Ohayo ludziska! Mam nadzieję, że rozdział wam się spodoba ♡♡

Cały czas nie mogę w to uwierzyć - ponad 100 gwiazdek ♡♡

Bardzo wam za to DZIĘKUJĘ! 

15.11.2019

Jasno włosa obserwowała okolice z najwyższej góry w planety Iris - Riski. Uwielbiała to miejsce o takiej później godzinie nocnej - wiatr zawsze tutaj wiał tak cichutko, że nawet najmniejsze zwierzęta mogły odpłynąć przy jego melodii. Góra była cała osypana wysokimi drzewami z gęstymi koronami. Gdzie nie gdzie pod cieniem koron mieściły się plamy kwiatów o cudownych kolorach błękitu. Kobieta usiadła na mięciutkiej trawie przed gronem dużych niebieskich dzbanków. Zerwała jeden kwiat, zaciągnęła się jego zapachem. 

- Jak zwykle Bogini relaksujesz się w tym samym miejscu. - otworzyła delikatnie oczy, uśmiechnęła się pod nosem jak niewinne dziecko.

- Gdybym o tej porze była już w innym miejscu, byśmy się nie spotykali, Kuro. - odparła bez emocji w jego kierunku. Mężczyzna rozłożył ręce. - Co o de mnie oczekujesz mój drogi?

- Tego co zwykle. - usłyszała kroki za sobą. Nie chętnie wstała na różne nogi, po czym odwróciła się do swojego podopiecznego. 

Jako Bogini planety, była dla każdego nowego władcy opiekunem, dobrą radą czy wsparciem w trudnych chwilach. W ostatnim czasie jednak ciężko było ją nazwać opiekunką władcy Kuro, który robił co chciał - jak i jego ojciec. 

- Nie mogę Ci pomóc... - wypuścił powoli powietrze. Nerwy znów pragnęły przejąc nad nim kontrolę. Poprawiła swoją delikatną mleczną sukienkę.

- Jesteś moją pomocnicą.

- Jestem Boginią, okrywam Cię troską jak każdego innego śmiertelnika, staram się a ty znów rozpętałeś kolejną wojnę. Moje serce krwawi z widoku kolejnych ofiar Twojej głupoty. Opamiętaj się zanim masz na to czas. - słowa odbijały się od niego jak ciosy od tarczy, lecz ona miała nadal nadzieję, że chłopaka uda się nawrócić na odpowiednie tory. Ten jedynie machnął ręką.

- Już nie długo będą najpotężniejszym człowiekiem na świecie. - wyprostował dumnie pierś. W oczach zagościła ciemność. Ona też wyprostowała się jak linijka żeby nie zostać gorsza.

- Jak? 

- Szkoda, że nie możesz widzieć tego, co ludzie robią w danym momencie. Taka umiejętność bardzo by Ci się przydała. - do tego miał rację. Jej zdolności nadprzyrodzone zamykały się na życiu nieśmiertelnym, nadludzkiej mądrości i teleportacji na kilkanaście kilometrów. Wydawałoby się iż to już bardzo dużo - a jednak to za mało. 

Odwróciła się do niego tyłem. W tym miejscu wolała zakończyć rozmowę. Chciała jak najszybciej wrócić do zamku na chmurach. Po chwili ciszy usłyszała kroki, które szybko ucichły. 

W czym popełnia błąd?