Έσκυψε και ήπιε λίγο νερό από την βρύση, σκούπισε τα χείλη του με το χέρι του.
<<Το περίμενα ότι θα σε έβρισκα εδώ.>> γύρισε και είδε τον Πήτερ.
<<Γι αυτό ζω.>> στήριξε το σώμα του στον τοίχο και κοίταξε τον Πήτερ.
<<Αποδεικτικά στοιχεία, δίκοπο μαχαίρι Πάρη.>>
<<Ναι, εγώ ήθελα πιο πολύ απ όλους να στείλω τον έμπορο στην φυλακή.>> κοίταξε κάτω και σήκωσε τους ώμους του. <<Μα τα στοιχεία τον απαλλάσσουν.>>
<<Πώς νιώθεις γι αυτό;>>
<<Τι σημασία έχει; Τα στοιχεία ξέρουν μόνο ένα πράγμα, την αλήθεια. Είναι αυτή που είναι.>>
Σήκωσε το βλέμμα του από το πάτωμα και το έστρεψε στον Πήτερ.
<<Δεν το πιστεύεις αυτό έτσι;>>
Του γέλασε αχνά.

<<Πήγαινα σε ένα σεμινάριο στην Νέα Υόρκη πριν μερικά καλοκαίρια. Καθόμουν στο αεροπλάνο δίπλα σε καθηγητή φιλοσοφίας. Μου είπε ότι κάθε πρωί πηγαίνει στο μπάνιο μετά το τρίωρο μάθημά του. Τραβώντας το καζανάκι, έβλεπε στην τουαλέτα μια αράχνη να παλεύει με το νερό. Την επόμενη μέρα, τράβηξε το καζανάκι και είδε την ίδια αράχνη να προσπαθεί να αποφύγει τον αφανισμό. Μια εβδομάδα μετά είπε να την σώσει. Την πιάνει, την σηκώνει και την αφήνει στο πάτωμα. Πήγε ξανά των επόμενη μέρα και τι νομίζεις ότι είχε απογινει η αράχνη;>>

Φόρεσε τα γυαλιά του και συνέχισε να κοιτάει τον Πήτερ.
<<Ήταν νεκρή;>>
Ο Πήτερ απάντησε στην ερώτηση του και τον κοίταξε.
<<Ξαπλωμένη μετά πόδια στον αέρα. Γιατί; Επειδή μια ζωή επιβλήθηκε σε μια άλλη. Τότε συνειδητοποίησα την θέση μας. Κατάλαβα τον ρόλο μας. Δεν επιβάλουμε την θέλησή μας και τις ελπίδες μας στα στοιχεία.>>

Το άνοιγμα της πόρτας σταμάτησε την συζήτησή τους και κοίταξαν τον έμπορο που έβγαινε με τον δικηγόρο του. Ο δικηγόρος έφυγε και ο έμπορος κουνώντας προκλητικά τα χέρια του μπροστά στον Πάρη και τον Πήτερ τους κοίταξε.
<<Διάνα! Ποιος είμαι;>> άρχισε να γελάει.
<<Θα επιστρέψεις.>> ο Πάρης του απάντησε ήρεμα καθώς τον κοιτούσε να φεύγει.
<<Έχεις μαντικές ικανότητες ψηλέ;>>
<<Δεν αλλάζουν οι συνήθειές σου. Θα σε πιάσω αργότερα.>> Ο έμπορος έφυγε από το οπτικό τους πεδίο γελώντας.

Πέρασε μπροστά από το αγόρι και κάθησε στην πολυθρόνα.
<<Ήθελα να σου πω ότι ο Έρικ δεν πέθανε από το στραμώνιο. Δεν ήταν αρκετά τοξικό για να τον σκοτώσει. Οι σπόροι δεν ήταν αρκετά δυνατοί.>>
Ο Μπομπ κρατούσε το χέρι του και κοιτούσε τον Πάρη.
<<Είναι εντάξει το χέρι σου;>>
<<Ναι με τσίμπησε αράχνη και μάλλον μολύνθηκε.>>
<<Μπορώ να το δω;>>
<<Φυσικά είστε γιατρός, ίσως μπορείτε να μου δώσετε κάτι.>>
<<Είμαι καθηγητής, όχι γιατρός.>>
Σήκωσε το μανίκι του και ο Πάρης τράβηξε το χέρι στο μέρος του. Κοίταξε καλά το σημάδι και πάγωσε για λίγο, δεν είναι δυνατόν να είναι αυτό που σκέφτεται.
<< Μπομπ, αυτό δεν είναι τσίμπημα από έντομο. Περίμενε εδώ μην φύγεις.>>
Ο Μπομπ έγνεψε και ο Πάρης βγήκε από το γραφείο του. Είδε την Μυρτώ να κάθεται στον υπολογιστή. Έσυρε την πόρτα, μπήκε στο γραφείο και στάθηκε όρθιος κοιτώντας κάτω.

<<Μυρτώ. Βρήκα δαγκωνιά στον Μπομπ. Μάλλον είναι από άνθρωπο.>>
<<Θες να μου μιλήσεις;>>
<<Όχι ιδιαίτερα.>>
Κούνησε το κεφάλι του και αναστέναξε.
<<Δεν ξέρω Μυρτώ. Η υπόθεση πάει από το κακο στο χειρότερο. Συνήθως ένα πτώμα αποτελεί δείγμα. Μα όταν πρόκειται για παιδιά, δεν μπορώ...>>

Ακούμπησε πάνω στο γραφείο και σταύρωσε τα χέρια του.
<<Ο Μυλωνάς είναι ο Τενεκεδένιος με καρδιά. Ποιός να το ήξερε.>>
Ο Πήτερ μπήκε στο γραφείο και σταμάτησε την συζήτησή τους.
<<Ήρθε η λίστα απ τα προϊόντα που φτιάχνονται με αλουμίνα.>>
Άνοιξε τον φάκελο και κοίταξε τον Πάρη.
<<Πυροτεχνήματα.>>
<<Εκεί δουλεύει ο Μπομπ.>> κοίταξε την Μυρτώ.
<<Μυρτώ, φτιάξε μου ένα εκμάγειο* των δοντιών του Έρικ και της δαγκωνιάς του Μπομπ. Θα τα πούμε στην ανάκριση, πάω να βρω τον Ντάνιελ πρέπει να προχωρήσουμε σε σύλληψη.>>

Μερικές ώρες μετά καθόταν στην σιδερένια καρέκλα του ανακριτικού, δίπλα του η Μυρτώ και όρθιος στεκόταν ο Ντάνιελ ενώ απέναντί του ήταν ο Μπομπ με την δικηγόρο του.
<<Δεν σκότωσα τον Έρικ.>> κοίταξε στα μάτια τον Πάρη.
<<Θυμάσαι τις τελευταίες ώρες;>> ο Ντάνιελ άρχισε να ρωτάει.
<<Μην απαντήσεις.>> του ψιθύρισε η δικηγόρος του, την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και μετά κοίταξε τον Πάρη.
<<Θέλω να απαντήσω αλλα δεν θυμάμαι τίποτα αφότου ήπια το τσάι.>>
<<Δεν έχει σημασία Μπομπ. Έχουμε αποδείξεις και οι αποδείξεις είναι φρικτές. >>

Ο Πάρης σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα κοίταξε για λίγο το τραπέζι μπροστά του και σήκωσε το βλέμμα του στον Μπομπ.
<<Εσύ και ο Έρικ πήρατε τσάι από τον Ιθαν.>>
<<Μα δεν είχατε ξαναπάρει. Δεν ξέρατε για την φωτοφοβία. >> η Μυρτώ συνέχισε την πρόταση του Πάρη.
<<Φωτο...τι;>> ο Μπομπ την κοίταξε με απορία.
<<Φωτοφοβία είναι η φοβία που σε πιάνει με τα φώτα. Είχατε παραισθήσεις. Ό,τι και αν έβλεπε ο Έρικ τον τρόμαζε πολύ. Ο ιατροδικαστής είπε ότι ο Έρικ ανέβασε θερμοκρασία. Έβραζε. Έτσι, γδύθηκε γι αυτό τον βγήκαμε γυμνό.>>
<<Δεν ξέρουμε αν ήταν πράξη βίας ή αυτοάμυνας.>> ο Ντάνιελ πήρε τον λόγο και ο Μπομπ τον κοίταξε.
<<Εγώ τον αγαπούσα...>>
<<Γι αυτό λέω ότι ήταν το δεύτερο. Τα φώτα τον τρομάζουν εσύ υπέφερες από παραισθήσεις. Είναι και τα δύο συνήθη συμπτώματα του ναρκωτικού.>> στα λόγια του Πάρη ο Μπομπ χαμήλωσε το κεφάλι.
<<Δεν θυμάμαι, ειλικρινά...>>
Κουνούσε το κεφάλι του.
<<Μπορείτε να πιστέψετε ό,τι θέλετε. Δεν έχετε αποδείξεις.>>
Τα λόγια της δικηγόρου έκαναν τον Πάρη να την κοιτάξει.
<<Δυστυχώς κύρια μου, έχουμε. >>
Έστρεψε το βλέμμα του στον Μπομπ.
<<Τα αποδεικτικά στοιχεία μας λένε ότι ο Μπομπ έπνιξε τον Έρικ. Βρήκαμε αλουμίνα στα ρουθούνια του Έρικ, που είναι η ίδια με αυτή που βρήκαμε στον πελάτη σας σήμερα από την δουλειά του.>>
Άνοιξε τον φάκελο μπροστά του και έσπρωξε μια κόλλα χαρτί στο μέρος της δικηγόρου.

<<Δεν θα έκανα κάτι τέτοιο.>>
<<Το ξέρω Μπομπ. Όμως, το έκανες.>>
Άπλωσε το χέρι του και πήρε το μικρό διάφανο κουτί δίπλα του, το άνοιξε και έβγαλε έξω ένα εκμάγειο.
<<Αυτό είναι  το εκμάγειο που πήραμε από το χέρι σου σήμερα.>> έβγαλε ένα ακόμα πλαστικό εκμάγειο από το κουτί και κοίταξε τον Μπομπ.
<<Κι αυτό είναι το εκμάγειο απ το στόμα του Έρικ, απ την νεκροψία.>>

Ακούμπησε το ένα εκμάγειο πάνω στο άλλο,  το εκμάγειο των δοντιών του Έρικ ταίριαζε απόλυτα με το εκμάγειο της πληγής στο χέρι του Μπομπ. Το αγόρι άρχισε να κλαίει.
<<Του επιβλήθηκες, σταμάτησε να αναπνέει και η φασαρία στα αυτιά σου σταμάτησε.>>
<<Σας το λέω από τώρα ότι θα επικαλεστούμε μειωμένη αντίληψη.>>
Κοίταξε την δικηγόρο. Λυνόταν πολύ για την κατάληξη αυτής της υπόθεσης.
<<Ωραία. Ελπίζω να κερδίσετε.>>
Η δικηγόρος κοίταξε τον Μπομπ.
<<Αυτό θα καθορίσει αν θα πας φυλακή ή  κλινική.>>
<<Δεν καταλαβαίνεις. Αδιαφορώ το θα πάθω. Σκότωσα τον φίλο μου.>>

Άνοιξε το παράθυρο του γραφείου του, κοίταξε λίγο τον χώρο ήταν μεγαλύτερο από το γραφείο του στην Αθήνα. Σίγουρα θα έβαζε έναν καναπέ για τις μέρες που δεν θα πήγαινε σπίτι. Σήκωσε την κούτα από το πάτωμα. Απέναντι από το γραφείο του είχε μια βιβλιοθήκη. Άδειασε τα βιβλία του Κέβιν και έβαλε τα δικά του, η Χόλι μπήκε στο γραφείο.
<<Άρχισες τις αλλαγές; Δεν τελείωσε η βάρδια κύριε προϊστάμενε;>>
Του είπε γελώντας, αφήνοντας τα χαρτιά της υπόθεσής της πάνω στο γραφείο του.
<<Χόλι δεν έχω κανέναν να με περιμένει. Αν δεν βάλω μερικά πράγματα στην θέση τους τώρα μετά δεν θα βρω χρόνο.>>
<<Χαίρομαι που ήρθες.>>
Της γέλασε και άπλωσε το χέρι του δείχνοντας της την καρέκλα. Γύρισε ξανά το σώμα του στην βιβλιοθήκη, τοποθετώντας μερικά βιβλία.

<<Και εγώ χαίρομαι που ήρθα. Η Λίνζι τι κάνει; Με τον Έντι πως πάτε;>>
Η γυναίκα κάθησε στην καρέκλα και αναστέναξε.
<<Η Λίνζι έγινε έξι, πριν λίγες μέρες. Θυμάσαι την πρώτη φορά που σε είχε δει; Ακόμα δηλώνει ερωτευμένη μαζί σου, δεν μπορώ να καταλάβω τι κάνεις στις γυναίκες. Σε όποια ηλικία και αν είναι. Όσο για τον Έντι, τον έπιασα να με απατά. Περιμένω να βγει το διαζύγιο. Εσύ;>>
Στο άκουσμα της κόρης της χαμογέλασε, ήταν μια από τις λίγες του αδυναμίες. Την ήξερε από τοτε που γεννήθηκε, όταν είχε έρθει στο Λας Βέγκας για λίγους μήνες την αγάπησε ακόμα περισσότερο. Ακόμα δεν πίστευε ότι πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός.
<<Εγώ, τίποτα.>>
<< Είναι απίστευτο.>>
Γύρισε, την κοίταξε και σήκωσε το φρύδι του.
<<Ποιο πράγμα Χόλι;>>
<<Ένας άντρας σαν εσένα να είναι ακόμα ελεύθερος. Ίσως να φταίει και η δουλειά μας μερικές φορές. Τις περισσότερες μέρες δουλεύουμε νύχτα, οι ώρες που δουλεύουμε είναι τρελές. Τέλος πάντων ξέρω ότι δεν σ αρέσει να μιλάς γι αυτά. Εγώ εδώ είμαι αν θες κάπου να μιλήσεις.>>
Σηκώθηκε και πήγε κοντά του, βοηθώντας τον με τα βιβλία. Ήταν κάτι παραπάνω από καλοί φίλοι, είχαν γνωριστεί δεκατρία χρόνια πριν. Δούλεψαν μαζί πάρα πολλές ώρες πάνω από υποθέσεις κοντά της ένιωθε άνετα.

<<Ο Έκλι ήρθε καθόλου να σε καλωσορίσει;>>
Τον ρώτησε μαζεύοντας τα ξανθά μαλλιά της μια κοτσίδα.
<<Ο Έκλι δεν με συμπαθούσε και πολύ γενικά. Θα έρθει για τα τυπικά κάποια στιγμή, σε καμιά εβδομάδα υποθέτω. Του αρέσει πολύ να δείχνει το ποσό υψηλόβαθμος είναι. Πιστεύω επίσης ότι δεν θα με αφήσει σε ησυχία. Κάτι θα θελήσει να αλλάξει.>>
<<Ήσουν εικοσιεφτά και ήταν τριανταπέντε όλοι τότε πόνταραν πάνω του στο ότι θα γινόταν το δεξί χέρι του διευθυντή. Αλλά όχι. Ο διευθυντής διάλεξε εσένα πιστεύω πως ακόμα κάνει ψυχανάλυση μετά απ αυτό.>>

Γέλασε κουνώντας το κεφάλι του, οι άνθρωποι δεν τον εξέπληταν πλέον. Το πιο σημαντικό γι αυτούς είναι η δόξα.
<<Εγώ πρέπει να φύγω. Θα πάω την κόρη μου σχολείο, τα λέμε το απόγευμα.>>
<<Να την φιλήσεις και να της πεις ότι το Σάββατο το πρωί θα έρθω να την πάρω να πάμε στο λούνα παρκ.>>
Κούνησε το κεφάλι της και βγήκε από το γραφείο του. Έβαλε και το τελευταίο βιβλίο και άφησε σε μια άκρη την κούτα. Φόρεσε το σακάκι του, πήγε στο παράθυρο κοίταξε λίγο έξω και το έκλεισε.

<<Φεύγεις;>>
Η φωνή της γαργάλησε το κορμί του. Την κοίταξε γυρνώντας στο μέρος της.
<<Ναι, εσύ γιατί είσαι ακόμη εδώ;>>
<<Μου ζήτησε ο Έκλι να σου δώσω αυτά.>>
Άφησε μια μεγάλη σακούλα πάνω στο γεμάτο πράγματα γραφείο του.
<<Τι είναι αυτά;>>
<<Ο εξοπλισμός σου. Στο Βέγκας δεν έχουμε μόνο το βαλιτσάκι μας. Ξέρεις, ένα μπουφάν που γράφει με μεγάλα γράμματα ότι είσαι του εγκληματολογικού, Ένα γιλέκο με το επίθετο σου, κλειδιά για το δικό σου αυτοκίνητο και τέτοια ξέρεις.>>

Την παρατηρούσε καλά, τα μαύρα μαλλιά της είχαν μακρύνει λίγο, φαινόταν κουρασμένη μπορούσε να το δει από τα μάτια της.
<<Όλα καλά Μυρτώ;>>
Την ρώτησε καθώς έβγαζε τα γυαλιά του.
<<Όχι Πάρη. Δεν είναι καλά. Ένα χρόνο προσπάθουσα να αφήσω πίσω ό,τι έγινε μεταξύ μας και τα κατάφερνα. Το ξέρω πως η δουλειά σου είναι πιο σημαντική απ όλα, το δέχομαι αλλά αυτό που δεν μπορώ να δεχτώ είναι το γιατί ήρθες.
Αν ήρθες για μένα να ξέρεις πως δεν θα παίξω το παιχνίδι σου, θέλω αλλά δεν μπορώ. Δεν θα πέσω ξανά στην αγκαλιά σου και μετά από ένα μήνα να μου πεις "Ξέρεις Μυρτώ εγώ θα φύγω πάλι."  Κατανοώ πολλά όμως έχω και εγώ έστω και λίγο εγωισμό και δεν μπορώ να ζω έρωτες με ημερομηνίες λήξης. Δούλεψα πάρα πολύ μέσα μου για να σε δικαιολογήσω και δεν κρατάω τίποτα άσχημο από σένα. Αν ήρθες για να μείνεις εύχομαι να καταφέρεις να ξέρεις αυτό που θέλεις.>>

Του μιλούσε ψυχρά αλλά τα λόγια της έκρυβαν ένα παράπονο. Ο Πάρης ήξερε καλά πως είχε δίκιο και την κατανοούσε όλα αυτά που του είπε ήταν αλήθεια.
<<Έχεις δίκιο Μυρτώ αλλά να ξέρεις πως ήρθα για να μείνω. Όταν αποφασίσω να φύγω από το εγκληματολογικό θα είναι για πάντα.>>
Όσο και αν προσπαθούσαν να μείνουν απλοί φίλοι η αλήθεια είναι ότι και αν ακόμα προσπαθούν να ξεχάσουν, ακόμα και αν πέρασε χρόνος από την τελευταία φορά που συναντήθηκαν, τα μάτια και τα σώματα όταν ξανασυναντηθούν ξέρουν τον τρόπο να μιλήσουν. Και τα δικά τους μάτια είχαν πάρα πολλά να πουν.

*εκμάγειο: καλούπι.

■ Γειααα σας!! Η πρώτη υπόθεση μόλις τελείωσε και είμαι αρκετά ενθουσιασμένη γι αυτό. Πείτε μου, σας άρεσε η υπόθεση; Είχε την κατάληξη που περιμένατε;

Εσείς συμφωνείτε με τα λόγια της Μυρτώς προς τον Πάρη; Η μήπως ήταν λίγο σκληρή η στάση της απέναντί του;

Επίσης θέλω να σας πω πως προσπαθώ να φτιάξω τον τρόπο γραφής μου και θέλω λίγο την κατανόησή σας μέχρι να τα καταφέρω!

Εμείς θα τα πούμε ξανά το Σάββατο 6 Φεβρουαρίου στις 20.00 το βράδυ ως συνήθως!

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤