέρι.

<<Δείχνει Σκανδιναβικής καταγωγής. Έχω δει καστανές Νορβηγίδες. Το κορίτσι αυτό μάλλον είναι ξανθιά.>>
Έβαψε όλο το πρόσωπο με μπεζ μπογιά και φόρεσε πάνω του μια ξανθιά περούκα. Έπιασε με τα χέρια της τις μπίλιες που έμοιαζαν με μάτια.
<<Καστανά μάτια; Είπες ότι είναι Σκανδιναβικής καταγωγής.>>
Στήριξε τα μάτια από την μέσα μεριά του κεφαλιού.
<<Στη χώρα μας, κυριαρχεί το καστανό. Βγαίνει και καλύτερο. Θέλεις να μοιραστείς την φωτογραφία με τα μέσα. Έτσι;>>
<<Ναι. Κάποιος θα θέλει να μάθει τι απέγινε και κάποιος θα πρέπει να πάει φυλακή.>>
Στήριξε καλύτερα τα μάτια στο πρόσωπο και κοίταξε τον Πάρη.
<<Να 'τη...>>
Έπιασε την φωτογραφική από δίπλα του και έβγαλε το άγνωστο -μέχρι στιγμής- πρόσωπο φωτογραφία. Στα επόμενα λεπτά η φωτογραφία κυκλοφόρησε σε όλα τα μέσα επικοινωνίας.

Έκατσε στην καρέκλα και κοίταξε την τηλεόραση.
"Βρέθηκε η σωρός άγνωστης λευκής κοπέλας στο Summercliff. Είχε ύψος περίπου 1,60 και ήταν κάπου 20 ετών."
Η Μυρτώ του έδωσε μια κούπα με καφέ.
"Οι αρχές ζητούν την βοήθεια του κόσμου για την αναγνώριση. Αν γνωρίζετε κάτι, τηλεφωνήστε στην αστυνομία του Λας Βέγκας."
Έκλεισε την τηλεόραση και κοίταξε την Μυρτώ.
<<Τηλέφωνα Πάρη... Ή θα πετύχει, ή θα χάσουμε.>>
Κράτησε και με τα δύο του χέρια την κούπα και ήπιε μια γουλιά καφέ.
<<Δεν ξέρω. Οι άνθρωποι συνήθως θυμούνται μια όμορφη γυναίκα.>>
<<Πάρη, το ξέρω ότι δεν είναι ο κατάλληλος χωρίς εδώ. Θα μπορούσα να περιμένω να πας στο γραφείο του αλλά είναι η ταραντούλα εκεί.>>
Του γέλασε αλλά οι κινήσεις της ήταν νευρικές, την παρατηρούσε. Έσφιξε τις παλάμες της και τον κοίταξε.
<<Σε ακούω Μυρτώ.>>
<<Θέλω να σου πω...>>
Η πόρτα άνοιξε διακόπτοντας την συζήτησή τους.
<<Μυλωνά, σε θέλει ο Μάρκους. Είναι κάτι που αφορά τον σκελετό σου.>>

Κοίταξε πίσω του τον βοηθό του ιατροδικαστή, η Μυρτώ με τις εκφράσεις του προσώπου της του έδειξε ότι πρέπει να πάει. Σηκώθηκε, πέρασε τα χέρια του από το πρόσωπό του και κατευθύνθηκε στην πόρτα. Γύρισε στο μέρος της.
<<Θα τα πούμε όταν τελειώσει η υπόθεση. Καλύτερα να έχουμε ησυχία.>>

Ένιωθε περίεργα, όσο καλός και αν ήταν στα λόγια κοντά της μερικές φορές τα έχανε. Της χαμογέλασε, του ανταπέδωσε το χαμόγελο. Το γνώριζε καλά το χαμόγελό της όμως αυτό ήταν ένα πικρό θα έλεγε κανείς χαμόγελο.
"Τι έχεις Μυρτώ...;" σκέφτηκε και γύρισε την πλάτη του κλείνοντας την πόρτα.

Έσπρωξε την σιδερένια πόρτα, περπατούσε προς το μέρος του Νικ μου στεκόταν πάνω από τον σκελετό.
<<Γεια, με βρήκε ο βοηθός σου. Έχω δει τα σημάδια.>>
<<Είδες την θλάση στο πίσω μέρος του κρανίου;>>
<<Όχι.>>
Φόρεσε τα γυαλιά του και έσκυψε πάνω από το κρανίο του σκελετού.
<<Εύκολα ξεφεύγει, αλλά έγινε από αιχμηρό αντικείμενο. Επίσης, στη μέση του αυτιού υπάρχουν τρία οστά. Είναι γεμάτα νάτριο. Βρήκα και ένα κομμάτι κερί με κόκκους άμμου πάνω.>>
Τον κοίταξε, βγάζοντας τα γυαλιά του.
<<Αλάτι και άμμος. Τη σκότωσαν στην παραλία;>>
<<Δεν αποκλείεται. >>
Παρατήρησε καλύτερα τον σκελετό, όταν η πόρτα του νεκροτομείου άνοιξε.
<<Πάρη. Πήραν πέντε τηλεφωνήματα και δίνουν το ίδιο όνομα.>>
Γύρισε και κοίταξε τον Κέβιν.
<<Το επιβεβαίωσε και η μητέρα της.>>
<<Λέω να την επισκεφθώ, αύριο το πρωί.>>
Φόρεσε τα γυαλιά του και μαζί με τον Κέβιν βγήκαν έξω από το νεκροτομείο.

■ Γειααα σας! Ο Πάρης εντυπωσιάστηκε, λέτε να του άρεσε η Τέρι;
Επίσης τι λέτε να έγινε με αυτόν τον σκελετό;
Και η Μυρτώ τι να θέλει να πει στον Πάρη άραγε; 🤔

Εμείς θα τα πούμε ξανά το Σάββατο 13  Φεβρουαρίου στις 20.00 💙
Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας φυσικά.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤