Als Lysannes wacht voorbij is en ze ook eindelijk mag slapen, lukt het haar niet. Het is vooral Zoey die haar wakker houdt. Het grootste deel van de tijd ligt Zoey wakker, te draaien en te woelen, soms komt er nog een piepgeluid of een snik uit haar keel. Maar ook als Zoey even indommelt, maakt ze in haar nachtmerries nog geluid. Soms gilt ze zichzelf wakker.

Lysanne kan zich niet eens een beeld vormen van wat Zoey allemaal heeft moeten doorstaan, alleen en in het donker. Af en toe lukt het haar toch om in te dutten, om dan naar enkele minuten weer gewekt te worden. Ze ligt vlakbij het tweetal, wil er voor hen zijn.

Met Alex gebeurt hetzelfde, hij is voortdurend bij Zoey, houdt haar vast, terwijl hij af en toe met zijn hoofd op haar slaapzak voor korte tijd in slaap valt.

Wanneer Lysanne opnieuw wordt gewekt door geschreeuw, kost het haar een moment om te beseffen dat het niet afkomstig is van Zoey, zoals gewoonlijk. Dit geschreeuw klinkt als van een dier in doodsnood, een dierlijk gebrul en komt van verderop. Het gaat door merg en been en doet haar fysiek pijn. Het is de schreeuw van een jongen.

Zodra Lysanne dat beseft, schiet ze overeind, ze ziet Alex langs haar heenstormen, ziet Scarlet verderop rustig ergens naar staan kijken. Zij had de wacht.

Lysanne weet niet hoe snel ze de slaapzak van zich af moet trappen en stormt struikelend naar voren, en blijft als versteend staan wanneer ze het afschuwelijke schouwspel ziet. Het heeft zelfs Alex doen verlammen, hij staat vlak bij haar, een blik van afgrijzen in zijn ogen alsof hij niet kan bevatten wat hij ziet. En Lysanne kan dat evenmin.

Het geschreeuw van de jongen wordt vermengd met dat van Zoey, die keer op keer haar mes in de jongen steekt. Het is gelukkig te donker om details te zien, maar het is wel duidelijk dat dit een scène regelrecht uit een horrorfilm is. Zelfs als het geschreeuw van de jongen afbreekt en hij stil valt, blijft Zoey als een razende op hem insteken. Pas enkele seconden later stopt ze plotseling, versteent ze. Eindelijk beseft ze wat ze aan het doen is, ze staart naar de jongen onder haar. Langzaam, alsof ze het eigenlijk niet durft maar geen andere keuze heeft, gaat haar blik naar het mes in haar handen, naar het bloed in haar kleren.

'Zoey?' Alex doet een paar stappen naar voren, en nu krijgt hij haar aandacht, kijkt ze hem aan met grote, wilde, opengesperde ogen.

En dan naar de rest, want ze kijken allemaal naar haar. Scarlet staat er kalm als altijd, het zijn vooral de gezichten van de anderen die tot Zoey doordringen en haar doen beseffen wat ze heeft gedaan.

Want Luan, Lysanne en zelfs Alex kijken alsof ze een monster zien.

Nu Zoey recht tegenover hen staat, in het maanlicht, kan Lysanne tot in het detail zien hoe ze er uitziet. En dat is als een wrede, krankzinnige moordenaar. Ze zit onder het bloed. Haar shirt is rood, het drupt van haar handen en er zitten grote spatten op haar gezicht. Ze is onherkenbaar, angstaanjagend, lijkt een compleet ander persoon, in niets op een lief klein meisje, maar als iemand uit de ergste nachtmerries.

Het mes valt uit haar handen, klatert op de grond. Zoey deinst wankelend achteruit, weg van het lichaam. Alex lijkt eindelijk te ontwaken uit zijn verlamming, want hij stormt nu naar voren. 'Zoey!'

De rest van hun reacties ziet Lysanne niet meer, haar aandacht wordt getrokken door het geluid van een haan die wordt gespannen. Ze kijkt opzij, de adem stokt in haar keel als ze ziet dat Scarlet haar geweer op Zoey richt. Zoey ziet het, maar waarschijnlijk niet echt, want er is geen enkele reactie op haar gezicht. Alex ziet het niet, hij is met de rug naar Scarlet toegekeerd als hij op Zoey afrent. Scarlet wil haar doodschieten voor hij haar bereikt. Lysanne ziet hoe ze haar vinger om de trekker kromt en zonder er ook maar over na te denken sprint ze naar voren.

Gillend springt ze op Scarlets rug. Een geweerschot doorklieft de duisternis, maar mist wanneer Scarlet hard voorover valt, met Lysanne bovenop haar. Het geweer valt uit haar handen en rolt weg. Lysanne trekt Scarlets armen op haar rug en drukt haar volle gewicht in haar rug, houdt haar tegen met al haar kracht.

'Wat ben je aan het doen?!' gilt ze hysterisch.

Scarlet ligt met haar hoofd opzij gekeerd, één wang tegen de grond. 'Doen wat ik al de hele tijd doe,' zegt ze grimmig. 'Ik schakel de monsters uit.'

'Maar dit is Zoey!!!'

'Ik heb mensen gedood om minder erge dingen!' roept Scarlet. 'Het is onrechtvaardig tegenover hen om haar niet te doden, alleen omdat ik haar beter ken!'

'Het is verkeerd! Ik laat het je niet doen!'

'Het gaat niet om wat jij toelaat!' schreeuwt Scarlet, en een seconde later klapt Lysanne tegen de grond. Ze weet niet eens hoe Scarlet dat gedaan heeft, zo snel ging het. Maar ze is meteen weer overeind, en als Scarlet het geweer probeert te pakken, grijpt ze haar schreeuwend bij de haren en trekt haar achteruit. Ze klemt een arm om haar hals en probeert haar tegen te houden.

Het volgende moment wordt ze vastgegrepen, worden haar voeten losgemaakt van de grond, draait de hele wereld en slaat ze met haar achterhoofd tegen een steen.

Alles wordt zwart.

Als Scarlet het geweer grijpt en richt, heeft ze plotseling Alex in het vizier. Hij staat met gespreide armen voor zijn zusje. Hij heeft het gegil gehoord en het laatste stukje van het meidengevecht gezien. Hij ziet Lysanne bewegingloos achter Scarlet op de grond liggen. 'Als je Zoey wilt doden, zul je mij eerst moeten doodschieten,' zegt hij met vaste stem.

Scarlet laat haar geweer niet zakken. Luan staat een eindje verderop toe te kijken, duidelijk niet wetend wat hij moet doen en of hij het waard vindt zijn leven te wagen door in te grijpen.

'Als ik Zoey laat leven, is het onrechtvaardig tegenover al die anderen die ik heb gedood,' herhaalt Scarlet, met een dreigende ondertoon in haar stem.

'Je hele missie was sowieso onrechtvaardig, je wist helemaal niets van de mensen die je bestempelde als monster. Het kan me bovendien niets schelen of het onrechtvaardig is of niet, als je mijn zusje doodt, dood je mij ook.'

'Prima,' zegt Scarlet, die opnieuw de haan spant. 'Jij hebt toch geen kans om te winnen, dus het maakt weinig uit of ik het nu doe of dat je later sterft.'

Alex heeft niets om Scarlet tegen te houden. Toen hij op Zoey afrende, nam hij geen wapens mee. Scarlet hield de wacht, Scarlet had de wapens. En ze heeft niet eens geprobeerd Zoey tegen te houden, liet haar haar keuze maken.

Alex doet niets, staat er alleen maar. Zoey heeft zich aan hem vastgeklemd, is zich niet eens bewust van wat er allemaal gebeurt. Zij is compleet in shock. Hij kijkt naar Scarlet en het geweer. 'Ik weet dat je niet gaat schieten,' zegt hij, met een onnatuurlijke kalmte. 'Zelfs jij bent niet tot zoiets in staat.'

'Je hebt het mis,' zegt Scarlet al net zo kalm, maar Alex meent toch een lichte trilling in haar hand te zien. Of misschien wil hij het alleen maar zien. 'Je ziet goed in me dat er niet is. Ik ben tot alles in staat. Ik kom uit de diepste krochten van de hel. Ik kan zelfs jou doden.'

'Waarom schiet je dan niet?' zegt Alex. 'Je had het al lang kunnen doen.'

Het is stil. Scarlet staat er nog altijd roerloos, alsof ze de trekker wel wil overhalen, maar zich niet kan bewegen. Alex denkt dat hij haar beter kent dan zij zichzelf kent. Ze gaat niet schieten.

Twee minuten later staan ze er nog steeds zo. Dan keert Alex haar de rug toe, er goed op lettend dat hij Zoey met zijn lichaam blijft beschermen, en tilt zijn zusje op. Vervolgens loopt hij met haar het bos in, zonder om te kijken. En Scarlet houdt hem niet tegen.

Enkele minuten later heeft Luan hen ingehaald, bepakt met wapens en slaapzakken. 'Ik heb wat spullen van het kamp meegenomen,' zegt hij. 'Maar Lysanne... En Scarlet-.'

'Ik haal Lysanne,' zegt Alex, die misselijk wordt bij de gedachte aan hoe hard de klap geweest zou kunnen zijn. Stel dat ze een hersenbeschadiging heeft, of erger... 'Wil jij op Zoey letten en haar beschermen tot ik terug ben?'

'Ja.'

Alex zet Zoey op de grond, met haar rug tegen een boom aan. Haar ogen zijn leeg. Hij denkt niet dat ze hem hoort, maar hij zegt toch: 'Ik ben zo terug. Wacht eventjes, ik ga Lysanne halen.'

Als hij langs Luan heen loopt, legt hij een hand op zijn schouder. 'Dank je,' zegt hij. 'Ik ben je wat verschuldigd.'

Luan geeft hem een kort knikje.

Al heel snel is Alex terug op de onheilsplek. Scarlet staat nog steeds op dezelfde plek, maar heeft het geweer laten zakken. Ze kijkt direct op als hij aan komt lopen, haar donkere ogen volgen hem als hij naar Lysanne loopt. Als Alex bij haar is, en Lysanne daar bewusteloos ziet liggen, laait giftige haat in hem op. Hij is zo razend, dat hij het niet eens kan vatten in woorden. Ze ademt, dat is het goede nieuws, ze leeft. Alex neemt haar in de armen, tilt haar op. Als hij zich opricht, kijkt hij recht in Scarlets gezicht. Ze heeft een bloederige wond aan haar wang; Scarlets eerste zichtbare verwonding van de hele show. Scarlet zegt niets. Alex evenmin. Een momentlang kijken ze elkaar alleen maar zwijgend aan. Dan gaat Scarlets blik naar Lysanne.

'Ze leeft,' zegt Alex, en het verbaast hem dat hij überhaupt geluid uit zijn keel krijgt. De woede knijpt zijn keel dicht.

Scarlet knikt kort. Voor het eerst lijkt ze niet haar stoere zelf, maar ongemakkelijk, alsof ze niet weet wat ze met de situatie aan moet. En voor het eerst ziet Alex haar als een gewoon meisje dat belachelijke keuzes maakt, dat inmiddels weet maar niet wil toegeven. En dat maakt hem nog kwader.

'Ik wil je nooit meer zien,' zegt hij, en de haat in zijn stem is voelbaar. 'Waag het niet ons nog te volgen. Voer je belachelijke missie uit, volgens mij zijn er nu bijna alleen nog maar lijfwachten en vrijwilligers over om uit te kiezen. Succes ermee. En Scarlet, als je ook maar iets probeert, zullen de rollen omgedraaid zijn. En ik zal de trekker wél overhalen.'

Met die woorden keert hij haar de rug toe en loopt weg. Scarlet zegt helemaal niets, ze blijft op dezelfde plek staan, een eenzame gestalte in het donker. Wanneer Alex haar voor altijd achterlaat, staat Scarlets gezicht om de een of andere reden nog steeds op zijn netvlies gebrand.

Want haar gezichtsuitdrukking... was er één van pijn.