P.o.v. Jessy

Ik ren door het bos en hoor de voetstappen achter me. Ik ren en ren maar door. Helaas loop ik uit op een doodlopend pad. Ik draai me om, maar zie niks. Ik vraag me af hoe dat kan, want hij was toch echt vlak achter me. Ineens is het ijzig stil hier. Net hoorde ik zijn voetstappen duidelijk een paar meter achter mij, maar nu is hij nergens te bekennen. Ik kijk om me heen en loop een paar stappen naar voor en hoor wat achter me. Ik draai me meteen om. Niks. Ik begin me af te vragen of ik aan het hallucineren ben. Of ben ik gewoon gek aan het worden? Ik weet echt zeker dat hij net achter mij zat, maar hij kan toch niet zo snel verdwenen zijn? Ik begin nu te snappen waarom dit het Deadly Woods heet, maar toch blijf ik het apart vinden. Het kan toch gewoon niet. Dat is niet menselijk en niet dierlijk. Dit is gewoon één of andere grap? Proberen mensen mij bang te maken? Alles wat er net gebeurd is, kan niet echt zijn. Dat is onmogelijk. Ik hoor weer beweging achter me, maar voordat ik me kan omdraaien voel ik iets tegen mijn hoofd. Ik begin te duizelen en voordat ik bewusteloos raak zie ik een duistere schim.

Als ik mijn ogen open is alles om mij heen duister. Ik zie geen hand voor ogen. Waar ben ik beland? En wat was die rare duistere schim? Ik wil rechtop gaan zitten, maar mijn handen zitten vast. “Godver.” Vloek ik hard, maar ik had beter mijn mond kunnen houden. Ik hoor voetstappen op mij afkomen, maar ik kan verder nog steeds niets zien. Nu ik niets kan zien en vastgebonden zit, is het nog enger om deze voetstappen te horen, als net in de Deadly Woods. Plots gaat er een licht aan boven mijn ogen en ik sluit mijn ogen weer snel dicht, om het felle licht tegen te gaan. “Zoveel licht hoef ik ook weer niet.” Mompel ik met mijn grote mond, die weer even snel dicht gaat als dat het open ging. Ik voel twee handen die mijn keel vastgrijpen. Meteen open ik mijn ogen weer, maar ik zie niemand en de handen om mijn keel voel ik ook niet meer. “What the fuck is er hier aan de hand?” Mompel ik weer. Ik ga recht zitten en bedenk me gelijk dat mijn handen los zijn. “The fuck?” Zeg ik verbaasd. Ik wrijf over mijn pijnlijke polsen en voel wat plakkerigs en kijk. “EW. GAVER!” Er zit paars spul om mijn polsen en zeep is het niet! Ik voel me heel dom als ik bedenk dat ik nu eindelijk los ben en hier gewoon rustig blijf zitten alsof er niets aan de hand is. Dus ik begin te rennen. Ik ren naar de deur, maar tevergeefs is die op slot. “Godver die tering kut deur. IK WIL HIER WEG!” Schreeuw ik naar de schim. Zonder dat ik het door heb komt de schim vanuit een donker hoekje naar me toe. Ik sla en schop tegen de deur in de hoop dat de deur open gaat. Als de schim nog maar op twee meter afstand is, strompel ik achteruit. “Wat wil je van mij? Wat ben jij?” Roep ik verbaasd, wanhopig en boos tegelijk. Ik wil een stap naar achteren doen, maar realiseer me dat daar de deur zit. De schim komt dichterbij en gaat door me heen. Ik word misselijk en val op de grond en verga van de pijn voordat ik mijn bewustzijn weer verlies. Ik hoor stemmen om mij heen, maar kan deze niet plaatsen. Mijn hoofd doet echt zoveel pijn. Als die schreeuwde en pratende mensen maken het niet beter. Wacht… Pratende mensen? Ik open meteen mijn ogen en zie dat ik niet meer opgesloten zit. Er staan allemaal mensen om mij heen die me bezorgd aankijken. Ik ben verbaasd dat ik weggekomen ben.

P.o.v. Onbekend

Dom meisje. Denk ik terwijl ik met haar lichaam naar het bos ga. Of nou ja. Ik bestuur haar lichaam, terwijl zij gevangen zit in haar eigen hoofd. Ik lach als ik al denk dat het haar uren gaat kosten voordat ze dat door gaat hebben. Tot nu toe loopt mijn plan beter als dat ik zelf gehoopt had. Zonder dat ze het weet en wilt, werkt dit meisje uitstekend mee. Ze doet precies de dingen die ik gehoopt had. Ik loop in haar lichaam naar de rand van het bos. Mensen staan langs het bos te zoeken naar het meisje, maar zijn te bang om het bos in te gaan. Ik loop het bos uit en zie iedereen naar me toe rennen. Ik loop een stukje terug, naar waar een touw aan een boom hangt. Ik ga met haar hoofd door de lus hangen. Mensen beginnen te schreeuwen dat ik moet stoppen, maar ik ga haar lichaam uit en ze valt bewusteloos en hangt zichzelf daardoor op. Alle mensen beginnen hard te gillen en te schreeuwen. Ze halen haar los, maar ik weet dat ze toch al te laat zijn. Een meisje rent naar het lichaam toe en ik zie mijn kans en lok haar verder het bos in.

P.o.v Bella

Als ik bij het lichaam van Jessy aankom, voel ik ineens een rare, stekende pijn door mijn hoofd gaan. Het lijkt alsof ik het bewustzijn verlies, maar ik kan alles om mij heen nog wel horen en zien. Ik loop verder het bos in, maar ik loop zelf helemaal niet. Wanhopig probeer ik te schreeuwen om hulp, maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik loop verder en verder en hoor voetstappen achter me. Meteen krijg ik mijn controle terug en ren dieper het bos in en kom uit bij een doodlopend gebied en voordat ik het weet gaat het licht uit.

P.o.v Onbekend

Dit meisje is veel moeilijker te besturen, dan die ander. Dit meisje verzet zich tegen mij en blijft voor een deel controle houden over haar lichaam. Uiteindelijk geeft haar lichaam het op en kan ik weer verder. Ik loop naar weer naar de rand en zie meer mensen. Er komt een moeder aan rennen en ik schreeuw: “Blijf van me af kut mens.” Mensen schrikken. “Mijn dochter is bezeten door het bos.” Huilt ze. Ik ben het zat en pak een elastiekje uit het haar van het meisje en maak het kapot en vermoord haar moeder er mee, maar voordat ik haar zelfmoord kan laten plegen raak ik de controle kwijt.

P.o.v. Bella

Ik zie mensen om me heen en ze kijken bezorgd. Hoe kan ik hier zijn? Hoe is dat mogelijk? Nee dit kan niet. Er moet iets gebeurd zijn. Ik ga zitten en laat alle stemmen voorbij gaan. Ik adem diep in en probeer mijn hoofd open te stellen en alle beelden verdwijnen en ik zie mijn moeder dood op de grond liggen. Ik ga meteen naar mijn moeder toe. “MAMA!” Schreeuw ik. “Nee, alsjeblieft, open je ogen.” Ik schud haar door elkaar, maar word bij haar weg gehaald. “Blijf met je poten van haar af heks.” Zegt mijn vader. Ik kijk hem verbaasd aan. “JA, JIJ HEBT DIT GEDAAN!” Schreeuwd hij. “Nee. Ik was het niet!” Roep ik. Dan bedenk ik me dat dit is wat hij doet, wat hij wil. Dat meisje was deel van onze groep. Misschien hebben wij wat gedaan bij hem en wilt hij wraak? Maar hoe doet hij dit dan? Is dit dan de vloek van de Deadly Woods waar iedereen het altijd over heeft? Is dit waar iedereen zo bang voor is? Misschien kunnen we met hem praten. Nee. Misschien kan ik met hem praten. Maar niet met al deze mensen erbij. Dus ik ren verder het bos in.

Na een tijdje ben ik zo ver gerent dat niemand me zou kunnen horen en zien. “HALLO!?” Schreeuw ik. “IK WEET DAT JE HIER BENT!” Roep ik, terwijl ik rondjes draai om mijn eigen as. “Wat wil je van me!?” Hoor ik vaag en boos. “Ik wil weten waarom je dit doet.” Zeg ik simpel en kijkend waar het geluid vandaan kwam. “En waarom dacht je dat ik je dat zou vertellen?” Zegt hij en verschijnt recht voor mijn neus. “Omdat je met me praat en omdat niemand zoiets zonder reden zou doen.” Zeg ik zacht. “Ik wel. Hahaha. Ik hou ervan om impulsieve meisjes te lokken en zelfmoord te laten plegen.” Zegt hij en spuugt in mijn gezicht en verdwijnt. “Maar waarom?” Denk ik hardop. Zoiets doe je niet zonder reden. Er moet een reden achter zitten en ik ben vastbesloten erachter te komen wat de reden is.

Maar eerst moet ik me gaan bedenken hoe ik me kan beschermen tegen hem. Als ik me niet tegen hem kan beschermen, kan ik er ook niet achter komen wat de reden is waarom hij dit doet. Maar hoe kun je je beschermen tegen iets waarvan je niet eens weet wat het is? Is dit een geest? Is het een vloek? Is het een demon? Ik heb echt geen idee hoe ik me hier tegen moet gaan beschermen. “Beschermen tegen me lukt je toch niet. Hahaha. Onnozel kind.” Zegt hij. Ik denk na. Ik kan controle over mezelf terug krijgen of houden als hij het overneemt. Dus dat is al iets. “Misschien toch niet zo onnozel…” Op dit moment heb ik meer macht over mijzelf, dan dat hij over mij heeft, dus dat is ook al een goed teken.

Het bos! Bedenk ik me ineens. Als dit echt de vloek van de Deadly Woods is, ben ik in het voordeel als ik niet in het bos ben. En misschien kan ik er via de geschiedenis van dit bos achter komen waarom hij meisjes lokt en zelfmoord laat plegen. Het eerste wat ik moet doen, is proberen dit bos uit te komen, maar dat is nog niet zo makkelijk, ben ik bang. Ten eerste omdat hij natuurlijk niet zal willen dat ik het bos uitga en ten tweede niet omdat iedereen denkt dat ik een heks ben, die mijn eigen moeder vermoord heeft. Toch moet ik het proberen. “Ik kom je gewoon achterna. Het bos is niet vervloekt. Dat is maar een legende. Hahahaha.” “In elke legende zit een kern van waarheid.” Antwoord ik. “JA HET ZELFMOORD DEEL AHAHAHAHAHAH.” Schreeuwd hij. Dan moet ik in het bos blijven. Dan kan ik meer te weten komen en een zwakke plek vinden. “Jij bent de enige zwakke plek.” Schreeuwt hij weer.

Na een paar minuten schiet het me te binnen. Ik ga op de grond zitten in de kleermakerszit. Ik sluit mijn ogen en probeer in zijn hoofd te komen. Wat me na een dik kwartier lukt. Ik probeer de herinneringen te vinden. Na een paar minuten vind ik wat ik zoek. “Mama. Mama. Ik heb het boompje geplant.” Zegt een jongetje trots. Hij zit onder de modder en glimlacht. “Heel goed. Plant de rest ook maar.” Zegt zijn moeder. Opweg naar de plek waar het ene boompje staat komen er een paar kinderen uit het kamp, ongeveer een half uur lopen vanaf het huisje, aan rennen en rukken het kleine boompje uit de grond en maken hem kapot. Het jongetje begint te huilen. De jongens komen naar hem toe lopen en pakken zijn schop af en willen hem daarmee vermoorden. Ik ren erop af en ga er middenin staan. “NIET DOEN!” Gil ik en voel de schop in mijn maag, aangezien in groter ben dan dat jongetje. Ik zak ineen en verlaat daarbij het hoofd van de schim.

Ik heb geen idee wat ik net gezien heb. Ik snap er echt helemaal niets van. Dat jongetje zal wel die schim zijn. Maar waarom probeerde die jongens hem te vermoorden en wat is er daarna gebeurd? Ik begin te hoesten en grijp naar mijn buik. Het doet erg veel pijn en er komt zelfs bloed uit. Ik vraag me af waarom en hoe. De schim komt dichterbij en verschijnt. “Waarom deed je dat?” Vraagt hij verbaasd. Ik glimlach. “Niemand hoort zoiets te doen. Niemand hoort zomaar voor de lol een klein kind te doden.” Zeg ik zacht en als ik nog iets wil zeggen, gaan mijn ogen dicht en verlies mijn bewustzijn door bloedverlies.

P.o.v Onbekend

Waarom probeerde ze mij te helpen? Niemand heeft mij ooit geprobeerd te helpen. Ik heb haar bezeten, haar moeder vermoord en geprobeerd haar te vermoorden en toch helpt zij mij. Wist ze wel dat ik dat was? Ik zie haar liggen en begin haar te verzorgen. Ik neem haar mee naar mijn huisje en leg haar in mijn bed. Ik leg mijn hand op haar voorhoofd en laat haar in mijn hoofd om te zien wat ze gaat doen.

P.o.v Bella

Ik lig tussen de jongens in met de schop in mijn maag. “Wie ben jij?” Hoor ik het jongetje zeggen. Ik sta met moeite op en glimlach. “Bella.” Antwoord ik. Het jongetje kijkt me verbaasd aan, net als die andere jongens. Ik schuif wat meer naar het jongetje toe en knuffel hem. “Het is okay. Ik ben hier nu. Ik laat je niet alleen. Dat beloof ik.” Dan richt ik me op de jongens. “Als jullie hier niet heel gauw weg gaan, dan doe ik jullie wat!” Zeg ik boos. Ik hou de jongen weer stevig vast en sluit mijn ogen. Als ik ze open knuffel ik een jongeman die ongeveer even oud is als mij en zitten we in het bos. Alle meiden die vermoord zijn liggen tegen bomen aan. “Waarom heb je dit gedaan?” Vraag ik voorzichtig. “Wraak…” Zegt de jongeman. “Ik wilde hen de pijn laten voelen, die hun ouders mij gegeven hadden.” “Mijn moeder?” Vraag ik verbaasd. De jongen schudt zijn hoofd. “Je moeder liep alleen in de weg.. Ik moest jou hebben vanwege je vader.” Ik kan niet geloven dat mijn vader zoiets zou doen. “Kom op. Laten we iedereen terug brengen en dan wijzen de meiden hun vaders aan.” Zeg ik en sta met moeite op. De jongeman helpt mij overeind en ondersteund mij. Ik ben te zwak om zelf nog te lopen.

Na een half uurtje lopen zijn we allemaal terug. Iedereen is verbaasd. “Meisjes wijs jullie vaders eens aan.” Vraag ik met moeite. De meisjes kijken verward om zich heen. Ze wijzen hun vaders aan en de mannen lopen naar voren. “Herinneren jullie je iets van een klein jongetje uit een afgelegen huisje, een half uurtje van het kamp, en een schop?” Vraag ik met steeds meer moeite. De vaders knikken voorzichtig. “JULLIE MOETEN JE SCHAMEN OM ZOMAAR EEN KLEIN JONGETJE TE WILLEN VERMOORDEN MET EEN SCHOP!” Schreeuw ik uit. “En papa, jij al helemaal. Je beschuldigde mij ervan een heks te zijn, die mijn moeder vermoord had, terwijl jij een klein onschuldig jongetje wilde vermoorden!” De vaders schrikken zich rot. “Jullie kunnen je excuses aanbieden aan deze jongeman en jullie dochters. Door dat gedoe is dit gebeurd.” Zeg ik teleurgesteld. Elke vader biedt zijn excuses aan. Ik zak door mijn benen en glip tussen de armen van de jongen heen. “Bella, gaat het!?” Vraagt mijn vader bezorgd en wil op me af rennen. Maar nog voor hij bij mij is, verlies is voor de zoveelste keer het bewustzijn.

P.o.v Jongeman

Bella verliest haar bewustzijn weer en haar vader wilt naar haar toe rennen, maar ik duw hem weg. “Je hebt wel genoeg gedaan.” Zeg ik en neem Bella in mijn armen. Tranen stromen over mijn wangen op haar gezicht als ik mijn hand in haar nek leg en geen hartslag meer voel. Ik had niet verwacht dat ik iets voor haar zou gaan voelen. Het was juist mijn bedoeling om haar dood te laten gaan. Ik ga met mijn hand door haar haar en begin onophoudelijk te huilen. “Dit is mijn schuld.” Fluister ik. En dan verlies ik ook het bewustzijn, doordat haar vader met iets hards tegen mijn hoofd slaat.

P.o.v. Jessy

Ik duw Bella haar vader weg en kijk hem boos aan. “JIJ BENT ECHT DE GROOTSTE LUL DIE ER IS. UW DOCHTER ZET EEN FOUT VAN JULLIE RECHT EN BETAALD DAARMEE EEN DURE PRIJS EN DIE JONGEMAN HOUD VAN UW DOCHTER EN DAN BESLUIT U DEZELFDE FOUT WEER TE MAKEN!? WELKE SUKKEL DOET DAT NOU!? IK WEET NIET OF JE JE BESEFT DAT JE DOCHTER DOOD IS, DOORDAT JULLIE HEM PROBEERDE TE VERMOORDEN! HET WAS JULLIE SCHOP DIE HAAR VERMOORD HEEFT. JE HEBT JE EIGEN DOCHTER VERMOORD!” Schreeuw ik zo hard ik kan en sla hem in zijn gezicht. Haar vader krijgt tranen in zijn ogen en rent weg. “Lafaard!” Roep ik hem na.

Na een paar minuten komt de jongeman weer bij. Hij schrikt op en hijgt. Hij zag iets en dat was niet leuk. Een nachtmerrie misschien. “Wat is er?” Vraag ik bezorgd aan hem. Hij schudt zijn hoofd en begint weer in tranen uit te barsten wanneer hij weer merkt dat Bella dood in zijn armen ligt. “Zonder haar wil ik niet verder leven.” Snikt hij. Ik schrik van zijn uitspraak, maar bedenk dat het logisch is aangezien Bella hem geholpen heeft en haar kennende een belofte gedaan heeft. “Het is mijn schuld dat ze dood is. Dit alles is mijn schuld. Ik verdien het om dood te gaan.” Snikt hij verder. Ik sta op en loop naar hem toe en sla hem in zijn gezicht. “What the fuck?” Mompelt hij. “Bella heeft je geholpen. Als onze ouders niet zo stom waren geweest dan was dit niet gebeurd.” Zeg ik boos en verdrietig tegen hem. “Maar dan had ik Bella ook niet gekend…” Ik zucht. Ik weet niet wat ik hier verder op moet zeggen. “Laten we hier weggaan.” Zeg ik. De jongen knikt en tilt Bella op en we lopen naar het kamp. Hij legt haar op haar bed en blijft haar aanstaren.

P.o.v. Owen

Ik kan niet meer zonder Bella verder leven. Wat Jessy ook zegt, het schuldgevoel is te erg. “Ik ga een stukje lopen. Ik moet mijn hoofd even leegmaken.” Lieg ik tegen Jessy, maar ze schudt haar hoofd. “Je blijft hier. We gaan zometeen eten en jij gaat ook eten.” Ik zucht en ik kijk weer naar Bella. Het doet me pijn haar zo te zien en dan gebeurd het. Ik buig naar voren en kus haar zacht op haar levenloze lippen en ren dan huilend het bos weer in. Het bos waar ik thuis hoor. Alleen.

P.o.v. Bella

“W-wat is er gebeurd?” Mompel ik. Verward kijk ik om mij heen. “JE MOET ACHTER OWEN AAN! IK DENK DAT HIJ ZELFMOORD GAAT PLEGEN IN HET BOS.” Schreeuwt Jessy. “En wie is Owen..?” Vraag ik half dronken van de tijd dat ik mijn ogen dicht had. Jessy zucht en antwoord: “Die gast die jou gekust heeft. Degene die jij hebt gered van de dood.” Zegt Jessy snel. “Wacht. Heeft hij..?” Ik spring meteen op en begin te rennen. “Owen!” Schreeuw ik, terwijl ik door het bos ren. “Owen!” Schreeuw ik weer, maar dan wanhopiger. Dan zie ik hem bij een boom staan en ik ren naar hem toe als ik zie dat hij daar een touw heeft hangen. “Owen, nee! Please, doe het niet. Ik hou van je!” Roep ik. Owen draait zich niet om. Ik grijp hem vast en draai hem om. Hij kijkt me aan alsof dit niet de echte wereld is. “Bella…?” Vraagt hij verbaasd. Ik glimlach en knik. Ik ga op mijn tenen staan zodat ik ongeveer even hoog ben en druk mijn lippen lief en zacht op de zijne. We lopen hand in hand terug naar het kamp en die avond begin ik te gapen en kruip mijn bed in en niet veel later voel ik iemand erbij komen. Ik draai me meteen om en zie dat het Owen is. Als hij ook in het bed ligt, kruip ik tegen hem aan en leg mijn hoofd op zijn borst. Owen tilt mijn hoofd op en kust me heel lief en voorzichtig en legt mijn hoofd weer neer. Hij streelt door mijn haar en niet veel later val ik in slaap met mijn hand in de zijne.