15

Naiwan lamang akong nag iisa sa kusina noong tinalikuran ako ni Rome. My head is spinning. Tama ba si Rome? If life is meant to be painful, then how am I going to survive? Iilang beses na akong nasaktan at lumagapak, pero kahit kalian, kahit isang saglit walang tumulong sa akin para ayusin ang sarili kong paulit ulit na winasak ng mga taong malapit sa akin. But I survived, I survived that time because I wasn't hurt enough. Pero ngayon, sagad na sagad na ang sakit. Kung msasaktan ako ulit, paano na lang ako? Ang mga anak ko? I can't afford to risk everything I tried so hard to fix only to let the people around me shatter it again.

Tama ang lolo. Kung hindi lamang sana ako sobra magmahal, hindi magiging ganito kasakit. Kung sanang nagtira ako ng kaunti sa sarili ko siguro ay may natira pa sa akin. But I gave my everything to my family, to a mother who never loved me, to a sister who never even tried to get close to me..to a man who is scared to be with me.

Ibinigay ko ang buong tiwala at pagmamahal ko sa mga taong pinakamalapit sa akin. Pero sila mismo ang nanakit sa akin noong tinalikuran nila ako.

I know this is irrational. Malamang ay maarte lamang ako at may parte ng sarili kong gusto din silang mahirapan, pero sa tuwing iisipin ko na masasaktan ako ulit ay hindi ako makahinga. Kinakain ako ng takot dahil alam kong kapag nawasak ako ulit, kasama kong mawawasak ang mga anak ko. And I would never do anything to hurt my children.

What will happen to them? Will they be like me? Will they have suicidal tendencies? Will they be treated as constant disappointments? Will they never be enough?

Napahawak ako sa dibdib ko sa naisip. God, Byrant. Chasin. Neron. Lolo, what am I going to do? Lolo, please.

Bumagsak ako sa sahig. Million scenarios rushed through my minds. Hindi ko na namalayan na nanginginig na ako at hindi na makahinga. Will my children suffer too?

My eyes darted to Mama's collection of different knives. My body instantly remembered the feeling of those blade cutting through my skin. I remembered how those blade made me feel hope, how it made me feel secured. It made me feel that after this, my pain would be gone.

Hindi ko namalayang hawak ko na pala ang isa sa mga roon. My fingers are white, a clear indication of the tightness of my grip around the handle of the blade. It's easier like this. It's easier running away. I should run away. I should have stayed in Greece. Hindi na dapat ako umuwi. Hindi na dapat ako bumalik.

Inilagay ko ang patalim sa aking balat, doon sa mga dati ko ng pilat noong sinimulan ko iyong idiin. Tiny drops of blood ran down when I woke up from this foolishness. Nabitiwan ko ang patalim bago ako humakbang palayo.

"No..n-no.no.." paulit ulit ko iyong sinabi. No, Ian. You can't go back to being like that. Ian, you have to be strong. Ian, please.

Niyakap ko ang aking sarili. A part of me wants to grab that blade again and end this immediately. But no! No! No, please enough!

"No!" iyak ko. Malalakas na braso ang humila sa akin patayo.

"Ianna!" sigaw ni Papa. Umiling lamang ako sa kanya bago umiyak. His eyes flew from the blade to my wounded arm.

"Ian.." tawag ni Rome sa akin. His eyes are wide with fear. My hands are shaking, the blood from my wound oozing painfully.

"August, she's bleeding." Si Auntie Avvi ang nagsalita. Mabilis akong pinangko ni Papa at inilabas. Nagkagulo ang buong pamilya namin ngunit wala na akong naririnig. Tangi ko lamang nakikita ay ang sarili kong sinusubukan na namang magpakamatay.

Is it still the same? Am I still the coward Ian? Am I still a disappointment?

-----------------------------

Nagising ako noong maramdaman ko ang malamig na bagay na ipinupunas sa akin. I can hear muffled noises around me and a soft sound of someone sobbing.

"Maybe Lana should help your daughter alien." boses iyon ni Uncle Stan. Pinanatili kong nakapikit ang aking mata para makinig.

"Am I a bad mother Kuya?" narinig kong tanong ni Mama. Nanikip ang dibdib ko sa basag niyang boses. Huminga ng malalim si Uncle bago sumagot.

"Shana, kapatid mo ako at alam mong mahal na mahal kita. Pero ayaw kong magsinungaling." Anas ni Uncle. Humikbi si Mama bago hinaplos ang braso kong sinugatan ko.

"Sinusubukan ko naman Kuya. Gusto kong maging mabuting ina sa kanila pero paano iyon? Gusto ko lang namang umuwi siya para maibalik namin sa dati ang lahat pero kung ganito lang, kung matatakot lang siya..." tumigil si Mama. Dinala niya ang kamay ko sa kanyang labi at hinalikan iyon.

"Guess I would never be like Mama." She said. Binitiwan niya ang kamay ko. Next thing I heard was the scraping of the chair's feet on the floor. Tumahimik ang paligid at doon lamang ako nagdilat. A lone tear dropped from the corners of my eyes but I did not bother brushing it off.

Bakit ngayon lang Ma? Ma, you're too late now. I can't do this anymore. I really can't.

Bumukas ang pintuan at pumasok roon si Auntie Lana, ang asawa ni Uncle Greg at mama ni Noah. Malawak ang ngiti niya sa akin. Dumako ang mata niya sa benda sa aking braso pero wala akong naaninag na kahit na anong emosyon mula sa kanya.

"You're awake honey."

Tumango lamang ako. Isinara niya ang pintuan at umupo sa stool na binakante ni Mama.

"Am I crazy?" tanong ko. Ngumiti lamang si Auntie bago kinuha ang aking kamay para pisilin.

"No you're not."

Nag iwas lamang ako ng tingin bago ko binawi ang aking kamay. I gathered my legs and put it near my chest.

"Ian—"

"I don't want to talk Auntie." Putol ko sa sasabihin niya. Nilingon ko siya bago siya tumango.

"Do you want to talk to someone else? Nasa labas lang ang buong pamilya mo." Aniya. Akala ko ay babanggitin niya ang mga magulan ko o di kaya'y si Rome. But she never gave any name and she did not push her own decisions on me. I didn't know how long I was staring at her but she kept calm while waiting for my answer.

"Nandyan ba si Serise?" tanong ko. Mabilis ang naging tango ni Auntie bago tahimik na lumabas. Ilang sandal lang ay bumukas ulit ang pintuan at doon ay nakita ko ang pinsan ko na nakangisi sa akin.

"Bitch! Kamusta na? Are you feeling okay? For the record, tinuhud ko si Rome. Gigil niya si ako. Gosh." Tuloy tuloy niyang sabi. Umupo siya sa kama at tinitigan ako. She glanced at my arm before she smiled sadly.

"You promised Lolo you will never do that again." Aniya. Walang halong panunumbat ang tono niya pero naguilty pa rin ako. Naguguilty ako dahil hindi ko natupad ang pangako ko kay Lolo. Naguguilty ako na hindi ko naisip ang mga anak ko noong ginawa ko iyon. Naguguilty ako dahil hindi ko pa rin pala mahal ang sarili ko.

Tahimik lamang kaming dalawa. Serise never tried to touch me. She knew I never liked being touched anymore. Touching someone is forming a connection. Connections make attachments. Attachments hurt. Hanggat maari ay ayaw ko ng maging malapit sa kahit na sino.

"The kids are with Auntie Avvi." Anas niya. Tumango lamang ako at hindi sumagot.

"Rome said you don't want to marry him?"

Umiling lamang ako. Huminga ng malalim si Ate Serise bago ngumiti ng mapait.

"I don't want to marry Noah too."

Nanlaki ang aking mata. "Pero engaged na kayo."

"Yeah. Papakasalan lang niya ako dahil gusto niyang kalimutan ang kapatid mo. Like darn it! Ang complicated talaga ng kapatid mo! Sa sobrang talino nasunog na ang utak." Iritado niyang sabi. We laughed a little before she sighed again.

"I'm scared you know? Kasi hindi na si Noah yung nandito Yan." Sabi niya sabay turo sa kanyang dibdib. "And if I marry him, I will never be able to give him my all because a part of me died too when Ash died." Naiiyak niyang sabi. She laughed before fixing her hair. Nagkibit balikat siya at suminghot.

"At alam kong ganoon rin kay Noah. Alam kong hindi rin niya maibibigay ang buong siya dahil kahit anong mangyari, si Illea ang mag mamay-ari sa kanya."

"Love is shit." Anas ko. Tumango si Ate.

"Well that's my reason kung bakit ayaw ko pang makasal. Ikaw? Anong rason mo?" tanong niya. I opened my mouth to say all the million reasons I have but no sound came out of me. Napatitig lamang ako sa pinsan ko bago ako naluha.

"W-what am I going to do Ate?" I said. Bahagya pang nanlaki ang mata niya sa tawag ko sa kanya bago siya ngumiti. Hinila niya ako papunta sa kanya bago ako niyakap.

"Hush Ian. Gugulong si Lolo sa hukay niyan." Biro niya. Hinaplos niya ang aking likod paulit ulit para makalma ako.

"I'm here. I'm always here for you bitch. Except for Saturdays, spa day ko yun." Aniya. Hinampas ko ang likod niya bago tumawa.

"Look Ian, noong namatay si Lolo, I vowed that we won't get hurt again because I know that that is the last thing that he wants. What we need to do is to be strong Ianna. We have to be strong for each other, aryt?" aniya. Hiniwalay niya ako sa kanya bago pinunasan ang aking mga luha.

"We have to be strong. We are Alessandro Montreal's favorite granddaughters afterall." Sabi niya. Tumango ako kahit na tigmak ng luha ang pisngi ko. Pinagsalikop ko ang mga kamay ko bago huminga ng malalim.

"I c-can't marry Rome. I.." huminto ako sa pagsasalita. Then and there I knew the whole reason why I am hell bent on marrying him. Ngayon alam ko na kung ano ang kumakain sa akin.

"Serise.."

She smiled and it gave me comfort.

"A-ate, I'm scared." Parang bata kong sabi. Nanginig ang boses ko sa iyak na pinipigil ko. Humagulgol na ako at niyakap niya akong muli.

"Ssh. We'll get through this just fine." Bulong niya.