'Scarlet is hier. Ze wil je spreken.'

'Zeg haar dat ze op kan rotten.'

'Ik ben niet van plan weg te gaan voor ik je heb gesproken,' geeft Scarlet zelf antwoord. Het horen van die vertrouwde stem doet alle herinneringen weer bovenkomen, en dan vooral de recente herinneringen, de beelden die Alex weer kwaad maken. Hij kijkt naar Zoey, maar gelukkig slaapt ze en heeft ze niets gehoord. Dan staat hij op en loopt naar de silhouet in het donker. Die keert hem de rug toe en loopt het bos in. Alex volgt haar, maar niet voor een geweer te hebben mee gegrist. Hij voelt Lysannes ogen in zijn rug.

'Het was een fout om hier te komen. Was ik niet duidelijk genoeg geweest?'

'Tenzij ik een directe bedreiging vormde, zou je me niets aan doen. Daarvoor mag je me te graag,' zegt Scarlet met een zoet glimlachje. Alex walgt ervan, maar zijn gezicht blijft uitdrukkingloos. 'Je vergist je,' zegt hij, met een koude stem. 'Als ik je ooit al zou hebben gemogen, wat ik sterk betwijfel, heb je dat verpest zodra je je wapen tegen Zoey richtte. Ik zou je nu misschien niet doden, maar wel met liefde pijn doen. Ben je hier om op je knieën door het stof te kruipen en om vergeving te smeken? Dat zou ik graag nog zien voor ik je wegstuur.'

'Zoey laten leven was onrechtvaardig tegenover iedereen die ik had gedood. Ik heb mensen gedood om minder erge daden.'

'Ga je alleen maar herhalen wat je eerder heb gezegd? Moet ik mijn antwoord ook herhalen? Het. Interesseert. Me. Niet.'

'Maar Alex, Zoey doden zou een naaistreek zijn tegenover jou. Zoiets doe je alleen je vijanden aan, en jij was mijn partner. Dat zag ik op dat moment niet, maar nu wel. Het was onrechtvaardig tegenover jou.'

'Is dat een 'sorry'?' vraagt Alex, die een hand achter zijn oor legt. 'Want die heb ik nog niet gehoord.'

'Ik had het niet moeten doen.'

Alex grijnst smalend. 'Je bent te trots om sorry te zeggen, of niet?'

'Was wat ik net zei dan geen verontschuldiging?'

'Geen idee. Je staat tegenover een jongen, dat betekent dat je precies moet zeggen wat je bedoelt.' Alex geniet hier intens van.

'Ik ben hier om te vragen of ik terug mag bij de groep. Ik zal Zoey niets meer aan doen, dat beloof ik. En Lysanne ook niet.'

'Ik denk dat je dat niet aan mij zou moeten vragen, maar aan Zoey en Lysanne. En ik weet eigenlijk wel zeker wat ze zullen zeggen.'

'Jullie hebben me nodig.'

'Nee,' zegt Alex, en hij doet een stap naar haar toe, zodat hij recht tegenover haar staat en haar in de ogen kan kijken. 'Weer verkeerd gedacht. We hebben jou niet nodig, Scarlet. Mijn handboeien zijn weg, ik kan vechten. Ik heb geen hulp meer nodig om mezelf of Zoey en Lysanne te beschermen. Ik denk dat je hier bent omdat je ons nodig hebt. Je wilt het alleen niet toegeven, net zoals je geen 'sorry' wilt zeggen.'

'Sorry,' zegt Scarlet. 'En ik heb jullie nodig.'

Het klinkt niet helemaal oprecht, ze slingert de woorden in zijn gezicht, maar Alex is er niet minder verbaasd om. Even staat hij met de mond vol tanden, terwijl hij dat verwerkt. En voor hij een scherp antwoord kan geven, zegt Scarlet: 'Ik wil mijn laatste dagen niet alleen doorbrengen. Het is waardeloos en saai. Ik vind het leuk om jullie te treiteren en belachelijk te maken. Ik geniet van jullie gezelschap. Vandaag was de akeligste dag tot nu toe, en dat terwijl het ook de rustigste dag was, en dus eigenlijk de beste had moeten zijn. Het liet me zien dat het niks aan is om alleen te zijn. Ik heb nog maar kort te leven, en daar wil ik nog het beste van maken.'

Haar hele speech komt als een verrassing voor Alex. En ook als een leuke verrassing. Scarlet geeft toe dat ze hen geen last vond, ook al zei ze altijd het tegendeel. In feite wist hij het wel, maar om het haar nu hardop te horen zeggen...

'Daarnaast is het waardeloos om geen doel te hebben,' gaat Scarlet verder. 'Ik weet dat ik hoe dan ook zal sterven, en als ik geen doel meer heb, kan ik er net zo goed meteen een eind aan maken, op een plaats en moment dat ik dat wil. Ik wil mijn missie blijven uitvoeren. Ik wil iemand helpen om te winnen.'

'Maar niet Zoey,' zegt Alex scherp. 'Dat betekent dat je helpt te voorkomen dat Zoey wint.'

'Ik zat inmiddels te denken aan Lysanne, Esmée of die andere jongen wiens naam ik niet weet. Het liefst Lysanne, hoewel dat wel heel wat moeite zal kosten. Wil je mij niet mijn eigen keuzes laten maken, Alex? Moet ik jouw zusje helpen of niemand? Zelfs Lysanne niet? Bepaal jij dat nu?'

'Ik vraag me af of Lysanne je hulp nog wil, nadat je haar bewusteloos hebt geslagen,' sist Alex haar toe.

Scarlet schokschoudert. 'Daar moet ze dan maar overheen komen. En Zoey geef ik misschien nog wel een kans. Dat hangt ervan af of ze nog bewijst de overwinning waard te zijn.'

'Een kans die je jouw andere slachtoffers niet hebt gegeven?'

'Ik dacht dat je kwaad was omdat ik Zoey op één lijn zette met die slachtoffers. Ik geef Zoey een speciale behandeling. Het is onrechtvaardig, maar toen bedacht ik me: wacht eens, sinds wanneer kan het mij wat schelen wat rechtvaardig is? Daar heb ik nooit rekening mee gehouden, waarom nu wel?'

'Ik wil je er nog steeds niet bij hebben,' zegt Alex. 'Oké, misschien ben je geen gevaar meer, maar ik ben nog steeds zo kwaad op je dat ik al chagrijnig wordt bij het zien van je gezicht met dat belachelijke geklieder van dat houtskool.'

'Maar je bent nog steeds bezig met dat plan, of niet?' zegt Scarlet.

'Heb je dat gezien?'

'Alleen al het feit dat jullie niet door hadden dat ik er was, bewijst dat jullie me kunnen gebruiken. Ik kan me geweldig goed verbergen.'

Alex geeft geen antwoord, en Scarlet maakt gebruik van die verslapping van zijn weerstand door door te praten. 'Ik kan helpen met jullie plan. En als dat plan slaagt, heeft dat effect op een heleboel mensen. Het zou belachelijk zijn die kansen te verkleinen omdat je mij niet mag.'

Dat is waar. Stel dat het plan zou werken, dan zouden een heleboel mensen kunnen worden gered. En stel dat Scarlet cruciaal is, en zijn woede voor haar al die mensen zou doden. Maar is dat plan, dat nog alleen een voornemen is, echt genoeg om Scarlet weer toe te laten? Natuurlijk wil hij dat het plan er komt en klonk hij overtuigend toen hij het aan Dean liet zien. Maar eigenlijk gelooft hij er nog steeds niet in.

'Praat met Zoey en Lysanne,' zegt Alex dan. 'Zij mogen beslissen, het gaat hen meer aan. Maar ik wil wel dat je je wapens nu afgeeft. Alles wat je net hebt gezegd zou een list kunnen zijn om bij Zoey te komen en haar te vermoorden.'

'Au,' zegt Scarlet. 'Zou ik dat dan niet een paar uren geleden hebben kunnen doen, toen ik me hier verborgen hield? Ik ben een goede schutter.' Maar ze doet wat Alex vraagt. Ze is lang bezig om al haar wapens op de grond te leggen, het zijn er een heleboel. 'Hoe lang?' vraagt ze. 'Het is krankzinnig om ongewapend in The Game of Death rond te lopen.'

'Je bent ook krankzinnig,' zegt Alex alsof dat een duidelijk feit is, en hij raapt de wapens op. 'Zolang als ik denk dat nodig is. Tot die tijd moet je maar vertrouwen op onze kracht.' Scarlet werpt hem een duistere blik toe, en Alex geniet ervan haar in zijn macht te hebben.

Ze loopt terug naar het kamp, met hem vlak achter zich. Hij blijft op afstand wanneer hij Scarlet naar Lysanne ziet lopen. Lysannes gezicht is kil en afstandelijk, een uitdrukking die Alex nooit bij haar heeft gezien en niet bij haar past. Hij hoort de stemmen van Scarlet en Lysanne, maar kan niet verstaan wat ze zeggen. Scarlet staat met haar rug naar hem toe.

Na een paar minuten loopt Scarlet naar Zoey, die inmiddels wakker is. Ze kijkt naar Scarlet met een onbewogen gezicht. Alex wil er het liefste bij gaan staan, maar in plaats daarvan houdt hij zijn geweer op Scarlet gericht terwijl ze met Zoey praat. Dat gesprek duurt opvallend kort. Dan loopt Scarlet met een voldane blik langs Alex heen. 'Fijn om terug te zijn. En omdat je mijn wapens hebt afgepakt, ben ik vrij van de wacht. Welterusten.'

'Heb je echt gezegd dat Scarlet terug mag komen bij de groep?' vraagt Alex aan Zoey, die opgestaan is. 'Ik had gezegd dat jij en Lysanne mochten beslissen.'

'En dat heb ik gedaan. Scarlet mag terugkomen. Er zijn nog vier lijfwachten en vrijwilligers, we kunnen alle hulp gebruiken.'

'Ze heeft geprobeerd je te vermoorden,' zegt Alex vol ongeloof.

'En misschien was dat ook wel terecht.' Ze loopt weg, om vervolgens naar Lysanne te lopen om diens wacht over te nemen. Alex kijkt haar na en wordt overspoeld door een golf van zorgen en machteloosheid. Scarlet ligt zo te zien al te pitten.

De volgende ochtend lopen Alex en Scarlet door een grasveld. 'Dus nu wil je me opeens gebruiken om te jagen,' zegt Scarlet. 'Maar ik krijg m'n wapens niet terug?'

'Je krijgt je pijl en boog zodra we ver genoeg van het kamp vandaan zijn. Pijlen zijn geruisloos en ik kan ze niet hanteren.'

'En als we nu aangevallen worden?'

'Dan krijg je ook je wapens terug.'

'Voor of nadat we zijn doodgeschoten?'

Alex geeft geen antwoord, terwijl hij de omgeving afspeurt. Dan zegt hij: 'Je moet maar vertrouwen dat ik je zal beschermen.'

Scarlet lacht.

Het is een groene omgeving, een beetje glooiend, met her en der een boom. De lucht is donker, daarom zijn ze ook nu vast gaan jagen. Waarschijnlijk breekt er straks weer een storm los. Uiteindelijk geeft hij Scarlet haar pijl en boog terug. 'Alsjeblieft, nu kun je veldmuizen gaan vangen.'

'Ik hoopte eigenlijk op iets met meer vlees,' zegt Scarlet, die direct haar pijl spant en sneller begint te lopen. De bosrand is rechts van hen, daar zouden ze ook nog kunnen gaan kijken. 'Misschien een ree. Ik denk ook dat er vlakbij water is, dan zou Zoey haar shirt schoon kunnen maken. Anders zou ik nooit door zo'n open veld lopen. Een bos geeft meer beschutting.'

Alex knikt. Een bos heeft natuurlijk twee kanten, zowel zij als hun vijanden kunnen zich er verbergen. Hetzelfde geldt voor een veld, geen van beiden kan zich echt verstoppen.

Plotseling hoort hij een waarschuwende schreeuw van Scarlet, op het moment dat het eerste schot klinkt, gaat hij tegen de vlakte, met Scarlet bovenop zich. Kogels fluiten over zijn hoofd, even blijven ze alleen maar liggen, maar dan ziet hij een brede boom, slechts een paar meter verderop. 'Daarheen!' roept hij gejaagd, terwijl hij zo laag mogelijk vooruit kruipt. Hij heeft Scarlet nog vast en voelt dat ze achter hem aankomt. Als hij de boom bereikt, drukt hij zijn rug er tegenaan en grijpt zijn geweer. De kogels gaan nog steeds langs hen heen.

'Scarlet, wat heb je gezien?' vraagt hij, terwijl hij haar zo dicht mogelijk naar de boomstam trekt, tegen zich aan.

'Ik zag een geweer glanzen. Volgens mij is het er maar één.' Het duurt een tel tot Alex merkt dat er iets niet klopt aan haar stem. Hij kijkt naar haar, voelt dan iets warms. Met een ruk trekt hij zijn hand terug, waarmee hij haar nog vast had. Zijn hand is rood.

'Scarlet?' fluistert hij geschokt, terwijl hij naar haar kijkt. Ze glimlacht flauwtjes. 'Volgens mij ben ik geraakt.' Ze heeft haar hand tegen haar borstkas gedrukt, en trekt die even terug om te kijken. Het bloed loopt van haar hand en op haar shirt verspreidt het zich als een rode roos.

'Ga op je rug liggen,' zegt Alex, die haar vastpakt en ondersteunt. 'Dan houd ik de wond dicht.' Halverwege zijn zin voelt hij Scarlet echter verslappen, voorover vallen. Hij heeft haar vast en legt haar op de grond. Nu pas merkt hij dat het kogelvuur is opgehouden, misschien loopt de schutter om de boom heen om hen te kunnen raken. Maar alle gedachten aan de schutter worden volledig verdrongen als hij naar Scarlet kijkt. Ze hijgt en is doodsbleek. Ze blijft hem aankijken. Alex moet moeite doen om niet in paniek te raken. Scarlet is stervende. Hij kan het niet aan om haar zo te zien. Scarlet is sterk, zij hoort niet gewond op de grond te liggen, zij hoort niet neergeschoten te worden.

'Je bent geraakt toen je me tegen de grond duwde, of niet?' zegt Alex hees, terwijl hij zijn handen tegen de wond drukt in de hoop het bloeden te stoppen. 'Waarom?!'

'De schutter was te ver weg om te kunnen raken met een pijl.'

Alex schudt wild zijn hoofd, zijn tranen bedwingend. 'Waarom heb je een kogel voor me opgevangen?! Je zei dat je dat nooit zo doen! Je hebt het gezegd!!!'

Scarlet grinnikt, een grinnik die halverwege overgaat in gehoest. 'Dat heb ik inderdaad gezegd, of niet?' zegt ze dan, zwakjes, maar haar glimlach is alles behalve zwak en hetzelfde als altijd. 'Wat ontzettend ironisch. Ik heb geen idee, Alex, ik dacht er niet bij na. Het was een reflex.'

Alex kijkt om, schreeuwt hysterisch om hulp. Hij ziet niemand.

'We zijn te ver van het kamp weg, Alex.'

'Ze moeten de schoten hebben gehoord. Ze komen wel, Scarlet, alsjeblieft, niet doodgaan! We gaan je redden, niet opgeven, hou vol, alsjeblieft!!!' Er lopen tranen over zijn wangen.

Scarlet lacht. Ook al lijkt het haar pijn te doen, ze lacht toch. Een lach van vrolijkheid. 'Ik wist wel dat je me mocht.

Alex geeft geen antwoord, er welt een gesmoorde snik op uit zijn keel en hij legt een arm onder haar hoofd, neemt haar in zijn armen.

Achter zich hoort hij geschreeuw. Als hij omkijkt, ziet hij Luan aan komen rennen. 'De schutter?' vraagt hij, terwijl hij met één blik de situatie opneemt.

'Leeft nog.'

Daarop rent Luan langs hen heen, om de omgeving uit te kammen.

Alex kijkt naar Scarlet, ze heeft haar ogen dicht gedaan. Haar gezicht is nog witter dan net, ook al had hij dat niet voor mogelijk gehouden. Hij kan het niet aan nog iemand te zien sterven. En hij kan het al helemaal niet aan om de onverslaanbare Scarlet zo te moeten zien. Het dooft alle hoop die er nog was. Als zelfs zij gedood wordt...

Nee, hij laat haar niet doodgaan! Niet zij ook!

'Alex?' zegt Scarlet zacht, zonder haar ogen te openen. Alex buigt zich dichter naar haar toe om haar beter te kunnen verstaan. 'Denk je dat ik naar de hel ga?'

Alex schudt zijn hoofd, terwijl hij zijn tranen inslikt. Dan zegt hij: 'Nee, Scarlet, ik denk niet dat je naar de hel gaat.'

Ze glimlacht weer zwakjes. 'Weet je, ik denk dat dit toch de beste manier is om dood te gaan. Lysannes heldendood is zo slecht nog niet. Het voelt alsof ik eindelijk iets goeds heb gedaan.'

'Ik denk dat hij weg is,' zegt Luan, die terugkomt.

'Haal dan Zoey,' zegt Alex wanhopig. 'En de rest. Misschien kunnen we haar redden!'

Luan doet direct wat hij zegt.

'We gaan je redden,' herhaalt Alex vol overtuiging. 'Dit keer gaan we jou redden, dus zeg niet zulke dingen. Blijf ademen, je mag niet opgeven.'

'Je kent me toch?' zegt Scarlet, die haar ogen opent. 'Ik geef... nooit op.' Ze knijpt in zijn hand. 'Alex, ik wil nog zeggen... de laatste dagen waren de beste van m'n leven. En ik had nooit verwacht dat er ooit iemand zou treuren als ik doodging.'

'Natuurlijk treur ik, jij stomme idioot!' roept Alex half huilend. 'Dat is wat vrienden doen!'

Een lachje welt op uit Scarlets keel. Een harde kneep in zijn hand, en haar lachje gaat over in een nieuwe hoestbui. Dan verslapt haar handgreep. Haar ogen vallen dicht. 'Scarlet!!!' gilt Alex.

Maar ze leeft nog steeds. Hij voelt haar hart kloppen.

'Alex!' Zoey's stem, terwijl ze een T-shirt aan repen scheurt komt ze aanrennen. Direct laat ze zich bij hen neervallen en scheurt ze Scarlets shirt open. De anderen komen vlak achter haar aan. 'Geef me water!' roept Zoey. 'Geef me alles wat jullie hebben!'

Dat is echter bijna niets. Terwijl Zoey met één hand de wond probeert dicht te houden, probeert ze ook zoveel mogelijk bloed weg te vegen. Ze heeft wat planten, en legt nu één of ander goedje op de wond. Ondanks dat Alexs blik vertroebeld is en hij vol is van zorgen, ziet hij dat Zoey er voor even weer uitziet als de oude. Als een genezer die precies weet wat ze moet doen.

Hij is zich bewust van elke ademtocht die langs zijn huid strijkt, zal weten wanneer die niet meer komt. Maar tot zover ademt Scarlet nog steeds.

'Gaat ze het redden?' fluistert hij. 'Is er een kans? Hoe erg is de wond?'

'Het is een wond die niet altijd dodelijk is, vooral in een ziekenhuis is de kans op genezing groot. Maar hier...' Zoey kijkt Alex een moment aan en hij leest het antwoord in haar ogen. 'De kans is klein, maar het is niet onmogelijk. Ik zal alles doen wat ik kan.'

Alex sluit een moment zijn ogen alsof hij pijn heeft. Hij had het verwacht. 'Maar Scarlet is sterk.'

'En misschien redt ze het,' zegt Lysanne. Hij had niet eens gemerkt dat ze naast hem was neergehurkt, en nu legt ze een hand op zijn schouder. Ze lijkt eveneens aangedaan, maar huilt niet.

'Ze heeft een kogel voor me opgevangen,' fluistert Alex schor. 'Het is mijn schuld, ik zag de schutter niet en had Scarlet haar geweer afgenomen.'

'Een kogel voor je opgevangen?' klinkt Luans verbijsterde stem. Iedereen is met stomheid geslagen door dat nieuws, behalve Zoey die niet luistert naar wat er wordt gezegd, maar probeert Scarlets leven te redden, en Lysanne, die nu de rol van een trooster op zich heeft genomen en over zijn schouder wrijft. Bovendien is Lysanne iemand die gelooft dat elk mens van nature goed is, dat ook Scarlet een kogel kan opvangen.

'Geef jezelf niet de schuld,' zegt ze. 'Dat zou Scarlet ook niet willen.'

Alex zegt niets, kijkt weer naar Scarlets gezicht. Ze ligt er zo zwak en weerloos bij. Er is niets meer te zien van een harde, treiterende, sterke moordenaar. Ze lijkt nu een gewoon meisje over wie de hele wereld zich heen heeft gestort. Een meisje dat een heel ander leven had kunnen hebben en een heel ander persoon had kunnen worden.

'Er is nu niets meer wat ik voor haar kan doen,' zegt Zoey uiteindelijk. 'Behalve straks verband verversen, is het nu aan Scarlet.'

'We kunnen hier niet in het veld blijven,' zegt Luan. Alex ziet nu dat zowel Luan als Eelco de hele tijd met wapens om hen heen aan het patrouilleren zijn. 'Het is te open, en de schutter loopt nog steeds vrij rond.' Alex ziet ook dat Eelco alleen zijn hemd nog heeft, het kapotte shirt is dus van hem.

'Het gaat ook zo regenen,' zegt Eelco.

'Als we nat geregend worden geef ik Scarlet geen kans meer,' zegt Zoey geschrokken omhoog kijkend. 'Ik heb een grot gezien,' zegt ze dan gejaagd. 'Toen ik op de vlucht was gisternacht, heb ik me er nog verstopt. Daar moeten we heen. Ik weet waar het is, we zouden het net kunnen redden.'

Alex schuift zijn armen onder Scarlets slappe lichaam en tilt haar op. 'Rennen.' En ze rennen. Hij rent het hele eind met Scarlet in de armen, Lysanne vlak naast hem voor als hij hulp nodig heeft, Luan voorop en Eelco achteraan om hen te beschermen tegen vijanden. Alex heeft echter geen hulp nodig. Scarlet heeft een kogel voor hem opgevangen, het minste wat hij kan doen is haar in veiligheid brengen.

De eerste regendruppels vallen, er wordt gescholden. Lysanne trekt haar rugzak van haar rug, haalt er de slaapzak uit en duwt het uiteinde in Zoey's handen. Die begrijpt direct wat ze wil doen. Tijdens het rennen proberen ze het zo goed en zo kwaad als het lukt te gebruiken om Scarlet te beschermen tegen de regen. De slaapzak zou tot op zeker hoogte waterdicht te zijn. Maar ze moeten nu wel zo snel mogelijk bij de grot komen.

Tegen de tijd dat ze de opening zien, valt de regen juist met bakken uit de hemel. Wanneer ze naar binnen rennen, zijn ze allemaal nat, maar dat van Scarlet is nog te verwaarlozen.

Het is een kleine grot, ze zouden er niet met z'n allen kunnen liggen, maar het lukt wel om er met z'n allen in te kruipen. De helft van het plafond is hoog genoeg om te staan, maar daarna loopt het al snel schuin af. Esmée blijft onder het lage deel gehurkt zitten, terwijl Zoey controleert of de wond open is gegaan.

'En?' vraagt Alex.

'De tocht heeft haar in elk geval niet vermoord. De wond is gelukkig niet weer gaan bloeden.' Zoey haalt opgelucht adem. 'Wat een geluk.'

'Wat doen we nu?'

Zoey kijkt hem aan, haar gezicht triest. 'Het enige wat we kunnen doen is afwachten.'

Alex kijkt op Scarlet neer. Het blijft een belachelijk beeld om haar stervende te zien, hij kan er gewoon niet aan wennen en moet zichzelf eraan blijven herinneren dat dit echt gebeurt.

Dit experiment verandert mensen, daar staat het ook om bekend. Het stelt mensen in staat dingen te doen, die niemand ooit van hen verwachtte. Het legt de menselijke natuur bloot. En Alex heeft het inmiddels gezien. Hij zag zijn onschuldige zusje een wrede moord plegen.

En een wrede seriemoordenaar haar leven voor hem opofferen.