Het voelt weer helemaal vertrouwd. De motor onder haar lichaam, de handvaten in haar handen, het motorgeronk in haar oren, de snelheid en de wind in haar haren. Lysanne had niet verwacht ooit nog iets te vinden wat haar zo deed denken aan thuis, waardoor ze bijna zou vergeten dat ze in een dodelijke race zit. Bijna. Want ook al lijkt alles hetzelfde en veilig, ze voelt zelfs Alex niet, waardoor ze bijna zou vergeten dat ze niet alleen is, toch is het compleet anders. Elk moment kan er een of ander obstakel komen of een aanval. Elke minuut zou haar laatste kunnen zijn.
Het eerste obstakel was er al na een kwartier, in de vorm van een halfpipe of skischans. Het was een metalen schans dat met een boog de lucht in ging en ophield.
'Zet je schrap!' gilde Lysanne naar Alex, wiens zicht geblokkeerd werd door haar lichaam. In plaats van af te remmen en te stoppen, wat al haar instincten haar zeiden te doen, gaf ze meer gas. Die schans stond namelijk bij een afgrond, en alleen met volle snelheid konden ze erover heenkomen. 'We gaan de lucht in!'
Ze hoopte maar dat ze genoeg snelheid had, maar toen was het ook al te laat voor twijfel en bedenkingen. Hun motor vloog de lucht in, even vlogen ze en voelde alles gewichtsloos. Alles in Lysanne stond stil, het moment in de lucht leek een eeuwigheid te duren. En toen kwamen ze met een harde klap neer, het achterwiel half over de rand uitstekend, maar een seconde later had Lysanne hen al aan de grond.
Langer erbij stilstaan deden ze ook niet, ze raceten verder, terwijl Lysannes hart nog altijd in haar keel raasde.
Geleidelijk is het landschap veranderd. Het is rotsachtiger geworden, er zijn weinig bomen en er is meer reliëf, vaak stijgt en daalt de weg. Nu is het twee uur later, en het valt haar erg mee dat ze zo lang met rust zijn gelaten. Maar ze mag niet nalatig worden, nog altijd kan er elk moment iets gebeuren, ze moet gefocust blijven. Zij concentreert zich op het rijden, de weg en alles wat voor hen is. Ze hebben de stilzwijgende afspraak dat Alex zich richt op alles wat opzij en achter hen is. Lysanne is blij met die paar ogen in haar rug.
Ze had er niet lang over nagedacht om Alex mee te vragen, eigenlijk helemaal niet. Het leek haar het juiste om te doen, en daarnaast zou ze dood zijn als hij er niet was geweest. Toch was het zo afschuwelijk, dat het woord 'bedankt' verkeerd zou voelen. In plaats daarvan had ze hem meegevraagd, in een opwelling. Misschien stom, een geboeide jongen op wiens hoofd een beloning staat meeslepen kan haar dood worden. Maar ze is nu in elk geval niet meer alleen.
Dat was ze wel in level één. Level één was voor haar afschuwelijk, vooral de nacht, ze heeft geen oog dichtgegaan. Ze had geen wapen om zich te verdedigen, en alleen lijkt alles nog veel erger en enger. Ze bestierf het voortdurend van angst, overal dacht ze vijanden te zien. Ze voelde zich opgejaagd en heeft hele stukken gerend, alles om zo snel mogelijk daar weg te komen.
Door die voortdurende adrenaline was ze ook erg alert. Ze is wel een paar keer mensen tegengekomen, maar die hebben haar nooit gezien, zij merkte hen altijd eerder op en was weggekomen voor ze werd ontdekt. Ze heeft level één gehaald door pure mazzel. Als iemand haar wél had gevonden...
Nu is het anders, met de motor onder haar voelt ze zich ineens een stuk sterker en zekerder van zichzelf. Want dit is haar terrein, zij loopt jaren ervaring voor op de Norenen, die nu voor het eerst op een motor zitten. Ze gaat verder komen dan ze dacht.
Maar, denkt ze, ik moet nu niet overmoedig worden. Eén kogel en ik ben er geweest.
Daarnaast doet haar maag pijn van de honger, wat het ook moeilijker maakt om te concentreren. Omdat ze in level één geen wapen had, had ze slechts wat besjes kunnen eten. Ook nu is ze niets eetbaars tegengekomen, en ze denkt ook niet dat Alex iets zal kunnen vangen met zijn mes. Enfin, ze moet het hongergevoel proberen te negeren, volhouden, er niet aan denken, maar dat is moeilijker dan ze dacht.
Het engste moment uit dit level vond ze toch wel toen ze net wegreed. De scène van die jongen die van achteren werd neergestoken zat in haar hoofd toen ze de motor startte, en ze kon er niets aan doen, maar ze voelde Alex' mes al in haar nek. Het leek niet logisch, hij had immers niet voor niets de moeite genomen haar te redden. Maar toch... Op sommige momenten is er in het menselijk brein geen plaats voor logica. Op dat moment had ze er spijt van dat ze iemand achterop had. Het was een moment waar ze doorheen moest, en toen was het ook alweer voorbij. Met als resultaat dat ze nu niet bang hoeft te zijn van achteren te worden verrast, en dat ze niet meer alleen is. Niet alleen zijn in deze krankzinnige, gevaarlijke chaos voelt toch een beetje als een geruststelling, alsof het opeens iets minder krankzinnig en gevaarlijk is.
Ze ziet de zwarte stipjes aan de lucht zodra ze in zicht komen, en ze ziet ze ook heel snel groter worden. 'Alex,' roept ze boven het lawaai van de motor uit, 'er komt wat aan.'
'Wat?' vraagt Alex, en Lysanne is blij dat zij voor zich kan kijken. Ze beseft zich plotseling hoe afschuwelijk het moet zijn om in deze omstandigheden niet te kunnen zien waar je heen gaat en geen controle te hebben over het stuur.
'Ik weet het nog niet.' Ze voelt Alex opzij leunen.
Maar ze hoeft niet lang te wachten om het te zien. Het zijn vogels, een stuk of vijf. Zwarte vogels, en zodra ze dichterbij zijn, ziet ze hun scherpe klauwen en snavels. Ze zijn zo groot als arenden, en ze zien er gevaarlijk uit.
'Misschien zijn het gewone, overvliegende vogels?' zegt Alex, alsof hij zichzelf er ook van wil overtuigen.
'Niets in dit experiment is er toevallig,' roept Lysanne terug. Dat weet ze, omdat ze van haar vader elk jaar hier naar heeft moeten kijken. Het had juist het tegenovergestelde effect waar haar vader op hoopte: ze werd alleen maar gesterkt in haar overtuigingen. Ze leefde mee met die deelnemers, met elk van hen, op elk moment.
Ze voert haar snelheid op tot het maximum. Die vogels zijn nog vrij hoog, hopelijk kan ze onder hen door racen voor ze... En zullen ze echt motorrijders aanvallen?
Even krijgt ze hoop, als de vogels als ze vlakbij zijn nog geen tekenen van een aanval vertonen. Misschien hebben ze geluk.
En dan laten ze zich in een duikvlucht naar beneden vallen. 'Ze komen!' gilt Lysanne, terwijl ze vol gas geeft.
Een stekende pijn in haar schouder als ze klauwen voelt, een vleugel slaat in haar gezicht, gevolgd door nog één. De motor slingert als Lysanne ze weg probeert te slaan met één hand, een steek in haar voorhoofd, bloed in haar ogen.
Ze gaan verongelukken, ze ziet niets meer, slingert, de motor valt al bijna.
Ze voelt iets achter zich bewegen, iets plaats zijn gewicht op haar goede schouder, leunt tegen haar rug en achterhoofd.
De vogels worden weggeslagen, Lysanne knippert het bloed uit haar ogen, even kan ze weer wat zien. Dan weer zwarte veren, een mes flitst voor haar gezicht langs, er klinkt gekrijs.
Alex slaat de vogels weg, terwijl zij de motor weer onder controle probeert te krijgen en zich weer concentreert op het rijden. Ze heeft geen idee hoe Alex het doet, met zijn geboeide handen kan hij zich niet vasthouden, hoogstens wat steun zoeken bij haar. Stevig zal het niet staan, dus het enige wat zij voor hem kan doen, is ver over het stuur bukken, zodat hij de vogels op tijd kan wegslaan voor ze haar hinderen, en de motor recht houden.
Het bloed bevriest in haar aderen, even weet ze niet wat ze moet, meent ze het niet goed te zien.
Mijnen, landmijnen. Niet verborgen, maar open en bloot. Hoewel, misschien niet allemaal, misschien lijkt dat maar zo en zijn er toch genoeg begScarlet die hen zullen opblazen.
Ze kan niet meer om het mijnenveld heenrijden, het is te groot en hun snelheid ook, het enige wat ze kan doen is gas minderen.
En dan, voor ze ook maar iets heeft kunnen verzinnen, is ze ook al in het mijnenveld, terwijl haar snelheid nog steeds gevaarlijk groot is. De mijnen zijn rood en steken duidelijk af tegen het gras, maar ze heeft al haar concentratie nodig om ze te ontwijken. Eén moment van onoplettendheid, één moment waarop ze niet helder is, en ze zijn er geweest. Ze moet al haar vaardigheden in de strijd gooien om ze te ontwijken. Met Alex kan ze geen rekening meer houden, hij moet nu voor zichzelf en de vogels zorgen, zij voor de mijnen. De vogels vallen nog altijd aan, maar Lysanne heeft ze al helemaal buitengesloten, heeft slechts oog voor de rode glinsteringen in het gras.
Er lijkt geen einde aan te komen, en Lysanne denkt dat ze het niet veel langer gaat volhouden. Haar ogen beginnen zelfs te tranen door haar concentratie en ingespannen getuur, waardoor haar zicht verslechtert en ze half in paniek raakt.
Kalm blijven! Kalm blijven!
Dan ziet ze plotseling een rij mijnen vlak voor zich, hij is te lang, te lang om nu met een boog omheen te gaan. In een reflex schiet ze al op de rem, de motor komt met een ruk tot stilstand, de achterkant vliegt er zelfs wat door omhoog.
Dan is ze zich bewust van een klap tegen haar achterhoofd, het gewicht dat van haar schouder verdwijnt, en direct daarna iemand in haar blikveld die door de lucht vliegt. Een kreet komt over haar lippen.
Het mijnenveld heeft toch een einde, zo'n tien meter verderop. Lysannes hart staat stil als ze Alex ziet vallen, als hij in het mijnenveld terechtkomt, is hij er geweest.
Zeven meter, acht. Negen. Tien. Alex slaat met een afschuwelijke klap tegen de grond en rolt vervolgens nog een heel eind door. Die eerste klap was zo dicht bij het mijnenveld, dat het niet raar was geweest als er toch mijnen waren afgegaan. Het had maar enkele centimeters gescheeld.
Toeval. Mazzel. Geluk. Pech. Woorden die leven en dood betekenen. Dit keer had Alex ongelooflijk veel geluk en betekent het leven.
Tenzij... Lysannes eerste opluchting verdwijnt direct weer door angst en zorgen. Want Alex ligt met de rug naar haar toe en verroert zich niet.
Lysanne veegt met een ongeduldig gebaar het bloed uit haar ogen en sleept dan de motor naar rechts. Heel voorzichtig loopt ze om de mijnen heen als ze naar rechts gaat, zodat ze om die mijnenrij waarvoor ze moest stoppen kan heenkomen. Ze staat weer duizend doodsangsten uit, zo langzaam vooruit komen voelt nog heel gevaarlijk, alsof ze de mijnen daardoor meer tijd geeft om te activeren, en bovendien loopt ze náást de motor, wat het bewegend object twee keer zo breed maakt.
En dan, na ongeveer vijf minuten, is ze om de mijnenrij heen. En dan nog eens tien minuten voor ze die laatste tien meter overbrugd heeft. Zodra ze eindelijk uit dat mijnenveld is, is het alsof de band om haar longen weg is en ze weer lucht krijgt. Nu pas herinnert ze zich de vogels weer en beseft ze dat die weg zijn. Heeft Alex ze verjaagd of gedood? In het mijnenveld had hij er in elk geval geen kunnen doden, want een vallende vogel had een mijn geactiveerd en alles laten exploderen.
Ze staat er nu ook niet bij stil, ze stormt meteen naar voren, op Alex af. Ze draait hem direct op zijn rug. Zijn gezicht is angstvallig wit.
'Alex?' Ze schudt hard aan zijn schouder, plotseling in paniek. 'Alex!!!!'
Ze ziet zijn oogleden trillen, dan opengaan. Even staan zijn donkerbruine ogen glazig, maar dan worden ze weer helder.
'Ben je in orde?' zegt Lysanne schor van opluchting, en nu begint ze opeens onbedwingbaar te trillen. De nasleep van een levensbedreigende ervaring. 'Heb je iets gebroken?'
Alex wil antwoorden, maar ze zal nooit weten wat hij had willen zeggen. Voor hij ook maar een woord uit heeft gebracht, komt er plotseling iets uit de aarde. Een slinger, liaan, of wat het dan ook maar zijn mag, drukt hem plotseling tegen de grond. Niet op zijn pols, been of middel, maar op zijn keel. Alex' mond gaat open als hij naar adem snakt dat er niet is, met zijn handen grijpt hij naar de band en probeert het van zijn hals af te trekken. Tevergeefs. Lysanne ziet hoe hij gewurgd wordt, langzaam stikt. Een seconde lang zit ze daar alleen maar, een seconde waarin het niet tot haar wil doordringen wat er gebeurt en ze niet weet wat ze moet doen.
Dan grijpt ze die band ook vast en begint met volle kracht te trekken, zet zich af tegen de grond. Er is geen beweging in te krijgen.
Ze moet het doorsnijden! Maar met wat? Een mes! Alex had een mes! Ze kijkt naar zijn gordel. Leeg, er zit niets in. Wild kijkt ze om zich heen, en dan ziet ze het, glanzen tussen de mijnen. Opnieuw toeval en geluk dat het geen mijnen heeft geactiveerd, hun geluk zal nu wel op zijn.
Nu begint Alex met zijn benen te schoppen, zijn gezicht krijgt een ziekelijke kleur.
Heel even, een fractie van een seconde, komt de gedachte in Lysanne op om het niet te doen, haar instincten schreeuwen om uit de buurt te blijven van het mijnenveld. Maar dat moment gaat voorbij zonder dat ze gehoor geeft aan haar eigen overlevingsdrang, ze rent naar voren.
Bij het mijnenveld gekomen, mindert ze direct vaart en gaat ze voorzichtig te werk. Ze probeert zo snel mogelijk te gaan en het risico zo klein mogelijk te houden, een balans te vinden tussen die twee, een balans tussen het risico dat zij loopt en dat Alex loopt, een balans tussen twee levens. Ze zal hoogstens een minuut hebben voor een afstand waar ze zonet drie minuten over deed, en dan moet ze ook weer terug. Ze moet dus zes keer zo snel bewegen als eerder. Ze kijkt met opzet niet achterom, denkend dat ze dan nog sneller zal gaan en roekeloos wordt. Ze zal geen zelfmoord plegen, en als het onmogelijk is Alex te redden én zelf te overleven dan... dan is het niet anders.
Niet aan denken! Hamert het door haar hoofd. Ze concentreert zich op de mijnen en de snelheid die ze kan en durft op te brengen om er omheen te gaan en bij het mes te komen. En ze gaat sneller dan zojuist.
Dan is ze bij het mes, ze moet zich bedwingen om het niet meteen te grijpen, maar kijkt nog eens of er geen mijn ligt en pakt het dan voorzichtig op. Voor het eerst draait ze zich om, weer naar Alex. Zijn lichaam schokt nu, als in een laatste ademnood. Het handvat voelt glibberig in haar hand. Ze neemt haar besluit direct. En Alex' leven zal waarschijnlijk afhangen van haar worp. En haar leven ook, als ze niet over het mijnenveld heen gooit.
Ze gooit. Als in slow-motion ziet ze het mes de lucht doorklieven en draaien. Het valt op de grond en stuitert nog eens, om ergens in de buurt van Alex neer te komen. Lysanne weet niet of het dichtbij genoeg is, of het binnen handbereik is. 'Alex!' gilt ze. 'Grijp het mes!'
Maar zijn bewegingen worden zwakker. Hij is zich niet bewust van het mes vlakbij, waarschijnlijk al halfdood.
Lysanne probeert de snelste weg terug te vinden door het mijnenveld, waagt het zelfs om sneller te gaan dan zonet. Want zoals ze al dacht, kan ze Alex' toestand niet aanzien, een gevoel dat haar dwingt tot roekeloosheid. 'Grijp het mes!!!' gilt ze. Het kan haar niet snel genoeg gaan. Tegen de tijd dat ze het mijnenveld uit is, is Alex stil. En dan explodeert de wereld achter haar. Door de kracht ervan wordt ze naar voren geworpen. Er klinken een heleboel explosies vlak na elkaar. Blijkbaar had ze toch nog een laatste mijn geactiveerd, was ze er niet bovenop gaan staan, maar nog ver genoeg om niet zwaar gewond te raken. Ze klapt tegen de grond terwijl de huid bij haar scheenbenen gloeit en brandt van de pijn, kruipt de laatste meter naar Alex, grijpt het mes en snijdt de band om zijn keel door.
'Alex?' haar stem klinkt als van iemand die huilt, en dus niet als van haar.
Dan merkt ze plotseling dat haar tranen op Alex' stille lichaam vallen. 'Alex!!!'
Dan gaat er een schok door Alex' lichaam heen, er klinkt een afschuwelijk schurend geluid als Alex naar adem snakt en diep inademt. Zijn lichaam schokt opnieuw, zijn ogen gaan open als hij hoest en inademt, zijn gezicht vertrokken van de pijn die het hem doet. Zijn hals vertoont al een paarsblauwe kleur.
Lysanne staart hem nog met grote ogen aan, alsof ze het niet kan geloven, alsof hij uit de dood is opgestaan. Maar zodra het ergste gehoest voorbij is, en Alex alleen nog maar hijgt en piept, vliegt ze hem om de hals. Een jongen die ze nauwelijks kent, maar het is alsof die angsten die ze om hem gevoeld heeft in de laatste paar minuten hem meteen tot een dierbare hebben gemaakt. Haar ademhaling hapert en piept al bijna even erg als die van Alex.
'Lysanne, je schouder!' zegt Alex geschrokken, als ze hem loslaat. Lysannes hand gaat naar haar schouder, die inderdaad nat is van het bloed. De snee die de vogel haar heeft toegebracht steekt gemeen, net als de wond in haar voorhoofd, maar het zijn slechts twee sneden en stelt weinig voor. Als ze naar hem kijkt of hij in orde is, en dan vooral naar zijn gezicht en die donkere, bezorgde ogen, valt het haar opeens op dat hij eigenlijk knap is. Hij mag dan mager zijn, hij heeft een leuk gezicht, met wat slag in zijn blonde haren en grote ogen.
Direct schaamt Lysanne zich dood, hoe kan ze nu nog over dat soort dingen nadenken?
'Laten we meteen gaan,' zegt Alex, wiens stem nog altijd heel schor en zacht klinkt. 'Ik weet niet wat dat net was, maar wie weet komt er nog meer.' Hij staat op, en veegt met een geïrriteerd gebaar zijn haarlokken uit zijn ogen. Wat Alex zegt is precies wat Lysanne voelt, ze wil hier zo snel mogelijk weg en dán naar hun wonden kijken. Gelukkig is de motor alleen maar omgevallen door de explosies, zo te zien onbeschadigd.
Maar voor ze ook maar een stap hebben gezegd, schieten plotseling weer die lianen uit de grond omhoog, nu met een heleboel tegelijk, en ze proberen zowel haar als Alex te grijpen. Als de eerste haar pols omwikkelt, snijdt ze die door met Alex' mes, en ze hakt alles wat op haar afkomt in stukken. Ze probeert Alex te bereiken, die geen wapen heeft om zich te verdedigen, maar haar weg wordt geblokkeerd door lianen. Ze ziet hoe Alex ze van zich af probeert te slaan met zijn blote handen, waarvoor hij niet eens twee armen kan gebruiken, en het is dan ook onbegonnen werk. Een liaan grijpt hem bij de ketting tussen zijn handboeien en tilt hem de lucht in, waardoor hij al helemaal niets meer kan beginnen, behalve de andere lianen die nog op hem afkomen weg proberen te schoppen.
Lysanne heeft nu de handen vol aan zichzelf. Voor elke liaan die ze doormidden hakt, komen er wel weer twee of drie nieuwe. Er moet een einde aan komen, er kunnen er toch niet oneindig veel zijn? En ze moet Alex zien te bereiken voordat... Ze kan hem niet eens meer zien door al die lianen, en op hem letten kan ze nu ook niet meer. Ze weet dat ze de strijd gaat verliezen. Ze slaat er één weg die naar haar linkerhand schiet, maar voelt dan iets bij haar enkel en wordt met één ruk de lucht in getrokken, waardoor ze nu ondersteboven hangt. Ze probeert hoog genoeg te komen om die liaan door te snijden, maar voor ze dat kan doen, wordt ze plotseling weggeslingerd. De wereld draait, ze maakt een enorme vaart, en wanneer ze tegen de grond klapt, wordt alle lucht uit haar longen geslagen. Naar adem snakkend blijft ze op haar rug liggen, terwijl ze het gevoel heeft dat ze alles heeft gebroken. Haar hand omklemt nog steeds krampachtig het mes, ze zal het niet laten gaan. En hoewel haar hele lichaam protesteert, komt ze weer overeind. Ze ziet Alex nog altijd in de lucht, en inmiddels hebben nog veel meer lianen hem al te pakken.
'Lysanne, ren!' gilt hij.
Heel even schiet die mogelijkheid inderdaad als een realistische optie door haar hoofd. Maar dan omklemt ze het mes nog steviger, haar nagels maken putjes in haar huid. Zij mag leven en Alex niet, omdat zij een mes heeft? Alex' mes, zelfs? Wordt leven en dood nu bepaald door wie op het goede moment een wapen heeft?
Alex wordt met een afschuwelijke klap tegen de grond geslagen, en vervolgens weer opgetild.
'Ik weet wel wat jullie willen!' gilt Lysanne, tegen de camera's, tegen de wetenschappers. 'Maar ik laat hem niet in de steek! Ik laat niemand doodgaan, smerige beesten!' In feite dagen ze haar uit. Ze willen niet dat ze voortdurend slaven redt en daarmee haar standpunten onderstreept, wie weet straks publiekslievelingetje wordt. Nee, ze willen dat Lysanne Dawn laat zien dat ze helemaal niet zo'n heldhaftig lievertje is, maar ook de slaven aan haar lot overlaat als haar leven op het spel staat, waardoor ze een stuk minder overtuigend zal zijn als beschermer van de Norenen. Het is alsof ze haar uitlachen, treiteren, uitdagen om steeds verder te gaan, het haar steeds moeilijker maken, zodat ze uiteindelijk zal breken of opgeven.
En dat is wel het laatste wat zij gaat doen! Ze stormt met opgeheven mes naar voren. Opnieuw wordt Alex met volle kracht tegen de grond geslagen. Hij schreeuwt haar niet meer toe om te vluchten, hij zegt helemaal niets meer, ligt alweer doodstil, met zijn gezicht tegen de grond en de lianen die overal om hem heen krioelen.
Lysanne hakt ze schreeuwend allemaal aan stukken, vol van woede, haat en vastberadenheid. Doorgesneden stukken vallen aan haar voeten. Als een liaan haar weet te grijpen, is ze er vliegensvlug bij. Ze weet niet hoe lang ze bezig is en hoe ze het precies doet, ze functioneert puur op adrenaline, instinct en reflexen. Zweet stroomt langs haar gezicht vermengd met bloed; haar wond is weer gaan bloeden. Ze hakt er nu blindelings op los, hijgend, schreeuwend.
En uiteindelijk, na een eeuwigheid, het zou zowel tien minuten als een uur kunnen zijn, ziet ze hem, Alex. Ze schuift meteen haar linkerarm onder zijn buik en tilt hem zo op. Het is belachelijk zwaar, dat wordt helemaal niks.
Nog twee lianen hakt ze aan stukken, terwijl ze hem over de grond sleept, naar de motor. Ze heeft de meeste lianen gehad, de laatsten kan ze nog aan. Dan springt ze op de motor, met Alex op een of andere rare manier over haar schoot hangend, en haar mes nog in de hand, en start de motor. Ze hoort het geluid van grond dat wordt doorbroken achter haar, en geeft vol gas. Ze gilt als er om haar heen nog meer lianen de grond doorbreken en haar proberen te grijpen. Ze ontwijkt ze behendig, denkt dat Alex elk moment op de grond kan vallen, ze elk moment verpletterd kunnen worden, verongelukken.
En dan komt er plotseling niets meer. Lysanne kan het niet geloven, denkt dat het een gemene streek is om haar te doen geloven dat ze het heeft gehaald, om hen dan te verrassen. Maar er gebeurt niets, en als ze omkijkt, ziet ze een zee van kronkelende lianen steeds verder uit het zicht verdwijnen.
Het duurt nog zeker tien minuten voor ze eindelijk de moed heeft gevonden om het te geloven en te stoppen.