Alex staat in zijn eentje, op zijn plaats bij het enorme hek. Hij heeft het afgelopen uur geen kans gekregen iets tegen Zoey of Kaylee te zeggen, heeft hen nadat ze het podium hadden verlaten niet eens meer gezien. Een halfuur is gebruikt om hen naar de juiste plaats te brengen. De andere helft om hen op te frissen. Al die wetenschappers, voorname mensen en rijke proefpersonen kijken immers liever naar spelers die er een beetje acceptabel uitzien. En Alex zag er het ergste uit van iedereen. Hij is ruw onder een douche geduwd, en die tien minuten waren dan wel niet genoeg om het maandenlange vuil weg te spoelen, maar zijn huid heeft nu weer een beetje een normale kleur en zelfs zijn haren zijn weer enigszins blond. Vervolgens lagen er schone kleren op hem te wachten, een spijkerbroek en zwart shirt met zijn nummer en naam in witte letters op zijn rug. Om zijn pols moet hij een bandje dragen dat de hartslag registreert, zodat men zeker weet wanneer een speler dood is of niet. Maar eten kreeg hij niet, drinken evenmin. Door zijn ondervoeding van de laatste maanden is hij in het nadeel, en dat willen ze zo houden. Alex voelt maar een fractie van de oorspronkelijke kracht die hij vroeger had.

Voor ze op hun plaats werden gezet, zijn ze nog gefouilleerd. Iedereen moet met lege handen beginnen, niemand mag door een of ander voorwerp in het voordeel zijn.

Een uur is niet genoeg om hen voor te bereiden. Niets is in staat hen voor te bereiden op wat hen nu te wachten staat.

Hun slagveld, door de Lorianen altijd zo mooi aangeduid als 'speelveld', wordt omringd door een gigantisch hek dat onder stroom staat, en Alex kan zien dat een deel, dit deel althans, bestaat uit bos. Het hele jaar is men bezig om zo'n gebied geschikt te maken voor het experiment, pas op het laatste moment wordt de locatie bekend gemaakt.

'Dit is echter pas het eerste level,' schalt een stem door de luidsprekers verheugd; Riona. 'Zoals elke keer bestaat het experiment uit meerdere verschillende onderdelen, om het natuurlijk extra interessant te maken en onze proefpersonen op verschillende onderdelen te testen! Slechts iets meer dan de helft zal dit eerste level overleven. Pas als er nog maar zesentwintig mensen over zijn, zal de doorgang aan de andere kant van het gebied worden geopend. Wees er snel bij, want als de drieëntwintigste persoon er doorheen is, zal de poort sluiten en zullen de overige drie sterven. De poort geeft toegang tot het volgende onderdeel van ons spel, maar daarover zullen later instructies volgen. Nog twee minuten voor de hekken zullen opengaan.'

De spelers bevinden zich in de hoek van het gebied, de rij maakt daarom een bocht. Elke speler staat een twintigtal meters uit elkaar, en het gebied voor hen is vlak. Daar is een reden voor; op die vlakte voor hen liggen een heleboel wapens. Men wil dat de show altijd bloederig begint en daarmee direct zien wat voor vlees ze in de kuip hebben. En dat doen ze door een heleboel wapens bij elkaar te leggen, zodat men elkaar vermoordt om er één of meer te verkrijgen. Die vlakte is er zodat de camera's alles extra goed kunnen registreren. Alex' oog valt op het wapen in de stapel dat het dichtste bij is; een dolk.

'Niet doen,' zegt Scarlet, die hem ziet kijken. Zij is natuurlijk weer de speler naast hem. Net als hij draagt ze een spijkerbroek en een zwart shirt met haar naam en nummer. 'Nu er een prijs op je hoofd staat, heeft iedereen het op jou gemunt. Als je je zusje en vriendin wilt beschermen, moet je eerst vluchten. Ren niet naar hen toe en ren niet naar de wapens. Met je handboeien zal zelfs de zwakste je weten te doden, en je dierbaren zul je later kunnen opsporen. Je moet zorgen dat je zo ver mogelijk weg bent wanneer zij klaar zijn bij de wapens.'

'O ja?' zegt Alex, 'en waarom zou ik raad aannemen van jou? Je zegt dit natuurlijk alleen maar zodat jij straks degene bent die me kunt doden!'

'Zelfs als dat waar zou zijn, dan zou ik maar één tegenstander zijn waar je je nu druk over hoeft te maken. Als je naar die wapens toe rent, zijn het er zesendertig.' Scarlet schokschoudert. 'Lijkt me niet moeilijk.'

Alex denkt over het voorstel na. Direct vluchten nadat het startsein is gegaan? Hij kijkt naar zijn geboeide handen, naar de tientallen blikken gefixeerd op de wapens.

Hij kan Zoey en Kaylee toch niet beschermen als hij geen wapens heeft?

Maar als hij direct dood is, zal hij al helemaal niets kunnen beginnen. Dan moet hij misschien toch rennen... En Zoey en Kaylee pas later vinden? Nee, nee, nee! Zoey zou wel eens als eerste vermoord kunnen worden, hij kan haar onmogelijk in de steek laten!

Maar... vanaf de plek waar hij nu staat, kan hij Zoey en Kaylee niet eens zien, wat ontzettend frustrerend is. En hij kan hen toch niet gaan zoeken midden in het heetste moment van de strijd? Zoey kennende zal ze ook vluchten, en dan zoekt hij op het slagveld terwijl zij er niet eens meer is... En wie weet vlucht ze in dezelfde richting als hij-.

Meer tijd om voors en tegens tegen elkaar af te wegen heeft hij niet, want het startschot klinkt en veertig hekken vliegen open. Hij blijft verward staan, hij had nog steeds geen besluit genomen. Hij ziet hoe de meeste mensen op de wapens afstormen. 'Rennen, idioot!' schreeuwt Scarlet, waarna zij ook naar de wapens sprint.

En Alex rent, hij rent de benen uit zijn lijf, zonder te weten waarheen. Maar als vanzelf voeren zijn voeten hem de andere kant op, uit de buurt van de wapens. Zijn instinct kiest automatisch de veiligste weg, want bij de wapens vallen nu al de eerste doden. Er klinkt het geluid van veertig hekken die tegelijkertijd dichtslaan, wat betekent dat er nu geen ontsnapping meer mogelijk is uit deze krankzinnigheid.

Daryl gebruikt de twee minuten voor de hekken opengaan om de omgeving te analyseren. Het afgelopen uur had hij al precies de eerste stappen in het spel uitgedacht, en nu schat hij de afstand naar de wapens en de afstand tot de dichtstbijzijnde spelers. Het wapen dat het dichtste bij hem en het verste bij de anderen vandaan ligt, is een lang mes. Het is geen zwaard, daarvoor is het te smal en bovendien is het een stuk lichter. Het is echter vlijmscherp. Daryl heeft er ervaring mee, net als met de meeste wapens in die berg. Hij heeft ze leren hanteren op de trainingen die hem tot een lijfwacht moesten maken.

Want Daryl is een de vier lijfwachten die zich vrijwillig heeft aangemeld. Hij weet dat zijn volk hem hartgrondig haat. En ook de Lorianen, met wie hij de afgelopen jaren heeft geleefd, geven niets om hem. Wat hij ook deed, het was nooit goed genoeg, altijd werd hij gediscrimineerd, want hij was en bleef altijd een Noreen.

Maar het laat hem koud dat het niemand iets kan schelen of hij doodgaat, dat zijn volk er zelfs op hoopt. Nee, het maakt niet uit, want hij weet dat hij het goede heeft gedaan en dat nu ook doet. Hij weet het en zijn familie weet het, en dat is alles wat hij nodig heeft.

Als het startschot afgaat, is hij een van de snelsten die reageert, en dankzij zijn training en uithoudingsvermogen is hij als eerste bij de wapens. Hij grijpt het lange mes met de riem die hij op het oog had, en steekt die direct in de hals van de jongen die vlak achter hem aan kwam, maar iets later was. Terwijl hij het mes in één beweging terugtrekt, grijpt hij met zijn andere vrije hand de rugzak die hij ook op het oog had, waarschijnlijk zit er voedsel in.

Terwijl om hem heen mensen elkaar te lijf gaan, heeft hij direct zijn prooi in het oog, die op het bos afrent. In zijn situatie is vluchten inderdaad het beste wat hij kan doen.

Met zijn nieuwe wapen in de hand en de rugzak om zijn schouder, rent hij hem achterna.

Daryl is geboren in een groot gezin van vijf kinderen, en hij is de oudste. De jongste, zijn broertje die nu negen jaar oud is, werd ziek geboren. Hij heeft een ernstig hartprobleem, en alleen dure medicijnen hebben ervoor gezorgd dat hij nu nog leeft. Dure medicijnen die Daryl heeft betaald. Dat is de reden dat hij zich aanmeldde om de lijfwacht van de koning te worden; het is het enige betaalde werk. Zijn vader wilde eigenlijk gaan, maar was te oud om nog aangenomen te worden, en Daryl was in zijn plaats gegaan.

Een vrijwilliger, een van de spierbonken, komt van rechts op hem af. Daryl blijft staan, laat de rugzak vallen en zet zich schrap. Hij voelt geen angst, maar is volkomen zeker van zichzelf. Natuurlijk kiest deze jongen hem als prooi. Als hij Daryl doodt, zal dat bewondering opwekken bij de Lorianen.

'Jij bent de eerste die eraan gaat, verrader van je eigen bloed!' schreeuwt de jongen, en hij haalt uit met zijn zwaard.

Daryl is sneller, hij duikt onder die uithaal door en in één beweging snijdt hij de keel van de jongen door. Hij blijft niet toekijken hoe hij op de grond valt, maar rent alweer verder, naar de bomen.

Om een lijfwacht van de koning te mogen worden, heeft Daryl een hel moeten doorstaan. Niet alleen waren de trainingen afschuwelijk zwaar, werd hij gehaat en gediscrimineerd door trainers en de andere jongens die met hem getraind werden. Nee, zijn loyaliteit werd ook getest, hij kreeg de ergste taak van allemaal. Hij moest executies uitvoeren. Zijn volksgenoten eigenhandig doden wanneer zij ongehoorzaam waren geweest of arbeidsongeschikt waren geraakt. Het was de proef waarbij de meeste Norenen braken en afvielen, om vervolgens zelf eigenhandig geëxecuteerd te worden door iemand die het langer volhield; falen werd niet geaccepteerd.

Daryl had elke opdracht die hij gekregen had uitgevoerd. Het was afgrijselijk, en hij zou ook gebroken zijn, als hij niet een duidelijk doel voor ogen had gehad. Bij elk nieuw slachtoffer dacht hij aan zijn broertje Zach, en dat gaf hem altijd de kracht zich af te sluiten voor de omgeving en te doen wat hij moest doen. Als hij het niet deed, zou iemand anders het bovendien wel doen, en dan zouden zowel hij als Zach sterven. Het was niet zo dat hij levens zou redden door te stoppen.

En eindelijk, net toen hij dacht dat zijn geest nu echt zou breken en hij krankzinnig zou worden, zeiden ze hem dat hij de proef volbracht had.

De andere trainingen en proeven vielen daarbij vergeleken in het niet, en uiteindelijk was het hem gelukt, hij werd in de beveiligingsbrigade geplaatst. Zijn broertje heeft kunnen opgroeien, hoewel hij daar zelf nauwelijks bij was.

Daryl begint al op Alex in te lopen. De jongen is duidelijk verzwakt door zijn maandenlange gevangenisschap. Nu merkt hij eindelijk dat hij gevolgd wordt, hij kijkt om. Daryl ziet zijn ogen groot worden van schrik, ziet dat hij nog harder probeert te rennen en een paar bochten neemt om hem af te schudden. De geluiden van het slagveld achter hen zijn al bijna weggestorven, alleen de ergste kreten zijn nog te horen.

Daryls leven viel in duigen toen er een medische crisis uitbrak. De medicijnen werden plotseling veel duurder, onbetaalbaar, en daarbovenop verslechterde de toestand van zijn broertje ook nog. De medicijnen alleen zouden niet meer genoeg zijn, hij had een echte dokter nodig, een operatie. En dus had Daryl gesmeekt om een lening. Maar ze hadden hem uitgelachen. En ondertussen ging Zachs conditie steeds verder achteruit, het was hartbrekend om aan te zien.

En toen deed Daryl het enige wat hij nog kon bedenken. Hij gaf zich op voor the Game of Death. Met de rijkdom die hij zou krijgen als hij zou winnen, zou zijn broertje voor altijd gezond zijn. Daar kwam nog bovenop dat zijn familie dan nooit meer hoefde te werken, en al helemaal nooit de afschuwelijke dingen zou moeten doen die hij wel had moeten doen. De dingen waar hij nog elke nacht van wakker ligt, waar hij nachtmerries van krijgt waaruit hij gillend ontwaakt. Ja, het schuldgevoel drukt zo zwaar op hem, dat hij er bijna onder bezwijkt. Maar dan neemt hij zich altijd voor het goed te maken. Hij zou het kunnen goedmaken met iedereen die hij pijn had gedaan of gedood, door de koning te doden. Dat is wat hij zich heeft voorgenomen. Hij gaat niet alleen zijn broertje en hele familie redden, maar ook zijn volk. Hij gaat de koning doden. Dan zal hem alles vergeven worden, dan zal hij het goedmaken. Dat doel is wat hem liet volhouden. En dan te bedenken dat de menswetenschappers zijn ware motieven niet eens kennen, het hele experiment is een lachertje. Maar hij weet dat hij een kans maakt, net zoals hij nu ook een kans maakt om het spel te winnen. Hij kent immers de dodelijkste gevechtstechnieken. Hij weet wie de sterkste tegenstanders zijn, hij had ze zonet goed bestudeerd. Het waren er tien, nu nog maar negen. Die tien bestaan uit de overige vier sterk uitziende vrijwilligers, de zwakke niet meegerekend, de andere drie lijfwachten, Dean Rain en natuurlijk de Bloodhunter. Vooral die laatste is gevaarlijk, zijn plan is haar te ontlopen tot de spelorganisatoren haar zelf ombrengen, een misdadiger laten ze nooit winnen.

Hij haalt zijn prooi in en duikt op hem af. Samen vallen ze op de grond, maar de eerste uithaal van zijn mes vangt de verzetsstrijder op met zijn handboeien. Een moment is er een krachtmeting, Daryl kijkt recht in zijn wanhopige ogen, ogen die hij straks zal terugzien in zijn nachtmerries.

Hij had al bedacht dat hij de verzetsstrijder zou doden zodra hij hoorde van de beloning, dat was zijn plan. Het zou hem een voorsprong verschaffen op de andere sterkste spelers, zijn kansen vergroten. Natuurlijk wil hij deze jongen niet doden, hij heeft zelfs bewondering voor hem. Als hij geen ziek broertje had gehad, was hij waarschijnlijk zelf ook een verzetsstrijder geworden. En hij weet ook dat er de afgelopen maanden niet meer verzetsstrijders zijn opgepakt, wat alleen maar kan betekenen dat de jongen zijn mond heeft gehouden, ondanks alles wat ze hem zeker weten aan hebben gedaan om hem te laten praten. Dat is ontzettend bewonderenswaardig.

Maar de verzetsstrijder is hoe dan ook ten dode opgeschreven, als Daryl het niet doet, doet iemand anders het wel. En hij heeft, in tegenstelling tot vele anderen, een heel goede reden om te winnen. Voor zijn broertje en omdat hij in de positie is om de koning ooit te kunnen doden. En daarom moet hij dit doen.

Daryl trekt zijn mes terug, grijpt met zijn linkerhand de boeien stevig vast en trekt die uit de weg, terwijl hij met zijn rechterhand toestoot. Hij zal het snel doen.

Zijn uithaal stopt echter. Even beseft Daryl niet wat er is gebeurd. Zijn wapen valt uit zijn krachteloze hand, hij ziet nog steeds Alex' gezicht, dat om de beurt scherp en onscherp wordt. Hij voelt iets warms bij zijn borst, eindelijk kijkt hij naar beneden.

De rode punt van een zwaard steekt nog uit zijn borst, het is dwars door hem heengegaan. Zijn zwarte shirt is al helemaal rood.

Het lemmet verdwijnt, het zwaard wordt uit zijn lijf getrokken, en nu voelt hij eindelijk die afschuwelijke pijn, voelt het zwaard door zijn vlees gaan.

Plotseling heeft hij geen controle meer over zijn ledematen. Terwijl Alex naar achteren deinst, met een lijkwit en verschrikt gezicht, valt hij in het gras, dat hij nat voelt worden van zijn bloed. Met zijn laatste krachten beweegt hij zijn hand. Moeizaam sluiten zijn vingers zich om het medaillon om zijn hals, het medaillon met de foto's van zijn familieleden, het medaillon dat hem altijd kracht had gegeven om door te gaan.

'Sorry,' fluistert hij met een laatste zucht. Die excuses zijn gericht aan iedereen. Aan zijn broertje, die nu alsnog zal sterven, aan zijn familie, aan zijn volk dat hij had verraden, en aan de mensen die hij omgebracht heeft en met wie hij het nooit meer goed zal kunnen maken.

Hij sterft met de naam van zijn broertje op zijn lippen.