POV Anisa

Met een schuldig gevoel zit ik naast Hanna in de bus op weg naar haar huis, aangezien het mijne in the middle of nowhere ligt. Ze heeft nog nauwelijks een woord gezegd nadat we de discotheek verlieten, niet dat ze daarvoor nou zo actief was. Aarzelend draai ik me naar haar toe. 'Hé, eh, voel je je wel goed?'

Ze haalt kort haar schouders op. 'Gewoon misselijk, that's all.' Ik bijt op mijn lip om haar koele ondertoon en besluit haar maar even met rust te laten, hopend dat haar humeur wat verbetert.

Een poos lang staar ik naar buiten en merk op dat het al flink aan het schemeren is. Een mooie, oranje vloed hangt nog net boven de uitgestrekte weilanden en ik glimlach in mezelf. Zonsondergangen hebben iets speciaals, vind ik. Elke dag is het weer anders, in tegenstelling tot mijn leven hier. Om eerlijk te zijn zou ik het liefst zo snel mogelijk met school stoppen zodat ik de wereld kan rondreizen. Anisa tegen de wereld, we zullen zien hoe dat afloopt. Wie weet houd ik er wel iets heel moois aan over, een leuke jongen met een sexy, buitenlands accent bijvoorbeeld.

'Wanneer zijn we er?' onderbreekt Hanna mijn gedroom en ik draai me naar haar toe. Haar gezicht staat niet veel vrolijker dan net, constateer ik teleurgesteld. 'Eh, over twee minuten als ik dat bord moet geloven.' Ze volgt mijn wijsvinger naar het digitale bord boven het gangpad. 'O, inderdaad.'

'Vindt je moeder het wel goed als ik bij jou blijf slapen?' merk ik voorzichtig op en ze haalt haar schouders op. 'Vast wel. Maak je geen zorgen.' Als je je zo blijft gedragen maak ik me juist zorgen.

Ik slaak een kleine zucht en kijk naar de weerspiegeling van het raam. Een vrij somber gezichtje staart me aan en een roze pluk hangt voor haar ogen, die ik meteen wegveeg. Ik had deze avond heel anders ingepland dan het in de werkelijkheid is. Hoe zal ik überhaupt nog ooit een jongen vinden als ik geen vriendinnen heb om mee uit te gaan? Tenzij Hanna's vriendje iemand voor me heeft, natuurlijk. Ik wil hem nou weleens ontmoeten, want Hanna laat nauwelijks iets over hem los.

'O, dit is onze halte,' merk ik overbodig op als de naam van onze stop door de luidsprekers klinkt. We staan met nog een paar andere mensen op en klemmen ons aan de stoelen vast wanneer de bus hard tot stilstand komt. Helaas niet goed genoeg, want ik verlies mijn evenwicht en val half tegen Hanna aan. In een reflex grijpt ze mij vast en trekt me naar haar toe. Met een ongemakkelijk gezicht kijken we elkaar aan als mijn gezicht maar enkele centimeters van het hare is verwijderd en ik word rood. 'Shit, sorry... ik ben soms zo onhandig.'

Met een kort knikje lacht ze en we volgen de mensenmassa naar buiten. Ik laat mijn ov-kaart langs de scanner gaan en Hanna volgt mijn voorbeeld. Een koel briesje waait ons tegemoet wanneer we goed en wel buiten staan en met een vaart rijdt de bus van ons weg.

'Dat gebeurt mij ook vaak, hoor. Ik landde ooit recht in de armen van een oude vent, echt vreselijk,' vertelt Hanna terwijl we richting haar huis beginnen te lopen, dat maar een paar straten verderop ligt. 'Hij gaf me zo'n grijns... nou, je kent het wel. Ik moet er niet aan denken om met zo'n figuur te trouwen later.'

Ik schiet in de lach, blij dat ze al wat opgewekter klinkt. 'Nee, wie wel? Lang niet alle jongens zijn perfect, dat heb ik vanavond wel ontdekt.' Hanna glimlacht. 'Ik weet het. Uitgaan is eigenlijk helemaal niet mijn ding. Ik ontmoet liever mensen in een bar, of zo.'

'Waarom vroeg je me dan mee?'

Hanna staart strak naar voren terwijl ze haar pas wat versnelt. 'Je leek zo enthousiast, dus ik wilde je een plezier doen. Sorry dat het niet zo leuk was als je misschien hoopte.'

Ik pak in een impuls haar arm vast, wat ervoor zorgt dat ze me verrast aankijkt. Ik glimlach. 'Het is niet erg, ik vond het wel geinig. Maar toch ga ik liever met jou ergens heen, gewoon met zijn tweetjes. Misschien kunnen we volgende week wel naar de bioscoop, als dat je wat lijkt.'

Ze grinnikt. 'That's a date. Kies jij maar een leuke film uit. Ik vind alles toch wel goed, zolang er maar popcorn is.'

'Dan toch wel zoute, hoop ik?' reageer ik en ze lacht even. 'Natuurlijk.'

Een korte stilte valt en we lopen steeds sneller door. Plotseling houdt Hanna me tegen en loopt voor me uit naar het klein uitziende huis links van me. Ze laat haar hand onder de deurmat glijden en vist er een sleutel onder vandaan waarmee ze de deur opent. Tot haar verassing klinkt er gelijk een stem uit de woonkamer. 'Hey Han! Jij bent vroeg thuis, was het niet leuk?'

Zonder haar schoenen en vest uit te trekken loopt ze door naar moeder, die op de bank televisie zit te kijken. 'Hey mam. Nee, was wel prima, hoor. Is het goed als Anisa hier blijft slapen vannacht?'

Meteen draait Hanna's moeder zich om en ik voel een wat ongemakkelijk gevoel opborrelen als ze haar blik over me heen laat glijden, maar dat verdwijnt als ze vriendelijk glimlacht. 'Natuurlijk! Er ligt nog wel wat chips in de onderste lade, neem die maar mee als jullie willen.'

'Top, dank je, mam,' reageert Hanna en lachend loopt ze terug naar de hal, waar ze haar schoenen tegen de muur uitschopt en vervolgens de trap begint op te klimmen. Nog wat aarzelend volg ik haar voorbeeld en bovenaan de trap houdt ze me even staande. 'Let alsjeblieft niet op mijn kamer, we hebben het nog steeds niet klaar en... nou, het is lang niet zo luxe als de jouwe.'

Ik glimlach haar zorgen weg. 'Wat kan mij dan nou schelen? Ik ben zo moe dat ik zelfs op een parkbankje nog in slaap zou kunnen vallen.' Hanna knikt en slaat haar hand voor haar mond om een gaap te verbergen. 'Ja, ik eerlijk gezegd ook. En het is nog niet eens nacht.' Ze opent haar slaapkamerdeur en zet een stap opzij om me naar binnen te laten. 'Let niet op de rommel.'

'Mijn vloer ligt ook helemaal bezaaid, hoor,' grinnik ik. 'Maar mijn moeder kijkt er streng op toe dat ik elke week opruim, want stel je voor dat haar perfecte huis geruïneerd wordt door wat rotzooi.'

Ik rol met mijn ogen en lachend sluit Hanna de deur achter me. 'O god, is ze dat type? Vreselijk.'

Ik knik en plof op haar bed neer, dat tegen een lichtpaarse muur is aangeschoven. Snel tover ik mijn mobiel tevoorschijn en besluit mijn moeder maar even te bellen. Ik houd ongeduldig mijn telefoon tegen mijn oor en tot mijn opluchting neemt ze al gauw op. 'Hallo, Anisa.'

'Hey, mam. Ik blijf bij een vriendin slapen, is dat goed?' vraag ik met mijn allerliefste stem en even blijft het stil aan de andere kant van de lijn. 'Bij wie?'

'Maakt dat uit?' reageer ik gelijk een stuk geïrriteerder. 'Bij Hanna, dat nieuwe meisje uit mijn klas.'

Ik hoor hoe mijn moeder een zucht slaakt. 'Anisa, ik heb toch liever dat je eens contact zoekt met meiden als Lorena. Haar moeder ken ik tenminste, ik wil je niet bij een vreemde hebben.'

'Ze zijn geen vreemden. Ik blijf hier slapen, het is niet mijn schuld dat Ben weer eens in Utrecht blijft.'

'Jezus, wat moet ik toch met jullie aan? Maar goed, voor deze ene keer dan. Maar morgen kom je naar huis, begrepen?' geeft mijn moeder met tegenzin toe en ik grinnik. 'Natuurlijk, slaaplekker dan maar.'

'Tot morgen, Anisa. En stuur je nog even een foto van jou en die Anna? Dan weet ik dat je tenminste zeker dat je morgen niet zwanger thuiskomt.'

'Jezus, zo ben ik niet. En haar naam is Hánna. Maar oké, doe ik. Doei.' Voordat ze er nog wat aan toe kan voegen hang ik op en met een vragende blik kijkt Hanna me aan. Ik haal een hand door mijn haar. 'Wat kan ze toch altijd zeuren. Maar het mag in ieder geval wel, dat is het belangrijkste.'

Met een opgeluchte blik laat Hanna zich naast me neervallen. 'Gelukkig maar.' Dan springt ze weer op en opent haar kledingkast. 'Ik heb nog wel een pyjama voor je, denk ik.' Het volgende moment krijg ik al een wit shirtje met een leuke print toegeworpen. Ook zit er een kort, roze pyjamabroekje bij en enthousiast glimlach ik. 'Super, dank je.'

Zonder te aarzelen kom ik overeind terwijl Hanna een half opgeblazen luchtbed onder haar bed vandaan sleept. Ik help haar met trekken en binnen een minuut heeft ze het alweer volledig opgepompt. Ze grijpt een extra laken en hoofdkussen uit haar kast en gooit ze op het luchtbed. 'Niet zo luxe, maar je kan er op slapen.'

Ik grinnik instemmend en pak mijn pyjama van haar bed af. Zonder te aarzelen trek ik mijn jurkje uit en gooi het naast het luchtbed op de grond. Ik merk op hoe Hanna gelijk haar blik afwendt als ze me ziet omkleden en gauw volgt ze mijn voorbeeld. Met een jaloers gevoel concludeer ik gelijk dat haar lichaam er tien keer beter uitziet dan het mijne. Oké, vanaf morgen begin ik weer met hardlopen. Of vanaf volgende maand.

Zonder iets te zeggen kruip ik onder de dekens en glimlach naar Hanna. 'Leuke pyjama. Staat je goed.'

Blosjes verschijnen op haar wangen. 'Ah, dat is lief. Dank je.' Ze gaat ook in bed liggen en we draaien ons lichaam naar elkaar toe. Even valt er een stilte en koortsig zoek ik naar een onderwerp om over te praten. 'Welke jongen vond jij het leukst vanavond? Of kon je alleen maar aan Jeremy denken?'

'Jeremy?' Even kijkt ze me raar aan, maar lijkt mijn vraag eindelijk door te dringen. 'O, Jeremy. Ja, natuurlijk. Hij is alles voor me.'

'Ik wou dat ik zo'n relatie had, het klinkt geweldig,' begin ik meteen te zwijmelen. 'Matthijs leek me zo leuk, maar het ging me gewoon iets te snel, weet je wel?'

Hanna knikt wat afwezig. 'Hm-hm.'

'Laat me eens een foto van Jeremy zien,' spoor ik haar aan en ze slaakt een zucht. 'Oké, kijk. Jeremy en ik... we hebben een ruzie, dus ik praat er liever niet over.' Meteen kijkt ze een stuk opgeluchter en schuldig bijt ik op mijn lip. 'O, sorry. Laten we het niet meer over jongens hebben, dan is het pas echt een meidenavond.'

Een blije glimlach ontstaat op haar gezicht. 'Klinkt goed. Geen jongens, gewoon wij met onze flauwe humor.'

Opeens schiet me te binnen dat ik mijn zeurende moeder nog een selfie moet sturen van mij en Hanna. Alsof ik zomaar met een jongen naar bed zou gaan.

'Laten we samen een foto maken,' stel ik luchtig voor en Hanna grinnikt, waarna ze overeind komt. 'Onze allereerste, wat een hoogtepunt.'

Zonder te aarzelen laat ze zich op mijn luchtbed zakken en komt naast me liggen. Lachend schuif ik wat dichter naar haar toe zodat we er duidelijk op staan. Met half uitgestrekte armen maak ik de foto en ik glimlach als het resultaat in beeld verschijnt. 'Zo leuk, vind je ook niet?'

Ze knikt met een enthousiaste blik op haar gezicht. Na de foto met mijn moeder gedeeld te hebben vergrendel ik mijn telefoon weer en probeer een gaap te onderdrukken, wat mislukt. 'Jezus, wat ben ik moe.'

'Ik ook,' mompelt Hanna. 'Laten we gaan slapen, morgen is er weer een dag.' Ik grijns. 'Inderdaad. Nou, wie doet het licht uit?'

'Pfff,' is het enige wat Hanna zucht terwijl ze weer haar eigen bed in klimt. 'Jij ligt dichterbij.'

Als reactie steek ik lachend mijn middelvinger op. 'Oké, fine. Ik sta wel weer op, hoor.' Met een overdreven zucht zet ik mijn voeten op de koude vloer en loop zo traag als een slak naar de lichtknop toe. 'Als ik het niet meer tot het bed haal, weet dat ik je een goede nacht wens.'

Spottend gesnuif klinkt vanuit Hanna's bed. 'O mijn god, wat ben jij toch een dramaqueen soms.'

Ik rol lachend met mijn ogen en begin aan de terugtocht naar mijn luchtbed, deze keer in het duister. Op mijn knieën plof ik neer en ik buig me naar Hanna toe. 'Slaaplekker, Han.' Ik druk vrolijk een kus op haar wang en laat me dan terugzakken op mijn luchtbed. Even blijft haar reactie uit. 'Jij ook... slaaplekker, Anies.'

Ik glimlach naar het plafond en sluit mijn ogen. Hier lig ik dan, op een zo te voelen lek luchtbed. Naast het meisje dat ik in mijn gedachten allang mijn beste vriendin ben gaan noemen. Nu maar hopen dat het gevoel wederzijds is.

-----
-----
-----

Misschien niet mijn beste hoofdstuk, maar ik wilde graag nog even updaten voordat we het nieuwe jaar ingaan😊

Dus alvast een goed 2018 iedereen, maak er een geweldig jaar van!💗

xx Me