<<Θείε Πάρη φοβάμαι. Τρέχαμε με το αμάξι. Χτυπήσαμε κάπου.>> την άκουγε να κλαίει, προσπαθούσε να κοιτάζει τον δρόμο, η βροχή είχε δυναμώσει.
<<Μη φοβάσαι γλυκιά μου. Έρχομαι. Πρέπει να μου πεις που είσαι.>> της είπε ήρεμα.
<<Δεν ξέρω έχει πολύ νερό.>>
<<Είσαι κοντά σε λίμνη; Κοντά στο σπίτι της γιαγιάς σου;>> ρώτησε, κοιτώντας δεξιά και αριστερά στον δρόμο.
<<Όχι, το νερό είναι μέσα στο αυτοκίνητο.>>
<<Μέσα στο αυτοκίνητο; Λίνζι, μπορείς να βγεις;>> είχε παγώσει, δεν ήθελε όμως να μεταδώσει το άγχος του στην μικρή.
<<Όχι, δεν μπορώ.>>
<<Μην φοβάσαι. Πριν τρακάρετε που πηγαίνατε με το αμάξι;>> συνέχισε να ρωτάει, το πιο σημαντικό είναι να την κρατήσει στην γραμμή.
<<Ο μπαμπάς είπε στο νοσοκομείο.>>
<<Στο δρόμο σας, συναντήσατε κάποιο ξενοδοχείο;>>
<<Είδα το κάστρο.>> του απάντησε κλαίγοντας.
<<Το Excalibur. Είδες την πυραμίδα;>>
<<Ναι.>>
<<Είστε στην Industrial road;>>
<<Είχε μια γέφυρα. Πηδήξαμε έναν φράχτη...>>
Σταμάτησε να την ακούει. <<Λίνζι...;>> φώναξε όμως δεν άκουσε απάντηση. Πέταξε το κινητό του στην δίπλα θέση.
<<Γαμώτο.>> ψιθύρισε και πάτησε το γκάζι. Λίγα χιλιόμετρα παρακάτω είδε έναν χαλασμένο φράχτη, σταμάτησε και βγήκε έξω. Πήγε στην άκρη και κοίταξε κάτω, είδε το κόκκινο αυτοκίνητο.
<<Λίνζι...;>> φώναξε και τότε είδε την μικρή στην πίσω θέση του αυτοκινήτου. <<Περίμενε αγάπη μου.>> συνέχισε να της φωνάζει και έτρεξε πίσω στο αμάξι του. Άνοιξε το πορτ-μπαγκάζ και έπιασε από το βαλιτσάκι του ένα σφυρί. Έτρεξε πίσω και κύλισε το σώμα του στην κατηφόρα φτάνοντας πιο κοντά στον υπόνομο και στο αυτοκίνητο.

Το νερό περνούσε δίπλα απ τον υπόνομο έμπαινε μέσα στο αυτοκίνητο και έφτανε σχεδόν μέχρι τους αγκώνες του.
<<Θείε Πάρη.>> φώναζε η μικρή χτυπώντας το παράθυρο.
<<Θα σε βγάλω έξω Λίνζι. Κάνε λίγο υπομονή.>> προσπαθούσε να σπρώξει μακριά τον φράχτη για να φτάσει στο παράθυρο. Όταν έφτασε ακόμη πιο κοντά κοίταξε την Λίνζι <<Θα σπάσω το παράθυρο. Πρέπει να πας μπροστά.>> της είπε.
<<Θείε Πάρη, δεν μπορώ! Φοβάμαι!>> του απάντησε κλαίγοντας.
<<Εντάξει, θα έρθω από γύρω.>> έφυγε από το παράθυρο και πήγε στο απέναντι βυθισμένο μισό αυτοκίνητο.
<<Εδώ είμαι Λίνζι. Θα βουτήξω.>> βούτηξε μέσα στο νερό της βροχής. Στάθηκε στο παράθυρο και το έσπασε, άφησε από τα χέρια του το σφυρί και μπήκε μέσα από το παράθυρο, έπιασε με τα χέρια του την Λίνζι και την έβγαλε έξω από το αυτοκίνητο. Έφτασαν στην επιφάνεια και ανάπνευσε. Η Λίνζι έβηχε, έκανε στην άκρη τα μουσκεμένα ξανθά μαλλιά της. <<Είσαι καλά;>> την ρώτησε και η μικρή κούνησε το κεφάλι της και τον πήρε αγκαλιά. Την τράβηξε και βγήκαν από τον υπόνομο, ο Πάρης έδωσε το στεγνό σακάκι που είχε στην πίσω θέση στην Λίνζι και την τύλιξε καλά μ αυτό. Ύστερα έπιασε το κινητό του και πληκτρολόγησε τον αριθμό της Μυρτώς.
<<Έχεις όρεξη για τρίτη συνεχόμενη βάρδια;>> του είπε ακούγοντας το γέλιο της. Απομακρύνθηκε λίγο από την μικρή.
<<Η Λίνζι είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο και μάλλον ο Έντι είναι νεκρός, η Χόλι έχει έρθει για δουλειά. Σε παρακαλώ ενημέρωσε την όπως και τον Ντάνιελ έχουμε μια νέα υπόθεση.>> απάντησε πάνω στην ταραχή του.
<<Τι; Είναι καλά η Λίνζι; Εσύ;>> αγχωμένη τον ρώτησε.
<<Ναι είμαστε καλά και λίγο μούσκεμα. Σου στέλνω την διεύθυνση και σε παρακαλώ κάντε γρήγορα.>>

Έβλεπε το αυτοκίνητο που το τραβούσε η οδική βγάζοντας το στην άκρη του δρόμου.
<<Η γυναίκα που οδηγούσε είχε ροζ μαλλιά. Δεν θυμάμαι το όνομά της.>> άκουσε την Λίνζι δίπλα του να λέει στον Ντάνιελ, η Χόλι είχε σκύψει μπροστά στο ασθενοφόρο πιάνοντας τα χέρια της κόρης της.
<<Ήταν το αμάξι του μπαμπά σου. Γιατί δεν οδηγούσε εκείνος;>> ρώτησε την μικρή ο Ντάνιελ. 
<<Πονούσε το στομάχι του. Η γυναίκα βγήκε από το αυτοκίνητο και ο μπαμπάς λιποθύμησε. Δεν ξύπνησε.>> του απάντησε. Ο Πάρης κατάλαβε κάτι ζεστό να τον σκεπάζει γύρισε και είδε την Μυρτώ να τον τυλίγει με μια κουβέρτα, άπλωσε το χέρι της δίνοντάς του ένα πλαστικό ποτήρι με καφέ.
<<Σ ευχαριστώ.>> της ψιθύρισε η Μυρτώ του χαμογέλασε και στάθηκε δίπλα του.
<<Χόλι έρχεσαι λίγο;>> είπε στην φίλη του και τον πλησίασε.
<<Ο Έντι θα παρατούσε ποτέ την κόρη του στο αυτοκίνητο;>> ρώτησε.
<<Ποτέ. Λατρεύει τη Λίνζι. Δεν θα το έκανε ποτέ.>> του απάντησε.
<<Προσοχή με το αυτοκίνητο παιδιά!>> φώναξε η Μυρτώ και πήγε κοντά στο αυτοκίνητο.
<<Μαμά...>> η Χόλι γύρισε και κοίταξε την κόρη της.
<<Πέθανε;>> την ρώτησε. Ο Πάρης της έκανε νόημα να πάει κοντά στην κόρη της και αυτός πήγε κοντά στην Μυρτώ.
<<Αφήστε το εκεί.>> είπε στους άντρες η Μυρτώ.
<<Είσαι εντάξει;>> τον ρώτησε και κοιτάχτηκαν.
<<Λίγο μούσκεμα, αλλά αφού είναι εντάξει η Λίνζι είμαι και εγώ.>> της χάιδεψε τον ώμο.
<<Ήταν πολύ ιπποτικό αυτό που έκανες.>> τα μάτια της γέμισαν γλύκα στην σκέψη της πράξης του. Ο Πάρης κούνησε το κεφάλι του και πλησίασαν κοντά στο αυτοκίνητο. Η Μυρτώ άναψε τον φακό, το αυτοκίνητο στο εσωτερικό του ήταν γεμάτο με φύλλα και σκουπίδια, στην θέση του συνοδηγού υπήρχε μια στάμπα κόκκινη -πιθανόν αίμα-. Η Μυρτώ άνοιξε την πόρτα, το ίδιο έκανε και η Χόλι στην πόρτα του οδηγού. Η Μυρτώ με τον Πάρη την κοίταξαν που έπιασε ένα μπουκαλάκι με μπλε υγρό απ το παρμπρίζ.
<<Ναρκωτικά.>> αποκρίθηκε ο Πάρης.
<<Ξέρω το γούστο του Έντι στις γυναίκες. Πέτυχε διάνα.>> απάντησε στον φίλο της.
<<Χόλι, μου το δίνεις αυτό;>> την ρώτησε ο Πάρης και τον κοίταξε απορημένη. <<Δεν πρέπει να κρατάς στοιχεία δεν ερευνάς την υπόθεση. Την αναλάβαμε εγώ και η Μυρτώ.>> εξήγησε στην φίλη του.
Η Μυρτώ άνοιξε το πλαστικό σακουλάκι και η Χόλι άφησε μέσα το μπουκαλάκι.
<<Πάρε την Λίνζι και πηγαίνετε σπίτι. Η μικρή πρέπει να έρθει για κατάθεση. Λυπάμαι που το λέω αλλά αυτή την στιγμή είναι η μόνη που μπορεί να μας βοηθήσει.>> έστριψε το σώμα του παρατηρώντας την μικρή. <<Μυρτώ αναλαμβάνεις, πάω σπίτι, θα τα πούμε στο εργαστήριο.>> την ενημέρωσε και έφυγε από κοντά τους.

Άφησε πάνω στο στρογγυλό τραπέζι το πλαστικό ποτήρι με τον χυμό μπροστά στην Λίνζι και κάθισε δίπλα στην Μυρτώ. Η Λίνζι κοιτούσε την Χόλι.
<<Μετά την παράσταση που σε πήγε ο μπαμπάς σου;>> ρώτησε ο Ντάνιελ.
<<Να φάω παγωτό.>> απάντησε.
<<Ήπιε κάτι; Μπύρα; Κρασί;>> Η Χόλι διέκοψε τον Ντάνιελ ρωτώντας την κόρη της.
<<Όχι, μόνο νερό.>>
<<Δηλαδή ήσασταν οι δύο σας.>> Η Λίνζι κοίταξε την Μυρτώ και κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.
<<Που συναντήσατε την κυρία που οδηγούσε, με τα ροζ μαλλιά;>> συνέχισε ο Πάρης.
<<Δεν ξέρω θείε Πάρη.>> του απάντησε.
<<Θυμάσαι Λίνζι. Προσπάθησε.>> την πίεσε η Χόλι, οι υπόλοιποι κοιτάχτηκαν.
<<Με πήρε ο ύπνος στο αμάξι και ξύπνησα όταν σταματήσαμε.>>
<<Ήσασταν σε σπίτι;>> ρώτησε ο Ντάνιελ.
<<Όχι, ήταν ένα κτήριο.>>
<<Ένα κτήριο με διαμερίσματα ή με γραφεία;>> αναρωτήθηκε η Μυρτώ.
<<Δεν ξέρω. >>
<<Και γιατί σταματήσατε;>> η Λίνζι κοίταξε την μητέρα της.
<<Ο μπαμπάς είχε μια συνάντηση. Μου είπε να μείνω στο αυτοκίνητο.>> απάντησε η μικρή.
<<Δηλαδή σε άφησε μόνη στο αυτοκίνητο!>> έξαλλη φώναξε η Χόλι.
<<Χόλι.>> της είπε ήρεμα ο Πάρης.
<<Μαμά είναι εντάξει, του είπα ότι μπορούσα να προσέχω τον εαυτό μου. Μπορούσα να μείνω στο αμάξι. Μην νευριάζεις, δεν έκανε κάτι λάθος.>>
<<Μην ανησυχείς Λίνζι. Κανείς δεν νευριάζει. >> ο Πάρης σηκώθηκε από την καρέκλα του και πλησίασε την Χόλι <<Μπορείς να βγεις λίγο έξω;>> την ρώτησε αλλά πιο πολύ έμοιαζε σαν εντολή. Σηκώθηκε όρθια και άνοιξε την σιδερένια πόρτα κλείνοντάς την με δύναμη πίσω της. Ο Πάρης έκατσε στην θέση της Χόλι κοιτάζοντας την Λίνζι <<Όλα είναι μια χαρά. >> ήρεμα είπε στην Λίνζι και έβαλε τα χέρια του πάνω στο στρογγυλό τραπέζι.
<<Η κυρία ήταν στο κτήριο;>> ρώτησε ο Ντάνιελ ξαναρχίζοντας τις ερωτήσεις.
<<Όχι ήταν έξω, στο πάρκινγκ.>>
<<Η κυρία με τα ροζ μαλλιά ήταν το κορίτσι του μπαμπά σου;>> η Μυρτώ της μιλούσε ήρεμα, δεν ήθελε σε καμία περίπτωση κα την τρομάξει. Ο Πάρης την κοιτούσε, τα όμορφα μακριά κάστανα μαλλιά της, τα κάστανα μάτια της που κοιτούσαν με στοργή την Λίνζι ακόμα και τα χέρια της που χάιδευαν τα μαλλιά της μικρής, έκανε την καρδιά του να χτυπάει πιο έντονα και το στομάχι του να γίνεται κόμπος.
<<Ίσως. Της φώναξε και μετά γύρισαν στο αυτοκίνητο. Ο μπαμπάς κρατούσε το στομάχι του.>> απάντησε στην Μυρτώ. Το κουδούνισμα του κινητού του Πάρη σταμάτησε την συζήτηση.
<<Μυλωνάς.>> ειπε καθώς απομακρυνόταν. <<Έρχομαι εκεί.>> ψιθύρισε, στρέφοντας το σώμα του στην Μυρτώ. <<Πρέπει να βγω λίγο έξω. Η Μυρτώ θα σε προσέχει. Εντάξει μικρή;>> έσκυψε μπροστά στην Λίνζι και η μικρή κούνησε το κεφάλι της.

Έσπρωξε την πόρτα του νεκροτομείου και μπήκε μέσα. Η Χόλι στέκονταν πάνω από το πτώμα του νεκρού πρώην άντρα της.
<<Δεν μπορείς να τον αποχαιρετήσεις εδώ.>> άκουσε τον Νικ δίπλα του να της λέει. Στεκόταν στην είσοδο όταν η Χόλι ήρθε κοντά του και τον πήρε αγκαλιά, την έσφιξε πάνω του και βγήκαν έξω. <<Λυπάμαι πολύ Χόλι. Ίσως αν έψαχνα περισσότερο τον έβρισκα εγκαίρως.>> ψιθύρισε, ένιωθε τύψεις που δεν τον αναζήτησε.
Η Χόλι σκούπισε τα δάκρυά της και τον κοίταξε. <<Έσωσες την κόρη μου με κίνδυνο της ζωής σου. Τον Έντι τον παρέσυραν τα νερά, δεν μπορούσες να κάνεις κάτι.>>
<<Θα πω στην Μυρτώ να φέρει την Λίνζι εδώ να πάτε σπίτι.>>
<<Όχι, προτιμώ να δουλέψω. Δώσε μου μια υπόθεση.>> τον παρακάλεσε. <<Κρόι Ρίτσαρντς, Τρέι Μπάκμαν. Ίδιο επάγγελμα. Ίδιος θάνατος.>> του είπε παρουσιάζοντας την υπόθεση που είχε αναλάβει.
<<Πέθαναν από ινσουλίνη.>> τον ενημέρωσε.
<<Αν θέλεις άδεια ή οτιδήποτε άλλο...>> άρχισε να της λέει.
<<Όχι, είμαι καλά.>> τον διέκοψε.
<<Αν χρειαστείτε κάτι εσύ και η Λίνζι. Είμαι εδώ.>> της χαμογέλασε και απομακρύνθηκε.

Το άσπρο φως έπεσε πάνω στην θέση του συνοδηγού καθώς άνοιγε την πόρτα του αυτοκινήτου, κοίταξε για λίγο γύρω του και μετά έσκυψε μπροστά ανοίγοντας το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου, βρήκε ένα χαρτί το έπιασε στα χέρια του έκανε μερικά βήματα πίσω και το άνοιξε. Ήταν μια αφίσα, μπροστά υπήρχε μια κοπέλα με ροζ μαλλιά.
<<Η γυναίκα με τα ροζ μαλλιά.>> είπε στην Μυρτώ που ερευνούσε την θέση του οδηγού, τον κοίταξε και της έδειξε την αφίσα.
Έστρεψε το βλέμμα του στο ηχοσύστημα του αυτοκινήτου, έπιασε το τσιμπιδάκι του και έβγαλε από την εσοχή ένα CD. Πάνω έγραφε τα στοιχεία μιας δισκογραφικής εταιρίας.
<<Νομίζω πως ξέρω απο που να αρχίσουμε. >> η Μυρτώ πήγε κοντά του και έγραψε τα στοιχεία στο χαρτί.
<<Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που χαίρομαι να δουλεύω μαζί σου.>> του χαμογέλασε.

Κάτι στο άρωμα της τον ξεγέλασε, αυτή η γλυκιά και συνάμα πικάντικη μυρωδιά, το γιασεμί με το πικραμύγδαλο να του γαργαλάνε την μύτη και η Μυρτώ σαν άλλη σειρήνα να τον μαγεύει. Πλησίασε κοντά της -ή μάλλον- πλησίασε τόσο κοντά που τα χείλια τους σχεδόν ακουμπούσαν. Η Μυρτώ ξερόβηξε και απομακρύνθηκε <<Πάω να πω στον Ντάνιελ ότι βρήκαμε ένα στοιχείο. >> έκανε μερικά βήματα πίσω.
<<Ναι... Έχουμε δουλειά.>> απάντησε περνώντας  τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του. Όταν η Μυρτώ βγήκε έξω, στήριξε το σώμα του στο ξύλινο τραπέζι πίσω του, ξεφύσηξε. Έφτιαξε το πουκάμισό του και μάλωσε τον εαυτό του γι αυτό που πήγε να κάνει.

Περνούσαν δίπλα από τον θόρυβο τον τρυπανιών, έσπρωξαν την πόρτα και μπήκαν στην μεγάλη δισκογραφική εταιρεία, μια γυναίκα τους οδήγησε στο στούντιο. Δύο άντρες βρισκόταν εκεί και τους πλησίασαν.
<<Αναγνωρίζετε αυτή την γυναίκα;>> ρώτησε η Μυρτώ δείχνοντας την φωτογραφία.
<<Επικοινωνήστε με τον μάνατζερ της, τον Έντι Γουίλοους.>> απάντησε ο άντρας, έβαλε το χέρι του στην τσέπη και έβγαλε μια κάρτα δίνοντάς την στην Μυρτώ. <<Μου χρωστάει πέντε επιταγές. Πείτε του ότι μου χρωστάει οκτώ ώρες για το στούντιο.>> συνέχισε ο άντρας. Ο Ντάνιελ πήρε την κάρτα.
<<Τον είδαμε ήδη. Είναι στο νεκροτομείο.>> τον πληροφόρησε ο Πάρης και ο άντρας που καθόταν στην καρέκλα τον κοίταξε.
<<Έτσι εξηγείται γιατί δεν ήταν εδώ χθες βράδυ. Ιδιότροπη τραγουδίστρια, χωρίς μάνατζερ. Μεγάλο πρόβλημα.>> ο άντρας κοίταζε και μέσα στην αίθουσα που γινόταν μια εγγραφή τραγουδιού.
<<Θυμάμαι πως βγήκε έξω από την αίθουσα και τα έβαλε μαζί μου. Δεν είπα τίποτα γιατί δεν ήθελα καβγά.>> κοίταξαν και οι τρεις τον άντρα που καθόταν στην καρέκλα και πείραζε τις κονσόλες. <<Ενρίκε, το παίρνουμε πάλι από την γέφυρα.>> είπε από το ακουστικό του στον άντρα μέσα στην αίθουσα.
<<Ο Έντι ήθελε να την προωθήσει. Να της κάνει συμβόλαιο, να την βάλει στα trends.>> αποκρίθηκε ο άντρας.
<<Αυτή ήταν διαφορετική.>> υποστήριξε πειράζοντας τα κουμπιά από τις κονσόλες.
<<Ναι γιατί την πηδούσε.>> ο Πάρης κοίταξε για λίγο τον Μυρτώ και μετά τους άντρες μπροστά του.
<<Ήξερε τις ικανότητές της. Πρώτη φορά είδα τον Έντι αφοσιωμένο. Τίποτα δεν τον σταματούσε από το να την κάνει σταρ.>>
<<Μόνο μια 22αρα σφαίρα στο στομάχι του.>> συνέχισε η Μυρτώ και οι άντρες την κοίταξαν.
<<Σταματάμε Ενρίκε. >> είπε ο ηχολήπτης στον άντρα.
<<Ακούγεται καλό, γιατί;>> τον ρώτησε ο άντρας που στεκόταν όρθιος από πάνω του.
<<Το πρόβλημα δεν είναι τα φωνητικά, αλλά οι φωνές απ έξω.>> απάντησε δείχνοντας το παράθυρο.
<<Εντάξει, Ενρίκε. Το πιάνουμε από το δεύτερο ρεφρέν. >>
<<Δεν υπάρχει ηχομόνωση;>> αναρωτήθηκε η Μυρτώ.
<<Αν ο τύπος δίπλα σας δεν ήταν αστυνομικός, θα υπήρχε.>> απάντησε ο άντρας στηρίζοντας το σώμα του πίσω στην καρέκλα.
<<Μετά που έφυγε η Κάντις, συνεχίσατε την ηχογράφηση;>> ο Πάρης κοίταξε τον άντρα μπροστά του.
<<Ναι, για μερικές ώρες. Ξαναδουλεύαμε τα ντραμς.>>
<<Πρέπει να πάρουμε τα CD.>> τον ενημέρωσε ο Πάρης βάζοντας τα γυαλιά του.

■ Γειαααα σας! Η Λίνζι είναι μια χαρά γιατί ο Πάρης είναι αχχ ο Πάρης 😍🥰 ο μπαμπάς της όμως δυστυχώς δεν τα κατάφερε.

Καλέ ο Πάρης είναι φουλ ερωτευμένος τόσο πολύ που δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, γλυκούλης μου!❤

Επίσης καλό μήνα βρε παιδιά!!🐢 Μπήκε το φθινόπωρο! 🍂🍁

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο, αν σας άρεσε αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας φυσικά ξέρετε ότι τα αγαπώ πολύ πολύ! 🍒

Εμείς θα τα πούμε ξανά το Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου στις 13.00  το μεσημέρι.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤