"Hija, ito na yung pinadala ni Kuya Allen mo." Inabot ni Ninang sa akin ang 5k na pinadala sa akin ni Kuya Allen. Wala nga pala akong dalang wallet, all of my ID's ay nasa bahay. I don't want to depend to Leon at gusto ko muna mag-isa. Gusto kong mag-unwind, feeling ko hindi ko magagawa iyon nang kasama siya. Dapat nga hindi ko siya kasama.

"Thank you po Tita." Sabi ko habang kinuha yung pera sa kanya. Nagtataka siya na tumingin sa akin.

"Mag-isa ka lang?"

I don't have idea where he is. Ni hindi ko naman din siya nakikita dito. Mukhang hindi pa lumalabas. Ayoko muna siya kasama sa ngayon.

"Yes po, baka busy po kasi si Leon."

Tumango-tango lang si Tita pero pakiramdam ko hindi pa rin siya convinced sa sinabi ko. "Siguro nga, kaya hindi ko siya nakikita dito."

Tumango tang na lang ako, hindi ko alam ang isasagot ko. I don't even about his whereabout, ni hindi ko man lang nagawang mag-paalam sa kanya.

"Oli, ayos ka lang. Namumutla ka ata?" Nag-aalalang sabi ni Tita. I know she can sense something, pero mabuti hindi siya mapilit.

"I am fine po. Mauna na po ako." I smiled bitterly.

"Sige iha, mag-iingat ka." I just gave Ninang a nod.

I tucked my hands to the pocket of my sweatshirt, just to keep my hands warm. Medyo nasasanay na rin naman ako sa lamig ng Baguio, kahit na medyo maaraw, malamig pa rin. Gusto ko sana tumanbay sa viewdeck dahil mas maganda ng view ng araw doon, pero gusto ko muna mag-unwind nang wala sila Leon. Dahan dahan akong naglakad palabas, para akong lutang na lutang. His voice keeps running in my mind. I kept on thinking of different possibilities, paano kung maging kami. How is he as a boyfriend?

Damn, Ayoko na siyang isipin pa. Bakit ba ako nagkakaganito kay Leon.

"Paano kung seryoso ako."

Really, some jokes are really half meant. You are about to say something but you realize you don't have a gut para panindigan iyon, and then you will say na joke lang to make everything lighter. Hindi ko alam kung paano ko iaabsorb ang sinabi niya.

Pero, He loves me since high school, ni hindi ko man lang iyon napansin o nahalata. Bakit hindi niya magawang sabihin sa akin? Bakit ngayon lang?

Paano niya ako nagustuhan, wala akong ginawa kundi awayin siya, labanan siya. I just became kind sa kanya noong naging partner kami sa research. Love is indeed blind, maganda na rin siguro na kalimutan na lang niya feelings niya sa akin. I guess kailangan lang niya ilabas kung anong kinikimkim niya. I am sure he'll be fine.

I sigh. Ni hindi ko man lang nagawa na sagutin, pero my silence already rejected him. Oo nagugustuhan ko na siya. Pero hindi ako sigurado kung gusto ko siya. Gusto ko sigurado ako, hindi dahil malungkot ako o may gusto akong kalimutan. Leon does not deserve it that way. I don't know if he deserves someone like me. I am so wrecked, I am still on the scratch, while him stable na ang buhay niya. Magiging isa pa ako sa mga iintindihin niya.

Huminto ako saglit dahil may mga ilang pang sasakyan sa daan. How time flies, from the first day I stepped here in Baguio and now I am about to go home. I never expect any of these things happen. Basta mag-eenjoy lang ako, gusto kong makalimot, gusto kong mawala ang lahat ng sakit and yet we rekindle each other's feelings.

"Aww." Inda ko nang may bumangga sa akin, siya ang napaupo sa harap ko. Her face is covered by her culy hair, that explains kung bakit siya nabungo sa akin, hindi niya nakikita ang dinadaanan niya. Imagine her hair like Moana, but covered in her face.

"Ayos ka lang?" Inalalayan ko na makatayo. This girl is so thin, I can even wrap my hands to her wrists. Her built is kind of petite, kumakain pa ba to?

"Sa susunod tumitingin ka sa dinadaanan mo."Sabi ko nang makatayo na siya. She clung her hair behind her ear and smile wryly. She has a serene face, complemented with her wide eyes. She can be compared with those girls in the anime. But then she's so pale, para siyang may sakit.

"Sorry, I am in a bit rush." She said as she bowed her hair, then nag-angat uli siya ng tingin sa akin. Tumango lang ako sa kanya. I noticed that the traffic light turned green, kaya tumalikod na rin ako sa kanya, pero maagap niyang nahawakan ang braso ko..

"What?"

"Alam mo ba kung saan to?" She handed me a piece of paper. I just took it, even if I have no idea where is it? Pero baka sakali na din na makatulong ako, she seems lost too. Tinignan ko yung address. Pakiramdam ko nandaanan ko na rin ito kanina.

"First time mo ba dito?" Ibinalik ko yung papel sa kanya, nahihiya pa siyang tumango sa akin. I smile at her, just to lighten our mood, mukhang nakasimangot ako sa kanya mula kanina pa.

"Ako din, pero mag-isang week na ako dito." Tumango lang siya sa akin, she seems disappointed since she pursed her lips, porque first time ko, but I am certain nadaanan ko yung street na'to. Wala naman masama kung idaan ko siya doon.

"I know that place, samahan na kita."

She flashes her brightest smile, seems like I have given her some hope. I guess that someone lives in that address is very important to her. Sinuong niya ang lugar na hindi niya pa alam just to find him.

"Before we take a walk, let me introduce myself, I am Olivia Alvarez, Just call me Oli."

Tumango siya sa akin. "Ako si Astrid, Astrid Celestine Hermosa." She smiled at took my hand to give it a shake.

"Bakit ka naman nag-Baguio? Mag-isa mo lang din?"

"Gusto ko lang makalimot, with all the pain from family, from my ex. Quick escape lang." Tumango tango lang siya.

"If you have problems, sabi nila you should face it. Hindi taguan or takasan tama?"

I twitched, this girl makes sense. She looks naïve pero ayos din a.

"I just took a rest, it does not mean na tinakasan ko or tinaguan ko ang mga problema ko. Gusto ko lang mang unwind." I said nonchalantly, tumango tango lang siya sa sinabi ko.

"Hay ang dami talagang ganap dito sa Baguio, aside from being Summer Capital of the Philipinnes, nagiging unwinding place din pala siya.. Talagang mag-isa ka lang?"

I just shrugged, I don't mind telling about Leon. That boy, I wonder if he wokes up, huwag na sana niya ako hanapin.

"Seems may kasama ka, ayaw mo ishare. I will not believe na mag-isa mo lang." Sinamaan ko siya ng tingin. Is she capable of reading minds? Hay.

"Sige na just tell me who he is? Bakit hindi mo siya kasama. I will not judge I swear."

I sigh para kumuha ng buwelo. I guess kailangan ko din itong ilabas. She is s stranger anyway, she will not judge at hindi naman siya kilala si Leon.

"Well I have this friend with me na kasama ko all the way to Baguio. He is my rival before actually, he's with me. Inalalayan niya ako, then he confessed his feelings to me." I attempt to explain to her all the details why, to make it understandable to her. Tumango-tango lang siya sa akin habang nagkukwento ako.

Her eyes widened. "Wow, Love problems, ano naman sabi mo?"

Umiling ako. "Nothing, hindi ko alam what I should say."

"Wala rin naman masama na maging honest sa feelings mo. Bakit hindi mo rin sabihin na nagugustuhan mo din siya, I am sure you can both work things out." Sabi niya. I just shrugged, I hope it will work that way. Hindi ako sigurado.

"I can't he does not deserve me."

"Paano mo naman nasabi? Hindi ka naman niya magugustuhan if sa tingin niya hindi ka deserve sa kanya. Everyone deserves to be loved you know."

I smirked. Too naïve, not everyone deserves instantly that way. We should make a way to be deserved to be love. Hindi lang basta mahal kita, ok na? Things must be fixed first. Sa tingin ko hindi pa ko handa. But she does have a point, hindi naman niya ako magugustuhan kung walang maganda sa akin at hindi ko alam kung saan huhugot ng lakas ng loob para umamin sa kanya.

"You know Oli, life is short. We must make most of it as possible, mag rish ka, magmahal ka, even if mareject or magkamali ka. Just go for it. Gawin mo. Huwag ka nang magpatumpik tumpik. Kasi hindi lahat priveledged na magawa lahat ng mga bagay bagay sa mundo."

"Teka lalim ng hugot mo a? May pinaghuhugutan k aba?" She just shrugged at hindi na lang kumibo.

"Ikaw, bakit ka naman pumunta ka ng Baguio, Sino ba pupuntahan mo?" Sambit ko habang naglalakad kaming dalawa.

"Gusto ko kasing makita yung tatay ko."My eyes widened, that says everything why she is very eager to go here. That somehow hit me, even if he hasn't seen her father for a while, wala man lang galit na nakikita sa mga mata niya. Somehow that hit me, I have my father at my side, pero sobra ang galit ko. I can't blame myself even if he is at my side, lagi naman ako nasasaktan, he betrays our family, he never noticed me and compares me with everyone else. Gusto kong isipin maybe he wants me to strive harder pero sobra naman. Maybe his father done a good part in her life, kaya gusto niya ito makita.

"I never saw him though, I will just try my luck baka sakali na makilala niya ako at ituring na anak."

I sigh, both of us seeks validation from our fathers, medyo swerte ko lang at kasama ko. Siya hindi pa, he even have no idea kung anong klaseng tao ang ama niya. She seems doesn't mind even if iniwan sila. I do hope that his father is a nice, para naman worth it ang pagpunta niya ng Baguio.

"Why all of the sudden, saka bakit mag-isa ka lang?" Tanong ko, she just shrugged.

"Hindi naman, nagpaiwan na lang kasi ako sa kasama ko." Katibay naman nito, bakit niya pa naisipan na mag-iwan she should traveling at her state lalo at mag-isa pa niya. She seems in the right age already, I know she can already figure out things, but out of sudden I felt worried about her.

"Dapat kasi hindi ka nagpapaiwan." Nag-aalala kong sabi.

"Sumabay lang ako sa friend ko.. Actually hindi ko alam kung friends kami, nakilala ko lang naman siya sa hospital, kasi nagtago ako sa kotse niya."

Nanlaki ang mata ko. Does her parents knew na nandito siya sa Baguio, hindi ba siya hinahanap? Bahala siya sa buhay niya, if this is what she wants.

"Bakit mo naman gusto makita tatay mo."

"May sakit ako sa puso" I am too stunned as she speak, hindi ko alam kung totoo ang sinasabi niya? Pinaglololoko ba ako nito?

"I'm dying. I wish to see my father in my last moment." She just plainly said, parang wala lang sa kanya na may sakit siya, na mamamatay siya. Hindi ba big deal iyon? She should be with her family, or in the hospital nagpapagaling. Yet nandito siya sa Baguio to find his father, paano kung may mangyari sa kanya.

"Alam mo ba ang ginagawa mo?" Nag-aalala kong sabi. She just smile at me na parang wala lang. Damn this girl, mababatukan ko na.

"Sira ka ba? Dapat sya na lang pinapunta mo. Wala ka bang contact, saka may social media naman. Baka ano pang manyari sayo." Kahit inis na ako, nag-aalala pa rin ako sa kanya. Her situation is unpredictable, maybe malakas siya ngayon. Pero mamaya? Or kaya bukas. I'll never leave her side then.

"Oli, kaya ko." Mahinahon niyang sabi. I never spoke a word to her yet. Suddenly, I remember what she says earlier, making the most out of it in life, na gawin lahat ang gusto sa buhay. Seeing his father is what she wants, and she has a chance to do it.

"Sasama ako sa'yo." Matatag kong sabi. Pinipigilan ko na may tumulo sa luha ko.Ayokong magmukha na naawa ako sa kanya, she does not want it that way.

"Hindi na kailangan, I want it to do this alone. What I want is just pray for my safety na lang."

Tumango na lang ako sa kanya at napansin na nandito na kami sa street na pupuntahan niya.

"Alam mo nandito na tayo Astrid." Hindi ko alam kung kaya ko siya iwanan at this moment. But it seems kaya niya, She will not allow me kung sasamahan ko siya. I hope she'll be fine.

Napangiti siya when she saw the street infront of us.

"I guess this is it. Good luck to me and goodluck din sa feelings mo. I hope we will see each other again." She lend me her hand again, agad kong tinanggap iyon. I held her cold hands tightly, my other way to say good luck.

"Ayaw mo ba na samahan kita."

"Sapat na yung tinulungan mo ako na matagpuan ang street na ito. I'll be fine." Astrid said with full of assurance. Tumango langa ko, I have no choice, basta mananalig na lang ako na safe siya.Nagtalikuran na kaming dalawa. I took a glimpse of her na dirediretso na maglakad. She's carefree and happy.

Even she is sick, she has that courage, she is still happy kahit ang daming pinagkait sa kanya. I hope we have the same courage in life. Hindi pa naman din huli ang lahat. If there are some things that I want to so maybe to fix the mess I have in life, harapin ko ang mga problems and struggles ko, and maybe tell Leon what I feel.

I hope makita ko pa si Astrid. I should have asked about her details. Pero sana magkita uli kami, then I will ask. I sigh and tumuloy na ko in my destination sa first destination ko, sa Burnham Park.

Hanggang sa makarating ako sa biking area. Gusto ko sana sa lagoon, kaso pangit naman na ako lang na mag-isa dito. Halos lahat ng tao dito may kasama, ako lang mag-isa. But I don't mind, this is my me time, wala naman silang pakialam. Lumapit ako sa may stall para manghiram ng bike. Kumuha ako ng single na bike, siguro kaya ko naman na ito.

I tried to be alert and careful as possible, napakacrowded ng place, anytime pwede ka mabunggo sa other bikers. Good thing nakakaliko at naibabalance ko naman na yung bike.

"Awww."

Naalarma ako nang may biglang sumingit na bike na may sidecar sa gilid, sa gulat ko napakabig ako. Napapikit na lang ako nang maramdaman na mahuhulog na ako. Pero laking gulat ko na lang na may mga kasamay na sumalo sa akin.

"Leon?" Seryoso pa din siyang nakakitigin sa akin. My heart getting startled with his stares, ganito na ba kaagad ang epekto niya sa akin.

"Anong ginagawa mo dito?" Sambit ko nang makatayo, gumilid muna kaming dalawa sa may bike lane para makapag-usap.

"Bakit ka umalis ng hindi ako kasama?"

"And so? Hindi naman ako bata na mawawala. I can figure out things. Gusto ko lang mapag-isa ok? " Iritado kong sabi sa kanya.

"Oli." Aniya nang may banta pa, pero hindi ko na siya pinansin at dire-diresto sa stall para maisauli yung bike.

"Gusto ko nang umuwi Leon."

"Oli, tungkol ba ito sa kahapon. Huwag naman ganito? Hindi naman kita pinipilit ng gustuhin ako, wala naman akong hinihintay na kapalit Oli." Hindi ko pa rin siya pinapansin at patuloy pa din na naglalakad sa may pathway. Pwede ba tigilan niya muna ako for a while.Ano ba gusto niyang gawin ko. Hindi ba pwede na mag-isip isip ako or mag-unwind man lang.

Maya-maya huminto siya sa harap ko at tinapatan ako. "Oli please, huwag naman ganito o. Kaya natatakot ako sabihin sayo e. I should be contented na magkaibigan muna tayo." Malungkot niyang sabi. Hindi ko masalubong ang mga tingin niya, hindi ko kaya. Walang siyang sinira sa pagitan naming dalawa, ako ang gustong lumayo.

Naghuhumerentado na ang puso ko. Kung alam mo lang Leon na gusto kita. Gusto kong maging matapang na umamin, pero hindi pa sa ngayon. Hindi pa ako sigurado, paano kung marealize ko na hindi ko gusto si Leon, ayoko siyang masaktan.

"Uwi na lang tayo ng Pampanga Leon." Sambit ko na lang. Marahan siyang napapikit para pakalmahin ang sarili niya.

"Sige basta ako maghahatid sa'yo pabalik."

Tumango na lang ako. Wala na rin naman ako sa mood na makipagkulitan pa sa kanya. He'll just follow me whenever I go.Pipilitin pa rin niya na ihatid ako. After this, maglalaho rin siya, we will go back in each other's reality. Ganun naman talaga, kaya kung ano man itong nararamdaman ko, kailangan ko na din alisin.

It is our 7th day today here in Baguio, dapat bukas pa kami aalis. Kahit gusto ko pa na bukas, kaso ayoko na tumagal pa ito. I know what I feel is lungkot lang and seeking for comfort. I am not right for Leon, alam kong makakahanap pa siya ng babae na dapat sa kanya. We are both silent during the ride. Ni hindi man lang alo nakatulog. Nakailang buntong hininga na ako at batid kong pansin na iyon ni Leon.

...............

"Oli." Nagising na lang ako sa pagtapik ni Leon. Bumungad sa akin ang bahay naming. How come naalala pa niya. Bago bumaba inayos ko muna ang gamit ko, lumabas naman si Leon ng sasakyan para pagbuksan ako ng pinto. All of the sudden nakita ko ang mata niya, mugto. Is he crying? Please no, I don't deserve that every tear. I never meant to hurt him. As I wanted to comfort him, pero hindi ko alam kung paano. I can feel his sadness, kahit ako malugkot, dahil magkakahiwalay kaming dalawa. Hindi ako sigurado kung ano pa ang mga susunod pa na magyayari sa aming dalawa pero bahala na. Alam kong lilipas din ang lahat.

"Salamat." Mahina kong sabi, pero sapat na marinig niya. Tumango na lang siya sa akin saka tumalikod. This is not Leon na kasama ko ng isang linggo. He is enthusiastic, laging nakangiti, lagi akong inaasar. Hindi ganito.

Dahan-dahan siyang lumayo sa akin. Suddenly all my memories flows back to me, he's been there for me in my worst and yet he helped eased the pain. After all what he did, sasaktan ko din siya sa huli.Pinunasan ang luha ko. Maybe I already fell for him, in that short period of time. Or maybe my feelings just went out from my subconscious. Wala naman dahilan para hindi ko siya gustuhin.

Ayoko siyang umalis. Bahala na.

"Leon." Dahan dahan siyang humarap sa akin, bitbit ang mga sinsero niyang mga tingin. Hindi na siya nagsalita pa, tila naghihintay sa kung anong sasabihin ko. Paano ko ba ilalabas to, masyado pang maaga. Alam ko sa sarili ko na hindi lang lungkot to, alam kong itong nararamdaman ko. Madiin kong hinawakan ang kamay niya. Kung aamin naman ako sa kanya bakit hindi pa ngayon.

I don't want to lose him. He accepted me despite of my flaws. Who can love me unconditionally, responsible and can stand by my side. Who can respect me and a reliable person to be with. Tama si Astrid, Leon will never like me kung hindi ako kagusto gusto sa kanya. Pero kahit na ganoon, gusto ko pa rin na maging deserving sa pagmamahal na ibibigay niya sa akin.

Naguguluhan na tumingin sa akin si Leon.

"Leon."

"Oli!"

Natigilan ako sa boses ni Papa, napatingin din si Leon sa kanya. Para akong napaso sa kamay niya at bumitaw agad. Mas lalo akong natigilan nang makita kung sino ng nasa tabi ni Papa. Naglilipat ang tingin niya sa aming dalawa ni Leon, kahit si Papa nagtataka.

"Good evening po."

"Si Leon po. Classmate ko po noong high school." I sigh. Napatingin ako sa kanya. Tila umurong ang dila ko, dapat aamin din ako sa kanya ngayon. Sasabihin ko na siya ang gusto ko.

Malugod na ngumiti si Papa at kinamayan si Leon. "Parang kalian lang, binatang binata ka na rin, would you mind sumama sa akin." Napayuko si Leon, saka umiling.

"Sorry sir, kailangan ko na din po umuwi sa akin." Napatingin ako sa kanya, akmang hahawakan ko siya sa braso, pero inilayo niya ito sa akin. Agad akong tumingin sa kanya, malungkot siyang umiling sa akin. Not this way Leon, don't give up please.

"Si-sige, mag-iingat ka. Salamat sa paghatid sa anak ko."

Mabilis lang siya nagpaalam sa amin at tumalikod.

"Ok din naman pala siya." Tumango lang ako kay Papa, habang nakatanaw sa papalayo niyang sasakyan. Gusto ko siyang pigilan, pero para akong naistatwa sa kinatatayuan ko. Gusto ko siyang habulin, pero base sa pag-iling niya kanina, mukhang hindi siya papayag na malapitan ko. Siguro pakiramdam ko hindi pa kami handa para sa isa't isa. I still have some wounds that I need to heal by myself.

"I know I am not yet deserving for you, but give me chance to be deserving for you. I am going to be the right girl for you."

Si Leon ang pinipili ko.