POV Hanna

'... en op school gaat het nou ook niet bepaald goed. Het gaat me niet eens meer om het slagen aan het einde van het jaar, maar puur om het verlaten van mijn ouders. Ik moet er niet aan denken dat ik nog een jaar extra aan ze vastzit. Stel dat ik zak, dan moet ik nog een jaar langer aanhoren dat God me haat, dat ik in de hel zal terechtkomen en al dat soort onzin. Ik weet hoe moeilijk mijn vriendin het vindt om onze relatie geheim te houden, daarom ben ik bang dat ze het met me uitmaakt als ik haar nog langer voor mijn familie moet verzwijgen.'

Met een hart dat overloopt van medelijden hoor ik het verhaal aan van één van de meiden uit onze praatgroep. Het is dinsdag en ik ben zoals gewoonlijk in Utrecht, wat betekent dat ik weer mag gaan klagen over mijn vader, mijn gevoelens voor Anisa, eigenlijk alles wat me tegenzit. Eén probleempje, Ben is er ook. Hij heeft zelfs een jongen meegenomen, waarschijnlijk zijn nieuwe vriend. Het is raar te beseffen dat ik misschien wel meer dan Anisa van Ben afweet, en dat terwijl hij haar broer is.

Ik schrik op als iemand me aantikt. 'Jouw beurt, Hanna.' Ik herstel me en schraap mijn keel. 'O, ja, natuurlijk.' In mijn ooghoeken zie ik een meisje binnenlopen en meteen ben ik afgeleid. Haar blonde haar is in een hoge staart vastgebonden en haar ogen zijn donker opgemaakt, wat ervoor zorgt dat al mijn aandacht gelijk naar haar ogen getrokken wordt. Zodra haar blik de mijne kruist, zendt ze me een korte glimlach toe. 'Hey, ga vooral door met je verhaal hoor.'

Ik glimlach breed en knik. 'Neem plaats. Oké, nou, ik ben Hanna, voor degene die dat nog niet wisten. Ik ben lesbisch en mijn moeder accepteert het gelukkig volledig, in tegenstelling tot mijn vader. Hij is dat conservatieve soort, je kent het wel. Meiden staan onder jongens maar horen wel met ze te trouwen, om vervolgens als enige recht het aanrecht te hebben. Maar goed, ik spreek hem niet meer en daar ben ik tevreden mee. Ik ben sinds kort met mijn moeder verhuisd naar Gelderland en heb er al een heel leuk meisje leren kennen.'

Ik neem even pauze om op adem te komen en bloos als ik Ben me strak zie aankijken. 'Ik weet vrijwel zeker dat ze hetero is, maar toch worden mijn gevoelens steeds erger. Ik weet dat het beter zou zijn om het contact te verbreken, maar ik wil haar niet kwijt. Ze is de beste vriendin die ik ooit gehad heb, en bovendien is ze de enige op school waarmee ik overweg kan. Dus ja, ik weet niet goed wat ik nu moet doen. Een deel van me hoopt natuurlijk dat ze ook op meisjes valt, maar ik wil mezelf geen valse hoop geven.'

Ik kijk de kring rond en glimlach zwakjes. 'Dat was het wel, denk ik. Bedankt voor het luisteren.'

'Oké, wie wil er nu?' hoor ik iemand vragen en het nieuwe meisje steekt haar hand op. 'Mag ik?'

'Natuurlijk, ga je gang,' glimlach ik naar haar. Ze gaat rechtop zitten en laat haar blik even de kring rondgaan voordat ze begint te praten. 'Hallo allemaal, ik ben Jennifer, maar je mag me Jen noemen. Ik ben net twintig, zit momenteel in het tweede jaar van mijn studie en woon in Rotterdam. Ik label mezelf niet, maar ik heb zowel jongens als meiden gedatet. Helaas liep dat bij beiden nogal snel stuk. Op dit moment ben ik single, iets wat misschien ook maar beter is, want mijn ouders zijn er nou niet bepaald blij mee dat ik elke twee weken weer een nieuw iemand aan ze voorstel. Het boeit ze gelukkig niet dat ik ook op meiden val, dus eigenlijk heb ik nou niet veel reden tot klagen. Ik wilde hier graag eens heenkomen omdat het me op social media werd aangeraden dus ik dacht, waarom ook niet. Ik heb veel gay vrienden en vriendinnen, maar die zijn wat meer van het uitgaan dan van de diepe gesprekken.' Ze wendt haar blik zelfverzekerd op mij. 'Dus ik ben blij dat ik hier kan delen en nieuwe mensen kan ontmoeten.'

Ze zwijgt als teken dat ze klaar is, waarna ik mijn hand even op de hare leg. 'Je bent altijd welkom hier.'

~

Na de meeting staan Jennifer en ik samen met Ben en nog wat anderen voor de uitgang te praten. Ik werp een blik op de vriend van Ben, die opgewekt zijn arm om hem heeft heengeslagen. Ze zijn zo leuk samen. Waarom kan ik nou niet die ene speciale persoon vinden? Of beter gezegd, waarom kan ik niet die ene speciale persoon voor Anisa zijn?

Ik voel mijn telefoon in mijn broekzak trillen en nieuwsgierig bekijk ik van wie het bericht is. Gelijk begint mijn hart sneller te kloppen van enthousiasme als ik Anisa's naam in beeld zie verschijnen. Met een brede glimlach open ik ons gesprek, die als sneeuw voor de zon verschijnt zodra ik begin te lezen.

______________________________________

Anisa {19:47}
Oké, ik heb je advies nodig
Ik heb met een jongen van Tinder afgesproken, nog voordat ik het verwijderde
Hij wil deze vrijdag met me in Nijmegen afspreken
Is het denk je verstandig om hem te ontmoeten?
Hij is wel heel leuk, dus...
En zooo fucking knap, gosh.

Ik {19:49}
Doe wat je wil

_

____________________________________

Ik klik WhatsApp onmiddellijk weer weg en slik om de brok uit mijn keel te laten verdwijnen, wat niet lukt. Ik zie Jennifer een blik op me werpen en ze komt op me aflopen. Ik haal diep adem en probeer een glimlach op te zetten, waar ik maar half in slaag. Ze slaat haar arm om mijn middel. 'Hey, you okay?'

Ik sla mijn haren naar achteren. 'Jawel, hoor. Maar ik ga denk ik naar huis.'

'Ah, waarom? Het is nog niet eens acht uur. Kom mee, dan lopen we even een stukje.'

Ik haal vermoeid een hand door mijn haar en knik dan met lichte tegenzin. 'Ja, oké. Laat me afscheid van de anderen nemen, dan kan ik straks meteen door naar het treinstation.' Jennifer glimlacht en ik maak me van haar los. Ik meng me in het gesprek tussen Ben en Matteo en zeg ze gedag. 'Tot volgende week, guys. Zie ik jou dan ook weer, Matteo?'

Hij zendt me een knipoog toe. 'Natuurlijk, Hanna. Fijne avond nog, hè?'

'Jij ook,' wens ik hem nog terug voordat ik terugloop naar Jennifer, die me al staat op te wachten. Ik voeg me bij haar toe en sla ondertussen mijn jas om me heen. Jennifer grinnikt. 'Koukleum. Het is hartstikke warm, man.'

Ik haal mijn schouders op en kijk haar recht aan. 'Makkelijk zeggen als je zelf lange mouwen hebt.' Ze geeft me plagend een duwtje. 'Oké, oké, misschien heb je gelijk.' Ik lach even kort en vestig mijn blik op de schemerende lucht voor me. Een dunne, lichtroze lijn vindt zijn weg in het eindeloze donkerblauwe. Gelijk glijden mijn gedachten af naar Anisa. Hoe ze haar lichtroze haarlokken achter haar oor schuift, hoe ze van verlegen naar brutaal kan gaan in één seconde, hoe ze zo enthousiast over haar dieren kan praten... En ik hoor dat maar gewoon allemaal te negeren, te vergeten, enkel en alleen omdat God ooit van die domme schepsels genaamd jongens heeft gecreëerd. Ik wou dat Anisa de mijne kon zijn. Ze hoort bij mij, niet bij één of andere onbekende, op seks beluste jongen.

'Hanna?'

'Ja?'

'Ik vroeg je iets.' Jennifer lacht even als ik haar wazig aankijk. 'O, sorry. Wat zei je?'

'Ik vroeg of je zin had in een ijsje,' herhaalt ze en ik glimlach. 'Altijd.' Ze pakt mijn hand vast en trekt me enthousiast mee naar een ijscokar nog geen tien meter van ons vandaan. 'Twee bolletjes, ik trakteer.' Ik grinnik om haar vrolijkheid en buig me naar voren om te kiezen uit de verscheidende smaken. Ik wend mijn blik op de verkoopster. 'Aardbei en vanille in een hoorntje, graag.'

'Voor mij hetzelfde,' voegt Jennifer er gauw aan toe. Een paar momenten later lopen we al met een ijsje in onze hand langs de gracht. Ik voel hoe Jennifer me bestudeert en ik draai me naar haar toe. 'Dus, geen label, hè? Is dat omdat je het nog niet weet, of omdat je daar geen behoefte aan hebt?'

Jennifer haalt haar schouders op en blijft stilstaan. Ze neemt plaats op een bankje en ik volg haar voorbeeld. Ze grijnst. 'Ik ben gewoon niet zo'n soort persoon dat van labels houdt. Ik weet van mezelf dat ik ruimdenkend en impulsief ben, maar het ene moment val ik gewoon een stuk meer op jongens dan op meiden, en het andere moment is het opeens omgekeerd. Dus ik vind het lastig om daar een stempel op te plakken, weet je wel?'

Ik knik begrijpend. 'Ja, dat lijkt me best frustrerend, eigenlijk. Is dat waarom je relaties nooit lang stand houden?' Ze lacht even. 'Dat is meer omdat ik nogal een flirt ben. Het is zwaar voor me om trouw te blijven aan iemand, vooral omdat ik nou niet zo snel verliefd raak. Het zijn eigenlijk meer crushes, denk ik.'

Ik bijt een stuk van de rand van mijn hoorntje af en staar Jennifer met lichte verbazing aan. 'Ben je ooit vreemdgegaan?' Ze lacht onbezorgd. 'Zo vaak, daarom is het maar beter dat ik single ben nu. Maar genoeg over mij. Heb jij ooit een vriendin gehad?'

Ik slaak een zucht. 'Nee, helaas niet. Het lijkt wel alsof ik alleen maar op hetero meiden kan vallen.' Jennifer laat haar hand even op mijn arm rusten. 'Hé, niet zo depressief doen, jij. Ik weet zeker dat je zo tientallen gaygirls zou kunnen verleiden. Ben je nooit uit geweest met iemand van de praatgroep?'

Ik schud mijn hoofd. 'Daar ben ik te verlegen voor. En de meesten ken ik nou al zo lang, het zou gewoon raar en ongemakkelijk zijn.' Ik kijk even haar veelbetekenend aan. 'Ik weet trouwens wel wie ervan single zijn, dus als je ooit moeite hebt om iemand te vinden...'

Jennifer schiet in de lach en schuift zich dichter naar me toe. 'Geen interesse. Jij bent veruit de knapste, dat weet je toch hopelijk zelf ook wel?' Met een vuurrood gezicht wend ik mijn blik af. 'O, dank je.' Flirt ze nou met me?

'Je moet gewoon eens met een leuk meisje afspreken, dan vergeet je die Alana wel.'

'Anisa,' verbeter ik haar zachtjes. Voorzichtig kijk ik Jennifer weer aan. 'Maar misschien wel, ja. Zij gaat vrijdag toch met een jongen uit, dus waarom zou ik zielig thuis blijven zitten?'

'Precies. Zin om dan naar mij toe te komen?'

Ik glimlach wat onzeker. 'Ik weet niet of mijn moeder me 's avonds nog vanuit Rotterdam laat terugreizen.'

Jennifer grijnst. 'Dan blijf je toch slapen?' Zodra onze blikken kruisen, weet ik waar ze op doelt. Ik lach zenuwachtig. 'Dat... dat kan. Als je me je nummer geeft, laat ik het je nog wel weten.'

'Subtiel, hoor,' plaagt ze me. Ze pakt haar telefoon erbij en met trillende handen zet ik mezelf in haar contacten. Dit is de eerste keer in zeventien jaar dat een meisje überhaupt interesse in me heeft getoond. Moet ik er dan wel gelijk voor gaan? Jennifer is knap en aardig, maar dat is het eigenlijk ook wel. Ze heeft niet dat speciale wat Anisa wel heeft, maar misschien moet ik daar niet op blijven wachten. Hoe graag ik ook zou willen dat Anisa de mijne wordt, ik weet dat het niet gaat gebeuren. Het wordt tijd om mijn hoop op te geven en weer in de werkelijkheid te gaan leven, hoe erg mijn gevoelens er ook tegenin gaan.