Alex volgt Scarlets advies op en houdt zijn ondergoed aan als hij gaat douchen. Eerst wast hij zijn kleren, het bloed wil er nauwelijks uit onder het koude water, maar met zeep lukt het enigszins. Het voelt goed om het bruine water te zien verdwijnen door de afvoer, alsof hij daarmee iets van dood van zich afspoelt. Er hangen ook spiegels bij de wasbakken, maar hij vermijdt het om er in te kijken. Nadat hij zijn natte kleding over het muurtje heeft gegooid, stapt hij zelf onder de douche. Het koude water voelt niet eens vervelend, hij is warm water toch ontwend en bovendien was hij toch al koud en nat van de regen. Hij is nu al verkouden, net zoals waarschijnlijk alle spelers. Zolang het maar niet zo erg wordt dat het hem gaat hinderen. Hij maakt zich er nu al zorgen over hoe hij zich misschien zal voelen als hij morgen wakker wordt. Of Zoey of Lysanne.

Het derde level is niet begonnen toen de zon onderging. Het lijkt erop dat ze de nacht vrij krijgen en mogen slapen zonder in levensgevaar te verkeren. Alex was al bijna vergeten hoe dat voelde, hij heeft het gevoel dat het spel al heel lang duurt en verlangt zelfs terug naar de laatste weken in de gevangenis, toen hij tenminste met rust gelaten werd.

Hij trekt zijn natte kleren rillend weer aan en opent de douchedeur. Voor het eerst in maanden ziet hij zichzelf in de spiegel, maar hij voelt weinig bij wat hij ziet. Degene die terugkijkt is een vreemde, maar die vreemde ziet er minder erg uit dan hij had gedacht, natuurlijk ook omdat veel van zijn magerheid nu verborgen is onder zijn kleding. Ja, hij is smaller, hij ziet er uitgeput uit, zijn gezicht is bleek, zijn ogen lijken extra groot en donker, zijn blonde haren zijn langer, maar niet op een vervelende manier. De grootste verandering zit hem niet in zijn haarlengte, bleekheid of magerheid, maar in zijn uitstraling. Hij ziet er jaren ouder oud, er is geen kinderlijke onschuld meer te bespeuren. Zijn ogen zijn ogen van iemand die veel hebben gezien en meegemaakt, met een mengeling van hardheid en triestheid. Hij lijkt in een halfjaar wel vijf jaar ouder te zijn geworden.

En zo voelt het ook.

De deur van het gebouw valt achter hem dicht, hij wil zijn rillende armen om zich heenslaan als hij de koude wind voelt, om zich dan te beseffen dat hij dat nog steeds niet kan. Zo snel mogelijk, met grote stappen, loopt hij terug naar zijn vuur, terwijl hij ziet en voelt dat vele ogen hem nauwlettend volgen. Zo dicht mogelijk bij het vuur, naast Zoey, ploft hij neer. Ze hebben een beschut plekje gevonden tegen de wind.

Zoey zit diep weggekropen in haar slaapzak, haar spijkerbroek en shirt liggen naast haar in het gras te drogen. Zo diep weggestopt lijkt ze meer dan ooit weer een kind. Alex kijkt opzij, en ziet Lysanne bij haar eigen vuurtje zitten, in Alex' slaapzak. Alex had het weggegeven om dezelfde reden dat Scarlet Lysanne en Zoey de motor gaf; zij hebben nog een kans om te winnen. Scarlet is nergens te bekennen, misschien heeft ze net als Lysanne een eigen vuurtje gemaakt.

'Je ziet er beter uit,' zegt Zoey met een klein glimlachje. 'En koud, wil je nu de slaapzak?'

Alex schudt zijn hoofd. 'Ik red het wel met alleen het vuur.' Van voren wordt hij inderdaad verwarmd, maar zijn rug blijft ontzettend koud en na enkele seconden draait hij zijn rug naar het vuur.

'Ik dacht dat ze nu bij ons hoorde,' zegt Zoey triest, en ze kijkt naar Lysanne.

Alex dacht het ook, maar hij zegt niets.

'Waarom gaan we niet samenwerken?' zegt Zoey dan plotseling, en ze kijkt hem direct weer aan. 'Ik bedoel niet alleen met Lysanne, ik bedoel met iedereen. Waarom stoppen we niet gewoon met vechten en blijven we hier zitten? Als we niets doen, is het experiment afgelopen!'

'Zo werkt het niet,' zegt Alex, en hij gooit een tak in het vuur. 'Er zitten hier vrijwilligers en lijfwachten die willen winnen.'

'Goed, maar dan kan iedereen die geen lijfwacht en vrijwilliger is toch samenwerken? Met z'n allen zouden we sterk zijn, we zouden niet tegen elkaar hoeven vechten, hoogstens tegen vrijwilligers en lijfwachten die ons aanvallen, als ze dat al durven. En als zij verslagen zijn of het opgeven, en wij niet tegen elkaar vechten, is het experiment voorbij!'

'Dat kan niet,' zucht Alex nogmaals, en hij draait nu zijn gezicht weer naar het vuur om de voorkant te verwarmen. Hij zit zo dichtbij als hij durft. 'De wetenschappers zullen wel iets verzinnen om ons tegen elkaar op te zetten. Ze zouden mensen kunnen doodschieten tot we het verzet opgeven, of dreigen ons allemaal te vermoorden als we elkaar niet proberen te doden, of allerlei gevaren op ons afsturen die we moeten zien te overleven. En los van de wetenschappers valt er met niemand samen te werken, Zoey. Niemand is te vertrouwen. Je kunt een verbond sluiten met een medespeler, die je vervolgens doodschiet zodra je hem de rug toekeert. Als je een groep vormt, zal er altijd één bij zitten die het vertrouwen gebruikt om iedereen in de slaap te vermoorden als die de wacht houdt. Het is onmogelijk.'

'Maar we werken nu toch samen met Lysanne en Scarlet?' houdt Zoey koppig vol. 'En Nathan is toch ook te vertrouwen? Zij zouden ons niet in de rug schieten.'

'Heeft Scarlet je niet verteld wat er met Kaylee is gebeurd?' zegt Alex fel.

Zoey opent haar mond, sluit die weer, klemt haar lippen op elkaar en kijkt weer in het vuur. Alex denkt dat ze er nu over op zal houden, maar na een minuut van stilte zegt ze zacht: 'Maar Scarlet en Lysanne hebben zich toch al bewezen tijdens dit spel? Als ze kwade bedoelingen met ons hadden, dan... En je hebt Scarlet mij zelfs laten beschermen, je vertrouwt haar, toch?'

'Nee, ook Scarlet vertrouw ik niet,' zegt Alex. 'Ze staat nu misschien aan onze kant, en ik wist dat ze aan onze kant stond toen ik haar voor jou liet zorgen. Bovendien had ik geen keuze, ik kon niet motorrijden. Maar dat betekent niet dat ik haar vertrouw, ze zou ons ook in de rug schieten als ze dacht dat het haar iets opleverde. Ze heeft nu een missie, maar zodra ze vindt dat wij de overwinning niet waard zijn... Of wanneer ze van gedachten verandert en die missie haar niets meer kan schelen... Scarlet is aan niemand loyaal behalve aan zichzelf. Zoey, je kunt echt niemand vertrouwen tijdens dit spel behalve jezelf.'

Achter zich hoort hij plotseling iemand klappen, en hij kijkt direct om. Scarlet staat nonchalant tegen een boom geleund, en met een schok beseft hij dat ze alles heeft gehoord.

Je broer leert je eindelijk een nuttige, volwassen les,' zegt Scarlet, die stopt met applaudisseren, en Alex herinnert zich weer dat Scarlet niet het type is dat boos wordt of beledigd is om wat hij net zei. 'En hij heeft volkomen gelijk, princess. Je kunt mij niet vertrouwen, misschien vermoord ik jullie uiteindelijk ook wel. Mijn loyaliteit betekent weinig.'

'Oké, fijn,' zegt Zoey, die boos haar gezicht weer naar het vuur wendt. 'Vergeet wat ik net zei, ik was even vergeten hoe waardeloos de mensheid is. We zouden compleet moeten uitsterven.'

'Daar werken we aan, of niet soms?' zegt Scarlet, die bij het vuur neerploft.

'Maar je blijft nu dus wel met ons samenwerken?' vraagt Alex voor de zekerheid. 'Ook in het volgende level?'

'Volgens mij betekent samenwerken dat twee partijen iets aan elkaar hebben,' zegt Scarlet fronsend. 'Ik heb helemaal niets aan jullie, dus noem het maar beschermen of helpen.'

'Goed,' zegt Alex, met lichte irritatie, 'je gaat ons ook in het derde level helpen?'

'Zou kunnen. Met vier vrijwilligers, drie lijfwachten en zestien spelers, blijft maar de helft over om te kiezen.'

'Vier lijfwachten,' zegt Alex, 'ik denk dat je Luan ook tot de sterke spelers moet rekenen.'

'Goed, dus er zijn nog maar acht spelers die de overwinning waard zijn. Jij redt het niet, dus dat maakt zeven. Lijkt erop dat we in de minderheid zijn.' Scarlet zucht en steekt haar handen in haar zakken. 'Man, ik mis mijn sigaretten.'

'Ben je net ook bij Lysanne geweest? Weet jij waarom ze alleen zit?'

'Hmm, wat zou het zijn,' zegt Scarlet alsof ze diep nadenkt. 'Misschien omdat ze zich niet wil hechten aan mensen die ze misschien moet vermoorden om te winnen. Of misschien wil ze zich gewoon niet hechten aan mensen die sowieso doodgaan. Misschien werkte ze alleen samen om haar kansen te vergroten, een puur zakelijke relatie dus. Of misschien is ze smoorverliefd op jou en weet ze niet wat ze met haar gevoelens aan moet. Of misschien broedt ze op een plannetje om ons alledrie te vermoorden.' Scarlet rolt met haar ogen. 'Of mísschien wil ze wel gewoon even alléén zijn en nadenken. Sjonge, is het zo raar om even alleen te willen zijn? Ga anders naar haar toe als je je er zo druk over maakt.'

'Ja,' zegt Alex, die overeind komt en zich meteen herinnert wat hij haar eerder al had willen vragen. 'Dat ga ik doen.'

'En zeg tegen haar,' roept Scarlet hem na als hij wegloopt, 'dat dit wel eens haar laatste nacht zou kunnen zijn, dus dat ze er werk van moet maken als ze niet wil sterven als een trieste maagd.'

'Blijf vooral die dingen zeggen en misschien wordt dit wel jouw laatste nacht!' schreeuwt Alex terug.

'Moet ik die woorden opvatten als een verborgen uitnodiging? Want dat kun je wel vergeten, schatje, je bent te jong voor me. En te mager. En te geboeid.' Alex steekt over zijn schouder zijn middelvinger naar haar op terwijl hij snel doorloopt. Hij hoort Scarlet lachen. Misschien zou hij haar niet alleen moeten laten met Zoey, niet omdat ze haar nu iets aan zou doen, maar omdat ze haar zou kunnen beïnvloeden met haar vuile praatjes.

Lysanne ziet hem al van ver aankomen en glimlacht naar hem als hij naast haar gaat zitten. 'Hé.'

'Hé.' Er valt een korte stilte. 'Is alles goed met je?' vraagt Alex. 'Ben je in orde?'

Even lijkt het alsof Lysanne 'ja' wil zeggen, ze opent haar mond daar al voor, maar dan doet ze die dicht en schudt ze alsnog haar hoofd. 'Die jongen die Zoey bewusteloos heeft geslagen? Die op het laatste moment te voet over de finish kwam? Hij heeft me herkend,' zegt ze met haperende stem. 'Ik ben zo dom! Hij had alleen m'n achterhoofd gezien, alleen m'n bij elkaar gebonden haar. En ik had mijn staart er niet eens uitgehaald toen hij binnenkwam, dus hij herkende me meteen! En zoals hij naar me keek!' Lysanne huivert en schudt vol frustratie haar hoofd. 'Ik ben gewoon zo stom!' Ze heeft nu geen staart meer in, ziet Alex. Haar haren vallen los en fris gewassen langs haar gezicht.

'Waarom kom je dan niet bij ons?' zegt Alex. 'Waarom ga je ergens alleen zitten? Die jongen is een vrijwilliger of lijfwacht, Scarlet vermoordt hem wel voor je. Of ik. Wij beschermen je.'

'Echt waar?' zegt Lysanne met een waterige glimlach.

Natuurlijk, wat dacht je dan? Dat we je proberen te doden zodra we je niet meer nodig hebben om motor te rijden?'

'Ik dacht dat jij Zoey wilde helpen winnen en ik het alleen maar moeilijker voor je zou maken. En Scarlet zou me niet meer beschermen als ze wist wat ik bijna had gedaan.'

'Wat had je bijna gedaan?' vraagt Alex, die denkt nu te horen te krijgen wat haar echt dwarszit.

'Ik had...' Lysannes stem hapert opnieuw en ze kijkt van hem weg als ze met trillende stem zegt: 'Ik had bijna die jongen doodgeschoten nadat Zoey hem bewusteloos had geslagen. Een bewusteloze, verslagen jongen. Als Zoey me niet had tegengehouden, had ik het gedaan. Dat maakt me toch tot een monster? Denk je niet dat Scarlet dat ook vindt?'

Alex legt zijn hand op haar schouder met een zweem van een vertederende glimlach op zijn gezicht. 'Ik weet niet wat Scarlet vindt,' zegt hij, 'en het kan me ook niets schelen. Ik weet wel wat ik vind. Je bent geen monster. Op dat moment was je doodsbang en zag je hem nog als bedreiging. Dat is niet vreemd na zo'n ervaring, de adrenaline en angst zit nog in je lichaam, we zijn allemaal mensen. En als het jou zo dwarszit... Lysanne, als het je zo aangrijpt, dan is het toch overduidelijk dat je géén monster bent? Dat zou je misschien pas zijn als het je niets kon schelen. En zelfs dan betwijfel ik het.'

Lysanne wendt langzaam haar hoofd weer naar hem, ze heeft een glimlachje om haar lippen. 'Dank je wel, Alex,' zegt ze. 'Je doet me echt beter voelen.'

'Kom je dan nu terug?' zegt Alex met een grijns. 'Bij het vuur? Scarlet is echt onuitstaanbaar op dit moment.'

'Ja,' zegt Lysanne met een lach. 'Ja, ik kom. Maar eerst?' Ze knikt naar de fles en tube die Alex in het gras heeft gelegd, en Alex volgt haar blik. 'Ik vroeg me ook af of jij me ergens mee kon helpen,' zegt hij. 'Het gaat om mijn polsen... Ik wilde ze Zoey niet laten zien en ik kan het zelf niet. Ik hoopte dat jij die wonden misschien kan ontsmetten en er een zalf op kan smeren of zo.'

'Natuurlijk wil ik dat,' zegt Lysanne, die de fles en tube zalf pakt. 'Dat had je veel eerder moeten vragen. Het doet pijn, of niet?'

'Valt mee.'

Er wordt niets gezegd terwijl Lysanne de wonden verzorgt. De boeien zitten niet strak om zijn polsen, als ze ze de ene kant opduwt, komt de andere kant vrij om te verzorgen. Alex is blij dat ze er niet over begint hoe afschuwelijk het er uitziet en hoe vreselijk het is. Dat hoeft hij niet bevestigd te horen.

'We moeten er nog pleisters op plakken,' zegt ze als ze klaar is. 'Zodat je boeien er niet weer langs schuren. Of verband als er niet genoeg pleisters zijn. Ik kom met je mee naar jullie vuur.'

'Ja, dat lijkt me slim,' zegt Alex, 'Bedankt.'

'En Alex?' zegt Lysanne, op een nog serieuzere toon en met meer medeleven. Ze legt haar hand op zijn arm. 'Ik wist het niet. Dat je vriendin meedeed aan het experiment. Zoey heeft me verteld wat er is gebeurd. Het spijt me ontzettend. En ik wou dat ik woorden wist die meer zeiden dan dat.'

'Dank je wel, Lysanne,' zegt Alex. 'Het laat denk ik wel zien dat jij je echt niet druk hoeft te maken om wat je bijna had gedaan.'

Lysanne zwijgt even, en zegt dan: 'En het laat dan ook zien dat jij je er echt niet druk om hoeft te maken dat ik jou hetzelfde aan zou doen.'

Alex kijkt haar aan en gelooft haar. Hij gelooft dat ze het op dit moment echt meent. Maar Kaylee meende haar woorden ook op het moment dat ze zei dat hij altijd op haar kon rekenen.

Riona's update is vlak na het einde van het tweede level al geweest, maar was geen verrassing meer: iedereen kon zien wie het hadden gehaald. Daarna hadden ze gegeten, gedoucht, gepraat, en nu staan ze op het punt om te gaan slapen. Alex is inmiddels helemaal droog en bijna warm, hij voelt zich slap door verkoudheid en moeheid. 'We moeten om de beurt de wacht houden,' zegt Scarlet. 'Ze mogen ons nu niet vermoorden, maar ze kunnen wel onze wapens stelen.'

'Ik dacht dat je niemand de wacht voor je wilde laten houden,' zegt Alex nuchter, zich haar woorden herinnerend van de eerste nacht.

'Ik doe het ook niet van harte.' Scarlet grijnst scheef. 'Maar we zitten met alle spelers in een kleine, afgesloten omgeving, dus we kunnen ons niet verschuilen. Ik heb mijn slaap ook nodig. En ik denk dat jullie drieën op z'n minst in staat zijn om me wakker te schreeuwen als iemand de wapens probeert te stelen.'

'Denk je niet dat wij je wapens gaan stelen?' zegt Zoey vermoeid.

Scarlet glimlacht opnieuw. 'Daar hebben jullie het lef niet voor. Bovendien willen jullie me te vriend houden.'

'Ik neem de eerste wacht,' zegt Alex, die direct een einde wil maken aan dit stompzinnige gesprek. Hij is bang dat hij niet meer wakker wordt voor zijn volgende wacht als hij eerst gaat slapen.

Lysanne neemt de tweede, Scarlet de derde en Zoey de laatste. Dit keer heeft Alex een beter wapen om de wacht mee te houden, een geweer rust op zijn knieën en hij speelt er wat mee terwijl hij wacht. Het moet anderen afschrikken om hun wapens te willen stelen. Hij kijkt naar de vuurtjes van de andere spelers; de meeste mensen zitten alleen. Nathan zit het dichtste bij van iedereen, dichtbij genoeg om zijn gezicht te zien terwijl de vlammen die belichten. Hun blikken kruizen elkaar. Dan wenkt hij hem.

Alex kijkt om, naar zijn slapende groepje. De andere spelers proberen eveneens slaap te pakken. Nathans vuur is vlakbij, vanaf daar kan hij hun kamp prima in de gaten houden. Als Nathan nog eens wenkt, harder nu, staat hij op en loopt naar hem toe.

'Ik wil je iets laten zien,' valt Nathan met de deur in huis, terwijl Alex op de knieën naast hem gaat zitten, met zijn gezicht in de richting van zijn groep. Hij ziet dat Nathan een bouwwerkje heeft gemaakt van stenen en aarde. Als een ronde emmer met een klein gat erin. Er zat een stok in het gat, maar nu haalt Nathan die eruit en legt die naast zich neer. 'Kijk goed in het gat,' zegt hij, terwijl hij een lucifer aansteekt en in zijn bouwwerkje laat vallen. Alex begrijpt direct dat dit verborgen moet blijven voor de camera's, en hij houdt zijn oog bij het gat. Er staan letters in de grond geschreven, een verborgen boodschap. Alex richt zich weer op, terwijl hij zijn hand op het gat legt. 'Ik kan niet lezen,' zegt hij, en hij heeft het nog nooit zo spijtig gevonden dat hij dat niet kan als op dit moment. Hij wil niets liever dan weten wat die boodschap van Nathan is. Nathan zucht en steekt de tak weer in het gat. 'Land of fabriek?' Aan de bewegingen te zien die hij maakt, wist hij de belangrijke letters uit.

'Fabriek. Personeel bij een rijk gezin?'

'Verkoper bij een rijk gezin. Geeft niet, ik had eraan moeten denken. Ik zal het voor je tekenen.'

Er valt een stilte, terwijl Nathan geconcentreerd bezig is en Alex weer naar zijn groepje kijkt. Als Nathan klaar is, weer een lucifer naar beneden gooit en Alex opnieuw kijkt, neemt hij de tijd om precies te ontcijferen wat Nathan bedoelt. Zijn hart gaat sneller kloppen terwijl hij dit doet, en als de betekenis van de tekeningetjes volledig tot hem doordringt, slaat het over.

Een cirkel, zo te zien bestaande uit een publiek: de arena. In het midden van de cirkel staan zes poppetjes, met wapens gericht op de toeschouwers. Eronder een kruis met een kroon erop.

Alex maakt zijn oog los van het gat, en als Nathan zijn stok er weer insteekt, ziet Alex aan zijn bewegingen dat hij iets uitwist en een heleboel kruizen tekent: het publiek. Zijn gezicht staat grimmig, zijn ogen glanzen.

'Heeft niemand het ooit eerder geprobeerd?' vraagt Alex op fluistertoon.

'Zelden, en dat was altijd een eenmansactie. Kansloos. Meestal proberen ze het dan ook niet meer.'

Natuurlijk, zes spelers. Het laatste level, weet Alex, is altijd in de arena. In het laatste level is iedereen zo ver gekomen, dat de overwinning binnen handbereik lijkt. Zelden doet iemand die kansen teniet door te proberen het publiek of de koning te doden. En de toeschouwers zijn streng beveiligd, het is onmogelijk. Eigenlijk lijkt Nathans plan compleet krankzinnig.

'Dit keer hoeft het geen eenmansactie te zijn,' zegt Nathan, die hem recht aankijkt. Hij heeft zijn besluit al genomen, ziet Alex, hij wil het echt proberen.

'We hebben meer nodig dan twee.'

Nathan grijnst. 'Dus je doet mee?'

'Als ik er dan nog ben. Maar om te zeggen dat ik een grote hulp ben...' Alex toont zijn boeien. 'Bovendien waren ze vanaf het begin van plan me dood te laten gaan, ik denk dat ze me niet veel langer meer willen laten leven.' In elk geval niet tot en met het laatste level, bedoelt hij, maar dat zegt hij niet met zoveel woorden. Hij hoopt maar dat de wetenschappers nog niet snappen waar ze het over hebben, het kan over elk willekeurig plan gaan. En zelfs als ze het snappen, zouden ze denken dat ze toch geen kans maken.

'En wat denk je van mij?' zegt Nathan, naar zijn been knikkend. 'Ik kan niet rennen. Ik ben gedoemd.'

'Dus we hebben niets,' stelt Alex vast, met een triest gevoel in zijn maag.

'Wie denk je dat er nog meer mee zouden doen?' vraagt Nathan. 'We hebben sowieso een grote groep nodig.'

Alex denkt aan het gesprek dat hij een uur geleden nog met Zoey had gevoerd. Samenwerken met een grote groep is onmogelijk, had hij gezegd. Maar hij denkt ook dat de wil om wraak en rechtvaardiging een samenbindende factor en doel is. Hij weet wel mensen die mee zouden willen doen. 'Scarlet,' zegt hij direct, en hij ziet meteen een beeld voor zich van Scarlet die lachend Riona's keel afsnijdt. Onmiddellijk vervangt hij haar voor zichzelf, terwijl Scarlet in die scène met een moorddadige grijns haar ratelende machinegeweer op het publiek richt.

'Scarlet?' zegt Nathan alsof hij gek geworden is. 'Haar kunnen we niet vertrouwen. Weet je wel wie ze is?'

'Een seriemoordenaar,' zegt Alex, 'de beste vechter van de show. Ideaal, toch?'

'Ik denk dat ze koste wat het kost wil winnen.'

Alex schudt zijn hoofd. 'Ze is net als ik,' zegt hij. 'Ze laten haar niet winnen, ze willen niet dat ze vrij komt. Maar ze komt wel ver. Ik denk dat ze niets liever wil dan dit.'

Nathan bijt nadenkend op zijn lip en tikt met zijn stok in het zand. 'En Dean?' zegt hij dan. Alex kijkt naar een vuurtje verder weg. Hij weet precies waar iedereen zich bevindt, daar heeft hij zich in het begin al van op de hoogte gesteld. 'Weet ik niet,' geeft hij dan toe. 'Dan moeten we hem eerst leren kennen. En die jongen bij wie jij achterop zat?'

'Eelco,' zegt Nathan. 'Zou kunnen. Hij zou het in elk geval niet verraden als ik het hem laat zien, dus dat zal ik nog doen. Lysanne?'

Daar moet Alex even over nadenken. Hij kan zich best voorstellen dat ze in opstand wil komen, maar hij ziet niet voor zich dat ze mensen zou willen vermoorden. En bij dit plan worden mensen vermoord. 'Weet ik niet, ik denk het niet.'

'En je zusje?'

Nu is het nog langer stil. Zoey... Hij wil dat ze wint. Als ze meedoet aan een opstand, overleeft ze die waarschijnlijk niet. Hij heeft niets te verliezen, zij wel. Plotseling begrijpt hij de mensen die het in het laatste level nooit hebben geprobeerd helemaal. 'Dat zou ik haar moeten vragen,' zegt hij onwillig, met in zijn achterhoofd dat hij dat nooit zal doen. Opeens weet hij het niet meer en heeft hij het gevoel dat hij de rest van de nacht wil nadenken over dit idee. Als hij tenminste niet het gevoel zou hebben dat hij bijna omvalt van vermoeidheid.

'Je zit tussen twee vuren,' begrijpt Nathan. 'Je wilt ook dat je zusje wint.'

Alex zegt niets.

'En die andere twee Lorianen?'

'Luan en Esmée?' Alex schudt zijn hoofd. 'Luan staat nog steeds aan de kant van de Lorianen.'

'En verder zijn er alleen nog maar lijfwachten en vrijwilligers.' Nathan lacht zachtjes. 'Het is een waardeloos idee, of niet? Laten we het maar vergeten.'

'Nee,' zegt Alex, 'laten we het vooral in gedachten houden. En het Scarlet vertellen.'

'Ja,' klinkt een stem. 'Ik ben zeer nieuwsgierig.'

Alex draait zich met een ruk om. 'Waarom besluip je steeds mensen?'

'Ik besluip niemand. En als jij het kamp in de gaten had gehouden, zoals je zou doen, had je me zien opstaan.'

'Ik dacht dat je sliep.'

'Ik ben een lichte slaper.' Scarlet buigt zich naar Nathan toe. 'En ik ben heel nieuwsgierig naar wat Alex belangrijker vindt dan onze levens.'

'Doe niet zo overdreven,' bijt Alex haar toe, maar tegelijkertijd met een gevoel van schaamte.

Nathan schuift een beetje naar achteren om wat meer afstand tussen hem en Scarlet te creëren, met vertwijfeling op zijn gezicht. 'Kun jij lezen?'

'Ja.'

Daarop steekt Nathan opnieuw de stok in het gat van de stenen hoop. Als hij weer een lucifer naar binnen gooit en Scarlet het leest, houdt hij nauwkeurig haar gezicht in de gaten. Op haar gezicht verschijnt een glimlachje, dat steeds breder wordt en eindigt in een enorme grijns. 'Ik doe mee,' zegt ze als ze hen weer aankijkt. 'Ik heb geen idee hoe en of dit mogelijk is, maar ik doe zeker mee. Op één voorwaarde.' Nu pakt zij de stok.

'Ik kan niet lezen,' zegt Alex maar vast, want hij wil die voorwaarde ook weten.

'Verwachtte ik al,' zegt Scarlet, die snel klaar is met haar tekening. Nathan lacht als hij het ziet, en daarna kijkt Alex ook. 'Ik had ook niets anders verwacht,' zegt hij droog, maar met een glimlachje. Hij weet wat Scarlet met haar tekening wil zeggen.

'Ik vermoord de koning.'