POV Anisa

Wat is liefde? Welke gevoelens moet je voor iemand hebben om met zekerheid te kunnen zeggen dat je verliefd op ze bent? Waar ligt de grens tussen vriendschap en liefde? De meesten zullen gelijk denken aan het fysieke deel van een relatie, maar ik zie dat niet zo. Ik zou net zo goed een relatie kunnen hebben met een aseksueel persoon, zolang ik maar bij ze kan zijn. Natuurlijk zou ik het willen, maar ik zie het niet als iets wat nodig is om een relatie te laten werken.

Het voelt alsof ik daar alleen in sta. Elke jongen waar ik mee praat lijkt het meest behoefte te hebben aan iets fysieks, zelfs Kevin. En ik? Ik ben nog steeds in tweestrijd.

Mijn telefoon gaat en een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zie dat het Hanna is.

'Hey, Anies. Ik kom net van de praatgroep af,' begint ze te praten zodra ik opneem. 'En ik moet met je praten.'

'Uh, oké,' lach ik wat overvallen. 'Persoonlijk, of?'

'Ja, ik ben al bijna bij je huis. Spreken we op het erf af?'

'Is goed,' reageer ik verrast. 'Tot zo, Han.'

'Ja, tot zo,' zegt ze nog even voordat ik haar weg klik. Vanwaar die haast? Wat kan er nou zo belangrijk zijn dat het niet kan wachten tot morgen?

Ik loop naar buiten, waar ik een paar minuten wacht totdat ze met haar fiets het erf oprijdt. Ik grinnik. 'Hey. Nou, vertel. Wat is er aan de hand?'

'Laten we een stukje over de boerderij lopen,' stelt ze voor en ik knik langzaam. 'Is goed.'

We lopen op rustig tempo langs de dieren terwijl Hanna het woord neemt. 'Het gaat over Kevin. Hij, eh...'

Ik verbleek. 'Wat is er met jou en Kevin?'

Niet-begrijpend kijkt ze me aan, om vervolgens in zacht lachen uit te barsten. 'Wacht even. Je denkt toch niet dat er iets tussen mij en Kevin speelt?'

Schokschouderend wend ik mijn blik af. 'Ja, ik bedoel, nee. Ik weet het niet. Ik was er gewoon bang voor.'

'Ik val op meisjes, Anisa,' grinnikt ze. 'Alleen maar meisjes. En als ik op jongens viel, zou het al helemaal niet Kevin zijn.'

Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Uh, oké, au. Is hij zo afstotelijk?'

Ze laat haar ogen rollen. 'Nee-hee. Het is gewoon... oké, luister. Kevin wil alleen maar met je naar bed.'

Ongemakkelijk kijkt ze me aan en mijn gezicht betrekt. 'Wat, waarom... Waarom zou je zoiets gemeens beweren?'

Ze verschiet van kleur. 'Ik beweer het niet, het is zo! Hij zei het net zelf bij de praatgroep. Hij wil jou alleen omdat hij Ben niet kon krijgen. Hij ziet je gewoon als één of ander ziek spelletje.'

'Wacht even, Bén? Als in mijn broer Ben?' vraag ik verward. Meteen verandert haar gezichtsuitdrukking. 'Nee, natuurlijk niet. Hij is toch niet homo? Ik bedoel de Ben die ik ken van de praatgroep.'

Ik slaak een diepe zucht. 'Waarom zou ik dit moeten geloven? Waarom wil je mij en Kevin uit elkaar hebben?'

Ze krijgt een kleur. 'Ik vind gewoon dat je beter verdient.'

'Dat is niet aan jou,' reageer ik kortaf. Ze zwijgt even en knikt dan. 'Je hebt gelijk, sorry. Ik wilde je gewoon beschermen omdat je zoveel voor me betekent.'

Ik sla mijn ogen neer. 'Dat is lief. Misschien heb je ook wel gelijk. Kevin is zo... fysiek. Ik weet niet of ik daar op zit te wachten.'

Ze probeert haar glimlach te verbergen, maar toch zie ik het. Hoofdschuddend en tegelijkertijd lachend kijk ik haar aan. 'Je hebt echt een hekel aan hem, of niet?'

'Je hebt geen idee,' grinnikt ze. 'Kevin is aardig, hoor, maar als het op liefde aankomt raakt 'ie al gauw gestoord. Als hij zijn zinnen op iemand zet, laat hij dat niet zomaar los.'

'En ik ben dus een soort wraakactie omdat die Ben hem niet wil?' vraag ik verward. 'Fucking raar. Ik heb toch niets met hem te maken?'

'Nee, ik weet ook niet wat er in zijn gedachten omgaat,' mompelt ze. 'Misschien wil hij via social media met je opscheppen.'

Ik haal verslagen een hand door mijn haar. 'Nou ja, ik praat binnenkort wel met hem.' Twijfelend kijkt Hanna me aan. 'Kan je het niet beter via app met hem uitmaken?'

'Ik weet niet eens zeker of het wel "aan" is,' verzucht ik. 'Maar het voelt toch netter om zoiets in persoon te doen.'

'Hij gaat vast allemaal rare dingen claimen,' voorspelt ze dan en ietwat raar kijk ik terug. 'Wat voor dingen, dan?'

Ze schiet in de lach. 'Dat ik één of andere heks bent waar je niet naar moet luisteren. Dat ik gewoon jou voor mezelf wil, dat soort onzin. Hij spreekt toch alleen maar clichés. Alsof elke lesbo op haar beste vriendin valt.'

Er valt een korte stilte waarin ik verward voor me uit staar. Wat moet ik hier nou mee? Ik weet dat ik Hanna kan vertrouwen, maar ik wil haar niet geloven. Kevin is de eerste jongen waar ik me wel goed bij voelde, dus het gelijk weer uitmaken, of wat dan ook, zou raar voelen. Hij verdient in ieder geval de kans om zichzelf te verdedigen. Pas dan kan ik een keuze maken waar ik honderd procent achtersta.

~

Zaterdag lopen Kevin en ik weer over het drukke Utrecht centraal, maar dit keer niet hand in hand. Ik probeer opzettelijk fysiek contact te vermijden. Dat is de enige manier waarop ik onafhankelijk kan kijken of hij en ik wel echt bij elkaar passen. Wie weet laat het hem ook wel beseffen dat we misschien wel helemaal geen goede match zijn. Of misschien weet hij dat allang en had Hanna gelijk. Wie weet gebruikt hij me gewoon.

'Meteen door naar mijn huis, toch?' hoor ik Kevin bevestigend vragen, waarop ik knik. 'Hm-hm.'

'Is er soms iets? Je lijkt een beetje afstandelijk,' houdt hij me staande terwijl hij een haarlok achter mijn oor plaatst. Ik slaak een zucht en zet een kleine stap achteruit. 'Er is niets. Laten we gewoon gaan.'

'Hanna heeft met je gepraat, of niet?' klinkt dan zijn stem, verrassend vlak. Bevreemd kijk ik op om daar een plotseling koele blik in zijn ogen te vinden. 'Hoe bedoel je? Over jou?'

'Je weet heel goed wat ik bedoel,' valt hij naar me uit. 'Ze heeft je van alles wijs gemaakt en nu twijfel je over onze relatie.'

'Relatie?' reageer ik, verrast dat hij zomaar dat woord durft te gebruiken. 'Is dat nu al hoe je ons omschrijft?'

'Is dat serieus het enige van die zin wat je hebt opgevangen?' kreet hij gefrustreerd uit. Gekwetst door zijn toon loop ik in mijn eentje richting de poortjes en gelijk komt hij met een verontschuldigende blik achter me aan. 'Sorry, ik wil geen ruzie, Anies.'

'Flikker op met je Anies,' snauw ik hem toe, geïrriteerd door zijn onverwacht negatieve kant.

Hij snuift even spottend. 'Mogen alleen je broer en Hanna je zo noemen, ja? Fijn om te horen dat je meer om hen geeft dan om mij.'

'Doe niet zo fucking jaloers!' roep ik, wat ons wat vreemde blikken van voorbijgangers oplevert. 'Ik ken je nog maar heel kort, oké? Ik ben niet zoals jij. Ik ben niet gewend aan fysiek contact, aan namen geven en al helemaal niet in mensen binnenlaten in mijn kring!'

'Hoe moeilijk is dat nou?' krijg ik gelijk naar mijn hoofd geslingerd. 'Ik wil dat je mijn vriendin bent, Anisa. Bovendien ken ik al die mensen uit je zogenaamde kring al, dus zo moeilijk kan het echt niet zijn om me binnen te laten.'

'Jij en Hanna zijn nauwelijks vrienden meer, en je hebt Ben één keer gezien!' verdedig ik mijn argument, het vriendin-gedeelte compleet negerend.

Hij grijpt naar zijn haar. 'O mijn god Anisa, wees niet zo naïef! Ik ken Ben allang van de praatgroep. Zeg nou niet dat je niet doorhad dat die ontmoeting van laatst niet de eerste keer was. Je lieve broer wilde gewoon dat ik tegen je loog erover. Dus geloof me, ik ben hier niet degene die slecht voor je is.'

Mijn adem stokt en met een ontzette uitdrukking op mijn gezicht gaap ik hem aan. 'Ben? Mijn broer Ben?'

'Ja, hè hè. Hij is zo fucking gay, ik snap niet hoe je dat niet doorhad,' kijkt hij me hoofdschuddend aan, maar ik heb geen aandacht voor zijn oordelende toon.

'Je liegt. Ben kan nooit gay zijn. Hij bleef altijd bij meisjes slapen die hij in clubs ontmoet had.'

Afwachtend kijkt Kevin me aan. 'Gayclubs, lieverd. Hij valt op jongens.'

Opeens wordt alles duidelijk. Elk puzzelstukje lijkt te passen als ik terugdenk aan die momenten van verwardheid, wanneer ik hem weer eens vroeg of hij een leuk meisje had gescoord. Wanneer hij nou eens een meisje aan ons zou voorstellen. Waarom hij nooit uit zichzelf over zijn liefdesleven begint.

Plotseling schieten mijn gedachten naar gisteren, toen Hanna begon over de Ben van haar praatgroep. Hell. fucking. no. Dit moet een grap zijn.

'Je ging achter me aan om wraak te nemen op Ben.' De woorden verlaten langzaam mijn lippen, maar toch voelt het alsof ik ze niet uitspreek, alsof ik iemand ben die vanuit de verte toekijkt. Maar het is echt. Dit is geen grap. De jongen waar Kevin me weleens over vertelde, de jongen waar hij zo spontaan op viel, die jongen waar hij volgens Hanna nog steeds hard op crusht... Dit ga je niet menen.

Ik ben gewoon een tool. Een stuk gereedschap, uitgekozen om iets te repareren wat meteen gebroken werd. Of uitgekozen om het extra hard kapot te maken, het in duizend stukjes te breken.

Nu is het Kevins beurt om geschrokken te kijken en hij hapert naar woorden. 'Hoe kom je daar nou bij?'

'Hanna vertelde me over ene Ben van de praatgroep waar jij geobsedeerd mee leek te zijn,' zeg ik verslagen. De blik in zijn ogen verandert. 'Natuurlijk, Hanna weer. Je weet waarom ze dit doet, toch?'

'Laat me raden, ze wil me stiekem gewoon voor zichzelf?' antwoord ik sarcastisch, met in mijn achterhoofd de waarschuwingen van Hanna. Jeetje, ze kent hem echt goed. Het is maar dat ze het me van tevoren heeft verteld, anders had ik Kevin waarschijnlijk ook nog geloofd. Wat een ontzettende lul is hij toch ook.

'Ja, maar het is echt zo!' Zijn nette gebruik van woorden en handelingen is compleet verdwenen als hij hardhandig mijn pols vastpakt en me naar zich toetrekt. 'Ze is zo vals, Anisa. Ze probeert onze relatie te verpesten. Maar je bent van mij.'

Mijn ogen vergroten zich en bang trek ik me los. 'Flikker op! We hebben geen relatie en ik ben al zeker niet de jouwe! Je hebt me gewoon gebruikt zodat je mijn broer kon verleiden!'

Sussend pakt hij mijn handen weer vast. 'Oké, ik geef toe, dat was wel mijn plan in het begin. Maar toen zag ik wat voor een bijzonder meisje jij bent en vanaf toen had ik alleen nog maar oog voor jou, Anies. Laat me het goedmaken, oké?'

Een misselijk gevoel komt bij me omhoog als ik in zijn ogen kijk, die zo donker staan dat ik er niet achter kan komen of hij het meent of niet. Natuurlijk moet dit mij weer overkomen. Alleen engerds vinden me leuk, en soms blijkbaar niet eens. Soms daten ze je gewoon om dichter bij je broer te kunnen komen. Je broer die, ondanks dat hij altijd je beste vriend is geweest, blijkbaar een heel ander leven voor je verborgen heeft gehouden.

Door een waas van tranen kijk ik hem voor de laatste keer aan voordat ik me omdraai. 'Ik wil je nooit meer zien, Kevin. Laat mij en Ben voortaan alsjeblieft met rust.'