POV Anisa

Aarzelend open ik de deur van de bar waar Alex en ik afgesproken hebben. Gelijk dringt er een scherpe geur van rook mijn neusgaten binnen, wat me laat hoesten. Argwanend kijk ik naar de kapstokken voor me en besluit dan mijn jas maar aan te houden, bang om bestolen te worden. Ik loop verder naar binnen en kijk verrast om me heen. De zwartgeverfde muren zijn versierd met neongroene lichtjes en vage posters van sterke drank, barkrukken zijn voor negentig procent gevuld door mannen, zowel jong als oud. Het enige vrouwelijke gezelschap wat hier te vinden is, zijn vrouwen van middelbare leeftijd die blijkbaar niet genoeg vertrouwen in hun man hebben om ze alleen te laten uitgaan. Zweetdruppels van niet alleen warmte, maar ook zenuwen ontstaan op mijn voorhoofd. Dit was een slecht idee.

'Anissa?' Ik voel hoe ik word vastgepakt bij mijn arm en ik schrik op. Meteen kijk ik recht in de ogen van Alex, die me veelbetekenend aankijken. 'Jezus, je bent nog tien keer knapper in het echt.' Onmiddellijk vormen zich blosjes op mijn wangen en ik probeer mezelf een houding te geven. 'O, eh, dank je.'

'Dus, Anissa, waar heb je zin in? Bier, wijn, cocktail?' Overweldigd door zijn spontane gedrag wend ik mijn blik af. 'Eh, ik... ik ben nog geen achttien. Doe maar een cola.'

Alex schiet in de lach. 'Wat jij wil. Neem maar ergens plaats, dan haal ik wat te drinken voor ons.' Ik knik en loop naar één van de achterste tweepersoonstafeltjes. Ik ga zitten en speel nerveus met het bierviltje dat op tafel ligt. Enkele seconden later komt Alex al op me aflopen met twee glazen in zijn hand. Hij overhandigt me mijn cola en neemt zelf een grote slok van zijn bier zodra hij op zijn plek zit. 'Hoe was je reis?'

Ik haal mijn schouders op en probeer te glimlachen. 'Saai en langzaam.' Hij grinnikt. 'Nou ja, ik ben blij dat ik je nu in het echt kan zien. Je hebt echt mooie ogen, Anissa, weet je dat?'

'Het is Anisa,' verbeter ik hem terwijl ik mijn blik op zijn grijnzende gezicht vestig. 'Maar bedankt.' Er valt een ongemakkelijke stilte en gelijk voel ik me gedwongen ergens over te praten. Ik schraap mijn keel. 'Dus, je woont hier in Nijmegen?'

Alex knikt. 'Ja, heel leuke stad. Er zijn zoveel leuke clubs te vinden, je zou echt eens moeten meegaan.' Ik forceer een glimlach. 'Eh, ja, wie weet. Het is lastig voor me om 's nachts nog terug te reizen, aangezien ik echt in een gat woon.'

'Dan blijf je toch bij mij slapen? Ik heb een appartement hier nog geen vijf minuten vandaan. Als je wil kunnen we er straks al heen.' Ietwat geschrokken wend ik mijn blik af. 'O, ja, dat kan.'

'Je bent nog niet vaak op dates geweest, of wel?' grinnikt Alex. Ik krijg een kleur. 'Nee, klopt. Dit is mijn eerste.'

Hij grijnst even breed. 'Ik voel me vereerd. Nou, proost op een leuke avond dan maar, hè?' Onze glazen klinken kort terwijl mijn ogen contact maken met de zijne. Ik glimlach ietwat verrast als ik duidelijke interesse in zijn ogen zie staan. Het is niet dat ik onzeker over mezelf ben, ik had gewoon nooit gedacht dat er een jongen voor mij zou zijn.

Misschien is het omdat mijn ouders nooit dat soort koppel zijn geweest. Pap heeft geld en bezit, mam houdt daarvan. Soms denk ik gewoon dat haar liefde voor pap eigenlijk bestaat uit wat hij haar materialistisch kan bieden, in plaats van emotioneel. Dat klinkt vrij logisch, want in mijn ogen heeft mijn moeder geen behoefte aan liefde. Hoge reputatie, daar draait het om. Zolang anderen maar zien hoe geweldig ze het voor elkaar heeft met een fantastische baan, fantastisch gezin en fantastische spullen. Want als anderen geloven dat ze het geweldig heeft, misschien kan ze het op een dag dan ook zelf geloven.

'Waar zit jij met je gedachten?' Alex wappert zijn hand voor mijn ogen en ik schrik op. 'O, sorry. Niets bijzonders.' Er valt een stilte waarin we beiden een paar slokken van ons drinken nemen en elkaar ondertussen glimlachend aankijken. Alex ziet er goed uit, dat moet ik hem meegeven. Maar of ik zijn innerlijk nou zo geweldig vind, weet ik niet. Toch was het de juiste keuze om op deze date te gaan, want het gaat om de ervaring. Misschien kan ik hierdoor wel gemakkelijker met jongens praten waarin ik echt interesse heb. Over een jaar studeer ik al, wie weet zijn de jongens daar wel veel beter dan die sukkels uit mijn huidige klas.

Ik zie dat Alex zijn blik van mijn inmiddels lege glas naar mijn ogen glijdt. 'Dus, nog een drankje of heb je zin in een rondleiding door mijn appartement?'

'Hangt er vanaf,' grinnik ik. 'Heb je een bank comfortabeler dan deze stoel?'

'Zeker,' grijnst hij. 'Maar gaan, dus?' Ik knik en we komen overeind. Ik ril even wanneer we naar buiten stappen en gelijk slaat hij een arm om mijn middel. Ik kleur gelijk drie tinten roder en kijk hem verlegen aan. Hij glimlacht even afwezig en leidt me een smaller weggetje in. Alex wijst naar het einde van de straat. 'Zie je dat gebouw met die rode deur? Daar woon ik, op de tweede verdieping.'

'Heb je huisgenoten?' vraag ik geïnteresseerd en hij knikt. 'Twee jongens, Daniël en Lucas. Ik spreek ze niet heel vaak omdat ik vooral op mijn kamer zit, maar in het weekend ga ik weleens met Lucas naar clubs.'

Even later lopen we zijn appartement al binnen en ietwat verlegen groet ik een blondharige jongen die languit op de bank ligt, televisie kijkend. Hij stelt zich afwezig voor als Daniël en ik glimlach kort. Alex trekt me mee zijn eigen kamer in en ik laat me opgelaten op zijn bed neervallen. Hij ploft vlak naast me neer en kijkt me veelbetekenend aan. 'Besef je je wel hoe aantrekkelijk je bent?'

Onwillekeurig schuif ik me wat van hem weg. 'Eh, Alex, je moet weten dat...'

Hij onderbreekt me door mijn handen vast te pakken. 'Niet bang zijn, Anies. Eerste keren zijn altijd eng, maar geloof me, ik kan je zo goed laten voelen.' Mijn ogen vergroten zich wanneer ik zijn gezicht dichterbij zie komen en in een impuls duw ik hem van me af. 'Fuck off! Ik wil je niet! En noem me geen Anies.'

Gelijk herstelt hij zich en hij buigt zich weer naar me toe, dit keer een stuk ruwer. 'Kom op, schat. Wees geen tease.' Voordat ik me besef wat hij doet duwt hij al me achterover op bed en klimt bovenop me. Zijn handen glijden onder mijn shirtje en tranen springen in mijn ogen. Met veel moeite weet ik me los te worstelen en voordat hij me weer vast kan grijpen geef ik hem al een klap in zijn gezicht. 'Waag het niet me nog eens aan te raken, creep.'

Ik storm de slaapkamer uit, op de voordeur af. Daniël kijkt me even verrast aan, maar doet niet eens de moeite om overeind te komen. Met een klap sla ik de voordeur achter me dicht en ik snel de twee trappen af. Eenmaal buiten aangekomen durf ik eindelijk even stil te staan en ik laat alles tot me bezinken. Is dit waar alle meiden nou zo geobsedeerd mee zijn? Wezens die je niet respecteren, die niet naar je luisteren, die het gewoon niets schelen?

~

'En hij... hij zat aan me. Ik heb hem kunnen wegduwen, maar ik was zo bang, Hanna. En ik ging alleen maar op die date omdat mijn moeder me ertoe dwong. Ik wou dat ik nooit geluisterd had. Ik ben zo klaar met jongens, echt waar, ze mogen allemaal doodvallen,' ratel ik aan één stuk door. 'Ik zit in de trein terug naar huis, ik ben er over ongeveer een kwartier. Maar je hoeft echt niet te komen hoor, blijf alsjeblieft bij die vriendin van je. Ik wil je avond niet verpesten.'

Ik hoor hoe Hanna even zachtjes lacht. 'Die heb ik zelf al verpest, hoor, maar dat vertel ik je nog wel. Ik kom er nu aan, oké? Ook al duurt waarschijnlijk nog wel anderhalf uur voordat ik bij je ben.'

'Dank je, Han,' reageer ik gelijk een stuk opgewekter. 'Ik app je wel wanneer ik uit de trein ben. Tot straks.'

'Tot straks, en wees voorzichtig,' zegt ze nog snel voordat ik ophang. Ik berg mijn telefoon op en staar met een warm gevoel door het raam naar buiten. De lucht is gevuld met donkerblauwe wolken en ik laat mijn blik over de voorbij zoevende weilanden uitstrekken. In de verte schijnt een enkel licht van een boerderij en ik glimlach in mezelf. Nog even en dan ben ik thuis, waar het veilig is. Weg van Alex, weg van de angst. Zoveel meisjes zouden willen dat een jongen als Alex bovenop ze klom. Zoveel meisjes willen leven in een cliché tienerfictie. Waarom willen die meisjes zo graag een jongen met een goed uiterlijk maar slecht innerlijk? Ik zou een moord doen voor een jongen met een hart van goud, hoe onaantrekkelijk hij ook mag zijn.

Neem nou Hanna. Zij reist zomaar anderhalf uur voor mij, op een vrijdagavond nog wel. Als ik een jongen vind met een karakter als het hare, mag ik mezelf al het gelukkigste meisje op aarde noemen.

_____

_____

_____

#10 in Romantiek?? #17 in Tienerfictie?!! I can't believe it omg, super bedankt voor alle votes💗 Jullie zijn echt geweldig!🌈 xx Me