Δέκα χρόνια είχε περάσει μέσα σ αυτό το γραφείο. Αμέτρητα βράδια έμεινε ξύπνιος δουλεύοντας υποθέσεις και τα κατάφερνε μια χαρά αλλά η ζωή είχε διαφορετικά σχέδια γι αυτόν. Άνοιξε την κούτα και έβαλε με σειρά τα πράγματα που είχε πάνω στο γραφείο. Ήταν τα τελευταία που μάζευε, τα πιο σημαντικά. Άκουσε το σύρσιμο της πόρτας, γύρισε και είδε την Κατερίνα.

<<Δεν το πιστεύω ακόμα ότι φεύγεις, χαίρομαι που επέτρεψε η ακοή σου. Δεν σου ξεφεύγει τίποτα.>> γέλασε, έκλεισε την πόρτα και τον κοίταξε.

<<Πλέον είμαι καλά, ήρθε η ώρα να βγω έξω από το μικροσκόπιο, έτσι δεν μου είχες πει;>> της γέλασε, στηρίζοντας καλύτερα το σώμα του πάνω στο γραφείο.

<<Κάθε μέρα δίπλα σου ήταν και ένα καινούργιο μάθημα, δεν είναι τυχαίο που είσαι τόσο ψηλά.>> κάθισε και αυτή πάνω στο γραφείο. Δίπλα του, όπως έκανε πάντα τα δέκα τελευταία χρόνια.

<<Θυμάσαι την πρώτη μέρα που μπήκα στο εγκληματολογικό;>> σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και κοίταξε το κενό.

<<Εγώ ήμουν σκέτο στραβάδι. Ακόμα απορώ με την τόση υπομονή που έκανες μαζί μου. Θυμάμαι τον τότε διευθυντή να λέει έρχεται ο Πάρης Μυλωνάς εσύ Στρατηγού κοίτα να μάθεις τίποτα δίπλα του.>> ακολούθησε και αυτή τις κινήσεις του και σταύρωσε τα χέρια της.

<<Ήσουν εικοσιπέντε, μόλις είχες τελειώσει με την σχολή. Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Καλό είναι σ αυτή την δουλειά να λειτουργούν όλοι, όχι μόνο ο ένας. Δεν κάνουμε καριέρα εδώ.>> Στήριξε καλύτερα τα γυαλιά του και την κοίταξε.

<<Η πρώτη υπόθεση που δουλέψαμε μαζί, ακόμα θυμάμαι την αηδία όταν μπήκα στην νεκροψία και τα βλέμματά σας με τον Αντώνη, θέλατε να μου δώσετε δύναμη. Την ίδια μέρα κλείστηκα καταλάθος στο νεκροτομείο αν δεν με έβγαζες τόσο γρήγορα σίγουρα θα πέθαινα από καρδιά.>> άρχισαν να γελάνε, οι αναμνήσεις τους μαζί ήταν πάρα πολλές. Σηκώθηκε όρθιος, έβγαλε από την τσέπη του ένα κλειδί.

<<Λοιπόν κυρία Στρατηγού να είστε ευγενική με το πρώην γραφείο μου. Μου είπαν να βρω κάποιον να με αντικαταστήσει, έψαξα αλλά νομίζω πως εσύ είσαι η κατάλληλη γι αυτή την θέση.>> της έδωσε το κλειδί και έβαλε τα χέρια του στις τσέπες. Η Κατερίνα σηκώθηκε και τον αγκάλιασε.

<<Σ ευχαριστώ! Σ ευχαριστώ τόσο πολύ! Είναι τιμή μου να παίρνω την θέση σου και αυτή την φορά γιατί την αξίζω. Υπόσχομαι πως θα την τιμήσω όπως ακριβώς της αρμόζει.>>
Απομακρύνθηκε από κοντά του, κοίταξε το γραφείο του στην άκρη είχε μια κορνίζα, την έπιασε στα χέρια της, ήταν η ομάδα τους ο Πάρης δίπλα του η Μυρτώ, ο Νίκος και αυτή. Τον κοίταξε.

<<Σε πειράζει να την κρατήσω αυτή; Θέλω να την βάλω στο νέο μου γραφείο.>>
Της έγνεψε αρνητικά, την ήθελε μαζί του αλλά ταίριαζε καλύτερα σ αυτό ο γραφείο. Ακόμα δεν πίστευε πως αλλάζουν τα πράγματα. Η πόρτα άνοιξε, ήρθε η ώρα να χαιρετήσει τους υπόλοιπους.

<<Νομίζω πως ήρθε η ώρα να απαλλαγείτε από την παρουσία μου. Από εδώ και πέρα και για όσο θελήσει εκείνη, επόπτης της νυχτερινής βάρδιας είναι η Κατερίνα να την ακούτε ξέρει τι κάνει. Νίκο, ελπίζω να πήρες κάτι από μένα αλλά να ξέρεις δεν χρειάζεται άλλον Μυλωνά αυτό το εργαστήριο. Γρηγόρη, έμαθα ότι τον καιρό που έλειψα βοήθησες πολύ οπότε ήρθε η ώρα να βγεις από το εργαστήριο και να δεις από κοντά τα εγκλήματα, είσαι ένας έτοιμος εγκληματολόγος.>>

Η ώρα περνούσε, του άρεσε που φρόντισε για την ομάδα του. Έμεινε μόνος του στο γραφείο και έκλεισε την κούτα, την άφησε κάτω και είδε τον Δημήτρη που στεκόταν στην πόρτα.
<<Μην με παρακολουθείς, περνά μέσα.>> γέλασαν και οι δύο και κάθισαν στις καρέκλες.

<<Νόμιζα πως εγώ θα φύγω πιο νωρίς από σένα, αλλά τελικά αποδείχθηκε πως κανείς δεν σε ξέρει Μυλωνά.>>

<<Και εγώ τώρα αρχίζω να με μαθαίνω. Φεύγω από εδώ αλλά δεν σταματάω αυτό που κάνω, ήθελα μια αλλαγή και το Λας Βέγκας είναι η κατάλληλη πόλη. Σου έχω αφήσει πίσω όμως τους καλύτερους.>> του χαμογέλασε αχνά.

<<Το ξέρεις πως σου χρωστάω. Αν δεν ήσουν εσύ, ακόμα θα ήμουν μπλεγμένος με τον τζόγο.>> η συζήτηση είχε σοβαρέψει.

<<Εγώ δεν έκανα τίποτα Δημήτρη. Μόνος σου βοήθησες τον εαυτό σου, εγώ απλά σου θύμισα ποιος είσαι.>> σηκώθηκε όρθιος και πήρε την κούτα στα χέρια του.
<<Να μου τους προσέχεις.>>

<<Καλό ταξίδι. Το Λας Βέγκας σε περιμένει.>> κούνησε το κεφάλι του, κοίταξε για μια τελευταία φορά το άδειο πλέον γραφείο του και έκλεισε την πόρτα. Νέα πράγματα άρχιζαν από εδώ και πέρα και ήταν έτοιμος να τα αντιμετωπίσει.

Έκλεισε την πόρτα του νέου του διαμερίσματος. Έπειτα από δεκαοχτώ ώρες πτήση κάμποσες ώρες για την μεταφορά των πραγμάτων του ήρθε η ώρα να τα τοποθετήσει στο νέο του σπίτι. Ήταν τόσο άδειο μόνο ο καναπές υπήρχε στην μέση του σαλονιού. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να βγει έξω στην μεγάλη βεράντα. Του άρεσε πολύ, έβλεπε όλο το Λας Βέγκας από ψηλά. Ένιωθε λες και είχε γυρίσει δεκατρία χρόνια πριν, την πρώτη φορά που είχε έρθει και είχε μείνει σ αυτή την πόλη. Έκανε κατά καιρούς μερικά ταξίδια στο Λας Βέγκας αλλά ήταν για λίγες μέρες. Τώρα το ποσό θα έμενε ήταν άγνωστο, μπορεί για λίγους μήνες μπορεί και για πάντα. Κοίταξε μέσα το άδειο σπίτι και τις κούτες με τα έπιπλα σε μια γωνία και αποφάσισε πως έπρεπε να αρχίσει γιατί αύριο ήταν η πρώτη του μέρα στην δουλειά.

Η πρώτη κούτα που άνοιξε είχε μέσα το πικ απ, το σήκωσε και το έβαλε δίπλα από την κάβα, έπιασε έναν δίσκο και τον έβαλε. Σκεφτόταν την Μυρτώ είχαν να μιλήσουν δύο μήνες από την μέρα των γενεθλίων του. Είχε να την δει από κοντά σχεδόν έναν χρόνο, άραγε θα είχε αλλάξει; Θα της άρεσε που δούλευαν ξανά μαζί; Άρχισε να συμμαζεύει με την μουσική να πλημμυρίζει το σπίτι.
"Stars when you shine, you know how I feel. Scent of the pine, you know how I feel. It's a new dawn. It's a new day. It's a new life, for me. And I'm feeling good."
Το μόνο σίγουρο ήταν πως ένιωθε έτοιμος για την νέα του αρχή.

■ Γειααα σας, εύχομαι σε όλους μια υπέροχη χρονιά!🎉
Ο αγαπημένος σας Πάρης επέστρεψε, η αλήθεια είναι πως τον αγαπήσατε πολύ και του αξίζει ένα ακόμα βιβλίο. (Αυτό θα είναι το τελευταίο, υπόσχομαι😂🤞🏼)

Πότε δεν περίμενα πως θα κάνω sequel αλλά για όλα υπάρχει πρώτη φορά 🤷🏻‍♀️ ελπίζω να βγει καλό και να σας αρέσει εννοείται. ❤

Να συμπληρώσω εδώ ότι το δεύτερο βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και χωρίς το πρώτο. Απλα για να έχετε το πλήρες πακέτο Πάρη Μυλωνά γνώμη μου είναι να δώσετε και μια ευκαιρία και στο πρώτο βιβλίο!❤

Θέλω να συγχωρήσετε τυχόν λάθη συντακτικά, η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά γράφω με αυτόν τον τρόπο. Αν και με δυσκολεύει η αλήθεια είναι πως το αποτέλεσμα είναι ικανοποιητικό. Θα ήθελα φυσικά να ακούσω και την γνώμη σας!🙂💕

Αυτό το κεφάλαιο όμως αξίζει να το αφιερώσω στην Νικόλ που πιστεύω χάρηκε περισσότερο και από μένα όταν έμαθε για το sequel . Ορίστε λοιπόν Νικόλ ένα κεφάλαιο από μένα για σένα, για τις φορές που μου έκανες το σπαμ του αιώνα 😂❤

Ένα ακόμα ευχαριστώ στην RmpK17  για το πανέμορφο για άλλη μια φορά εξώφυλλο που επιμελήθηκε. Σ ευχαριστώ πολύ πολύ!💕

Αυτααα για την ώρα. 💕
Εμείς θα τα πούμε ξανά το Σάββατο 16 Γενάρη στις 20:00 . Για λίγο καιρό θα τα λέμε μόνο μια φορά την εβδομάδα γιατί έχω και εξεταστικούλα. (🤢)

   Αν σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο αφήστε μου ένα ⭐ και τα σχόλια σας φυσικά  ξέρετε πόσο πολύ μ αρέσουν!
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο λοιπόν
Σας φιλώ!😘❤