POV Hanna

'Wat vind je hier van, Han?'

Han. Ze heeft me een bijnaam gegeven. Ik weet dat het nergens op slaat, maar dit voelt als iets heel groots.
Met moeite breng ik mezelf weer terug naar haar vraag en vervolgens krijg ik een rood hoofd wanneer ik staar naar het outfit dat Anisa aan het passen is. Ze draait een rondje en glimlacht naar me via de spiegel. 'Ik heb het gevoel dat het me dik maakt.'

'Dat is wel echt het laatste wat ik dacht,' merk ik nog steeds een beetje bedremmeld op. 'Echt hoor, Anies, neem het. Die witte sweater staat heel goed bij je roze haar.'

'Anies, I like it,' hoor ik haar mompelen terwijl ze weer terugloopt naar haar kleedhokje. Ik grinnik even kort maar opgelucht. 'Mooi zo.'

Een minuut later komt ze in haar oude kleding weer de paskamer uitlopen en ik kijk haar met een aarzelend gezicht aan. 'Dit is wel een dure winkel, krijg je veel kleedgeld?' Een zenuwachtig lachje verlaat haar lippen. 'Om eerlijk te zijn driehonderd per maand.' Ik probeer mijn ogen niet te vergroten, maar ik kan het niet helpen. 'Jezus, je ouders klinken wel rijk, dan.'

'Ik weet het, ik weet het. Maar het is niet dat ik erom vraag, want ik koop de laatste tijd toch niet zo vaak meer kleding.' Ik leg mijn hand even geruststellend op haar onderarm en mijn ogen staren in de hare. 'Ik oordeel ook niet, hoor.'

---

Winkel in, winkel uit. Het is ongelofelijk hoe snel Anisa shopt. Die oude, zogenaamde vriendinnen van me leken er jaren over te doen, maar zij is binnen een uurtje klaar. Daar heb ik helemaal geen problemen mee, want nu heb ik eindelijk een excuus om haar mee te nemen naar een leuk, rustig cafeetje voor een cappuccino. En meer met haar te praten, haar beter te leren kennen. Misschien het liefst nog wel haar ogen, eigenlijk.

'Hanna? Zullen we langs die Mac aan de overkant van de straat?' Een stem onderbreekt me uit mijn gedachten en ik schrik op wanneer ik Anisa me vragend zie aankijken. 'Huh? O, ja, sure.' Ze staart me nog even hoofdschuddend aan voordat ze me meetrekt naar de stoplichten, waar al een groep anderen staat te wachten. Mijn ogen lichten op wanneer ik het regenboog zebrapad recht voor me opmerk. Meteen verschijnt er een grote glimlach op mijn gezicht en een warm gevoel verspreidt zich door mijn lichaam. Ik word altijd blij wanneer er een onverwacht LGBT ding te vinden is, vooral midden in zo'n drukke stad. De stoplichten springen op groen en Anisa en ik volgen de mensen naar de overkant. 'Wat leuk gedaan!' hoor ik haar opeens zeggen en ik draai mijn hoofd naar haar toe. 'Ja, hè?'

'Is dat niet voor homo's, of zo?' vraagt ze wanneer we over de stoep richting de McDonald's lopen en ik knik met een kleine glimlach. 'Voor LGBT mensen, ja.' In ieder geval wist ze dat het geen ode is aan het weer, dat is tenminste iets. Daar heeft ze Lauren al mee overtroffen.

Wanneer we naar binnen lopen gaat Anisa snel voor een van de beeldschermen staan waarmee je jezelf en de werknemer achter de kassa een ongemakkelijk gesprek kan besparen, wat voornamelijk bestaat uit het eindeloos lang herhalen van je bestelling. Ze klikt vrolijk een cheeseburger met een kleine cola aan en kijkt me dan vragend aan. 'En wat wil jij?'

'O, eh, ik bestel wel na jou, hoor,' mompel ik aarzelend, maar ze lacht hoofdschuddend. 'Tuurlijk niet, wat maakt mij die paar euro nou uit? Mijn ouders geven me toch extreem veel zakgeld.'

Ik lach voorzichtig mee. 'O, oké, doe mij dan ook maar een cheeseburger.'

'En drinken? Of wil je samen een grote cola delen?' stelt ze voor en verrast glimlach ik naar haar. 'Tuurlijk.' Met haar zou ik alles wel willen delen.

'Mooi, want ik ben na de helft toch al misselijk,' grinnikt ze. Wanneer ze heeft betaald lopen we met het bonnetje naar de kassa toe, waar ik met een zucht op het bord kijk. 'Zoveel bestellingen.'

'Medelijden met die jongen achter de kassa,' hoor ik Anisa zeggen en ik werp een blik op de jongen waar ze naar aan het kijken is. Met een verwoed gezicht neemt hij alle bestellingen op en ik grinnik kort. 'Inderdaad.' Mijn gaydar tikt sneller dan ooit bij die jongen, maar ik denk niet dat Anisa dat doorheeft.

'Hij is best wel knap, vind je niet?' Hard bijt ik op mijn lip wanneer de woorden tot me doordringen, maar ik dwing mezelf om een glimlach op te zetten. 'Hm, niet mijn type.'

---

'Jij nog een slokje?' vraag ik even later met een gemeen lachje aan Anisa en ze trekt een gezicht. 'Alsjeblieft niet.'

'Kom op, je kunt het,' dring ik grijnzend aan en ze schudt haar hoofd. 'No way. Die cheeseburger was al te veel.'

'Waar zullen we zo heengaan? Filmpje pakken of wil je liever naar huis?' vraag ik voorzichtig en ze kijkt bedenkelijk. 'Kunnen we naar jouw huis?'

Rode vlekken ontstaan in mijn nek en ik kijk weg. 'Ik weet niet... het is nogal een rotzooi.' En haar huis zou het mijne als opslagruimte gebruiken.

Anisa grinnikt even. 'Wat kan mij dat nou schelen? Ik ben zelf ook een mess.' Spontaan schiet ik in de lach, wat de oorzaak is voor een lachbui. 'We hebben nog meer gemeen dan ik dacht, dus.'

Wanneer we wat vage en geïrriteerde blikken toegeworpen krijgen besluiten we op te staan en ik gooi ons afval weg. We lopen naar buiten, waar ik meteen het regenboog zebrapad weer opmerk als ik naar rechts kijk. Gaaay. Zo doet mijn brein nou áltijd.

'Als het je leuk lijkt kunnen we wel naar een park toe? Het Griftpark is een paar minuten met de bus,' stel ik voorzichtig voor en ze lacht. 'Ja, waarom ook niet?'

---

'Kijk naar die konijntjes, hoe ontzettend schattig!'

'Konijntjés?' Met een grote rimpel op mijn voorhoofd kijk ik naar het uitgestrekte konijn voor me, dat zo wel bijna een meter lang lijkt. 'Geen idee waar jij naar kijkt, maar deze is gigantisch.'

'Jeetje, wat een beest,' grinnikt ze wanneer ze zich naar me toedraait en ik knik. 'Zulke waren er vroeger ook al.'

Vragend kijkt Anisa me aan. 'Vroeger?' Ik glimlach even kort. 'Mijn grootouders woonden een paar straten verderop, dus ik ging hier altijd heen wanneer we weer eens op bezoek kwamen.'

'Ah, dat is schattig.' Ik voel haar blik over me heengaan en ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Wat is er?'

Snel kijkt ze weg. 'O, nee, niks.' Ik haal een hand door mijn haren en kom dichterbij haar staan. 'Jawel, nu ben ik nieuwsgierig.'

'Ik vroeg me gewoon af of ze nog leven,' mompelt ze en een glimlach breekt door op mijn gezicht. 'O, ja. Gelukkig wel. Je hoeft niet bang te zijn om me persoonlijke dingen te vragen, hoor.' Opgelucht vestigt ze haar blik op me. 'Oké, mooi.'

Ik kijk haar even intens aan. 'Dit is misschien raar om zo vroeg te zeggen, maar ik heb nog nooit zo'n vriendschap gehad als met jou. Ik voel me eindelijk eens op mijn gemak, weet je wel.'

Ik schrik wanneer ze met een blos haar gezicht afwendt. Ben ik te eerlijk?

'Ja, dat heb ik ook. Ik had wel eerst een beste vriendin, maar nadat ze verhuisd was verloren we al na een week contact.'

'Jeetje, zo snel?' vraag ik aarzelend. Hopelijk gaat dat niet gebeuren met mij en Anisa, want dan heb ik al helemaal niemand meer. Niet dat het me daar om gaat natuurlijk, want ze is echt zo leuk. Iets té leuk, om eerlijk te zijn.

Ze knikt. 'Helaas wel. Maar misschien was het ook wel beter, want langeafstandsrelaties zijn niks voor mij.'

'Zou je dat ook hebben wanneer je een leuke jongen of meid ontmoet waarmee je meer dan vrienden wilt zijn?' vraag ik met ingehouden adem van nieuwsgierigheid, maar vooral ook van angst. Toch probeer ik haar zo onopvallend mogelijk tips te geven, zodat ze er misschien zelf wel achterkomt dat ik niet geïnteresseerd ben in jongens. Ze lacht. 'Ik zou het niet weten. Jij bent hier degene met ervaring.' Ik sla mijn ogen neer en lach maar een beetje mee. 'Eh, dat is waar.'

'Nu we het toch erover hebben, wanneer krijg ik meer informatie over je boy? Ik wil hem nou eindelijk wel eens ontmoeten of in ieder geval een foto zien.'

Een zenuwachtig gevoel bekruipt me. 'O. Ja. Dat komt nog weleens. Hé, kijk eens naar dat konijntje!' probeer ik snel het onderwerp te veranderen en ik loop naar een van de hokken toe. Anisa volgt mijn voorbeeld en gaat naast me staan. Ik voel hoe haar blote arm de mijne raakt en kippenvel verspreidt zich over mijn lichaam. Ik moet echt stoppen met deze onzin. Ik kan niet voor een vriendin, mogelijk zelfs mijn beste vriendin, vallen.

'Ga je eigenlijk vaak uit?' hoor ik mezelf plotseling vragen en ze grijnst. 'Heb ik niet genoeg vrienden voor. Maar Netflix en ik gaan vaak met elkaar om, gepaard met Ben en Jerry.'

Ik schiet in de lach om de manier hoe ze het brengt en het feit dat ze er ook gewoon om glimlacht. Ze is zo anders, zo puur. Dat vind ik nou echt fantastisch aan haar. Want hoeveel mensen in deze wereld zijn er nog te vinden die zich niet met de clichés laten meesleuren voor wat populariteit?

'Maar ik zou het wel één keer willen proberen, gewoon om te kijken hoe het is,' vervolgt ze dan haar antwoord en ik glimlach. 'Dan gaan we vanavond toch?' Onmiddellijk krijg ik spijt van mijn woorden en ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Waarom stelde ik dat nou weer voor? Ik weet van mezelf hoe eerlijk ik word na een paar glazen alcohol. De laatste keer dat ik uitging was een ramp, dus ik moet zorgen dat ik hier onderuit kom. Wat nogal lastig kan gaan worden, want ik kan absoluut geen nee zeggen tegen zo'n leuk meisje als Anisa.

Maar voordat ik mijn aanbod kan terugtrekken stemt Anisa al enthousiast in. 'Tuurlijk! Met jou kan ik er tenminste op rekenen dat het leuk gaat worden. En dan heb ik eindelijk eens een goede reden om een kort jurkje te dragen.'

Ik grinnik om haar opmerking, maar bijt op mijn lip als ik er verder over nadenk. Ze is zo knap en al de jongens in zo'n discotheek zijn opzoek naar een leuk meisje, dus tien tegen één dat ik, een ver in de kast geschoven pot, buitengesloten zal worden.

-----
-----
-----

Hey! Sorry dat het zo extreem lang duurde, maar nu is mijn inspiratie weer helemaal terug 😊

60 votes en ik publiceer meteen het volgende hoofdstuk 😏

xx Me