Sanırım, bu hayatımda şimdiye kadarki en büyük vedam, o yüzden her şeyi içimden geldiği gibi dökeceğim satırlara.
Her ne kadar bu seferki amacım farklı olsa da...

Ben, hep yazdım. Beni yazmaya iten en büyük sebep ise içimdekileri dökmeye ihtiyacım olmasıydı. Etrafımda anlatabileceğim çok kişi vardı fakat buna tezatlık oluşturan beynim, kalbim benim dilime kilit vurup, tüm sözlerimi ellerimden dökmeye zorladılar.

Bundan iki, üç sene öncesi yazma anlayışım kendimi anlatabileceğim minik denemelerle sınırlıydı ve hiçbiri, bir defterde ya da hatırlanacak bir yerde durmadı.

Sayfalarca yazdım, yazdıklarımı yırttım ve rüzgar benim onları özgürleştirebilmem için çabaladığında, onları ellerimden kurtardım. Bu, benim için kural gibi bir şeydi, kimse görmesin, ama aynı zamanda da hiç tanımadıklarım görsün diyeydi. Hem çığlık çığlığa bağırıyordum, hem de çıt çıkarmayarak etrafımdaki en sessiz kişi olabiliyordum, farklıydı.

Sonra geçen sene, yine yırtmak için yazdığım bir şeyi Elif okudu ve bana söylediği her kelime, bende kalıcı bir değişiklik yarattı.

Yine yazdım, ama asla yırtmadım.

Belki hatırlamazsın bile vaveyla38 ama bana bu konudaki özgüveni aşılayan, bir sene öncesi ilkbaharın başlarında, pencere kenarındaki okul sıralarından birinde sendin, buna seninle başladım, ve yine seninle bitiriyorum.

Daha sonra, ilk şiirimi yayınlamak için bir cesaret bilgisayarın başına geçmişken, planladığımdan farklı bir şeyler yazmaya başladı parmaklarım ve ortaya, Ondan Sonra çıktı.

"Yalnızsın, sessizsin" dediler,
Anlatamadım, "Güvenmiyorsun" dediler
Sessiz değildim, sensizdim, bilemediler."

İşte ilk defa beklenmedik bir anda bunlar kalbimden çıkınca anladım, yazmanın başına geçtiğinde değil de, insanın duygularını zirvesinde yaşadığı o anda gelen bir beceri olduğunu. Ondan Sonra, benim hayattaki en büyük kaybım ve en büyük kazancımdı.

Gelen kutumdaki mesajların içerikleri gittikçe farklılaştı. Hikaye tanıtımları ortadan kalktı, yerini farklı şehirlerden, farklı kişilerden içtenlikle gelen hayat hikayeleri aldı.

Kimi zaman benim ne yaşadığım soruldu, kimi zaman sorulmadan içini dökenler oldu, bazıları on beşinde, on altısında arkadaşlarım, bazıları ise otuzunda abilerim, ablalarım oldular. Bazen bir aşk hikayesi, bazen de hayat hikayesi dinledim, ki herkesin yüreğinin derinliklerinde ne denli yaşantılar sakladığını öğrenmemde en büyük rolü olan etmen buydu.

Asla bu kadar destek alacağımı düşünmemiştim, ki zaten her yazdığını yırtan bir kız için burada bir şeyler yayınlamanın düşüncesi bile oldukça fazlaydı. Daha sonra, "Nasılsa bir gün yayından kaldıracağım." düşüncesiyle bir iki şiir daha yayınladım. Sonra...

Sonra yorumlarınız, mesajlarınız ellerimden tutup beni kırk dördüncü şiire kadar getirdi. Herkes, öylesine özen göstermişti ki... Hele bir tanesi...
haroldstrolog Kesinlikle bu kitaptaki en özel destekçimdi. Hala "Nasıl olsa sonu gelmeyecek" kafasında olduğum zamanlarda, hatırlıyorum ki akşam saatlerinde okuduğum bir yorumuyla, tüm şiirleri yazarken ağlayan yüzümü, güldürdü, normal bir gülme diyemem, Gülümsemem gözlerime, oradan kalbime işledi, tıpkı gülümsemenin sahibinin de kalbime işlediği gibi.

Bu kitap için en özel teşekkürü sizlere sunmalıyım, Elif ve Ahsen. Çünkü biriniz başlangıcım, biriniz yarı yolda bırakmamam, devam etmemin nedenisiniz, sonsuz teşekkürler...

Yanlışım olduysa, özür diliyorum ve O'ndan Sonra'yı bitirmek için hazırlanıyorum. Çünkü bu kitabı "Tamamlandı" diye kategorize etmek benim için inanılmaz zor, duygularımı, düşüncelerimi tamamlamış, bitirmiş, yok etmiş gibi hissediyorum.

Şimdi sizlerden son bir isteğim var, umarım, eğer ki bir şekilde kendinizi bulmuşsanız, yüreğinize en çok dokunan şiiri bu sayfanın altına not düşersiniz, bu O'ndan Sonra için yapabileceğiniz, son şey.

Tabi, şunu da söylemeliyim, eğer kendimde yine bir cesaret, bir istek bulursam en yakın zamanda yeni bir şiir kitabı daha yayınlayacağım.

Her biri, hayatımda birer iz bıraktılar,
"O" değil, onlar.