Klasyka wattpada część druga. 

Kto nie przeczytał przynajmniej jednego fanficka o tym potworku niech pierwszy rzuci kamieniem. 

Nie wiem jak wy, ale ja nie rzucę kamienia bo czytałam i to dość sporo. 

Z jakiegoś powodu RusAme zawsze przyjemniej mi się czytało niż GerPole. To chyba głównie temu, że schemat tam nie był aż tak powtarzalny i akcja była często dużo ciekawsza. 

No ale oczywiście były rzeczy które pozostawały (prawie) niezmienne:

-ZSRR zły ojciec, albo bije dzieci albo se zdech.

-Albo USA musi się c!ąć, albo Rosja, albo Ewelina z bloku obok. No po prostu nie ma RusAme bez s#mookaleczania. 

-Cudowne, piękne, wspaniałe (wcale nie) sceny erotyczne. 

-KanUkr. ZAWSZE GDZIEŚ W TLE MUSIAŁ GDZIEŚ BYĆ TEN J#BANY SHIP (Do tego jeszcze wrócimy). 

-Dużo emecjonalnych depreszyn rozmów i każdy miał jakieś choroby psychiczne.

Za to tutaj powiem, że klimacik był (zazwyczaj) trochę poważniejszy niż w innych krajoludziowo-shipowych klasykach. Bo nawet jeśli w większości przypadków wymienione powyżej choroby psychiczne były okropnie napisane, to w kilku przypadkach można było nawet wyczuć, że autor przynajmniej się starał.

No ale jak to się stało, że mimo wyraźnej przewagi RusAme w moim serduszku to GerPol został w moim uniwersum dłużej i to o nim pisałam jakiekolwiek książeczki? 

Może temu, że RusAme nie ma sensu. 

Tak, tak, każde uniwersum jest inne, może u kogoś ma sens- nie zaprzeczam temu, ale u mnie kompletnie nie ma. 

Nie ma sensu historycznie, nie ma sensu społecznie. Pod względem dopasowania osobowości też zazwyczaj nie ma sensu. Po prostu cały ten ship to jedno wielkie, chodzące "Nie ma sensu". 

Czy przeczytałam kiedykolwiek coś na ten temat co naprawdę mnie urzekło? Raczej nie, a przynajmniej sobie nie przypominam. Ale była to przynajmniej jakaś rozrywka.

Największym plusem tego shipu jest to, że w przeciwieństwie do niektórych, które się tu jeszcze pojawią, ten nie wywołuje u mnie żadnej reakcji emocjonalnej. 

Ja nigdy nic o tym nie napisałam i raczej nigdy nie napiszę.