Het is inderdaad een dik uur lopen voordat het gebouw eindelijk in zicht komt. Maar goed ook, want Alex heeft moeite met elke stap. Zijn benen voelen als lood. Elke keer als hij zijn voet neerzet, dreunt het door in zijn hoofd. Hij merkt dat Lysanne het naast hem ook zwaar heeft, ze blijft enkele keren achter en dan wachten ze even. Eelco heeft Scarlet op de rug genomen om hem te ontzien, waar Alex hem erg dankbaar voor is.

Het gebouw voor hen is rond en wit en ziet er weer hightech uit, zoals alles hier. Modern. Alex vraagt zich af of het van binnen ook zo luxe zal zijn. Misschien wel, als nog een nachtje plezier voor ze zich dood moeten vechten. Maar Alex weet ook dat een nachtje rust voor hem, Lysanne en Scarlet het verschil kan maken tussen winnen of verliezen. Of, in zijn geval, eerder of later verliezen. Hij en Lysanne zouden gezond kunnen zijn voor de eerste gevechten, Scarlet kan elk moment wakker worden.

Weer verdringt Alex de gedachte aan wie die twee afvallers kunnen zijn. Aan het feit dat ze nog steeds geen plan hebben voor in de arena. En het feit dat hij te ziek is om ook maar een zinnige strategie daarover te verzinnen.

Hij steekt zijn hand in zijn zak en voelt direct de eyeliner, rond en koud. Haast nonchalant laat hij het vallen en zet in het voorbijgaan zijn voet erop. Het brekende geluid schenkt Alex voldoening, al weet hij niet waarom. Misschien toch een soort kleine, zoete wraak. Lol omdat hij nu Scarlet een keer kan irriteren.

De metalen deuren staan open wanneer ze aankomen, en als ze naar binnen gaan, sluiten ze automatisch. Er hangen lampen in de gangen, rechts en links zijn deuren, verderop nog meer gangen.

'Een badkamer!' zegt Esmée verheugd, wanneer ze de eerste deur opent. 'Met douches en een groot bad!' Ze vindt achter de volgende deur hetzelfde. Alex is echter alleen maar geïnteresseerd in een bed. En die vinden ze daarna. Tien kamers, elk met een tweepersoonsbed met opgemaakte, zachte, witte lakens. Ze zien er zo aanlokkelijk uit, dat Alex zich meteen twee keer zo moe voelt. 'Ik zal Scarlet weer overnemen,' zegt Alex, als hij naar Eelco loopt. 'Bedankt voor het dragen.'

'Geen probleem.' Alex neemt haar opnieuw in de armen, ziet dat Dean al verdwenen is, dat Luan en Esmée doorlopen. 'Ziek goed uit,' zegt Eelco, terwijl hij Alex en Lysanne even aankijkt, en dan loopt hij ook door.

Alex loopt de dichtstbijzijnde kamer in, want plotseling voelt het alsof hij bij elke stap zou kunnen omvallen. De vloer golft en het bed lijkt ver weg. Als hij het eindelijk bereikt, laat hij zich er met een zucht op neer vallen. Hij heeft nog net de energie om Scarlet netjes neer te leggen, hoofd op een kussen en de voeten op het voeteneinde. Dan valt hij ter plekke in slaap, met zijn rugzak en messen nog om, en is al weg voor zijn hoofd het dekbed raakt.

Als Alex wakker wordt, opent hij zijn ogen niet direct. Hij geniet van de heerlijke zachtheid onder hem en wil verder nergens aan denken dan aan dat. Wil dat dat moment eeuwig kan blijven duren. Maar dan komt de realiteit weer terug, hoe hard hij het ook buiten probeert te sluiten. Nog steeds beweegt hij zich niet, maar beelden van de afgelopen dagen schieten weer door zijn hoofd. Samen met beelden en gedachten over de toekomst. Op dit moment is hij veilig en zal niemand hem vermoorden, hij kan zijn ogen dichthouden. Maar twee mensen gaan afvallen, en zes mensen moeten dan met elkaar vechten tot er eentje over blijft. Dat alles afhangt van morgen... Of is het al vandaag?

Zijn armen liggen gespreid, om mensen heen, maar hij weet niet om wie. Hij wil weten hoe laat het is, of hij hier nog uren kan blijven liggen of zich mentaal moet voorbereiden op een strijd.

Hij opent zijn ogen.

En kijkt recht in die van Scarlet.

Ze zegt helemaal niets, maar is duidelijk klaarwakker, ligt waarschijnlijk al een tijdje naar hem te kijken. Alex ziet tot zijn verbazing dat hij één arm om haar middel heeft geslagen, en het verbaasd hem nog meer dat ze die niet heeft weggeslagen. Als hij zijn hoofd draait, ziet hij dat Zoey tegen zijn rug gekruld ligt, haar armen om hem heen, vredig slapend, en Lysanne daar vlak achter. Het past maar net. Zijn andere arm ligt over hen heen. De kijkers zullen wel smullen van dit lieflijke beeld. Of, denkt hij voor het eerst, zal het hen aan het denken zetten? Medelijden opwekken?

Hij schudt de gedachte van zich af. Hij mag niet op hulp van buitenaf rekenen, alleen op zichzelf.

Iemand heeft zijn rugzak en wapens afgedaan, zijn schoenen uitgedaan. Zoey waarschijnlijk.

Hij kijkt weer naar Scarlet. De enige keren dat ze zo dichtbij hem was, was als ze haar gezicht vlakbij de zijne bracht om hem uit te foeteren of iets toe te sissen. Daarom schrok hij ook van haar toen hij net zijn ogen open deed. Maar nu staat haar gezicht kalm en dat de zwarte lijnen om haar ogen weg zijn, helpt ook. De stilte tussen hen is vredig, niet beklemmend.

'Ik ben blij dat je eindelijk wakker bent,' fluistert Alex dan, om de anderen niet wakker te maken. 'We waren al bang dat je dat nooit meer zou doen. Je hebt ons wel ongerust gemaakt.'

Even zegt ze niets. Dan glimlacht ze. 'Er is wel meer voor nodig dan een kogel om mij te doden.'

Ja, ze is terug, typisch haar woorden, en Alex grijnst om de onwaarheid ervan. 'Er is meer dan een kogel nodig om jou te doden als je ons hebt om je te helpen, inderdaad. Je was wel dood geweest als wij het geneesmiddel niet hadden gevonden.'

Hij weet niet waarom hij dat zegt. Hij wilde Scarlet zich niet schuldig laten voelen. Aan de andere kant: Scarlet voelt zich nooit schuldig.

Hij ziet een flits van verbazing in haar ogen. 'Geneesmiddel? Had er iemand nog één over? Eelco?'

'Nee. Lysanne en ik zijn diezelfde nacht naar de vrijwilligers gegaan om het van hen te stelen. En dat was gelukt.'

Hij geniet van de uitdrukking op haar gezicht, bedenkt zich dat dit de reden was waarom hij het meteen vertelde. Erkenning van haar en dat ze weet dat hij iets voor haar heeft gedaan om het goed te maken. Maar nog meer omdat hij wil dat Scarlet weet dat ze om haar geven.

'Maar... dat was bijna een zelfmoordactie,' zegt Scarlet zacht. Ze is met stomheid geslagen. En opnieuw voelt Alex, zoals heel af en toe, medelijden voor haar opkomen. Medelijden, omdat ze het niet gewend is dat iemand iets voor haar doet. Niet weet wat het is om geliefd te zijn. Hij ziet het ook in haar ogen, naast die verbijstering. Want even lijkt ze jonger, even lijkt ze een kind.

'Zijn jullie gestoord of zo? Terwijl ik geen kans heb dit te overleven, ik zo m'n best had gedaan jou te redden en Lysanne wel kan winnen?' Maar ze lacht erbij. 'Jullie zijn allebei idioten. Maar bedankt.'

Alex grijnst terug. Even is het stil. Dan vraagt Scarlet: 'Wie zijn er nog over? Hoe lang ben ik bewusteloos geweest?'

Nu lijkt ze weer meer de Scarlet die hij kent. Zakelijk en realistisch.

'Ik weet niet hoe lang ik heb geslapen. De nacht nadat je geraakt was, vonden we het geneesmiddel. Die ochtend vielen de overgebleven lijfwachten en vrijwilligers aan, maar wij wonnen. Het was nog ochtend toen we hier aankwamen. Jij, ik, Zoey, Lysanne, Luan, Esmée, Dean en Eelco zijn nog over.' En dan vertelt hij wat Riona nog meer heeft uitgelegd. Hij ziet dat de gedachte dat Scarlet en hij nu zullen worden uitgeschakeld ook in haar opkomt, maar ze toont er weinig reactie onder.

'Hoe voel je je nu?' vraagt Alex, om alle gedachten daaraan meteen te verdringen. En hij bedenkt zich meteen ook hoe hij zich nu voelt. Beter. Hij voelt zich uitgerust. De koorts is weg. Natuurlijk voelt hij zich niet honderd procent, maar hij denkt dat hij zich nu niet slechter voelt dan de andere spelers. Pas na een week slapen zou alles weer goed zijn.

Nee, verbetert hij zichzelf. Na een week slapen zou lichamelijk alles weer goed zijn, maar geestelijk niet. Het zou jaren duren om alle trauma's te verwerken.

'Prima,' antwoordt Scarlet. 'Ik voel het nauwelijks. Ik ben nog niet opgestaan-.' Als ze dat zegt, draait ze zich op haar rug en gaat direct overeind zitten. Dan staat ze naast haar bed. Alex weet dat het niet op haar gezicht te zien zal zijn als het pijn deed, er is nu ook niets te zien. '- maar ik kan me ook prima bewegen.'

'Doet het pijn?' vraagt hij daarom.

'Ja, bij bepaalde bewegingen,' geeft Scarlet toe. 'Maar niet genoeg om me te hinderen.'

Alex kijkt naar het raam om te bepalen hoeveel tijd er nog is. Ziet door de kier van het gordijn dat het buiten donker is. Hij staat nu ook op. Hij snakt naar een douche. Als er daarna nog tijd is, zal hij verder slapen.

Hij legt een hand op Lysannes voorhoofd, en merkt dat de koorts ook bij haar weg is. Hij loopt naar de deur, en op de drempel kijkt hij nog eens om. Ze liggen er allebei lief en vredig bij. En hij bedenkt zich weer dat hij alles gaat doen om hen te beschermen.

'We gaan hen helpen winnen, of niet?' klinkt Scarlets stem naast hem. Hij had niet eens gemerkt dat ze nog naast hem stond.

Alex kijkt haar aan. 'Ook Zoey?'

'Allebei,' antwoordt Scarlet met een glimlach, zonder haar blik van de twee slapende meisjes af te wenden. Alex kijkt ook. Hij denkt nog verder dan Scarlet. Nee, hij gaat ze niet helpen winnen, want dat zou betekenen dat slechts één zal leven.

Hij gaat ervoor zorgen dat Zoey en Lysanne allebei overleven.

De badkamer is ontzettend luxe, met warm water en allerlei soorten zeep. Eerst boent Alex het vuil weg tot zijn huid roze is. Dan blijft hij in bad liggen tot het water koud is. Als hij in de spiegel kijkt, lijkt hij meer zichzelf dan hij in maanden heeft gedaan, hoewel alles uiteraard zijn sporen heeft nagelaten. Zelfs de handboeien met de gebroken ketting heeft hij nog om.

In de gang komt de geur van gebakken eieren hem tegemoet, en daarop loopt hij door. 'Goedemorgen!' klinkt de stem van Eelco, terwijl hij een ei omgooit. Luan zit ook aan tafel een broodje te eten. 'Je ziet er heel wat beter uit.'

'Ik voel me ook heel wat beter.' Hij kijkt verlangend naar al het lekkers op het aanrecht. Zulk goed eten heeft hij nog nooit gehad. Hij weet dat het alleen luxe is omdat het hun laatste ontbijt is, hun galgenmaal. Maar toch loopt het water hem in de mond. 'Wil je ook een ei?' vraagt Eelco, en hij gooit er één op een bord. 'De broodjes liggen daar. En melk.'

Er is zoveel lekkers, dat hij bijna eet tot hij niet meer kan. Bijna. Hij wil niet dat een volle maag hem gaat hinderen. Er wordt niet heel veel gezegd in de keuken. Allemaal weten ze dat twee of drie van hen de volgende ochtend niet zullen halen.

'Dit lag voor ons klaar,' klinkt een stem. Scarlet. Ze gooit een stapel broeken en shirts op een stoel. 'Schone en nieuwe kleren. Waar hebben we dit aan verdiend?'

'We hebben het laatste level gehaald,' zegt Eelco. 'Het is een beloning.'

'Ze willen ons fris en fruitig in de finale,' zegt Luan, en hij lijkt niet te merken dat hij zijn brood in zijn vuist verkruimeld.

Alex kan ook niets anders bedenken. Als hij merkt dat de hemel lichter wordt, gaat hij Lysanne en Zoey wekken, zodat zij ook nog kunnen douchen. Daarna trekt hij schone kleren aan. Hij weet niet anders dan dat het volgende onderdeel 's ochtends begint. Dat kan zowel nu als over een paar uren zijn. Hij kan het beste weer gaan slapen, maar weet dat hij dat niet kan. Hij wil geen enkel uur van de laatste dag van zijn leven missen.

Want dat is het. De laatste dag van z'n leven.

Naarmate de wijzer van de klok verder gaat, wordt de sfeer zwartgalliger in de keuken, dat tot verzamelplek voor iedereen die niet douchet of slaapt is gebombardeerd. 'Er is nog steeds geen plan, of wel?' fluistert Eelco rond half acht. En Alex moet zijn hoofd schudden. Het doet pijn.

'We maken alleen een kans als we weten hoe we de beveiliging breken,' zegt Scarlet. 'En dat weten we niet.'

Hoewel het grootste deel van het experiment voorbehouden is aan wetenschappers en rijken die ook worden onderzocht, wordt de finale wel wijder verspreid. Een waarschuwing voor de Norenen en als machtsvertoning.

Alex denkt aan die ene keer dat hij iets heeft gezien van het laatste level. Een doorzichtige koepel waar geen wapen doorheen komt zal om hen heen hangen. Ze kunnen het publiek niet bereiken. Een bloeddorstig publiek dat bestaat uit mensen die ouder zijn dan twintig. Dat is de minimale leeftijd.

Op het moment dat de kleine wijzer op de acht staat en de grote de twaalf bereikt, schettert Riona's stem: 'Goedemorgen! Het is tijd om de eerste twee namen bekend te maken van de mensen die tegen elkaar moeten vechten op leven en dood! Is het niet spannend?' Haar stem wordt hoger en is aan het einde haast een enthousiast gilletje. 'We hebben voor vanochtend twee wedstrijden in het vooruitzicht voor vier zorgvuldig uitgekozen personen. We willen graag een maximale spanning en onvoorspelbaarheid bereiken. Het zijn twee wedstrijden waarvan de menswetenschappers dachten dat ze daarvan het meeste zouden leren.'

'Schiet nou op!' denkt Alex, en hij ziet dat de anderen ook bijna bezwijken onder de spanning. Zodra Riona's stem klonk, had Zoey zijn hand gepakt. Lysanne staat aan zijn andere kant. 'We zullen nu de twee deelnemers van de eerste wedstrijd bekend maken. Pas als deze wedstrijd afgelopen is, worden de andere twee deelnemers bekend gemaakt. Om het extra spannend te maken.'

Iedereen is inmiddels in de keuken gearriveerd. Dean als laatste, terwijl Riona nog aan het praten was.

'Ik zal nu de namen oplezen van de eerste twee deelnemers. Eén zal leven, ten koste van de ander. Over een uur zal één van deze twee mensen niet meer in leven zijn.' Weer een stilte, Alex' hand wordt gevoelloos, zo hard knijpt Zoey erin. 'Niet Zoey of Lysanne!' denkt hij krampachtig. 'Alsjeblieft niet Zoey of Lysanne!'

'De eerste deelnemer is... Esmée Morad!'

Riona doet het klinken alsof ze een winnaar is in de loterij. Alex ziet Esmée verstenen, haar hand in die van haar broer.

'En zij zal op leven en dood strijden tegen... Lysanne Dawn!'

Er gebeurt nu een heleboel tegelijk. Scarlet uit een scheldwoord, Zoey slaakt een kreetje, Alex voelt zich als door de bliksem getroffen, ziet dat het leven terugkeert in Esmée en ze met een ruk naar Lysanne omkijkt, terwijl de tranen beginnen te stromen. En dan begint haar gegil.

Alex draait zich direct naar Lysanne om, maar zij staat er al als net zo'n standbeeld als Esmée zonet, een lege blik in haar ogen, terwijl het nieuws langzaam tot haar doordringt. Dan slaat Alex zijn armen om haar heen, zoals Luan bij Esmée. En op dat moment keert het leven in Lysanne terug, hij voelt haar lichaam heftig beven, en hij blijft haar stevig vasthouden.

'Jullie dienen naar buiten te gaan,' zegt Riona. Het volume is merkbaar harder gezet om boven Esmées geschreeuw uit te komen, en zelfs Riona lijkt daar een beetje door van haar stug door gebracht. Niet omdat ze medelijden heeft met Esmée, maar omdat ze een foutje had gemaakt; namelijk de belangrijke informatie pas vertellen nadat de deelnemers bekend waren gemaakt. Alex voelt dat Lysanne hem loslaat, hij laat haar ook los en ziet dat haar gezicht asgrauw is, grijs. Ze huilt niet, maar de blik in haar ogen is nog sterker dan tranen. Ze luistert naar wat Riona te zeggen heeft, terwijl Esmée duidelijk niets hoort. Hij hoort de woorden nu ook weer.

'- naar de andere kant van waar jullie binnenkwamen. Daar is een grot. Een gang. Ga naar binnen. Die gang zal een bocht maken, uiteindelijk vlak naast de ingang uitkomen. Degene die als eerste is wint. De ander sterft. Als diegene dan nog niet gedood is, maken wij het af. Het zal allemaal slechts een kwartier in beslag nemen.'

Slechts een kwartier. Als een klein ongemak dat straks verholpen is.

Niemand beweegt zich. Als een klein protest.

'Jullie moeten nú naar buiten gaan!' Haar stem klinkt dringend, enigszins dreigend. Lysanne is de eerste die zich losmaakt van de groep en begint te lopen. Alex wil haar direct volgen, maar Scarlet pakt zijn arm om nog iets te zeggen. 'Alex,' zegt ze, en de blik in haar ogen is bedroefd. 'Ik denk dat je afscheid moet nemen.'

'Je denkt dat ze met opzet gaat verliezen?' fluistert Alex, die niet eens aan die mogelijkheid wil denken.

'De wetenschappers weten het blijkbaar niet,' zegt Scarlet. 'Als ze de uitkomst wisten, zouden ze twee andere mensen tegen elkaar opzetten.'

'En als Lysanne wint, zou dat betekenen dat er een grotere kans is dat elk mens uiteindelijk in staat is zijn normen, waarden en idealen opzij te zetten om te overleven,' beseft Alex hardop. 'Als het echt moet. Of nee, dat klopt niet, Lucy heeft zelfmoord gepleegd.'

'Lucy is anders. Hier worden instincten en reflexen getest. Denk ik. Ik ben geen wetenschapper, ik weet niet wat er precies in hen omgaat.'

Alex beëindigt het korte gesprek door achter Lysanne aan te rennen. Het is op dit moment Zoey die haar arm vast heeft. Voor het geval ze valt. En als Alex omkijkt, ziet hij dat Esmée wordt gedragen door Luan. Maar Luans gezicht schokt hem meer dan dat van Esmée. Dat van Esmée is hysterisch en betraand. Maar op dat van Luan zijn meerdere emoties aanwezig. Verdriet, natuurlijk, maar ook... Moordzucht.

En Alex weet dat dit het moment is dat alle hoop dat ze samen gratie krijgen, de bodem in is geslagen.

Dat Luan zijn eigen volk vervloekt.

Alex pakt Lysannes andere arm. Beschouwt het als een troost dat Esmée te hysterisch is om een groot gevaar te zijn. Dat Lysannes enige gevaar zichzelf is. Als de wetenschappers de uitkomst niet kunnen voorspellen, dan betekent dat dat Lysanne een kans heeft, toch?

En het dringt tot Alex door dat hij nu op de dood van een zestienjarig meisje hoopt. Wreed, hardvochtig, maar hij moet partij kiezen. Hij, Lysanne en Zoey zijn als eerste buiten. Lysanne heeft zich als een geestverschijning naar buiten laten leiden. Buiten in het zonlicht ziet ze er nog meer uit als een vaatdoek. Alex pakt haar arm en trekt haar bij de uitgang van het gebouw vandaan. 'Lysanne!' zegt hij, en hij pakt haar bij de schouders. 'Je moet nú je beslissing nemen!'

Eindelijk kijkt Lysanne hem aan, lijkt hem echt te zien. En de tranen beginnen te stromen. 'Hoor je wel wat je vraagt? Hoe kan ik hier nou een beslissing over nemen?!'

'Je hebt geen andere keuze!' roept Alex, en hij merkt dat hij ook half hysterisch klinkt. Hij voelt ook hysterie, maar hij onderdrukt het hardhandig. Hij moet nu de redelijke van de twee zijn. Hij moet Lysanne overtuigen. Hij wil haar dwingen haar best te doen te winnen. 'Je moet bedenken hoe graag je wilt leven! Of je wilt sterven voor Esmée of wilt leven ten koste van haar.'

Lysanne schudt alleen maar heftig haar hoofd, snikkend. 'Ik kan het niet!'

'Ik weet wel wat Esmée besluit,' zegt Alex. Hij weet dat wat hij zegt hard is, maar hij heeft zijn keuze wel gemaakt. 'Bedenk dat ze niet zou aarzelen jou te doden om te winnen! Esmée lijkt jong, maar ze is maar één jaar jonger dan jij!'

Lysanne valt op haar knieën, haar gezicht in haar handen, terwijl ze nog steeds haar hoofd schudt. Alex laat zich ook neervallen en slaat nog eens zijn armen om haar heen. Ze drukt haar gezicht tegen zijn schouder, klemt haar handen in zijn shirt.

'Alsjeblieft, Lysanne!' Alex' stem klinkt gesmoord. 'Je hebt zoveel mensen geholpen en gered, maar denk nu niet makkelijk over je leven. Gooi het niet zomaar weg! Je hebt mensen die van je houden! Doe alsjeblieft je best, ook voor ons!'

'Ik denk niet makkelijk over mijn leven! Ik... ik wil leven!' Haar stem breekt. 'Ik wil niet dood! Maar als ik win, winnen de wetenschappers. Zij veranderen me dan in alles wat ik niet wil zijn! En Esmée heeft een broer! Ze is voor Luan wat Zoey voor jou is!'

Alex weet dat ze gelijk heeft, dat elk woord dat ze uitspreekt de waarheid is. Hij heeft ook geen redelijke argumenten meer, behalve dat hij Lysanne gewoon niet wil verliezen. Een argument dat onmiddellijk wegvalt tegenover Luan. Een egoïstische gedachte, maar het is de waarheid.

'Esmée Morad en Lysanne Dawn! Het is tijd om nu naar de ingang te gaan.'

Alex houdt haar vast. Wil haar zo lang mogelijk vasthouden, elke seconde telt. En zij houdt hem vast. Maar dan klinkt Riona's stem nog een keer, en moet ze zich wel van hem losmaken. Haar hand glipt uit de zijne, en ze kijkt hem niet aan als ze naar de ingang rent. Esmée lijkt enigszins gekalmeerd, ze heeft een pistool in de hand, messen in de riem. Lysanne heeft haar wapens ook nog om. Ze staan naast elkaar, voor een witte streep. Een jaar verschil in leeftijd, maar Esmée is toch een stuk kleiner. Alex ziet Luans gezicht, weet wat een marteling de komende minuten moeten zijn. Hij weet hoe hij zich voelt, niet alleen omdat hij om Lysanne geeft, maar nog meer omdat hij ook een broer is.

Eén van hen beiden zal straks een dierbare verliezen.

Riona telt af. Esmée kijkt om met een wanhopig, wit gezicht. Kijkt naar haar broer, die naar haar knikt, en zij knikt terug. Lysanne kijkt ook om, en Alex houdt haar blik vast. Tot het startschot klinkt. Dan verdwijnen beide meiden in het donker. Misschien ziet hij Lysanne nooit meer terug.

Als Lysanne verliest, zal dat haar eigen weloverwogen keuze zijn. Maar Alex wenst met heel zijn hart dat ze de onzelfzuchtigheid waarom hij haar zo was bewonderen, nu zal kwijtraken. Dat ze vandaag wreed genoeg zal zijn om te winnen.