To υπόλοιπο βράδυ θα περνούσε ανώδυνα. Η Τάνια ήταν μια αστεία γυναίκα που ελάφρυνε το κλίμα , την ίδια στιγμή που  ο Αλέξανδρος και ο αδερφός του βάραιναν καθώς συνέχεια έτειναν να μιλάνε για επαγγελματικά.

"Ξεχνιέμαι και συνέχεια μιλάω για δουλειές" της είπε σχεδόν απολογητικά κατα την διαρκεια του γλυκού σε μια Άννα που σκεφτόταν εντονα μια λέξη και μόνο.

Τι σημαίνει υποτακτική?

"Με ακούς?" της είπε παραξενεμένος. Η Άννα έδειχνε αφηρημένη σε όλη την βραδιά. Ήταν κάτι που η Τάνια της είχε πει στην τουαλλέτα?

Είναι κάτι σαν γραμματέας?αλλά γιατί το είπε με αυτό το ύφος?

"Ναι είναι πολύ ωραίο το  γλυκο κύριε" του απάντησε με ένα αμυδρό χαμόγελο, κάνοντας να την κοιτάξει παραξενεμένος.

"μάλιστα..."

Είχαν συμφωνήσει να μην τον προσφωνεί έτσι σε εξωτερικους χώρους. Αλλά προφανώς..κάτι σκέφτεται έντονα. 

Άφησε την πετσετα του στο τραπέζι προβληματισμένος και έκανε νόημα για τον λογαριασμό.

...............

Μπήκανε μέσα και ίσως εκείνος με πιο βιαστικό τρόπο. Ίσως ήταν απο τις λίγες φορές που δεν ήξερε εκείνο το κορίτσι τι είχε στο νου του. Ήταν κάτι που της είπε εκείνη η ανόητη ρωσίδα?γιατί ήταν αφηρημένη? 

"Ήταν πολύ όμορφη βραδιά. ." κοντοστάθηκε απο πίσω του. Την είδε έτοιμη να τον καληνυχτήσει

"Ας πιούμε ένα ποτό πρώτα. Κάτι ελαφρύ . Κάτσε" της έδειξε με μια ελαφριά κίνηση το μεγάλο δερμάτινο καναπέ του σαλονιού , που ήταν φωτισμένος απο τα φώτα του δρόμου . 

"καλά" ψιθυρισε εκείνη καθώς κάθησε στην άκρη του καναπέ

Σε λίγο ο Αλέξανδρος γύρισε με δυο ποτήρια κρυστάλλινα στα χέρια του. 

"Κρασί"

"Ευχαριστώ"

Έκατσε απέναντι της, στην δερμάτινη πολυθρόνα, εκεί που συνήθιζε να κάθεται τα πρωινά και να διαβάζει στο τάμπλετ τις συνδρομητικές εφημερίδες.

"πως σου φαίνεται ο αδερφός μου?"

τον κοιταξε με έκπληξη

"δεν ξέρω..καλός"

κοιταξε με προσοχή τα χαρακτηριστικά της. Ήπιε μια γουλια απο το ποτό του

"Η τάνια? πως σου φάνηκε?"

"Η τάνια?" τα μάτια της απέκτησαν μια περίεργη λάμψη και κοιταξε αλλού.

Ο Αλέξανδρος ήπιε αργά απο το κρασί του .

"Μάλιστα" είπε μόνο και την κοιταξε σοβαρός

"Τι σου είπε στην τουαλέτα?"

Αυτόματα τα μάτια της υψώθηκαν στα δικά του.

Πως ήξερε?
"Ήσουν αφηρημένη απο την στιγμή που επέστρεψες απο την τουαλέτα. "

"Ε.."

"Ναι??"

"Ναι"

"Ναι τι?"

"ναι ήμουν αφηρημένη"

"Γιατί?"

"Γιατί ρωτάς?"

"Γιατί θέλω να ξέρω τα πάντα για σενα"

Έπεσε μια στιγμή ησυχίας γεμάτη απο σκέψεις της Άννας.

"Δεν ξέρω όμως εγώ τα πάντα για σένα"

"Δεν ήρθε η ώρα. Θα είσαι η γυναίκα μου , θα τα ξέρεις όλα για εμένα. Προσπαθώ να με μάθεις όμως"

Το αυθόρμητο και ειλικρινές υφος του Αλέξανδρου έκανε την Άννα να γελάσει.

Τον είδε να την παρατηρει. Να την επεξεργάζεται.

"Που ειναι το αστείο?"

"Εισαι κλειστος άντρας σχεδόν τίποτα δεν ξέρω για εσένα"

Το σκέφτεται.

Ναι. Είναι.

"Λοιπόν..θα μου πεις τι σου ειπε στην τουαλέτα και θα σου πω κάτι και  για μένα . Για να με μάθεις καλύτερα" της είπε με απλό ύφος , με ένα ελαφρύ μειδίαμα, παρολαυτα η Άννα ένιωσε πως ύπηρχε κάτι που της διέφευγε σε αυτή την συμφωνία.

"Καλά"

"Χαίρομαι που συφωνούμε huisdier"

"Μου είπε πως είναι υποτακτική του" του είπε χωρίς περιστροφές

Τον είδε να σαστίζει μονάχα μια στιγμή κι έπειτα να ξύνει ελαφρά το πηγούνι του. 

Σκέφτεται. Παίρνει χρόνο. Ναι, τον μαθαίνει και η Άννα. δεν λεει ποτέ κάτι χωρίς να το σκεφτεί.

"Και τι σημαίνει αυτό?"

"Εσύ ξερεις καλύτερα νομίζω"

"Ισχυει. Να επαναδιατυπώσω την ερωτηση μου..τι σημαίνει για εσένα αυτό?"

Την επεξεργάζεται. σχεδόν το διασκεδάζει. Σχεδόν. Μέσα του θα ήθελε να πνίξει την Τάνια για την απρέπεια της αλλά οτι έγινε έγινε. Και ίσως έγινε και για καλό.

"Δεν είναι γραμματέας ή κατι τετοιο. Αλλά είναι υπάλληλος γιατι πληρώνεται"

"Ναι..αφού πληρώνεται. "τον είδε να σκέφτεται τον ορισμό της άννας.

"Και η δουλειά της?"

Δάγκωσε τα χείλια της

"Κάτι..ερωτικό"

Μειδιασε ελαφρά ο Αλέξανδρος.

"Γιατί το λες αυτό?"

"Το ύφος της..όταν το έλεγε..δεν μπορώ να το εξηγήσω. Αλλά είναι κάτι ερωτικό"

"μαλιστα.."

Ήπιε και πάλι απο το κρασί του

Σκέφτηκε

"Και τι προσφερει μια υποτακτική στο αφεντικό της huisdier?"

Η Άννα ανασήκωσε τους ώμους της ανεπαίσθητα

"Υποτασσεται σε αυτά που ζητά το αφεντικό της?"

Μια λάμψη φώτισε τα μάτια του Αλέξανδρου

"Πως νιώθεις γι αυτό?"

Ανασήκωσε πάλι τους ώμους της

"Κι εγώ υποτάσσομαι στις επιθυμίες του κυριού μου, έτσι δείχνω την αφοσίωση μου και την εμπιστοσύνη μου σε αυτόν . Όταν εμπιστευεσαι τον αλλον το κάνεις. Εγώ πάντα στις προσευχές μου ..πιστεύω πως ο κύριος ξέρει καλυτερα. Ακόμη και όταν φοβάμαι, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνω γιατί κάποια πράγματα πρεπει να συμβαίνουν έτσι. Του δείχνω εμπιστοσύνη.Ναι. Το καταλαβαίνω. Η υποταγή είναι ένα είδος ελευθερίας. Σταματάς να φοβάσαι γιατί ξερεις πως υπάρχει κάτι ανώτερο που σε προστατευει"

Τον είδε να χαμογελά ελαφρά. Με ικανοποιηση. Ο πατέρας του είχε δίκιο.

"Είναι θρησκευόμενη πατέρα. Αυτό είναι πολύ λάθος. Η ηθική της δεν θα το επιτρέψει"

"Γι αυτό θα είναι η τελεια σύζυγος Αλέξανδρε. Έχει εκπαιδευτει να είναι υποτακτική. όσο για την ηθική της θα την πλάσεις εσύ απο την αρχή ."

"Ναι huisdier η Τάνια υποτάσσεται για τα χρήματα στον αδερφό μου. Με ερωτικό τρόπο"

Την βλέπει να συνοφρυώνεται

"Τι σε απασχολεί?"

"Θα ήταν προτιμότερο όμως να γινόταν χωρίς χρήματα. Δεν υποτασσεται σε εκείνον αλλά στα λεφτά του"

Τον είδε ξαφνικά να χαμογελά και να την κοιτά με ένα ανεξιχνιαστο ύφος.

"Ναι Αννα. Αυτό ειναι προτιμότερο" είπε αργά χωρίς να σταματήσει το χαμόγελο που διεγραφόταν στο πρόσωπο του

Ήπιε το κρασί του με την μια και το άφησε κάτω.

"Είναι η σειρά μου να μάθω κάτι για σενα. Έτσι είπες. Κύριε"

"ναι . Το είπα.

Η Άννα άφησε μια αργή ανάσα απο μέσα της. Τα γκρίζα μάτια του λαμπύριζαν στο σκοτάδι. Η απόσταση των δυο μέτρων που χώριζε τα σώματα τους ,  της φάνηκε ξαφνικά αφύσικη. Θα έπρεπε..θα έπρεπε..να είναι εκει. Μαζί του.. αν το ήθελε κι εκείνος. 

Τον είδε να σοβαρεύει.

Την κοιταξε βαθιά μεσα στα μάτια.

"Ελα εδώ "

Μια μικρή αμήχανη σιωπή κι επειτα σηκώθηκε πάνω υπακούοντας τον . Τον πλησίασε.

 Tην τράβηξε μαλακά από τον καρπό της και την έβαλε να κάτσει πάνω του. 

 Δεν ήξερε πολλά για τους άντρες, αλλά ήξερε σίγουρα ανατομικά που καθόταν εκείνη την στιγμή. 

Έφερε τα χέρια της στο στήθος της αμυντικά , πήγε να τα σταυρώσει χωρίς να σηκώσει το βλέμμα της πάνω του αλλά την  ίδια στιγμή , τον ένιωσε για δεύτερη φορά να της τραβά το χέρι. Αυτή την φορά προς τα κάτω , αφήνοντας εκτεθειμένες τις θηλές τις να διαγράφονται κάτω από το μεταξένιο φόρεμα της.

"Κοίτα με"

Δαγκωσε τα χείλη της ξανά και ξανά. Η γευση του φόβου και του άγνωστου ζευγάρωναν σε ένα αφροδίσιο εξωτικό ποτό που τις μεθούσε τις αισθήσεις. Δεν ήξερε αν έπρεπε να τρέξει απο κοντά του ή να ..

Έκλεισε ερμητικά τα μάτια της. Μόνο που σκεφτόταν διέπραττε αμαρτία. Ένιωθε πράγματα που δεν έπρεπε. Δεν ήταν άντρας της. Δεν είχαν παντρευτεί.

"Άνοιξε τα μάτια σου και κοίταξε με" ο αντίχειράς του ακούμπησε το πηγούνι της. Την πίεσε ελαφρά προκαλώντας της ένα ανεπαίσθητο πόνο καθώς με μεγαλύτερη δύναμη την έσφιξε και της κατέβασε το κεφάλι προς τα κάτω. Σκέφτηκε πως εκεινος πάντα με την ίδια πυγμή θα διεκδικεί τα πάντα στην ζωή του.

Άνοιξε τα μάτια της και διασταυρώθηκαν με τα δικά του.

Ήταν διάβολος, μόνο έτσι θα μπορούσε να τον περιγράψει. Όμορφος κολασμένα , μια αμαρτία που ένιωθε πως έπρεπε να τρέξει να κρυφτεί απο εκείνη. Δεν είχε αντικρίσει ποτέ άντρα σαν εκείνον. Το στήθος της ανεβοκατέβαινε γρήγορα κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο απο εκείνον.

"Πρέπει να μάθεις να μιλάς γι αυτά που σκέφτεσαι huisdier"

Τα μάτια της προσηλωμένα στα γκριζογάλανα δικά του. Το άρωμα του ποτίζει το κορμί της διεγείροντας τις αισθήσεις της. Η αίσθηση του υφάσματος του πουκαμίσου του στο γυμνό χέρι της καθώς ελαφρά το μπράτσο του ακουμπούσε το χέρι της. Ανεπαίσθητα.

"Δεν.." δεν ήξερε τι να πει. Πως φοβόταν? πως ένιωθε πως έχανε τον κόσμο κάτω απο τα πόδια της? Ήταν πόθος αυτό που ένιωθε? πόθος για το κορμί του Αλέξανδρου? τι συνεβαινε στο κορμί της? γιατί ένιωθε τόση ταραχή και αναστατωση?

"Φοβάσαι ?" 

της είπε ήρεμα διαβάζοντας τα σημάδια του κορμιού της. Ήξερε να αναγνωρίζει τον φόβο. Τον εξίταρε να νιώθει τον φόβο στα μάτια των άλλων. Στην ζωή ή θυμα θα είσαι ή θύτης του έλεγε ο πατέρας του. Και αυτός δεν υπήρξε ποτέ θύμα. Το επιβεβαίωνε κάθε φορά όταν έβλεπε τον φόβο στα μάτια των άλλων. 

Δεν ήθελε όμως η Άννα να τον φοβάται.

Διάβαζε όμως και κάτι άλλο πάνω της. Στο κορμί της. Κάτι που τον εξίταρε.

Άνοιξε ελαφρώς τα πόδια του κάνοντας την Άννα να κουνηθεί ακούσια πάνω του.

Την είδε να κοκκινίζει. 

"Εμένα φοβάσαι?"

"Ίσως..δεν ξέρω" του απάντησε χωρίς να κατεβάσει τα μάτια

"υπήρξα κακός μαζί σου? ασεβής? σε πρόσβαλλα κάπου?"

Του έγνεψε αρνητικά

"Τότε δεν έχεις λόγο να με φοβάσαι " 

Και όμως το κορμί της ήταν ακόμη σε ένταση . Την ένιωθε. Όλο αυτό το καιρό που μένουν μαζί την παρατηρεί. Δεν είναι καποια γυναίκα με εμπειρίες ζωής, ξέρει πως δεν έχει ζήσει τίποτα στην ζωή της, πως δεν έχει κάποιο εξαιρετικό ταλέντο ή μόρφωση. Ξέρει πως έχει βρεθεί με γυναίκες πολύ πιο όμορφες απο αυτό εδώ το κορίτσι. Όμως.. 

"Ρώτα με huisdier"

"T-τι?"

"Αυτό που θέλεις να μάθεις."

Πήρε εκείνη μια βαθιά ανάσα

"Δεν ..δεν ξέρω τι να ρωτήσω" η ανάσα της έγινε γρήγορη, η αναστάτωση στο κορμί της μεγάλωνε. τι της συνέβαινε?

"Δεν ξέρεις τι να ρωτήσεις"

επανέλαβε αργά τα λόγια της

"ό-όχι..νιώθω κάπως..δεν ξέρω τι να ρωτήσω τώρα.."

Και έπειτα με το χέρι του αγγιξε το πρόσωπο της, με το αντίχειρα του άγγιξε πρώτα την κορυφή της μύτης της σαν να την ανακάλυπτε και έπειτα τα χείλη της , γεμάτα και κόκκινα

Το χέρι του χαμήλωσε προς την καμπύλη του στήθους της χωρίς όμως να πάει παρά κάτω. Χάιδεψε το απαλό δέρμα της

"Θα σου πω τότε εγώ κατι για μένα. .το θελεις αυτό?"

Τον κοιταξε στο σκοτάδι

"Ναι. Ναι πες μου" η φωνή της βγήκε με κόπο, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. ποτέ ξανα δεν βρεθήκαν τόσο κοντά.

Εσκυψε κοντα στα χειλη της χωρίς να τα αγγίξει κι επειτα έγυρε στο λαιμό της ανεπαίσθητα

"Με ερεθίζεις huisdier. "

Tην κοιταξε στα ματια. Είδε στα μάτια της την απορία. Λες και δεν ήταν σίγουρη αν κατάλαβε σωστα αυτό που της είπε.

"Ερεθίζεις τον ανδρισμό μου " της είπε απαλά κάνοντας την αυτοματα να τα χάσει απο έκπληξη.

δεν το περίμενε αυτό να της το πει..

 το στήθος της ανεβοκατέβαινε τωρα  πιο γρήγορα

"Μην φοβάσαι  huisdier" της είπε καθώς η Άννα ένιωσε τον ανδρισμό του για πρώτη φορά να θεριεύει απο κάτω της. Ήταν κάτι πολύ σκληρό. Το ένιωθε . Το βλέμμα του είχε κάτι αδυσώπητα ερωτικό που την έκανε να τρέμει. Αλλά δεν φοβόταν. Όχι δεν φοβόταν.

"Δεν φοβάμαι να ξέρεις " ψιθυρισε αναστατωμένη, μια περίεργη έκσταση , μια γλυκιά ζέστη κατέκλυσε τα σωθικά της που πάλευαν να βρουν τρόπο να ηρεμήσουν. 

"Ωραία γιατί δεν συμβαίνει τίποτα κακό αυτή την στιγμή Άννα" της είπε σοβαρός. Την κοιταξε στο σκοτάδι

"Άνοιξε τώρα τα πόδια σου για μένα  . Δείξε στον κύριο σου  πόσο καλό κορίτσι είσαι"