'Waarom heb je het mij als eerste verteld?' vraagt Alex, wanneer Scarlet weer teruggekeerd is naar het kamp en alle sporen van het plan zijn uitgewist, zover je tenminste van een plan mag spreken. Eigenlijk is het alleen nog maar een voornemen. Nathan kijkt hem niet aan, hij heeft direct een afwezige uitdrukking op zijn door vlammen belichte gezicht. Hij ziet er opeens jaren ouder uit. Een vreugdeloos glimlachje. 'Omdat we hetzelfde zijn,' zegt hij, en hij geeft hem een klap op de schouder. 'We hebben allebei onze vriendin verloren. Bij wijze van spreken, want ze was niet eens mijn vriendin.' Zijn stem sterft weg bij die laatste woorden, zijn gezicht verstrakt.

'Nathan,' zegt Alex, 'Het spijt me heel erg van je verlies.'

'Thanks. Hetzelfde voor jou.' Een korte stilte. 'Ik ga maar eens wat slaap pakken.'

'Anders kom je bij ons zitten,' stelt Alex voor.

'Bedankt, maar nee.'

Alex staat op en klopt zijn broek af. Dan steekt hij zijn hand uit. 'Het beste,' zegt hij. 'We spreken elkaar nog.' Doelend op het plan, natuurlijk. Inmiddels is zijn wachttijd al voorbij, zo lang hadden ze gepraat en getekend. Scarlet had een nuttige bijdrage, ze heeft een keer naar de finale gekeken, omdat ze de besten wilde zien vechten. Ze weet iets van de beveiliging. Zo weet ze dat de spelers en het publiek gescheiden worden door een beschermend krachtveld. Als ze die niet kunnen uitschakelen, valt er niets te beginnen. Het is maar de vraag of het überhaupt mogelijk is die uit te schakelen. Maar als dat mogelijk is, zouden ze een show geven die niemand ooit zal vergeten. Alex glimlacht wanneer hij gaat liggen, nadat hij Lysanne heeft gewekt voor haar wacht. Het is misschien krankzinnig, maar wel een krankzinnig mooie gedachte.

Alex wordt gewekt door een schel geluid, dat uit luidsprekers blijkt te komen om hen te wekken. De zon staat dan al hoog aan de hemel, en hij is direct wakker. Als de fluittoon weggestorven is, klinkt Riona's stem. 'Goedemorgen, schone slapers en slaapsters! Zijn jullie allemaal een beetje uitgerust? Zo niet, dan heb je pech, want het derde level gaat nu hoe dan ook beginnen! Zijn jullie niet ontzéttend benieuwd wat voor dingen jullie nu weer te wachten staan? Volg dan het pad nog een stukje verder, tot je bij een grote boom komt, en wacht op verdere instructies. O, en jullie moeten het pad natuurlijk ook volgen als jullie niet benieuwd zijn.' Ze giechelt. 'Tot zo!' Het beeld van hemzelf die Riona de keel afsnijdt komt opnieuw in Alex op en schenkt een kort moment van genoegen.

Alex weet niet hoe lang hij heeft geslapen, in elk geval langer dan de vorige nachten tijdens het spel, maar hij voelt zich nog altijd slap, hij zou een week slaap nodig hebben om alles goed te maken. Maar de gedachte aan het derde level pompt weer adrenaline door zijn lichaam, tegelijk met een misselijk gevoel in zijn maag. Scarlet is al bezig haar wapens om te gespen. Zij heeft de pijl en boog, het machinegeweer, haar messen, een zwaard en ook de rugzak met de bommen. Dat laatste bewondert Alex aan haar, want die bommen mogen dan krachtig zijn, ze kunnen ook wel eens levensgevaarlijk zijn voor de drager. Wie weet gaan ze af als Scarlet op haar rug valt.

Hijzelf heeft nog altijd het lange mes, Lysanne en Zoey hebben elk een geweer, de ene hadden ze van Scarlet gekregen, de ander heeft Scarlet met Zoey geruild. Alex zou met zijn geboeide handen meer hebben aan een pistool, met een geweer is het moeilijk richten als je niet één hand wat verder langs de loop kunt plaatsen. Maar die hebben ze natuurlijk weer niet, daar moet hij vanaf nu maar naar uitkijken. Hij neemt de rugzak met Zoey's slaapzak op zijn rug, Lysanne neemt de andere. Dan lopen ze in stilte het pad af. Het is aan Lysanne en Zoey te zien dat ze ook kou hebben gevat van de regen, net als hij, hun ogen zijn waterig en af en toe klinkt het geluid van een neus die opgehaald wordt. Scarlet heeft natuurlijk weer nergens last van, misschien is haar weerstand beter door haar leven als seriemoordenaar. Als ze met hun vieren het pad aflopen, ziet hun groep, met hun wapens, strakke gezichten en Scarlets altijd angstaanjagende verschijning, er sterk uit. Alex kijkt naar Nathan, die bijna normaal loopt. Hij trekt een beetje met zijn gewonde been, die Zoey voor hem heeft verbonden, maar hij kan wel lopen. Alex hoopt maar voor hem dat het genoeg is om te overleven.

Bij de boom blijven ze staan, in een gespannen, afwachtende stilte. Sommigen zijn eerder, anderen komen nu aanlopen. Al snel zijn ze compleet. Alex slikt, het branderige gevoel in zijn keel blijft echter, net als de verkrampte pijn in zijn maag. Ze zijn weer een stukje de berg afgedaald en staan nu tegenover een rotswand met drie gangen. Het is wel duidelijk dat ze in de donkere diepten van de berg moeten afdalen. En wie weet wat voor verschrikkingen ze daar voor hen in petto hebben. Alex kan alleen denken aan boobytraps. En drie gangen? Moeten ze splitsen? De groepen zijn toch niet ingedeeld?

Zoey heeft zijn hand vast, die voelt klam en trilt in de zijne. Lysanne kan niet stil blijven staan en schuifelt voortdurend, Scarlet staat roerloos en kalm.

'Welkom bij het derde level!' klinkt Riona's opgetogen stem. 'Jullie mogen je nu opsplitsen in drie groepen en een gang kiezen. Verder zeg ik niets, het is allemaal een verrassing!'

Alex laat zijn ingehouden adem in een lange, trillende zucht ontsnappen. Ze kunnen een veilige groep vormen, waarbij ze in elk geval niet bang hoeven te zijn voor elkaar. Twee groepen van vijf en één van zes. Nathan staat het dichtste bij hen, en nu gaat hij bij hen staan.

Hopelijk vermoorden de lijfwachten en vrijwilligers elkaar straks en komen ze die voorlopig niet tegen. Aan de andere kant... Ze mogen zelf hun groep kiezen, zou daar iets achter zitten? Zouden de showmakers situaties willen kweken waarbij ze gedwongen worden met elkaar te vechten? Dat er bijvoorbeeld maar een bepaald aantal per groep het level mag halen?

Alex probeert die gedachten krachtig uit te bannen, hij maakt zichzelf alleen maar gek.

'Dus dit is onze groep?' zegt Lysanne en ze kijkt hen één voor één aan met een nerveuze glimlach. 'Lijkt me prima.'

'Mogen... mogen wij er ook bij?' klinkt plotseling een wat gespannen stem, en Alex draait zich om. Het zijn Luan en Esmée Morad. Luan staat vastberaden en trots, maar Alex ziet dat hij nerveus is voor het antwoord. Esmée, daarentegen, kijkt hen alleen smekend aan. En Alex snapt plotseling waarom. Ze zijn Lorianen, de andere twee groepen zullen zich als één man tegen hen keren en hen doden.

'Natuurlijk,' zegt Lysanne vlug, om niemand de kans te geven 'nee' te zeggen. Dat helpt echter niet bij Scarlet, die haar ogen ten hemel slaat. 'Het lijkt erop dat dit de groep wordt van zwakkelingen en buitenbeentjes.'

'Ik ben sterk,' zegt Luan meteen. 'Ik kan goed vechten, ik ben getraind.'

'Ik weet niet,' zegt Scarlet, die Luan schattend aankijkt. 'Je bent een vuile lijfwacht. Je staat net als de rest op mijn lijstje van mensen die ik wil doden. Maar-,' ze knikt naar Esmée, 'zij staat misschien wel op het lijstje van mensen die ik wil redden. Wel onderaan, trouwens, maar het is ook geen lange lijst meer.'

Op Esmées gezicht prijkt verbijstering bij de gedachte dat Scarlet mensen wil redden, net als op die van Luan en Nathan, maar Luan gaat meteen terug naar het onderwerp. 'Ik kan jullie van dienst zijn,' houdt hij stug vol. 'Jullie hebben mij nodig.'

'Waag het niet,' zegt Scarlet, en plotseling drukt de punt van een mes onder zijn kin, 'te denken dat ik een Loriaan nodig zou hebben.'

'Maar hij kan vechten,' zegt Alex. 'Ik ben voor.'

'Ik ook,' zegt Zoey.

Nathan zegt niets, geeft dan alleen een kort, aarzelend knikje.

Scarlet trekt haar mes terug. 'Jullie mogen mee,' zegt ze. 'Niet omdat de meerderheid voor is, want dat interesseert me niet, maar omdat ik je zusje niet aan de gieren overlaat en jij inderdaad nuttig kunt zijn.'

'Dank je wel!' roept Esmée vol emoties en opluchting. 'Bedankt!'

'Bedankt,' zegt Luan op kalme toon, maar zijn ogen glimmen.

Nathan kijkt naar rechts, en Alex volgt zijn blik. De eerste groep verdwijnt nu in de grot, en de laatste van die groep is Eelco. Zijn ogen staan triest, en Alex begrijpt waarom. Hij wil niet met lijfwachten en vrijwilligers mee, maar denkt waarschijnlijk dat hun groep geen acht leden mag tellen; de helft. Alex denkt dat dit misschien wel het laatste is wat hij van hem zal zien.

'Hij doet mee,' zegt Nathan, die blijkbaar gezien heeft dat hij keek. 'Ik heb het hem vanochtend voorgelegd.'

'Mooi zo,' zegt Alex, die zich afvraagt of Eelco dat ooit nog zal kunnen. Dean zit ook in die groep. Hij is geen vrijwilliger of lijfwacht, maar doet qua postuur niet onder voor hen. Hij maakt wel een goede kans.

De tweede groep loopt ook de dichtstbijzijnde gang in. Scarlet heeft gelijk, deze groepen met vrijwilligers en vrijwillige lijfwachten zijn veel sterker dan zij. Zij zijn al binnen terwijl hun groep nog moed bijeen moet schrapen. Alex troost zichzelf met de gedachte dat ze misschien wel de meeste wapens hebben.

Scarlet loopt zonder iets te zeggen als eerste naar binnen, en dat verbreekt de betovering van het rekken en wachten. Iedereen volgt haar nu in stilte.

Aan het begin van de gang hangen twee fakkels, en Scarlet pakt de één en Luan de andere. Luan gaat achteraan lopen, en het is misschien inderdaad de beste tactiek om de twee sterksten voor en achter te hebben. Alex bijt op zijn onderlip van frustratie. Als hij nu van zijn boeien af kon komen, zou hij niet meer bij de zwakkelingen horen. Esmée loopt voor Luan naast Nathan, en Lysanne, Alex en Zoey lopen naast elkaar, met Scarlet in haar eentje vooraan. Alex kijkt regelmatig om om te zien of Nathan het volhoudt, maar dat gaat vooralsnog prima.

De fakkel verlicht niet de hele weg, slechts enkele meters, en het is beangstigend om niet te kunnen zien wat er verderop is, om niet te weten wat hen te wachten staat. Waar gaat het derde level eigenlijk over? Wat is de bedoeling? Bij de vorige twee kregen ze meer instructies en wisten ze wat ze moesten doen om het te halen. Het derde level zou zowel een uur als een paar dagen kunnen duren. Ze weten niets, en speculaties worden met de seconde afschuwelijker. Alex forceert afleiding door zijn teamgenoten te bestuderen en de wanden die hem omringen. Elke oneffenheid in de muur. De stilte is beklemmend.

'Misschien moeten we praten,' zegt Lysanne schor, Alex weet niet of dat van spanning komt of van verkoudheid. 'Om ons af te leiden.' Ze spreekt Alex' gedachten uit.

'Nee,' zegt Scarlet kortaf. 'Ik wil goed kunnen luisteren, misschien horen we iets belangrijks. En we hebben onze concentratie nodig.'

Lysanne zwijgt, net als de rest. Het enige geluid komt van hun voetstappen die weergalmen in de gang. Er zal nu wel snel wat gebeuren, denkt Alex. Een zwijgende groep dat alleen maar door een gang loopt is saai. In tegenstelling tot vannacht, waarbij er tenminste nog sociale interactie was en er werd gesproken, als in een soap.

Er is licht aan het einde van de tunnel. De spanning als ze doorlopen drukt nu zwaar op hen neer, verplettert hen, maakt ademen moeilijk. De gang komt uit in een grote ruimte die langer is dan dat hij breed is, misschien vanwege de andere groepen die links uitkomen en van hen gescheiden worden door muren. Ze staan voor een diepe afgrond, voor hen is een brug met kleine gaatjes, te klein voor de vingers maar groot genoeg om doorheen te kunnen kijken. Het is gemaakt van metaal en gaas, zo'n dertig centimeter breed en zonder armleuningen of iets anders om je aan vast te houden. Heel stevig lijkt het ook niet.

'Is dit dan het derde level?' zegt Nathan. 'Allerlei obstakels?'

Achter hen klinkt plotseling een explosie die hen allemaal doet opschrikken. 'Waarvoor was dat?' zegt Zoey bleekjes.

'Ik denk een teken dat we op moeten schieten,' zegt Luan, die een voet op de brug zet. 'Ik zal hem testen.'

De brug is net breed genoeg om twee voeten naast elkaar te kunnen zetten, zonder ruimte ertussen. Luan duwt tegen het metaal, zet dan zachtjes zijn andere voet erop en doet een paar voorzichtige stappen. De brug bestaat uit aan elkaar gemaakte delen, en het eerste deel buigt nu gevaarlijk door onder zijn gewicht. Alex hoort Esmée naar adem snakken. Achter hen klinkt een nieuwe explosie, nu dichterbij. Als Alex omkijkt, ziet hij rotsblokken naar beneden vallen.

'Er kunnen geen twee tegelijk op deze brug,' roept Luan achterom.

'Wat betekent dat je op moet schieten,' reageert Scarlet.

'Ik test hem nu, op voorwaarde dat Esmée na mij mag.'

'Prima, schiet nu op en dan kunnen we allemaal!'

Weer een test, denkt Alex terwijl hij omkijkt. De tijd dringt, en de wetenschappers zullen nu waarschijnlijk willen zien of ze gaan vechten om zo snel mogelijk de brug op te kunnen. Of dat ze zo erg in paniek raken dat ze met meerdere tegelijk gaan. Gespannen kijken ze naar Luan, terwijl het lawaai achter hen blijft klinken en dichterbij komt. Het is ongeveer twintig meter naar de overkant. Maar Luan is snel, hij loopt sneller dan menig persoon zou durven op zo'n brug.

'Als je aan de beurt bent en je denkt dat de brug instort, moet je gaan liggen en kruipen,' zegt Nathan, 'dan verdeel je het gewicht.'

Alex knikt, dat weet hij, maar het is goed om eraan herinnerd te worden als er zoveel andere gedachten door je hoofd schieten. Luan is nu bijna aan de overkant, Esmée kijkt vertwijfeld achterom, alsof ze om toestemming vraagt, ze krijgt een knikje. Dan loopt ze ook de brug op. Haar hele gespannen, trillende houding drukt angst uit, en ook al is ze een tegenstander, iedereen voelt toch met haar mee. De brug buigt minder door onder haar gewicht, de klok dwingt haar ook sneller te gaan dan ze zou durven. 'Zoey is de derde,' zegt Alex. 'Dan Lysanne, Nathan, Scarlet en dan ik.'

Hij ziet een vluchtige glimlach op Scarlets gezicht terwijl ze haar blik niet van Esmée losmaakt. Zoey stapt op de brug op het moment dat Esmée op vaste grond staat en haar broer in de armen valt. Alex staat doodsangsten voor zijn zusje uit. Ze gaat te snel, één keer moet ze een seconde stilstaan omdat ze wankelt, maar dan is haar evenwicht weer stabiel en kan ze doorlopen. 'Wees voorzichtig,' zegt Scarlet tegen Lysanne, 'ga niet zo snel voor ons dat je valt.'

Scarlet kent Lysannes zwakte. Ze redt zo graag anderen dat het wel eens haar dood kan worden. Als Zoey aan de overkant is, wordt de ijzeren band om Alex' borst iets losser, maar het blijft bestaan terwijl hij naar Lysanne kijkt. Ze gaat misschien iets te snel, maar niet sneller dan de vorige drie mensen. Dan klinkt er achter hen zo'n harde explosie dat Alex een stap vooruit wordt geduwd. Lysanne wankelt en raakt met haar handen de brug als ze half voorover valt. Vlug richt ze zich weer op en loopt nu haastig, veel te haastig, door. Ze stapt bijna een paar keer mis.

'Rustig!' gilt Alex, terwijl rotsblokken achter hen naar beneden vallen en de gang begint in te storten. Ze lijkt het niet te horen of te negeren. Eén keer valt ze haast, maar weet ze nog net haar evenwicht te bewaren. De laatste drie stappen rent ze bijna, als ze aan de overkant is valt ze van de brug af op de grond, terwijl Nathan nu op het metaal stapt. Alex haalt diep adem en merkt dan dat hij Scarlets arm in een ijzeren greep heeft. Hij laat haar vlug los. Een steentje valt op zijn schouder, gevolgd door nog één. Hij kijkt omhoog. Hij ziet weer een explosie, achter hen vallen stenen neer. Enkele kleine steentjes stuiteren naar hun voeten.

'We gaan het niet halen,' zegt Scarlet. 'We hadden nooit zoveel mensen mee moeten nemen. Daarom moesten het drie gelijke groepen zijn.' Ze zegt het met onnatuurlijke kalmte.

'We?' zegt Alex. 'Jij kunt het nog halen. Jij gaat eerst, de groep heeft jou nodig, mij niet.'

'Jij hebt mensen die om je geven.'

'Het zou er vroeg of laat toch van komen.'

Nathan haalt de overkant, op het moment dat de rotsen boven hen los beginnen te komen. Alex duwt Scarlet de brug op en op het moment dat hij haar loslaat, grijpt zij zijn arm en trekt hem de brug toe. Een afschuwelijk schel geluid als de brug onder hun gewicht doorbuigt, als een oud vrouwtje zuchtend onder een zware last, dat toch probeert overeind te blijven. De plek waar ze net stonden wordt bedolven onder stenen.

Scarlet gaat plat op haar buik liggen en schuift naar voren, Alex doet hetzelfde. De ketting tussen zijn boeien is smaller dan de brug, waardoor hij zich niet aan beide kanten vast kan houden om zich naar voren te schuiven. In plaats daarvan brengt hij beide handen naar de rechterkant. Door de gaatjes in de brug ziet hij de donkere diepte.

De brug veert weer iets omhoog nu ze hun gewicht verdelen. Zou het genoeg zijn? Zou zijn ondervoeding voor het eerst in hun voordeel werken?

Wie weet, het eerste deel houdt het vol en nu schuift Scarlet de volgende metalen plaat op. Ze beweegt snel en behendig, trekt en drukt zich naar voren met een kracht die duidelijk laat merken hoe sterk ze is.

Alex denkt dat het beter is om op de andere plaat te blijven en te wachten tot Scarlet de volgende gehaald heeft.

Tot hij steentjes op zijn rug voelt vallen. Hij hoort gegil vanaf de overkant en kijkt omhoog.

'Rennen!' schreeuwt hij, wetend dat als er nog meer rotsblokken naar beneden vallen, de brug zal breken. Ze bevinden zich nog steeds op verschillende platen. Scarlet reageert op zijn woorden zonder zelf te kijken, en is sneller overeind dan hij ooit voor mogelijk had gehouden en begint te sprinten. Alex komt overeind en zet het ook op een lopen. Hij hoort de brug kraken, doorbuigen, stenen vallen. Dan breekt het. Alex duikt met zijn gezicht naar beneden, grijpt de zijkant van de brug terwijl hij met het metaal valt. Het gaat allemaal zo snel dat hij niet weet wat er gebeurt, tot hij tegen de rotswand knalt, zijn grip op de brug verliest en nog enkele meters naar beneden glijdt voor hij weer houvast krijgt. Hij merkt dat zijn ene hand zich in een kuil in de rotswand bevindt, zijn benen haken om de brug, die zich een meter opzij bevindt, waardoor hij schuin en scheef hangt.

Hij is tegen de rotswand van de overkant geslagen, de brug hangt nog aan enkele scharnieren. Scarlet is meters boven hem, in tegenstelling tot hem kon ze de brug goed vasthouden met beide handen, en ze gebruikt haar handen en benen eveneens om in enkele tellen boven te komen.

Alex weet dat hij nu een probleem heeft. Hij kan zijn handen niet om de brug klemmen. Hoe moet hij boven komen zonder handen? Zijn handboeien jagen hem nu de dood in.

'ALEX!!!' Hij hoort zijn zusje hysterisch gillen, hij hoort zelfs Lysanne, al even hysterisch. Scarlet schreeuwt iets, waarschijnlijk instructies. Het lijkt erop dat zelfs zij aangeslagen zou zijn door zijn dood.

Alex haalt zijn hand uit de groef in de muur en schuifelt dichter naar de brug. Zijn benen zaten om één kant geklemd, maar nu slingert hij één been over de andere kant, zodat de brug tussen zijn benen zit. Goed, denkt hij, terwijl hij zijn handen tegen de gladde bovenkant van de brug legt. En nu? Hij kan misschien klimmen, maar tegen de tijd dat hij boven is is het hele plafond al naar beneden gekomen.

Weer geschreeuw van boven. 'Alex, je hoeft maar een klein stukje!' Hij kijkt op, en ziet dat er een touw boven zijn neus bungelt. Vreemd genoeg is zijn hoofd vrij helder, alsof hij steeds beter met deze situaties om leert gaan. Of misschien omdat hij zijn dood al heeft geaccepteerd. Hij bedenkt zich zelfs dat het touw van Nathan of de Moradkinderen moet zijn, waarschijnlijk van die laatste, Luan had een rugzak.

Het touw is echter niet lang genoeg. Hij zal tweeënhalve meter omhoog moeten zien te komen om het te grijpen. Hij klemt zijn benen nog steviger om de brug. Die moet hij nu zien te gebruiken. Met één hand houdt hij de brug vast. Er zat een balk onder de brug, en die balk rust nu blijkbaar tegen de rotswand. Daardoor is er lucht tussen de randen van de brug en de muur en kan hij daar houvast vinden voor zijn ene hand en benen. Terwijl hij met zijn ene hand de zijkant vasthoudt en met de andere steun zoekt in de rotswand, probeert hij zich omhoog te werken door zich wat af te zetten met zijn benen en zich op te trekken met zijn armen. Het lukt wel enigszins, maar het gaat veel moeilijker en langzamer dan zojuist bij Scarlet, die haar handen vrij had. Hij hoeft echter niet ver.

Er vallen weer steentjes op zijn hoofd, en Alex weet dat hij er waarschijnlijk geweest is. Hij focust echter al zijn aandacht op het touw. Hij komt enkele tientallen centimeters hoger. Plotseling wordt het touw nog langer, blijkbaar hebben ze iets bedacht. Nog dertig centimeter en hij kan erbij. Wanneer er een grote steen op zijn schouder valt, bedenkt hij zich niet langer, maar handelt puur impulsief. Hij zet zich af met zijn benen en grijpt omhoog. Zijn ene hand mist, maar de andere weet net het touw te grijpen. Nu pakt hij het met beide handen, terwijl hij met zijn voeten steun vindt in de rotswand en naar boven loopt. Het gaat een heel stuk sneller, hoewel minder snel dan bij een ander omdat hij z'n handen niet ver uit elkaar kan plaatsen. Maar dat hoeft ook niet meer. Hij voelt dat hij opgetrokken wordt, terwijl er boven hem een explosie klinkt. Enkele kleinere stenen raken hem, en hij wordt net over de rand geholpen op het moment dat het hele plafond explodeert. Hijgend blijft hij even plat op zijn buik liggen, terwijl zijn groepsgenoten zich eveneens hijgend laten vallen. Dan wordt hij omhelsd door Zoey, dan door Lysanne.

'Dat scheelde echt niks,' zegt Alex, naar zijn handboeien kijkend.

'Ze worden echt je dood,' zegt Scarlet, maar ze grijnst naar hem. Nu kijkt Alex naar het touw en hij ziet hoe ze hem langer hebben gemaakt. Ze hebben er een rugzak aan gebonden, en iets blauws van twintig centimeter. Nathan maakt het juist weer los. 'Wat is dat?' zegt Alex, die opstaat. Het had slechts luttele seconden gescheeld of hij was geraakt door de rotsblokken. Als hij niet had kunnen springen, was hij er geweest. Zonder de rugzak was hij er geweest, maar ook zonder die lint. 'Het was Annabella's haarlint,' zegt Nathan, die zijn broekspijp weer opstroopt en het om zijn verbonden been bindt.

'We moesten het touw heel snel verlengen,' legt Lysanne uit. 'Het touw ging makkelijk door een schouderband van één rugzak. We hadden er ook nog een rugzak aan kunnen binden of een shirt kunnen uittrekken en vastbinden, maar het lint zat er nog sneller aan.'

'Het scheelde weinig qua snelheid,' zegt Luan, 'een lint of een shirt, maar ik geloof dat dat kleine verschil in dit geval wel je leven heeft gered.'

Alex lacht. Hij kan nog steeds niet geloven dat hij het gehaald heeft. 'Bedankt,' zegt hij. 'Dank jullie wel voor het redden van mijn leven.'

'Het is raar, of niet soms?' zegt Luan. 'Om een tegenstander te redden. Absoluut niet de bedoeling als je wilt winnen. Maar,' hij grijnst breed, 'het voelt goed.' Hij stopt het touw weer in zijn rugzak. Opnieuw voelen ze steentjes vallen. Enkele meters verderop is er weer een opening, het vervolg van de gang. 'Laten we gauw verder gaan.'

Dat laten ze zich niet twee keer zeggen, ze rennen de gang in, en pas als ze heel wat meters verder zijn, lopen ze weer op normale snelheid door. Kort daarna wordt de opening afgesloten als het plafond ook daar instort. Er vallen geen steentjes meer.

Scarlet is de fakkel verloren bij haar val, alleen Luan heeft er nu nog eentje. Terwijl ze doorlopen, heeft Zoey Alex' elleboog met haar beide handen nog stevig vast. De schrik zit er bij hen allemaal nog goed in, de rillingen die af en toe nog over Alex' ruggengraat lopen, het ijskoude zweet dat nog uit zijn poriën komt en de afgelopen gebeurtenissen die zich keer op keer in zijn hoofd herhalen, getuigen daarvan. Nu pas dringt het volledig tot hem door hoe dicht hij bij de dood was. Dat was anders toen hij daar hing. Zijn gedachten gaan nog verder terug, niet naar het breken van de brug, maar naar het moment dat hij de brug opging. En plotseling is hij met stomheid geslagen als er een andere herinnering, een andere gedachte door hem heengaat.

Scarlet... Scarlet heeft haar leven voor hem gewaagd.

Hij kijkt naar haar rug, haar zwarte haren dansen op haar schouders en de vlammen van de fakkel, die zij weer vast heeft, geven het een rode gloed.

Scarlet heeft haar leven voor hem op het spel gezet.

Hij grijnst.

'We komen weer iets tegen,' zegt Scarlet, en er klinkt ontsteld gekreun. 'Zo snel al?!'

Voor Alex' gevoel is er nog maar een minuut voorbij gegaan, maar het waren er zo'n dertig, ziet hij tot zijn verbazing op zijn horloge.

De volgende ruimte is compleet leeg. Ze kijken elkaar gespannen aan. Scarlet doet een stap naar voren. Nog één.

Plotseling doet ze een stap achteruit, vlak voordat een smalle gele straal langs haar neus zoeft en een diep spoor achterlaat in de grond. Het schiet de hele ruimte door, om aan de andere kant de onderste centimeters van de rotswand te verwoesten. Een explosie, stenen vallen en rook stijgt op.

'Laserstralen,' zegt Luan.

Terwijl ze enkele tellen wachten, volgt er nog één, ergens anders in de ruimte, nog één. Al snel gaan er vier tegelijk, vijf.

'We moeten allemaal gaan, er komen steeds meer bij,' zegt Scarlet, waarna ze zich in de ruimte waagt. Alex knijpt Zoey even in de schouder voordat ze de rest volgen. Ze laat hem niet los. Er is geen tijd om na te denken, alles beweegt zo snel, het gaat puur om instincten. De laserstralen komen van alle kanten, zelfs van boven en verlichten de ruimte. Hij spant zijn ogen tot het uiterste in en concentreert zich alleen op zijn eigen voeten terwijl hij doorloopt. Waar moet hij langs? Een laserstraal doet hem van Zoey scheiden wanneer ze allebei naar een tegengestelde kant uitwijken. Hij blijft echter vlakbij haar, brengt haar tot staande wanneer een lasterstraal vlak voor hen langs gaat. Hij ziet Lysanne naar voren duiken wanneer een lasterstraal vlak achter haar langsgaat en haar rugzak doormidden snijdt. De inhoud en voorflap vallen op de grond, recht en netjes doorgesneden.

Het is niet ver naar de overkant, een twintigtal meters. Er komen steeds meer laserstralen bij, waardoor ze gedwongen worden zo snel mogelijk te gaan, maar de laserstralen houden hen voortdurend op. Een gil, Alex ziet Esmée struikelen wanneer ze een lasterstraal ontwijkt, achterover vallen. Het volgende moment gaat een nieuwe laserstraal tussen haar gespreide benen naar haar toe. Met één snelle, behendige beweging slaat ze haar rechterbeen nog net voor de straal langs wanneer ze naar links beweegt. Als ze opstaat, lijkt ze compleet in paniek en zou ze misschien zijn gaan rennen, haar dood tegemoet, als haar broer haar niet vast had gegrepen en tegen zich aan had gedrukt om haar te kalmeren en uit de baan van een volgende laserstraal te trekken.

Alex weet niet hoe het ze lukt, maar hij slaagt er met Zoey in om na Scarlet en Nathan aan te komen. Daar laat hij zich opnieuw ineen zakken, hij wil niet kijken hoe Lysanne het er vanaf brengt, maar het is nog zwaarder om niet te kijken, en daarom kijkt hij toch. Van een afstand ziet het er nog gevaarlijker en dodelijker uit, omdat je nu de hele ruimte overziet en niet alleen naar de laserstralen vlakbij kijkt. Overal is het licht. Maar Lysanne redt het, en Luan, opgehouden door een paniekerige Esmée, is enkele seconden later. Esmée valt op de grond en drukt haar gezicht in haar knieën, zwaar hyperventilerend, terwijl Luan haar tegen zich aandrukt en troostende woorden in haar oor fluistert.

'Dat meisje raakt te snel in paniek,' stelt Scarlet vast, ze zegt het zacht genoeg om niet door haar gehoord te worden. 'Ze kan haar angst niet beheersen. Dat kan haar dood worden.'

'Ze was bijna geraakt,' zegt Alex, 'lijkt me een normale reactie. Die lasers gaan overal doorheen.'

'Ik baseer het niet alleen op net, ik bedoel-.'

Maar de rest hoort Alex niet meer, hij heeft zojuist een geniale ingeving gekregen. Hij staat op, loopt terug de ruimte met laserstralen in.

'Alex, wat doe je?!' klinken er stemmen achter hem. 'Ben je gek geworden?'

Alex is echter niet gek, zijn hoofd is helder. Hij ziet een laserstraal in zijn richting komen. Hij doet een stap achteruit, terwijl hij zijn handen zo ver gespreid als hij kan schuin voor zich houdt. De laserstraal moet nu netjes door zijn ketting heengaan, en daarna moet hij zijn linkerarm snel genoeg terugzwaaien om te voorkomen dat die bij zijn elleboog wordt doorgesneden.

Er is geen tijd meer om na te denken en te twijfelen, om in te schatten of de laserstraal niet te snel gaat om dat te kunnen doen. Plotseling bestaat de wereld alleen nog maar uit hem, die laserstraal en zijn boeien. Hij ziet een straal op zich afkomen, voelt hem door zijn boeien gaan. Direct zwaait hij zijn linkerarm terug, waarbij de afstand tussen zijn handen groter wordt dan die in maanden is geweest. Hij voelt de hitte van de laserstraal zijn armhaartjes schroeien, hij voelt de gebroken kettingen door de lucht zwaaien bij die beweging en vervolgens tegen zijn armen knallen. De beide delen van de nu gehalveerde ketting hangen slap naar beneden, richting de grond, langs zijn handen die eveneens langs zijn zij hangen. Alex kijkt naar zijn beide handen, naar zijn armen. Dan brengt hij die omhoog en spreidt ze. Hij spreidt zijn armen zo wijd als hij kan, voor het eerst in maanden kan hij die spieren strekken, en hij lacht een lach die van diep vanbinnen uit hem opwelt. Zijn lach galmt door de grot en weerkaatst tegen de wanden.

Het is de lach van een vrij man.

d