Po wygodnym ułożeniu się w śpiworze i ułożeniu całego swojego dobytku na odpowiednie miejsca, stwierdziła, że  najwyższa pora na obiad. 

Wyjęła z torby bochenek chleba i wyrwała kawałek, który jak najszybciej wepchnęła do buzi. Po chwili namysłu stwierdziła, że ma wystarczająco jedzenia i może pozwolić sobie na kolację  złożoną również z mięsa.

Po schowaniu żywności do torby i powieszeniu na pobliskiej gałęzi, Oceania uznała iż nie zaszkodzi rozejrzeć się trochę w terenie.

Jednym zgrabnym ruchem zsunęła się z gałęzi i zaczęła wędrówkę.

Zaczynało już być ciemno, więc Oceania uważała by nie oddalić się za bardzo od obozu,  gdyż w ciemności na pewno nie odnalazłaby drogi powrotnej.

Po dziesięciu minutach szybkiego marszu Oceania zauważyła, że las się kończy a zaczyna się plaża.

Nie powinno to być dziwne, bo dziewczynka mieszkała nad morzem i dobrze o tym wiedziała. Ale mimo to Oceania była zaskoczona, ponieważ myślała,  że w tej części las jest ogromny i ciągnie się bez końca.

Zmartwiła się tym trochę, bo to oznacza, że może spotkać tu więcej ludzi, na co Oceania WCALE nie miała ochoty.

Dziewczynka podeszła do morza i z intensywnością wpatrywała się w jego wzburzone fale.

Jej zimne palce u stóp wbiły się w piasek, a pojedyncze fale dosięgały jej kostek.

A o czym myślała?

O niczym.  Próbowała wyczyścić swój umysł.

Ale dlaczego?  Czy to wszystko co się jej przytrafiło jej nie przygnębiało?

Oczywiście,  że to trudna sytuacja w jakiej się znalazła, ale właśnie dlatego nie zastanawiała się nad tym.  O ludziach, którzy ją skrzywdzili nie myślała, a o tych którzy darzyli ją miłością i opieką,  próbowała wspominać jak najgorzej. Czy to źle? Czy można wymagać czegoś więcej  od cierpiącej siedmiolatki?

Czy ty, zachowałbyś się inaczej w takiej sytuacji?
Wmawiał byś sobie, że twoja matka rzeczywiście była samym złem, choć sześć miesięcy temu była twoim autorytetem i całym twoim światem?

,,To proste, wszystkich nienawidzę..."

                 ,,Nie ma ludzi,
którym możesz zaufać..."