'Hey, ik ben Hanna. Ik ben zestien jaar en voel me aangetrokken tot alleen meisjes.' Ik kijk een kring van gezichten wat verlegen rond, maar mijn nerveuze gevoel verdwijnt als sneeuw voor de zon wanneer ik de vriendelijke gezichten me zie toestralen. Dit zijn mijn mensen, ik voel het gewoon. Ze zijn net zoals ik en durven er ook voor uit te komen, ook al hebben ze vast wel problemen net zoals ik. Anders zouden we hier niet zijn...

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht wanneer ik terugdenk aan die eerste keer dat ik naar de hulpgroep voor LGBTQ+ mensen ging. Meteen toen ik mezelf had voorgesteld als een lesbienne verdween het kleinste beetje twijfel. Het voelde goed, meer dan goed. Het voelde geweldig, alsof ik vanaf dat moment pas echt begon te leven. Dit is wie ik ben, dit is hoe mensen me moeten zien, kon ik vanaf toen alleen nog maar denken.

'Hanna! Attention, s'il vous plaît,' haalt een snerpende stem me uit mijn gedachten. Snel ga ik rechtop zitten en knik met een glimlach. Ik pak de pen en het blaadje voor me dat Anisa me gegeven heeft en begin de aantekeningen van het bord over te schrijven. Naast me hoor ik Anisa even in zichzelf grinniken en meteen draai ik me toe naar haar geamuseerde gezicht. 'Lach je me nou uit?'

'O, nee hoor,' grijnst ze, maar de manier waarop ze het zegt verraadt haar meteen. 'Dankjewel, hè,' merk ik droog op en ze geeft me een korte knipoog. Daarna richt ze zich meteen weer op het bord, want de strenge lerares kijkt al weer waarschuwend onze kant op. Ik zucht even onhoorbaar en laat mijn blik door de klas rondgaan. Tot mijn ergernis zie ik Lorena achterin zitten, verveeld uit het openstaande raam starend. Opeens buigt ze haar hoofd door het raam heen en begint te roepen naar een of andere jongen die blijkbaar de school uitloopt. 'Joo, Lars. Tussenuur? Neem effe wat drinken voor me mee.'

Afwachtend draai ik me terug naar de lerares, maar haar reactie op Lorena blijft uit. Verbaasd tik ik op Anisa's arm. 'Waarom laat ze Lorena dat wel zomaar doen?'

'Met een vader als die van haar kan je alles flikken,' mompelt ze en ik zie de boze, maar ook gekwetste blik in haar ogen. 'Zelfs andere leerlingen elke dag treiteren.'

Ik schenk haar even een medelijdende glimlach en focus me weer op het bord. Het lijkt me niet verstandig om door te gaan over Lorena terwijl ze nog geen vijf meter van ons afzit.
Ook al vraag ik me af of Anisa veel wordt gepest door haar, ik weet dat zwijgen nu het beste is. Grote kans dat ze opener naar me zal zijn wanneer we bij haar thuis zijn vanmiddag, waar ik nu al naar uitkijk.

~

'O mijn god, je fiets.' Overrompeld sta ik voor Anisa, die met haar fiets de fietsenstalling komt uitlopen. 'Hij is zo gaaf!'

Een glimlach verschijnt op haar gezicht. 'Dan ben je de eerste die dat vindt.'

Ik laat mijn blik weer over haar fiets glijden en grijns in mezelf om de regenboogkleuren die ze er op heeft gespoten. Ze heeft gewoon een fucking gay fiets, hoe geweldig is dat?!

'Ben je een supporter?' vraag ik geïnteresseerd terwijl ik op mijn eigen fiets stap. Anisa volgt mijn voorbeeld en we rijden de fietsenstalling uit. 'Supporter... van wat?'

Verlegen kijk ik haar aan. 'Nou, je fiets heeft de kleuren van de gay vlag.'

Verbaasd draait ze haar gezicht naar me toe, waar zweetdruppeltjes van de warmte op te zien zijn. 'O, eigenlijk wist ik dat niet.'

Ik bijt op mijn lip en staar voor me uit. Daar gaat dat kleine beetje hoop op een vriendin die in hetzelfde schuitje zit als ik.

'O, nou, het is dus zo,' mompel ik. Ze glimlacht even zwijgend naar me en steekt dan haar hand uit naar links. 'We hoeven nu alleen deze lange weg te volgen en nog een keer rechts af te slaan, dan zijn we er.'

Een paar minuten fietsen we zwijgend naast elkaar door het platte landschap. Ik sluit heel even mijn ogen en focus me op de kleine geluiden, zoals een koe die in verte begint te loeien. Of de bij die net rakelings langs mijn oor schoot. Gewoon al de vredige stilte, af en toe onderbroken door een auto, laat me hier thuis voelen. Ik wist altijd al wel dat ik geen stadspersoon ben, ook al leefde ik er zestien jaar. Ook al genoot ik ervan tot ik in de puberteit kwam, toch wil ik nooit meer terug.

Mijn blik vestigt zich op een schattige boerderij in de verte en mijn gezicht licht meteen weer op. 'Kijk, ik zou altijd nog eens op zo'n leuk boerderijtje willen leven.' Ik zie hoe Anisa naar de plek kijkt waar mijn vinger naar wijst en er ontstaat een glimlach op haar gezicht. 'Goh, dat had ik nou nooit achter je gezocht, eigenlijk. Wist je dat er ook een kinderboerderij bij zit?'

'Echt? Daar moet ik dan echt eens heen, want ik ben gek op dieren,' zeg ik enthousiast en Anisa grijnst even. 'Dan is vandaag je geluksdag.' Ik kijk haar niet-begrijpend aan maar wanneer we rechts afslaan, precies in de richting van de boerderij, begint het bij me te dagen. 'Wacht... je gaat me toch niet vertellen dat je er woont?'

Anisa zwijgt, maar haar grijns spreekt voor zichzelf. Wanneer we de boerderij passeren remt ze af en kijkt me opeens ernstig aan. 'Heb je er echt geen problemen mee?'

Ik stap van mijn fiets af net als Anisa en kijk haar met een zelfverzekerde glimlach aan. 'Wat modder schrikt me echt niet af, hoor.'

Ze grijnst. 'Nee, dacht ik ook eigenlijk al. Oké, kom maar mee.' We lopen naast elkaar richting het schattige huis aan de andere kant van het modderige erf. Ik volg haar naar binnen en schop mijn, inmiddels niet meer zo schone, sneakers uit. Stiekem sla ik gade hoe Anisa met niet veel geduld haar veters probeert los te trekken en ik glimlach in mezelf. Ze ziet er echt lief uit, zo anders dan de normale meisjes.

'Lukt het?' kan ik niet nalaten om te zeggen op een plagende toon.

Met een rood aangelopen hoofd van de warmte slaagt ze er eindelijk in haar veters los te krijgen en opgelucht gooit ze haar schoen naast de mijne. 'Eindelijk. Die vervelende rotschoenen ook.'

Ik steek mijn hand naar haar uit en profiteert meteen van mijn helpende hand. In een ruk trek ik haar overeind en even staan we lachend tegenover elkaar, maar van verlegenheid wend ik mijn blik af. Ik volg Anisa naar de keuken en ik kijk mijn ogen uit. 'Dit had ik niet verwacht bij een boerderij.'

'Weet ik,' grijnst Anisa en weer laat ik mijn blik over het moderne interieur gaan. 'Het ziet er echt mooi uit.'

Anisa pakt twee bekers uit de kast en knikt. 'Mijn moeder is binnenhuisarchitect, vandaar.'

Ik ga naast haar staan voor de koelkast en ze kijkt me vragend aan. 'Wat wil je?'

'Mmm, tomatensap,' grap ik even en Anisa trekt een gezicht. 'Ieuw, zo ranzig.'

'Vind ik ook hoor, dus doe maar een cola,' reageer ik en ze schenkt een glas voor me voor, die ze me daarna met een glimlach overhandigt. 'Here you go.'

Ik nip van mijn cola terwijl ik richting de woonkamer loop, die er nog tien keer beter uitziet dan de keuken. Mijn mond valt een beetje open en ik hoor Anisa lachen. 'Zo geschokt? Dan wil je mijn kamer vast niet zien.'

'O, jawel hoor,' antwoord ik gelijk, misschien wel iets te snel. Niet zo desperate doen, Hanna. Ze gaat je heus niet nog leuker vinden als je extreem veel interesse in haar toont, zoveel dat je net een stalker lijkt.

'Oké, kom maar mee dan,' glimlacht Anisa en ze loopt naar de trap toe. Ik achtervolg haar en houd stevig mijn hand op de bovenkant van het glas, bang om de stralend witte trap te vies te maken. Mijn blik glijdt onbewust even naar het uitzicht van Anisa -haar achterkant- en snel wend ik mijn blik af. Yup, I'm definitely not straight.

'Dit is mijn kamer,' mompelt Anisa wanneer ze de deur voor ons open duwt en toch weer verrast staar ik om me heen. Van de zijden lakens tot de inloopkast, niks ontbreekt.

'O my god, het voelt alsof ik vriendinnen ben geworden met een prinses,' floep ik eruit zonder nadenken en ik zie hoe Anisa een tint roder wordt. Zou ze zich schamen omdat ze zoveel luxe gewend is?

'Sorry, dat bedoelde ik echt niet gemeen. Ik ben gewoon gewend aan een slaapkamer van vier bij vier, gedeeld met mijn zus,' zeg ik er meteen achteraan, hopend dat ze het me niet kwalijk neemt. Waarom verpest ik toch altijd alles in de buurt van leuke meisjes? Ook al is mijn plan niet om verliefd op Anisa te worden, dat is wel het laatste wat ik wil. Het enige wat ik echt nodig heb is een beste vriendin die me volledig accepteert, en ik heb zo'n gevoel dat zij daar ideaal voor is.

_____

_____

_____

IK BEN NU OP VAKANTIE NAAR AMELAND MET MIJN VRIENDIN EN HET IS GEWELDIG DAT WILDE IK EVEN DELEN XX