POV Hanna

You wanna be friends forever?
I can think of something better
I'm just feeling low, feeling low
Sleeping here right next to me
But will you ever mess with me? No

De woorden dreunen mijn oren binnen terwijl ik het volume nog wat verhoog. Vijf minuten. Ik moet nog vijf minuten fietsen voordat ik bij Anisa ben. Het klinkt misschien kort, maar voor mij duurt het een eeuwigheid. Sinds ik de deur van Jennifers appartement achter me dichtsloeg, zit Anisa al vast in mijn gedachten. Al sinds haar ogen voor de allereerste keer de mijne doorboorden, zit ze vast in mijn gedachten. Haar sprekende gezicht, haar mooie roze lokken, haar geweldige persoonlijkheid...

God, wat ben ik verliefd. Echt smoorverliefd. Nog nooit eerder heb ik me zo gevoeld. Wanneer ik bij haar ben vliegt de tijd en wanneer ik niet bij haar ben spendeer ik elke trage minuut door het beluisteren van liedjes die me aan haar doen denken. Het is uitputtend, vernietigend en een emotional rollercoaster, maar toch hou ik van elke seconde. Natuurlijk heb ik geen kans bij haar, maar zelfs alleen bij haar zijn is al geweldig. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als bij haar. Mijn beeld van vriendschap is compleet veranderd. Het enige wat hetzelfde is gebleven, zijn mijn kansen met haar.

Ik fiets het erf op en zet mijn fiets onder het afdakje tegen de muur aan. Ik kijk even kort naar Anisa's regenboogfiets, die aan de andere kant staat. Wat als... wat als ze wel op meisjes valt? Ze kan gelogen hebben, het verborgen hebben. Ze zou niet de enige zijn.

Ik schrik op door de lamp bij de deur, die automatisch aangaat. Meteen is al mijn hoop weg. Doe normaal, Hanna. Ze wil je niet. Ze zal je nooit willen.

'Hé, Hanna! Leuk je weer te zien,' groet Anisa's vader me zodra ik de woonkamer binnenstap. Meteen zie ik een kritische blik op het gezicht van Anisa's moeder verschijnen. 'Hallo.'

'Hallo, leuk om jullie weer te zien,' glimlach ik beleefd, maar ik richt mijn blik op Anisa's vader. 'Is Anisa boven, of...?'

'Ja. Ik loop wel met je mee. Ik moet toch nog wat van boven ophalen.' Ik knik met een wat ongemakkelijk gevoel. Samen lopen we de trap op, maar eenmaal bovengekomen houdt hij me staande. 'Ik hoop dat ik nu niet als zo'n irritante ouder klink, maar weet jij wat er met Anisa aan de hand is?'

'O, eh, ja.' Ik kijk hem vertwijfeld aan. 'Haar date ging niet zo goed.'

'O,' brengt hij uit terwijl hij zich op het achterhoofd krabt. 'Nou ja, het is in ieder geval heel aardig van je dat je hierheen gekomen bent, bedankt.' Ik glimlach nog even vriendelijk voordat hij de andere kant oploopt.

Ik stap Anisa's kamer binnen en gelijk valt mijn blik op haar. Ze zit met haar knieën opgetrokken op bed en leunt met haar rug tegen de voor de muur geplaatste kussens aan. Meteen breekt er een glimlach op haar gezicht door, wat zorgt voor duizend elektrische schokjes die door mijn lichaam heenschieten. 'Hey...'

'Zo fijn dat je er bent,' zegt ze hartelijk terwijl ze wat opzij schuift en haar hoofdkussen tegen de muur plaatst. Verlegen kom ik naast haar zitten. 'Hoe gaat het nu met je?'

'Kon beter,' glimlacht ze zwakjes. 'Het is gewoon even heel kut allemaal.'

'Snap ik,' mompel ik terwijl ik opgelaten mijn hand op haar onderarm leg. Even kruisen onze blikken elkaar en gelijk voel ik mijn hart een sprongetje maken. Ik probeer mezelf af te leiden door mijn rugzak van de grond te pakken en hem open te ritsen. 'Hier, pak aan.'

Het volgende moment druk ik al een fles wodka in haar handen en licht verbaasd kijkt ze naar me op. 'O, wow, oké.'

'Soms moet je gewoon even al je zorgen wegdrinken en wat plezier maken,' grinnik ik. 'Maar met mate, hè.' Er speelt een lachje rond haar lippen. 'We zullen zien.'

~

'Oké, ik heb een theorie. Wij mensen spelen in één grote soap, gecreëerd door God. Puur voor wat vermaak. Hij moet zich vast doodvervelen zonder vrouw.'

'Of man,' voeg ik er lachend aan toe. 'Hier is een theorie. God is gay.' Anisa begint te lachen. 'Laat dat mijn oma niet horen, ze zou spontaan een hartaanval krijgen.'

'Of je moeder,' grinnik ik. Anisa kijkt me wat bevreemd aan. 'Hoezo zou mijn moeder homofobisch zijn?' Ik verschiet van kleur. Oja, zij weet natuurlijk niets van Bens wekelijkse rants over zijn moeder.

Snel neem ik nog een slok wodka om niet te hoeven antwoorden. Ik slik het door, waardoor er een warm gevoel in mijn keel ontstaat. 'Hier, neem ook nog wat. Blijf drinken tot je de naam van die klootzak niet meer weet.'

'Wie? Jongens bestaan niet meer voor me tot ik volwassen en serieus ben,' grijnst ze. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. 'That's the spirit.'

'Doet jouw moeder daar eigenlijk niet lastig over?' vraagt Anisa, plotseling serieus. Ik trek mijn wenkbrauw op. 'Over jongens?'

'Ja, dat ze je pusht en zo,' mompelt ze. Ik schud mijn hoofd. 'Gelukkig niet. Ze vindt het juist fijn dat ik daar niet mee bezig ben.' Ook al pusht ze me wel om eindelijk eens op een meisje af te stappen. Maar je kent ons lesbiennes... als er iets is wat ons afschrikt, dan is het wel contact met een aantrekkelijk, superleuk meisje.

Anisa glimlacht ietwat mismoedig. 'Was de mijne maar zo. Ik heb nooit goed met haar kunnen opschieten. We kijken gewoon zo anders naar dingen. Het enige wat me hier houdt, is school. En natuurlijk mijn vader en Ben, maar als het erop aankomt zou ik toch zonder aarzelen op mezelf gaan wonen.'

Ik kijk peinzend naar het plafond. 'Ik zou ook willen verhuizen. Maakt me niet uit waarheen, zolang het maar weg is van hier. Ik heb geen hekel aan Nederland hoor, maar ik voel me er gewoon niet thuis.'

'Dat heb ik ook wel een beetje,' knikt Anisa. 'Ik wil sowieso niet de boerderij overnemen. Gelukkig heeft pap al wel duidelijk gemaakt dat hij dat ook niet van mij en Ben verwacht. In dat opzicht heb ik echt wel geluk, denk ik.'

'Best wel, ja,' reageer ik instemmend. 'Ook al ben jij de enige die over jouw leven mag bepalen, natuurlijk.'

'En toch voelt het totaal niet zo,' mompelt Anisa. 'Mam is de enige die wil dat ik een vriend krijg. Ik ging alleen maar op die date omdat zij me zo pushte. Ben ik zwak?'

'Natuurlijk niet,' zeg ik geruststellend. Ze kijkt me even somber aan. 'Ik wou dat ik je kon geloven. Misschien lijkt het niet zo, maar diep vanbinnen ben ik best vaak onzeker. Ook nu weer, door dat gedoe met wat-is-zijn-naam. Hij wilde mij niet, hij wilde mijn lichaam. Jongens willen alleen maar seks. Ik haat het. Wat is er vandaag de dag mis met hopeloos romantisch zijn?'

Ik onderbreek haar woordenstroom door mijn hand op de hare te leggen. 'Hey, niet iedereen is zo. Er zijn genoeg leuke mensen op aarde. Ik ben trouwens zelf ook hopeloos romantisch, dus je bent niet alleen.'

'Ik ben blij dat in ieder geval iemand mij begrijpt.' Anisa rolt zich op haar zij en kijkt me met fonkelende ogen aan. Ik staar haar even doordringend aan voordat ik met roze wangen mijn blik weer afwend. 'Je zou je echt niet onzeker moeten voelen. Als er iemand is die dicht bij perfectie komt, dan ben jij het wel.' Gelijk heb ik spijt van mijn woorden en ik pers mijn lippen op elkaar. Daar hebben we de werking van wat alcohol al. Hanna plus een fles wodka resulteert namelijk al gauw in te eerlijke opmerkingen.

'Nee joh, jij juist! Ik snap echt niet hoe niet iedere jongen in jouw ogen verdrinkt,' grinnikt Anisa, zich er niet van bewust wat voor impact het op me heeft. Me maar half beseffend wat ik doe wikkel ik één van haar roze haarlokken om mijn vinger. 'En ik snap niet hoe niet elk persoon jou zou willen daten.'

'Grappig hoe jij mij toch altijd beter kan laten voelen wanneer ik dat niet kan,' glimlacht Anisa terwijl ze haar hoofd tegen mijn schouder aanleunt. 'Net als in de trein, op de terugweg. Ik zat half te huilen, mensen keken me aan, maar toch liet je me glimlachen. Ik heb gewoon een jongen nodig die net als jij helemaal uit Rotterdam voor me zou komen. Helaas is het beste wat ik kan krijgen blijkbaar een jongen die maar verwacht dat ik naar hem toekom, om vervolgens gelijk zijn bed in te duiken.'

Ze neemt nog een grote slok wodka en kijkt me dan met een grijns aan. 'O jee, hij is op. En dat binnen een half uur ranten tegen elkaar.'

'Ik ben verrast dat 'ie het nog zo lang heeft volgehouden,' grinnik ik. Mijn ogen maken weer contact met de hare, maar dit keer durf ik haar langer aan te kijken. Anisa glimlacht. 'Dit is duizend keer beter dan ergens in de hoek van een overvolle discotheek staan.'

'Echt hè,' knik ik. 'Ik haatte dat altijd zo erg. Ben ik even blij dat ik van mijn zogenaamde vrienden af ben.'

'Vond je het niet zwaar om te verhuizen?' vraagt ze met een serieuze blik. Ik schud mijn hoofd. 'Om eerlijk te zijn... nee. Iedereen daar was zo nep. Alles ging om reputatie, en zo. Op één of andere manier was ik altijd best populair, maar ondertussen haatte ik mijn leven wel. Ik had tientallen vriendinnen, maar toch niemand om mee te praten.'

Er glijdt een grijns over Anisa's gezicht. 'Grappig, ik wilde juist altijd dat meisje zijn.'

'Gelukkig voor mij ben je dat niet,' lach ik. 'Want ik ben heel tevreden met één beste vriendin.'

'Ik ook,' knikt Anisa terwijl ze horizontaal van me gaat liggen en haar hoofd in mijn schoot legt. 'Ik heb alleen maar iemand nodig die geen geheimen voor me heeft en waarmee ik alles kan delen. En gelukkig voor mij heb ik die persoon eindelijk gevonden.'

Ik staar ietwat verslagen voor me uit. Eerlijkheid. Als ze eens wist...

Anisa schraapt haar keel. 'Ik had ooit een beste vriendin, Pam heette ze. We waren altijd heel hecht en ik dacht dat ze niks voor me te verbergen had, maar op een dag kreeg ik een kaartje. Bleek dat ze naar Australië was geëmigreerd. Zomaar, zonder iets te zeggen. Ik wist dat ze die dag gingen verhuizen. Naar een dichtbijzijnd dorp, vertelde ze me. Maar ja, dat was dus niet zo.'

Ik kijk haar compleet overrompeld aan. 'Shit, serieus? Hoezo zei ze niets?'

'Ze vond het te moeilijk. Ze ging een nieuw leven beginnen daar, samen met haar ouders en zusje. Ze zag het niet zitten om contact met me te blijven houden.'

Ik laat mijn blik even op Anisa vallen, die treurig naar het plafond staart. Ze slaakt een diepe zucht. 'Ik heb het nooit durven vertellen aan anderen, omdat ik me zo beschaamd voelde. Ik zei iedereen maar gewoon dat we uit elkaar waren gegroeid.'

'Hoe oud was je?'

'Net veertien. Mijn moeder en die van Pam waren vroeger vrienden, zo heb ik haar leren kennen. Toen we elf waren kregen onze moeders nogal ruzie en daar is hun vriendschap aan ten onder gegaan. Mam wilde eigenlijk dat ik Pam niet meer zou zien, maar ik bleef toch met haar afspreken. Dat was eigenlijk de eerste keer dat ik echt tegen haar in durfde te gaan. Nu ik erover nadenk is onze relatie vanaf toen nog een stuk meer verslechterd.'

Zwijgend hoor ik aan hoe Anisa haar verhaal doet. Verlegen leg ik mijn hand op de hare. 'Dat is zo rot.'

'Ja... Soms denk ik, had ik maar naar mam geluisterd, dan was al dat verdriet me bespaard gebleven en was onze relatie misschien nog wel beter. Maar tegelijkertijd ben ik ook blij dat ik tegen haar in ben gegaan. Ze probeert altijd mijn leven te bepalen en daar ben ik zo klaar mee. Door toen niet naar haar te luisteren, durf ik nu sneller tegen haar in te gaan. Dus ja, ik denk dat het al met al toch wel goed is geweest. Of in ieder geval leerzaam.'

Ze kijkt naar me op en ik glimlach even. 'Het was de juiste beslissing, geloof me. Soms moet je eerst pijn lijden om je beter te kunnen voelen. Het klinkt misschien stom, maar het is wel zo.'

Anisa kijkt me doordringend aan. 'Heb je zelf ook zoiets meegemaakt?'

Ik haal diep adem en knik dan. 'Eh, ja, met mijn vader. Hij accepteerde me niet en deed me emotioneel heel veel pijn. Toen hebben mijn moeder en ik ervoor gekozen om bij hem weg te gaan. Vandaar dat we nu hier wonen.'

Haar wenkbrauwen schieten omhoog. 'Accepteren? Waarbij?'

Ik pers mijn lippen op elkaar en staar gespannen naar de boekenkast aan de andere kant van de kamer. 'Ik, eh... ik val zeg maar niet op jongens.'

Even blijft het stil en ik vrees voor het ergste. Gelijk voel ik me misselijk worden en er springen tranen in mijn ogen. Zie je, ik had nooit iets moeten zeggen. Ze vindt me raar. Wat als ze geen beste vriendinnen meer wil zijn?

Plotseling komt Anisa overeind en kijkt me recht aan. 'Daar is niets mis mee, echt waar.'

'Maar ik... ik loog tegen je. Ik deed alsof ik ook hetero was. Het spijt me, echt waar,' stamel ik, verrast door haar reactie. 'Het was niet mijn bedoeling zoiets groots voor je verborgen te houden.'

'Ik snap het wel, hoor. Het is een gevoelig onderwerp en misschien dacht je dat ik homofobisch was,' reageert ze rustig. Ik krijg een kleur en houd mijn blik strak op het dekbed gefocust. 'Ik dacht het niet maar toch was ik er wel bang voor, weet je wel?'

Anisa glimlacht even en zodra ik in haar ogen kijk zie ik dat het goed is. Ze trekt me in een knuffel en ik laat mijn hoofd op haar schouder rusten. Nu maar hopen dat mijn verliefdheid onopgemerkt blijft.

_____

_____

_____

Aahhh omg ein-de-lijk na vier maanden weer een update! Ik had een enorme writersblock, maar gelukkig is ie weer weg  😊

Ik hoop dat jullie dit verhaal nog leuk vinden! Lemme know in the comments wat je van dit hoofdstuk vond 💗

xx Me