Sıradan aşığım ben, güzel değilim kendimi süsleyerek gösterme çabam yok benim. Hatta öyle görünmezim ki varlığım nerededir felsefe sorularında sorulmaya değer. Sevdiğim, sana bakarken senin bakmayışına hiç alınmadım, hiç kırılmadım. Sevdiğim, seni sevdiğimi bilmeyişini hiç suçlamadım, hiç kızmadım.

Sensiz de kendimi aldanarak seni severim ben. Kendinden vazgeçmek aşk ise, sana deli dolu aşığım o zaman...
Sıradan kızın sıra dışı aşkının satırları bunlar. Sevmeye başladığı zamanları bu satırlar. Sevdiğine söyleyemediği. Söylese ne olurdu? Atom mu parçalıyordu sanki? Atom parçalanırdı da sevdiğine seviyorum diyemezdi bu kız. Sıradanlığın tanımıydı yaşantısı ve kendisi. Sıradan kızlar güzel severdi. Güzellik için vakit ayırmaz, kendini sergilemezlerdi. Sergileyecekleri çiçekleri vardı kırmızı renkli sadece.
Sıradan bir kız sevdi, koskoca kalbinde biri vardı, büsbütün kalbin hakimi. Hakimin haberi yoktu, sağırdı belki...