De deur van zijn cel gaat met een piepend en schurend geluid open. Een streep licht doorbreekt de inktzwarte duisternis. Vier brede gevangenisbewakers komen binnen.

Het is zover, de dag waar hij maandenlang op heeft zitten wachten is aangebroken. Het is eigenlijk een opluchting dat er aan dat afschuwelijke, eindeloze wachten nu een einde komt.

Hij was geketend aan de muur, maar wordt nu losgemaakt. Zijn handboeien worden aan die van twee bewakers bevestigd. Er is geen ontsnapping mogelijk, niet dat hij daar ook maar over nadenkt. Zijn strijdkracht is al lang geleden gebroken.

Ze lopen door lange, donkere gangen, over trappen, tot ze eindelijk naar buiten stappen. Voor het eerst in maanden ziet hij weer licht, het doet pijn aan zijn ogen, hij knippert, maar ze gaan toch tranen.

Het zonlicht valt op zijn lichtblonde haren, die nu zo vuil zijn dat ze meer bruin lijken. Na al die maanden opgesloten te hebben gezeten, is zijn ooit zo korte haar nu aan de lange kant, er zit zelfs slag in. Zijn donkerbruine ogen vallen des te meer op tegen zijn ziekelijk bleke huid, die littekens en nog niet genezen wonden vertonen.

Alex Wright, slaaf, verzetsstrijder, gevangene, en nu een ter-dood-veroordeelde.

Ze hoeven hem niet te dwingen vooruit te lopen, hij loopt zelf wel mee. De arena is vlakbij, ze hebben hem met opzet vlakbij de gevangenis gebouwd. Hij is niet de enige gevangene op weg naar de arena, hij ziet verderop nog iemand omringd door veel meer bewakers dan hij.

Vijfenzestig jaren geleden hebben zijn voorouders, heeft zijn volk, Lorian aangevallen, het land waarin hij zich nu bevindt. Ze hoopten de kostbare rijkdommen van het land te veroveren, maar in plaats daarvan werden ze verpletterend verslagen. Velen werden gedood, de overlevenden tot slaaf gemaakt. En dat zijn ze nog tot op de dag van vandaag. Elk lid van zijn volk moet eronder lijden. Alex en zijn moeder en zusje hoorden bij de slaven die moesten werken in een fabriek. Zo lang als hij zich kan herinneren doet hij al eentonig fabriekswerk in een benauwde, onveilige omgeving. Er gebeuren regelmatig ongelukken, en van de gewonden wordt nooit meer iets gehoord.

Als de overwinnaars die zelf nooit de oorlog zijn begonnen, vinden de Lorianen dat ze er het volste recht toe hebben hen uit te buiten. En na vierenzestig jaar is men niet anders meer gewend. Ze worden niet meer gezien als mensen, maar als vervangbare werktuigen.

En daarom had Alex zich aangesloten bij het verzet.

En daarom loopt hij nu zijn dood tegemoet.

De arena is al helemaal vol. De tribunes bezet door de inwoners van Lorian. En achter hekken bevinden zich veertig tieners; de proefpersonen. Norenen, Alex' volksgenoten. Deze tieners zijn tussen de vijftien en twintig jaar oud en zorgvuldig geselecteerd.

Alex en de andere gevangene zijn de laatsten die arWrighten en worden afzijdig gehouden.

Voor Alex' ogen verdwijnt dit tafereel en maakt plaats voor dat van acht jaren geleden. Toen had hij zijn vader voor zijn ogen zien sterven, toegejuicht door de mensen op de tribune die genoten van de show.

Nu is het anders. Dit keer is hij degene wiens lot in deze arena getekend zal worden, net als dat van zijn vader. In deze arena worden vaak shows gegeven, met slaven als hoofdpersonen, maar dit keer is het anders. Dit keer gaat het om een wetenschappelijk experiment. De voornaamste mensen van het land zijn hierbij, omdat het een kostbaar machtsvertoon is dat de wetenschap vooruit moet helpen. Voor hen een verheugde dag, voor de proefpersonen een hel.

Alex probeert niet te kijken naar de proefpersonen achter de hekken. Hun gezichten lijkbleek, de lucht boven hen donker en zwaar van doodsangst. In plaats daarvan zoekt hij afleiding in het publiek. De voorste rijen zijn bezet door wetenschappers en voorname mensen. De achterste rijen door rijken die het experiment wilden zien. De wetenschappers hebben hen niet alleen nodig om hun onderzoek te helpen financieren, maar willen ook hun reacties op de gebeurtenissen binnen en buiten de arena nauwkeurig bestuderen. Deze rijken zijn zelf ook proefpersonen voor de menswetenschappers. Speciaal voor hen wordt van iets dat puur als experiment bedoeld was, ook een show gemaakt.

'Welkom!' klinkt een verheugde stem, en Alex had niet eens gemerkt dat er iemand het podium had beklommen. Een knappe vrouw met perfect blond haar, een bekende presentator en televisiepersoonlijkheid; Riona. 'Het is weer zover, de dag waarvoor we het hele jaar bezig zijn geweest met de voorbereidingen. Een waardevolle dag voor menswetenschappers en psychologen, een kansrijke dag voor de spelers en een dag vol spanning, actie en plezier voor ons. Wie zal dit jaar onze Game of Death winnen? Wie van de veertig tieners zal naar huis gaan met rijkdom en vrijheid voor de hele familie, terwijl de andere negenendertig sterven?' Ze pauzeert even, terwijl het gejuich op de tribune aanzwelt.

De geschiedenis herhaalt zich. Het is het jaar 2474, maar er is weinig anders dan vierduizend jaar geleden, de mensen zijn niets veranderd. Het is net als de gladiatorspelen van de Grieken, met het verschil dat ze nu massaler zijn en vol technologie. En zogenaamd in het belang van de wetenschap en de mensheid.

'Natuurlijk zal ook dit jaar weer een spektakel worden. Het hele jaar zijn we bezig geweest met het zorgvuldig uitkiezen van onze spelers. Allemaal verschillend, en we zijn benieuwd hoe zij zich stuk voor stuk zullen ontpoppen in een strijd op leven en dood. Zullen ze hun onschuld kunnen bewaren? Of meedogenloze moordenaars worden?'

Weer klinkt er enthousiast gejoel.

Alex weet dat er inderdaad zoveel mogelijk variatie wordt aangebracht bij de spelers. Stoere spierbonken staan tegenover lieve verplegers, zelfs geliefden worden samen uitgekozen, het publiek smult van het drama en de romantiek die dat kan opleveren. Daarnaast is het voor iedereen, en vooral voor wetenschappers, interessant om te zien hoe elk individu zich ontpopt. De stoere spierbonken blijken maar wat vaak laf te zijn, terwijl de lieve verpleegsters zich ontpoppen tot wrede moordenaars. Elk jaar zitten er weer grote verrassingen bij. Voor het publiek puur genieten, voor wetenschappers een veelonthullend experiment en onderzoek over de psyche en instincten van de mens. Het kostbare experiment wordt één keer in de vijf jaar georganiseerd.

Alex weet dat hij dit keer een van de spelers zal zijn, en als verzetsstrijder zullen ze hem nooit de kans geven om te winnen. Als er al niemand in zou slagen hem te verslaan, dan zou hij wel omkomen door een tragisch ongeluk. Hetzelfde geldt voor de andere gevangene.

Voor het eerst kijkt Alex opzij. Ze staat vlakbij hem en wordt dit keer niet aan het zicht ontrokken door bewakers. Ze heeft er veel meer dan hij; vijftien. Er gaat een schok door hem heen als hij haar herkent. Natuurlijk herkent hij haar, ze is de meest gezochte misdadiger!

Was, want blijkbaar is ze tijdens zijn opsluiting dan eindelijk opgepakt. Dat moet nog niet zo lang geleden zijn, want ze ziet er nog vrij goed uit. Ze wordt de Bloodhunter genoemd, maar haar echte naam is Scarlet Rhodes, weet hij. Ze was bij een echtpaar in dienst geplaatst, maar had hen op brute wijze vermoord en was ontsnapt. Sindsdien heeft ze de kost verdiend door reizigers te beroven en de keel af te snijden, heeft ze ingebroken in rijke huizen en daar precies hetzelfde gedaan. Iedereen vreesde haar, niemand kreeg haar ooit te pakken. Door haar werden de verzekeringen verhoogd, de beveiliging werd verscherpt, vermeden rijken het als het ook maar even kon om te reizen. Zelfs de slaven verafschuwen haar. Natuurlijk wordt zij in de show geplaatst, ze zal de hoofdattractie zijn.

Ze ziet er net zo gevaarlijk uit als op de posters. Ze is negentien jaar, heeft Scarletzwart, schouderlang haar en al bijna even zwarte ogen, die doen denken aan duisternis. Om dat effect te versterken, zijn die ijskoude ogen met houtskool van een centimeter breed omrandt. Ze heeft een donkere tatoeage dat in twee sierlijke, vurige bogen rond haar bovenarm slingert. Door haar bleke huid lijken de kleuren van haar haren, ogen, tatoeage en houtskool nog zwarter. Ze ziet er gewoonweg angstaanjagend uit, en aan de houtskool te zien is dat precies haar bedoeling.

Op het moment dat hij naar haar kijkt, kijkt zij hem plotseling recht aan, en Alex moet zich bedwingen om niet in een reflex een stap achteruit te doen. Die zwarte ogen kijken hem kil aan, en dan glimlacht ze plotseling haar tanden bloot. Alex weet die glimlach niet precies thuis te brengen, maar angst is niet op haar gezicht te vinden. Het is een glimlach die zowel angstaanjagend als geamuseerd is...

Plotseling weet Alex wat voor glimlach het is. Een glimlach die zegt dat zij de opkomende Game of Death niet afschuwelijk vindt, maar spannend, een uitdaging.

Hij weet onmiddellijk dat hij straks alles zal doen om haar te ontlopen.

'En net als elk keer hebben we weer heel bijzondere spelers uitgezocht, en eentje is misschien de grootste die we ooit hebben gehad.' Alex had de afgelopen seconden niet meer geluisterd, maar beseft nu plotseling dat ze aan het einde is gekomen van haar speech. De presentatrice zwijgt even, om de spanning toe te laten nemen. 'Misschien hebben jullie het al geraden. Tot onze vreugde valt ze nog altijd in de leeftijdscategorie. We hebben het natuurlijk over de Bloodhunter; Scarlet Rhodes!'

Daarop klinkt er een oorverdovend gejuich. Scarlet hoeft niet naar het podium geduwd te worden, ze loopt zelf, met opgeheven hoofd. De scheldwoorden die vanaf de tribune worden geroepen, zijn te afschuwelijk om aan te horen. En de slaven, weet Alex, zijn blij dat tenminste een van hun kinderen gespaard wordt nu een van de plaatsen bezet wordt door een afschuwelijke misdadiger die zelfs de Norenen dood willen hebben.

Scarlet grijpt met een geboeide hand een microfoon. Voor de hele presentatie zijn er meerdere microfoons aangesloten, maar die zijn niet bedoeld voor de spelers.

'Jullie kijken naar mij alsof ik een monster ben, omdat ik rijke uitbuiters zonder medelijden heb vermoord. Denken jullie dat jullie beter zijn dan ik? Alsof een moordspel waarbij kinderen elkaar afmaken toejuichen niet duivels is.' Ze grijnst, en Alex komt erachter dat ze in staat is tot een lach die veel angstaanjagender was dan die zij hem net toewierp. Haar ogen fonkelen. 'Ik zie jullie in de hel.' En ze lacht, lacht een ijzingwekkende lach waarvan Alex' nekhaartjes overeind gaan staan.

Dit keer is zij de enige die lacht, de tribune is stil. Een klik geeft aan dat de microfoon eindelijk is uitgeschakeld, maar Scarlet heeft toch al gezegd wat ze wilde, en doet zelfvoldaan een stap terug.

Riona schraapt haar keel, weet duidelijk even niet wat ze moet zeggen, maar besluit dan het voorval te negeren. 'We zijn ervan overtuigd dat Scarlet de voorstelling onvergetelijk zal maken.' Men rekent op de wreedste taferelen en knapste gevechtstactieken. 'En voor de mensen die wegens haar geleden hebben, moet het bevredigend zijn om haar straks met eigen ogen te zien sterven. Iedereen zal zien dat ook de beroemde Bloodhunter uiteindelijk zal bezwijken onder ons gezag!'

Daarop wordt er weer gejuicht, mensen staan op, er wordt geapplaudisseerd.

'Maar er moeten nog negenendertig andere mensen naar voren komen, laten we de game niet later beginnen dan nodig is. De volgende is nummer twee, Alex Wright, ook een gevangene, maar van een heel ander kaliber dan onze Bloodhunter.'

Alex voelt weinig als hij ook naar voren loopt. Hij had zich hier maanden op voorbereid.

'Alex Wright,' zegt Riona, 'een verzetsstrijder.' Ze spuwt het woord uit alsof het iets smerigs is. 'Een zeventienjarige jongen die dacht een kans te maken tegen ons systeem, onze regering, onze koning!' Er klinkt verontwaardigd en woedend geschreeuw. Alex snakt naar adem als hij een gigantische klap in zijn rug krijgt, die hem hard op de planken smijt. Een voet houdt hem tegen de grond. 'Een slaaf die de arrogantie had om tegen ons in opstand te komen! En wegens die hoogmoed zullen we hem op een lage manier laten sterven. Hij zal in de show geen andere rol kunnen vervullen dan die van een opgejaagd dier. Zijn handen zullen de hele tijd geboeid blijven, waardoor hij zich niet zal kunnen verdedigen. Daarnaast zal degene die hem doodt een beloning krijgen die zeker weten van veel nut zal zijn tijdens het spel. Hoe gruwelijker hij wordt vermoord, hoe guller wij zullen zijn. En zo zal het einde zijn van elke verzetsstrijder die tegen ons machtige volk in opstand durft te komen!'

Weer klinkt er luid bijval. Alex klemt zijn kiezen op elkaar van kwaadheid. Het is maar goed dat hij deze zieke wereld niet langer hoeft mee te maken.

'Maar dan zijn we er nog niet,' gaat Riona met een brede glimlach verder, alsof ze weer een geweldige verrassing in petto heeft. 'Slaven, voormalige inwoners van Noreen. Prent goed in je geheugen wat je te wachten staat als je je aansluit bij het verzet. Want we zijn nu aangekomen bij kandidaat nummer drie. Zoey Wright!'

Alex heeft het gevoel dat er een mes door zijn hart gaat. Alle lucht wordt uit zijn longen geperst, de omgeving draait, wordt zelfs een moment zwart. Dan begint hij te gillen. 'DAT KUNNEN JULLIE NIET DOEN!!! ZIJ HEEFT NOOIT IETS VERKEERDS GEDAAN!!!'

Hij wil overeind komen en iedereen vermoorden, maar de kracht die hem tegen de grond drukt wordt nog groter, hij krijgt nog een trap. Hij is compleet machteloos en kan niets anders doen dan zijn hoofd opheffen en met brandende ogen toezien hoe zijn eigen zusje naar voren loopt. Zoey ziet er erg jong uit voor haar leeftijd, meer als twaalf dan als vijftien. Ze is klein, lief, onschuldig, met een roze rozenspeldje in haar blonde krullen. Ze kijkt alsof ze het nog nauwelijks kan bevatten, ze trilt over haar hele lichaam.

Hij heeft nog nooit zo'n sterke haat gevoeld als nu, zelfs niet toen zijn vader stierf. En dit keer is die haat meer gericht tegen zichzelf dan tegen de Lorianen. Hij haat zichzelf, omdat hij hier als een hond machteloos op de grond ligt. Hij haat zichzelf, omdat hij zich heeft aangesloten bij het verzet, en daarmee het doodvonnis van zijn zusje heeft getekend.

'Zoey Wright, het zusje van onze heldhaftige verzetsstrijder,' lacht Riona, en Alex stelt zich voor hoe hij haar keel eruit rukt. 'Wat een drama, mensen, hoe zal dat aflopen? Maar we zijn er nog niet, want tot onze grote vreugde heeft Alex nog meer dierbaren in de leeftijdscategorie van potentiële spelers.'

IJskoud zweet loopt langs zijn gezicht. Maar ze weten het niet, toch? Ze kunnen toch onmogelijk van zijn relatie weten?

'Ik heb het nu over speler nummer vier, Kaylee Noray. Want Kaylee Noray, beste mensen, is Alex Wrights vriendin-.'

De rest hoort hij niet meer, hij heeft het gevoel dat alle geluiden zijn weggedraaid, er suist iets in zijn oren, bloed bonkt in zijn hoofd.

Die verlamming is van korte duur, dan wordt die vervangen door niets anders dan een razende moordzucht. Hij gilt, wil overeind komen, slaagt daar in, maar wordt vervolgens door drie bewakers tegelijk aangevallen. Een vuistslag in zijn gezicht, bijna valt hij van het podium naar beneden. In plaats daarvan knalt hij opnieuw tegen de planken, hij krijgt een trap in zijn maag. Hete tranen van woede en verdriet stromen over zijn wangen.

'Niet doen,' klinkt Scarlets stem, hij hoort haar ondanks het lawaai van het publiek dat uit zijn dak gaat. 'Zie je niet dat je ze alleen maar geeft wat ze willen? Het enige wat je kunt doen is je sterk houden. Voor je dierbaren, en om het publiek hier teleur te stellen.' Haar stem klinkt weliswaar meelevend, blijkbaar is zijn situatie erg genoeg om zelfs de wreedste moordenaar gevoelens te laten tonen. Maar hij staat daar nu niet bij stil, hij kan alleen maar denken aan Zoey en Kaylee. Scarlet heeft gelijk, hij moet zich sterk houden. Het is al moeilijk genoeg voor hen zonder dat hij ook nog krankzinnig wordt en halfdood geslagen. En daarom klemt hij zijn kaken opnieuw op elkaar, inmiddels proeft hij bloed, en kijkt in stilte toe hoe Kaylee ook naar het podium loopt. Haar lange, bruine haren zijn gebonden in een slordige staart, plukken hangen los om haar gezicht. Ze is lang, mooi, met een getinte huid en donkere ogen. Ze kijkt niet naar hem. Haar passen zijn groot en krachtig, ze houdt zich moedig. En ze is ook moedig, weet Alex. Ze zat niet voor niets samen met hem in het verzet. Ze was er ook beter in dan hij. Niet toevallig werd hij die avond gepakt en zij niet. Maar nu krijgt ze alsnog de doodstraf. Niet omdat ze een verzetsstrijder is, dat weten ze niet eens. Nee, ze krijgt de doodstraf omdat ze zijn vriendin is. Wegens hem gaan zijn vriendin en zusje nu dood. Die gedachte is genoeg om weer waanzinnig te worden, maar dit keer weet hij zich in te houden. Het kost hem al zijn wilskracht. In hem wordt alles kapot geslagen, aan de buitenkant ligt hij er alleen verslagen bij.

Het praatje dat Riona nu houdt, gaat aan hem voorbij. Net zoals de nummer vijf, zes, zeven, acht, negen, tien en elf. Hij heeft geen besef meer van wat er om hem heen gebeurt, wenst alleen maar dat hij nu ter plekke dood kan gaan.

'Nummer twaalf, Dean Rain.' Vaag herkent Alex die naam. Hij heft zijn hoofd niet op, kijkt niet, maar hij weet hoe Dean er uitziet, weet hoe hij nu naar het podium zal lopen. Stoer, moedig, onverslaanbaar, met een uitdrukkingloos gezicht. Dean is een brede, gespierde jongen van twintig jaar met kort, zwart haar en een donkere huid. Ooit werkte hij in de fabriek, maar ze besloten dat zijn spieren van beter nut waren op de akkers. 's Nachts joeg hij om de voortdurende honger te stillen. Dat is een misdaad, en hoewel hij er vaak op is betrapt 's nachts niet aanwezig te zijn, is hij nooit betrapt op jagen. Maar iedereen vermoedt het, en dit is natuurlijk de snelste manier om met hem af te rekenen. Het kan nog net, hij is twintig, en zal zelfs een mogelijke winnaar kunnen zijn.

De namen van nummer dertien tot en met twintig herkent hij niet. 'Ik zou maar opletten,' klinkt Scarlets stem, en hij vraagt zich af of ze echt tegen hem praat. Waarschijnlijk niet, want het kan hem niets schelen wie de slachtoffers zijn. De doodsangst op hun gezicht zal zijn wanhoop alleen maar onderstrepen, die wil hij niet zien. 'Als je je zusje en vriendin wil beschermen, doe je er goed aan je tegenstanders te kennen.' Het duurt even tot die woorden echt tot hem doordringen, door die waas van verdriet heen zijn gekomen. Dan raken ze eindelijk doel. Hij heft zijn hoofd op. Scarlet staat, als medegevangene, nog altijd het dichtste bij hem. Ze kijkt niet naar hem, haar zwarte ogen zijn gericht op degene die stuntelig, houterig en stijf het podium beklimt. Alleen daar aan is al te zien dat dit geen sterke vechter zal zijn.

'En met nummer eenentwintig en tweeëntwintig is iets bijzonders aan de hand,' zegt Riona smullend. 'Ze zitten nog in de ontkenningsfase, ach, wat is dat stuntelige tienergedoe toch heerlijk. Maar het was voor onze selectors overduidelijk dat die twee elkaar leuk vonden. Blozende wangen, die blik in hun ogen... Het viel ons twee jaren geleden al op, maar in die twee jaar zijn ze helemaal niks verder gekomen! En dus, beste mensen, besloten we ze een handje te helpen, want waar anders wordt haast gemaakt dan bij ons experiment? We hebben het over nummer eenentwintig, Nathan Slohan, en nummer tweeëntwintig, Annabella Lory.'

Er is nu geen enkele beweging in de groep tieners. Het blijft even stil. Het is natuurlijk een hele schok, als een stuntelige verliefdheid waar waarschijnlijk niemand iets van wist, hoogstens de vriendinnen van Annabella, nu voor een heel publiek bekend wordt gemaakt en meteen de doodstraf tot gevolg heeft. 'Nathan Slohan en Annabella Lory?' herhaalt Riona ongeduldig, zonder enig begrip voor de verlamming die haar woorden teweeg brengen. 'We hebben niet de hele dag de tijd. Moeten we jullie komen halen?'

Eindelijk maakt iemand zich los uit de menigte. Nathan. Zijn gezicht lijkwit, alsof hij het nog steeds niet kan bevatten en denkt dat dit één grote grap is. Hij loopt naar voren, alleen.

'Komen jullie niet eens samen?' zegt Riona teleurgesteld. 'Steun je je grote liefde niet in dit beslissende moment? Ach, maar tijdens de show straks hebben jullie natuurlijk ook alle kans.' Ze lacht.

Eindelijk komt de tweede persoon naar voren. Annabella is betoverend mooi, ze heeft lange, goudblonde krullen en grote, blauwe ogen met lange gouden wimpers. Logisch dat Nathan voor haar viel, waarschijnlijk zijn er heel veel jongens die naar Annabella zaten te kijken, maar hij is vandaag de pechvogel. Misschien omdat Annabella in het geheim terug zat te staren, wanneer hij het niet door had en een selector wel. Want Nathan is een jongen die er uitziet alsof hij bij iemand als zij in de smaak zou kunnen vallen, met z'n donkere haren, donkere ogen en getinte huid. Annabella's angstige ogen gaan naar zijn rug. Nathan doet net alsof hun verliefdheid alleen maar tussen de oren van de selectors zitten, want hij kijkt niet om. 'Nathan, Nathan, Nathan, toch,' kweelt Riona met een lief stemmetje. 'Nu is het toch wel het moment om uit die ontkenningsfase te komen. Verliefdheid is niets om je voor te schamen.' Nathan werpt Riona een blik vol haat toe. Hij zegt iets, het is onverstaanbaar. Maar voor Riona niet, of misschien kan ze liplezen. 'Je geeft ons niet wat we willen, zeg je? Je bedoelt dat wij geen romantisch liefdesdrama van jullie kunnen verwachten? Maar Nathan, toch, vind je Annabella niet belangrijker dan wij? Laat je haar helemaal alleen?'

Nu kijkt hij eindelijk om en doet wat hij al veel eerder had moeten doen, hij steekt toch een helpende hand naar Annabella uit. Zijn gezicht is uitdrukkingloos, alsof hij zich nog steeds niet gewonnen wil geven, het nog steeds niet wil toegeven. Annabella pakt zijn hand, waarschijnlijk de eerste keer. Samen lopen ze dan toch naar het podium, zonder elkaar aan te kijken, de handen heel losjes, alsof ze elkaar eigenlijk niet willen aanraken.

Op de een of andere manier wordt Alex vervuld met een wreed soort genoegen, als hij beseft dat hij niet de enige is die vandaag afschuwelijk geraakt wordt.

'Dan kunnen we nu eindelijk door naar de volgende,' zegt Riona met een boze blik naar hen, en dan tovert ze weer een stralende glimlach tevoorschijn.

'Nummer drieëntwintig is Lucy May. Lucy, beste mensen, is volgens onze selectors een meisje van het puurste soort. Altijd vriendelijk, altijd lief, altijd braaf en onschuldig, altijd een helpende hand uitstekend. Zowel naar Norenen als naar gewonde Lorianen.' Daarom is ze natuurlijk opgevallen, omdat ze een Loriaan heeft geholpen. En als dank daarvoor belandt ze hier. 'We zijn benieuwd wat er van die helpende hand overblijft als ze straks moet doden om te overleven.' Er klinkt gejuich, het publiek vindt dit mega-interessant. Lucy maakt zich al los van de groep, ze heeft zichzelf al een stuk sneller weer in de hand dan Annabella, ook al lijken ze een beetje hetzelfde type. Want ook Lucy is mooi, uiterlijk speelt ook in een show als deze een rol, het publiek houdt van knappe spelers, en zij heeft golvend oranjerood haar en goudbruine ogen. Ze weet haar angst goed te verbergen, waar Alex bewondering voor heeft, op haar gezicht is alleen maar triestheid te lezen. Het lijkt niet op verdriet vanwege haar eigen lot, maar verdriet om alles, om wat de mensen elkaar aandoen. En ze heeft nog altijd zachte, vriendelijke ogen. Een zeldzaamheid in het harde leven van een slaaf.

De spelers blijven elkaar opvolgen. Er zitten zelfs vrijwilligers bij, zoals elk jaar, Alex telt er zes, als het een vrijwilliger is, wordt het er altijd lovend bij genoemd. Vijf spierbonken die denken een realistische kans te maken op rijkdom en vrijheid, waarschijnlijk hebben ze er jaren voor getraind. De zesde vrijwilliger ziet er niet uit alsof hij tot de sterksten behoort, maar lijkt een doodgewone jongen. Waarschijnlijk bevindt hij zich in een afschuwelijke situatie waarbij geld de enige oplossing is, meestal een doodziek familielid, vriend of vriendin. Zijn naam blijft in Alex' hoofd hangen, Heath Garner.

Van alle kandidaten zijn er nog drie die Alex kent, ze worden ook alledrie tegelijk afgeroepen. Het zijn drie meisjes, vriendinnen van elkaar, die altijd samen zaten te giechelen en slecht werk verrichtten. Men vindt het ook altijd interessant om te zien hoe vriendengroepjes zich ontpoppen in de show; zullen ze voor elkaar sterven of elkaar vermoorden?

Nummer vierendertig, vijfendertig, zesendertig en zevenendertig zijn alle vier dienaren van de Loriaanse koning, en daarom worden ze ook veracht. Ze behoren tot de beveiliging, dat is alleen al te zien aan hun uniform. Sterke, jonge slaven kunnen soms in aanmerking komen om lijfwacht te worden van de koning. Soms worden ze gedwongen, maar meestal dienen ze zelf het verzoek in. Behalve de trainingen is het zijn van een lijfwacht minder zwaar werk dan normaal slavenwerk. Daarnaast krijgen ze er daadwerkelijk voor betaald. Als zij zich aanmelden voor het experiment, betekent dat dat zij zich willen bewijzen, promotie willen. Ze worden door de Norenen dan ook grondig gehaat. Ze worden gezien als verraders, en wanneer ze zich vrijwillig aanmelden om hun eigen volksgenoten te doden voor een promotie, worden ze gezien als mensen van het allerergste soort.

Vanaf de tribune klinkt goedkeurend gejuich, maar de haat van de slaven is voelbaar.

De vier lijfwachten nemen plaats op het podium bij de anderen, en krijgen daar eveneens hatelijke blikken. Zij zullen bij alle spelers bovenaan het lijstje staan van mensen die ze dolgraag dood willen hebben, maar onderaan het lijstje van mensen die ze durven aanvallen. Lijfwachten zijn getraind in de dodelijkste gevechtstechnieken, meestal wint een van hen het spel, hun kansen zijn dus heel groot.

En dan is er nummer achtendertig, een heel bijzonder geval, eentje die iedereen lang bij zal blijven, en Alex zelfs met andere ogen naar Lorianen doet kijken. Het meisje wordt van achteren het podium opgeduwd, was blijkbaar al langer afzijdig gehouden. Wanneer zij naar voren loopt, is er op haar gezicht niets anders dan woede te lezen, en die woedende blik is gericht op de Lorianen, bij wie enkele verbaasde uitroepen geuit worden.

'Lysanne Dawn,' zegt Riona, 'is het geen prachtige naam?' Ze slaat een arm om Lysannes schouders. 'Ja, ja, eigenlijk hoort Lysanne op de tribune te zitten, bij haar volksgenoten.' Een Loriaan? denkt Alex verbluft. 'Maar Lysanne, beste mensen, Lysanne trok onze normen en waarden in twijfel. Want Lysanne... Lysanne vindt dat we moeten stoppen met dit waardevolle experiment, of niet, Lysanne?' Ze verwacht geen antwoord en wil verder gaan, maar Lysanne pakt de microfoon uit haar handen, niet eens ruw, maar vrij netjes. Van de tribune klinkt boegeroep. De gezichten van de Norenen staan verbijsterd. Nooit, en dan ook nooit, was er iemand voor hen opgekomen. Tenminste, niet waar zij zich bewust van zijn. Alex vraagt zich af waarom Lysanne wel tot deze mening gekomen is, en anderen niet. Is ze bevriend geraakt met een slaaf of slavin? Dat moet wel...

'Mensen,' zegt ze smekend, 'mensen van Lorian, alsjeblieft, denk goed na over wat we nu aan het doen zijn. Deze mensen,' ze gebaart naar de slaven op het podium, als klaar voor de slacht, 'zijn ook mensen. We lijken dat tegenwoordig graag te vergeten, maar zij hebben ook gevoelens. We doen alsof ze beesten zijn, behandelen hen als beesten. Maar is het organiseren van deze wedstrijden, toejuichen hoe kinderen elkaar doodmaken, niet beestachtig, zoals een van hen net al zei?' Ze kijkt doordringend naar het publiek. Het maakt indruk, zo'n lief uitziend meisje, een jaar of zeventien, blond haar, groene ogen, een van hen. Ze valt duidelijk, net als Lucy, in de categorie 'lieve verpleegsters', ze heeft dezelfde zachte, vriendelijke ogen. Riona glimlacht echter alsof ze pijn heeft en wil duidelijk niets liever dan de microfoon uit haar handen rukken.

'We zouden hen moeten vrijlaten!' roept Lysanne. 'Deze mensen hebben niets meer te maken met die oorlog die hun volk begonnen is. Zij waren er niet bij, en wij ook niet!'

'Dus, mensen?' Riona slaagt erin de microfoon terug te pakken zonder dat het al te krengerig lijkt. 'Wie wil er in de fabrieken en op de akkers gaan werken? Niet allemaal tegelijk, alsjeblieft!' Ze kijkt tevreden als er luid geprotesteerd wordt en er zelfs scheldwoorden worden geroepen. Lysanne wordt nu compleet uitgelachen.

'We konden onze economie ook draaiende houden vóór die oorlog!' schreeuwt Lysanne, haar vuisten verkrampt. 'Vinden jullie het niet slap dat we dat zelf niet kunnen?!'

Het heeft echter geen zin, Riona's woorden wegen zwaarder, ze overstemt het kabaal nauwelijks.

'En daarom, beste mensen,' gaat Riona verder, en ze moet even wachten tot het lawaai weer wegsterft, 'zal Lysanne nu dezelfde rechten krijgen als de Norenen. Ze mag meedoen aan het experiment en dan zal ze met eigen ogen kunnen zien wat voor beesten het zijn.' Er wordt gejuicht. De Norenen zijn alleen stil en verbijsterd, voor Lysanne is het geen verrassing meer, maar haar vriendelijke, zachte ogen vlammen nu vervaarlijk.

Dan begint een jongen te klappen, gevolgd door nog meer, en al snel zijn alle Norenen aan het applaudisseren.

Lysanne heeft wel degelijk iets bereikt. Ze heeft de slaven hoop gegeven. Hoop, omdat er blijkbaar ook Lorianen zijn die het anders willen. Maar Lysanne is de eerste die het publiekelijk, voor hen en de rijke Lorianen op de tribune, laat blijken. En misschien zetten haar woorden toch mensen aan het denken, ook al is er nu alleen maar weerstand te zien. Dat houdt Alex zich tenminste allemaal voor, het is fijn om te weten dat er hoop is voor zijn volk, ook al zal hij een mogelijke vrijlating nooit kunnen meemaken.

Bij dat applaus glimlacht Lysanne door haar tranen heen.

Maar de laatste twee zorgen voor het grootste tumult, meestal wordt er met iets groots begonnen en met iets groots geëindigd. Nu verschijnt er zelfs iemand anders op het podium dan de tientallen bewakers die de spelers omringen en de presentatrice, en hij kondigt de volgende twee aan. 'Harry Morad, ik moet zeggen dat ik genoten heb van de jaren waarin we samen hebben gewerkt en ons leven in dienst hebben gesteld van onze geweldige koning, lof zij aan hem. Daarom deed het me ook zo'n pijn toen ik achter je verraad kwam, hoe je met anderen beraamde om een staatsgreep te plegen. Je bondgenoten zullen vanavond nog worden geëxecuteerd.' Daarop is er tumult, mensen die proberen te vluchten vanuit het publiek. Er zijn direct bewakers bij, ze waren vanaf het begin al in de buurt. Eén wanhopige man wordt in de borst gestoken en valt dood neer. Een tweede heeft zijn wapen getrokken, dat op de grond valt wanneer zijn hoofd wordt gescheiden van zijn romp en onder een stoel rolt. De andere twee die probeerden te vluchten, geven zich over en worden in de boeien geslagen. Aan de plaatsen van de bewakers te zien zijn er meer, maar wie is niet te zien, omdat zij op hun stoel blijven zitten. Wie die Harry is, is nog steeds niet duidelijk.

'Harry, Harry, Harry, toch. Je bent altijd al een man van ambities geweest, dat heb ik altijd in je bewonderd. Jammer dat je er in doorgeschoten bent, natuurlijk is het mijn taak als collega en trouwe dienaar van de koning, lof zij aan hem, je tegen jezelf en ons volk te beschermen. Jij zult pas na de show gedood worden. Eerst mag je namelijk toekijken hoe je kinderen zo schandelijk diep vallen dat Norenen op ze mogen jagen.'

'Nummer negenendertig en veertig,' klinkt Riona's stem, haar ogen schitteren bij deze nieuwe ontwikkeling. 'Luan en Esmée Morad. Kom naar voren en voeg je bij onze slaven.'

'NEE!!!' gilt een vrouw, en ze springt op. Daarop wordt meteen duidelijk waar het gezin Morad zit. Haar man, verstijfd, met grote ogen, alsof hij elk moment flauw kan vallen. De jongen en het meisje, eveneens verlamd op hun stoel. De moeder, volledig in paniek. 'Mijn kinderen hebben nooit iets gedaan, zij zijn altijd goede burgers geweest! Mijn zoon heeft zelfs getraind om een lijfwacht te worden! Jullie kunnen hen niet straffen voor de fouten van hun vader!'

Ze gilt als de bewakers naar voren komen, Harry, die er uitziet als een gebroken man, wordt in de boeien geslagen. Zijn twee kinderen, die door andere bewakers van hun stoel worden getrokken. Het meisje struikelt over haar slappe benen en valt. De moeder probeert gillend bij hen te komen en hen te grijpen, maar ze wordt in bedwang gehouden door twee bewakers, tot zij ook gillend wordt weggevoerd. De twee tieners worden in de arena losgelaten en moeten op eigen kracht naar voren lopen. De jongen ondersteunt zijn jongere zusje, bij wie de tranen over de wangen lopen.

Dit is iets wat bijna nooit voorkomt. Maar die keren dat het wel gebeurde, waren de Lorianen altijd de eerste slachtoffers die werden gemaakt. Ze zijn wel doorvoed en daarom niet aan slechte omstandigheden gewend, en bovendien favoriet bij de Norenen die al hun haat op hen afreageren. Deze twee staan een afschuwelijke dood te wachten. Dit keer komt er gejuich vanuit de kant van de slaven op het podium. Niet iedereen juicht mee, maar de meerderheid wel.

Alex niet. Natuurlijk is hij niet in de stemming om te juichen, maar daarnaast zal hij nooit het doden van kinderen toelachen. Dan zou hij geen haar beter zijn dan de wrede monsters daar op de tribune, en het valt hem vies tegen van zijn eigen volk dat zij wél juichen. Juist zij weten nu hoe het is... Maar medelijden heeft Alex ook niet met hen, er zijn altijd nog achtendertig anderen met wie hij veel meer medelijden heeft.

De Lorianen zelf zijn voor een deel stil, stil omdat het weer eens duidelijk is dat ook zij kunnen degraderen tot slaaf. Maar de meesten juichen, de naam van de koning wordt aangeroepen, ze zijn blij dat een verrader wordt gestraft.

'Dit is belachelijk,' klinkt de stem van de jongen door de microfoon, vol ingehouden woede, hij ondersteunt zijn zusje nog steeds. 'Wij hebben niets te maken met wat hij,' in die naam wordt een heleboel haat gelegd, 'heeft gedaan, wij zijn zijn kinderen niet meer! Hoe kunnen jullie ons straffen voor wat hij heeft gedaan?! Wij zijn trouwe burgers, ik heb m'n hele leven getraind om een lijfwacht te worden! Is dit hoe ons volk dat beloond?!'

'In dat geval zul je wel blij zijn,' zegt Riona, die de microfoon terugpakt, met een blije glimlach. 'Als je zo hard getraind hebt, kun je winnen en word je direct een belangrijke lijfwacht van de koning! Dit is jouw kans op eeuwige rijkdom en om je droom waar te maken! En dan zijn we nu aangekomen bij het einde van onze selectie.' Ongelooflijk hoe Riona Luans woorden kan afzwakken en meteen overgaat op een ander onderwerp, zodat zij het laatste woord heeft en niemand er nog langer bij stilstaat. 'Het is nu tijd voor de pauze. Onze kandidaten zullen gefouilleerd en getransporteerd worden, en over een uur zal de show beginnen. Alles wat er gebeurt, zal uiteraard hier op de schermen worden vertoond. Houd je vast, mensen, want de zesde Game of Death staat op het punt om te beginnen!'