Aşk güzel bir ölüm şeklidir. Yağmur damlaları serinletir, gözyaşları gözü kızartır. Aşk, senin varlığınla momentum merkezimin senden ibaret oluşu ve bu momentumda tekim dengeleyici bir kuvveti yok.

Kıymetli miydim? Birinin gelini miydim? Çok büyük bir söz söyleyebilirsin ama bana değilse benim yıkımım olur ancak. Sevmenin sevilmemeyi bile bile devam edişi. Yüzyıllar geçse de sevilmemek varsa kaderinde sevdiğin kişiden, hala niye seversin? İşte böyle mantıklı sorular var kafamda ama gönlüm karabasan tarlası ise seviyordu seni öylece, bedeninin bir kısmı kesilmiş ama koskoca yıllar tepmiş, yarasıyla afilli bir çınar ağacı gibi gönlüm seni seçmişti. Gönlüm de biliyordu, bildiği halde olamayacak şeymişçesine sana olan sevdam bu karabasan tarlasında koca çamlar büyütüyordu. Çamların gölgesinde sincaplar fısıldıyordu o senin değil diye. Ama duymak isteyen bu fısıltıları duyardı. Bu karabasan tarlasında kafamdaki o çığlıklar sadece meltem esintisi etkisindeydi. Herkesin olmaz dediği yerde gülistanlıklar vaat edilmemişse de yıldızların bu karabasan tarlasında ışıltısı yetiyordu seni sevmeye hep azıcık ufak mini mini üsteleye üsteleye bahaneler buluyordum. Seni seviyorum, senin bunu bilmene gerek yok.