POV Anisa

Met lodderige ogen staar ik voor me uit. De witte cijfers van de wekker vormen een waas en ik knipper een paar keer om mijn blik te verscherpen. Al gauw constateer ik dat het 11:55 is, wat betekent dat ik zo'n tien uur lang heb liggen piekeren. Zo voelt het, tenminste. Tien uur, en nog steeds heb ik geen flauw idee wat ik zo meteen tegen Hanna moet zeggen. Ik kan maar nauwelijks geloven dat ze het meent, ook al had een deel van mij al een vaag vermoeden. De manier waarop haar vrienden praatten, Hanna's eindeloze ontwijkingen als ik het onderwerp liefde ter sprake bracht, en dan die dans gisteravond...

Als ik eerlijk ben tegen mezelf, kan ik niet ontkennen dat ze me gevoelens geeft. Natuurlijk geeft ze me gevoelens. Alles aan haar is perfect. Zo perfect dat het me gisteravond afschrikte. En toen die Sarah haar koppelde aan die vriendin van haar... ik weet niet of ik ooit zo jaloers ben geweest.

Zo voorzichtig mogelijk draai ik me om. Voor een poosje staar ik naar haar bruine haren, die als een waterval vanaf het hoofdkussen tot het matras glijden. De geur van haar shampoo dringt mijn neus binnen en onbewust glimlach ik even. Dit meisje vindt mij leuk. Voor één of andere gestoorde, onverklaarbare reden ziet zij iets in mij. Een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Ondanks alles zijn mijn gevoelens nog steeds een zooitje. Vind ik haar knap? Ja. Zou ik haar willen zoenen? Misschien. Kan ik mezelf hand in hand met haar door Utrecht heenlopend voorstellen? Eigenlijk wel. En toch is er iets wat me tegenhoudt.

De afgelopen jaren heb ik zoveel gefantaseerd over het hebben van een vriend, maar toch raakte ik totaal in de stress zodra een jongen dichtbij kwam. Met een jongen een relatie beginnen is één ding, maar met een meisje... ik zou niet weten hoe. Ik heb nul ervaring, heb er nooit over nagedacht, mezelf nooit de kans gegeven om aan dat idee te wennen. En nu ben ik overvallen, en verdient Hanna een antwoord.

Ik schraap mijn keel even en kom dan overeind. Met mijn rechterhand gris ik het flesje water van haar nachtkastje af, waarna ik een paar grote slokken neem. Het krakende plastic van de fles klinkt door de slaapkamer heen en als ik een blik opzij werp, zie ik Hanna in haar bed verschuiven, nog steeds met gesloten ogen. Gauw draai ik de dop er weer op. Stiekem hoop ik dat ze wakker wordt, zodat we kunnen praten. Ik heb duidelijkheid nodig. Daar heb ik net zoveel recht op als Hanna.

'Goedemorgen,' klinkt haar stem naast me. Onmiddellijk schiet ik in de stress, maar met een gedwongen glimlach draai ik me naar haar toe. 'Hey! Lekker geslapen?'

'Ging wel,' mompelt ze terwijl ze het slaap uit haar ogen wrijft. 'O jezus, het is al bijna middag. Ben je al lang wakker?'

'Mwah,' antwoord ik terwijl ik mijn vingers als kam gebruik om mijn haar te fatsoeneren. Ik sla gade hoe Hanna uit bed stapt en ik betrap mezelf erop dat mijn blik meteen over haar lichaam glijdt. Oké, ik kan wel vaststellen dat ik niet alleen maar jaloers ben op het lichaam dat sommige andere meisjes hebben. Als ik er beter over nadenk - iets wat ik zo ongeveer de hele nacht heb gedaan - besef ik me dat er echt wel tekenen zijn die erop wijzen dat ik misschien niet honderd procent hetero ben. Ik heb altijd al gedacht dat meisjes tien keer knapper waren dan de meeste jongens. Mezelf elke weer afvragen waarom de aantrekkelijke hoofdrolspeelster in een film op zo'n middelmatige jongen verliefd werd, terwijl ze zoveel beter kon krijgen...

En dan heb je ook nog eens die spontane actie van mij van gisteravond. Die waar ik mijn arm om haar middel legde voordat we in slaap vielen. Wat moet ze wel niet gedacht hebben? Ik weet zelf niet eens wat ik ervan moet denken.

Ik kom overeind en keer me naar de muur toe terwijl ik in mijn kleren schiet. Hanna schraapt haar keel. 'Wil je zo gaan lunchen of moet je al naar huis?'

Ik zend haar een glimlach toe. 'Lunchen, natuurlijk.'

~

Nog geen uur later zitten we in een cafeetje in de binnenstad, Ik met een tosti en Hanna met een salade. Nerveus prikt met een vork in de sla zonder er een hap van te nemen, haar blik strak gefocust op het eten. Ik schraap mijn keel om haar aandacht te trekken. 'Hanna... Misschien moeten we het erover hebben.'

'Ja...' verzucht ze terwijl ik met blozende wangen opkijkt. 'Ik weet niet goed waar ik moet beginnen.'

'Het begin,' antwoord ik, mijn hand geruststellend op de hare leggend. 'Of heb je liever dat ik vragen stel?'

Ze haalt even moedeloos haar schouders op, maar knikt dan toch. 'Dat is wel goed, denk ik.'

'Hoelang heb je al gevoelens?' vraag ik nonchalant, maar vanbinnen klopt mijn hart als een razende. Ik moet er open over zijn, voordat ze het probeert weg te stoppen.

'Eigenlijk vanaf het begin al,' zegt ze op zachte toon en ik voel hoe ze probeert haar hand terug te trekken, maar ik dwing haar bij me te blijven. Ik wil niet dat ze verdwijnt, op wat voor manier dan ook. Ik kan het niet aan om nog een keer een beste vriendin kwijt te raken. Ook al is ze meer voor me dan dat, veel meer. Ik weet niet goed wat het is, of hoe ik er mee om moet gaan, maar ik weet wel dat het iets betekent.

'Waarom durfde je het nu pas te zeggen?' vraag ik wat overbodig. Ze legt haar vork neer en neemt een slok van haar thee om zichzelf een houding te geven. 'Ik... ik weet niet, ik denk dat ik gewoon bang was. Niet eens zo voor je antwoord, daar had ik al sowieso geen hoop voor, maar ik wilde onze vriendschap niet riskeren.' Ze kijkt door het raam naar de voorbijlopende mensen. 'Het leek me gewoon beter om alles weg te stoppen.'

'Hoezo had je geen hoop?' vraag ik verrast, waarop ze me even veelbetekenend haar wenkbrauwen optrekt. 'Kom op, Anies. Je leek je niet eens te beseffen dat er iets buiten "hetero" was.'

Nu is het mijn beurt om weg te kijken. 'Dat is waar... komt denk ik door mijn opvoeding. Maar de afgelopen weken, dan? Zelfs ik had door dat er iets tussen ons was. Dat valt niet te ontkennen.'

'Maar ik wou je niet dwingen tot iets waar je misschien niet op zat te wachten. Maar tegelijkertijd voelde ik me wel heel schuldig dat ik iets voor je verborg. En nou ja, na die hele toestand met Ben...' Ze neemt even pauze. 'Ik wilde gewoon niet nog zo'n supergroot geheim voor je hebben.'

Er valt een stilte waarin ik langzaam knik, een paar slokken van mijn drinken nemend. 'Dat is lief van je.'

Weer zwijgen we en in een hoog tempo werk ik mijn lunch naar binnen. Plotseling is de sfeer anders, gespannen. Het voelt alsof de muren op me afkomen, alsof iedereen naar ons staart, alsof ik geen lucht krijg. Wat als we hier niet uitkomen? Hanna verliezen is zo ongeveer mijn grootste nachtmerrie. Alleen de gedachte al dat onze vriendschap hier maar een klein beetje door zou kunnen veranderen...

In complete stilte lopen we na de lunch op de kassa af, waar Hanna voor ons beiden betaalt. Ik glimlach even dankbaar. 'Dank je, dan betaal ik de volgende, ja?'

'Is goed,' reageert ze lauwtjes. Ietwat verward loop ik achter haar aan de lunchroom uit. Ze versnelt haar pas, maar ik rem haar af door mijn hand op haar schouder te leggen. 'Wat is er nou?'

'Dit is waar ik bang voor was,' zegt ze met een verstikte stem, en wanneer ik in haar ogen kijk zie ik er tranen in blinken. Ze begint weer verder te lopen. 'We hadden zoiets goeds en ik heb het verpest omdat ik meer wilde.'

'Hou op met dat te zeggen,' zeg ik gefrustreerd, haar hand vastpakkend. Een paar mensen om ons heen werpen een nieuwsgierige blik op ons, dus trek ik haar mee een zijweg in. 'Ik heb gewoon wat tijd nodig... maar ik vind je leuk, Hanna. Echt heel leuk.'

Ze leunt tegen de muur aan en staart naar haar schoenen. 'Hoe weet ik dat je dat niet gewoon zegt om onze vriendschap te redden?'

Ik wrijf met mijn duim over haar handpalm terwijl ik mijn andere hand door haar haren laat glijden, om vervolgens haar gezicht dichter naar het mijne te brengen. Opeens zijn haar lippen nog maar een paar centimeter van de mijne verwijderd en zelfverzekerd spreek ik de laatste woorden uit voordat ik onze lippen één maak. 'Vertrouw me.'