"Μείνε ακίνητη. Θα προσπαθήσω να μην σε πονέσω. Το τελευταίο γυαλί έχει μπει βαθιά"

 τα φρύδια του συνοφρυώνονται καθώς επιθεωρεί προσεκτικά και την τελευταία πληγή. Τις έχει σχεδόν όλες καθαρίσει, έχει βάλει πάνω τους ένα κόκκινο υγρό και καλύψει προσεκτικά με λευκούς επιδέσμους. Εκείνη επέμενε να το κάνει μόνη της αλλά δεν της απάντησε καν. Έδειχνε σχεδόν αναστατωμένος απο το αίμα που έτρεχε απο το πόδι της. 

"Εγώ φταίω. Έπρεπε να μην σε αφήσω να μπεις στο γραφείο. "

"Συγνώμη ήμουν απρόσεκτη"

"Και οι δυο προφανώς huisdier"

Κάθεται ακίνητη πάνω στον μαρμάρινο πάγκο του μπάνιου ενώ γονατισμένος μπροστά της έχει και τα δυο πόδια της πάνω στα γόνατα του. Για μια στιγμή η Άννα έφερε στο νου της όλες τις φορές που περιποιήθηκε η ίδια τον εαυτό της. Και τώρα..έχοντας αυτόν τον άντρα γονατισμένο μπροστά της να την φροντίζει με τόση επιμέλεια ένιωσε κάτι γλυκό να πλημμυρίζει την καρδιά της. Η κυρία Βικτώρια είχε δίκιο .

Θα γινόταν ένας καλός σύζυγος. Ήταν σίγουρη

 Όλη η προσοχή του είναι στραμμένη στο πέλμα της απο το οποίο προσεκτικά με μια μικρή λαβίδα προσπαθεί να αφαιρέσει τα μικρά θραύσματα που έχουν εισχωρήσει στο δέρμα της.

Τον παρατηρεί χωρίς δισταγμό.  Είναι ψηλός και μυώδης. Τα μαλλιά του είναι καταλήγουν σε μικρές μπούκλες που πρώτη φορά παρατηρεί. Συνήθως εκείνος τα χτενίζει όλα προς τα πίσω με επιμέλεια. 

Οι πλάτες του είναι ανοιχτές . .Είναι ακόμη ημίγυμνος. Κάτι που την κάνει να νιώθει αμηχανία. Είναι ο πρωτος άντρας που βλέπει απο τόσο κοντά γυμνό. Παρατηρεί τους μύες των χεριών του , το ελαφρύ μαύρο τρίχωμα στο στέρνο του που καθώς χαμηλώνει στην κοιλιά του γίνεται ολοένα πιο δασύτριχο. Νιώθει περίεργα. Περιεργα που τον κοιτάζει. Θα γίνει  ο άντρας της. Ο πατέρας των παιδιών της. Αυτό το σώμα σε λίγο καιρό θα έχει δικαίωμα απο τον Κύριο νόμιμα να αγγίξει.

Και να την αγγίξει. 

Η κυρία Βικτώρια της είπε..πως δεν χρειάζεται να ξέρει πως να ικανοποιήσει τον άντρα της γιατί ο ίδιος θα της τα μάθει όλα. Είχε ντραπεί τότε πολύ αλλά σχεδόν κάθε μέρα το σκέφτεται απο τότε. Αυτή την φράση.

Δαγκώνει τα χειλια της νευρικά. 

Ξέρει οτι η επιθυμία της σάρκας είναι αμαρτία. Μια αμαρτία που στην ζωή της δεν είχε ποτέ υποπέσει. Δεν είχε νιώσει ποτέ σαρκική έλξη. Ίσως γι αυτό τόσο εύκολα είχε αποφασίσει να γίνει δόκιμη στην μονή. Νόμιζε οτι ήταν αλώβητη σε τετοιου είδους αισθήματα.

Νόμιζε. 

"Πονάς?" τα μάτια του στρέφονται σε εκείνη και την πιάνει να κοιτά το σώμα του. Σχεδόν έδειξε μια περίεργη έκπληξη. Ήταν σχεδόν σίγουρος πως το πολύτιμο αποκτημά του δεν είχε ακόμη ερωτικές σκέψεις. Ήξερε απο τον πατέρα του πως ήταν αμόλυντη και απο τα ίδια τα χέρια της. 

Ήταν άλλωστε ο δεύτερος λόγος που συναίνεσε στο να την αποκτήσει.

."Σ-συγνώμη" ψελλίζει με ντροπή καθώς εκείνος της αφήνει απαλά το πόδι κάτω.

"Μόνο γι αυτό μην ζητήσεις ποτέ συγνώμη"

 το ύφος του γεμάτο ικανοποίηση. Αν μη τι άλλο θέλει τον θαυμασμό της για το κορμί του. Καθημερινά γυμνάζεται δυο ώρες. Τρέχει πάντα τρια χιλιόμετρα κάθε πρωι πριν το πρωινό. Προσέχει την διατροφή του. Όλα αυτά εδώ και πολλά χρόνια. 

Χαμηλώνει το βλέμμα της κοιτάζοντας αδιάφορα τον μικρό επίδεσμο στο πόδι της. 

Eκείνος παρατηρεί το μικρό κοκκίνισμα στα μάγουλα της. Νιώθει πως μέρα με την μέρα έρχονται πιο κοντά. Είναι γλυκό κορίτσι, υπάκουο , συνεσταλμένο. Όχι ιδιαίτερα έξυπνη, χωρίς κάποιο ταλέντο. Του αρέσει που την χτίζει σιγα σιγά. Είναι δεκτική στα παντα.

"Μην το πατήσεις"

Σηκώνεται πάνω και την κοιτά αποφασιστικά

"Θα σε πάρω αγκαλιά . Αν το πατήσεις θα σε πονέσει"

Την βλέπει να τον κοιτάζει αμήχανα. Απο τα πρώτα λεπτά  το ύφος της διέγειρε τον ανδρισμό του. Κάτι που μόνο λίγες γυναίκες το καταφέρνουν. Γι αυτό και πάντα είχε πολύχρονες σχέσεις με τις υποτακτικές του.

 Όσο περνά χρόνο κοντά της του είναι δύσκολο να τιθασσεύσει το κορμί του. Αλλά προσπαθεί να έχει τον έλεγχο πάντα. Δεν θα την άγγιζε. 

Όπως έχει σταματήσει να αγγίζει και την Χίλντε. Δεν πιστεύει στην πολυγαμία παρά μόνο στην απόλυτη αφοσίωση στο αποκτημα του.

"Δεν με πειράζει λίγος πόνος" 

"Πειράζει όμως εμένα" την γέρνει πάνω του και με μια κίνηση βρίσκεται ανάμεσα στα μπράτσα του. Μυρίζει το άρωμα του και νιώθει την ανάσα του πάνω στα χείλη της.

Σε λίγες μέρες ο Αλέξανδρος θα με φιλάει με αυτά τα χείλη..

Παραμένει ακίνητος ενώ την κρατά στην αγκαλιά του. 

"Θα σε βάλω για ύπνο. Σου χρειάζεται ξεκούραση.. ήταν μια μεγάλη νύχτα. Και αύριο έχουμε μια μεγάλη συζήτηση για τους τρόπους που θα μένεις πάντα ασφαλής "

Την κοιταζει και μπορει να διαβασει τις σκέψεις της. Είναι ανοιχτό βιβλίο. Βλέπει καθαρα πως θα ήθελε να την αγγιξει ως άντρας. Να την φιλήσει. Απαλά. 

Ναι, σίγουρα θα ήθελε απαλά.

Η καρδιά της χτυπά δυνατά. Τα κορμιά τους είναι ενωμένα. Κοιτά ξανά τα χείλη του. Κατεβάζει το βλέμμα.Νιώθει πως εκείνος διαβαζει την σκέψη της.

Γιατί τοτε δεν με φιλάει? Απο σεβασμό?

"Τι σκέφτεσαι huisdier?"

"T-τίποτα"

"Τίποτα.." επαναλαμβάνει την φράση της. Τα γκριζογάλανα μάτια του λαμπυρίζουν στο σκοτάδι. 

Ανοίγει την πόρτα και διασχίζει το διάδρομο. 

Στρίβει προς το σκοτεινό καθιστικό και κατευθύνεται προς το υπνοδωμάτιο της. Περπατά λες και δεν την έχει πάνω του. Είναι πολύ αδύνατη. Αλλά θα το ρυθμίσει . Παρατηρεί πως δεν τρώει ποτέ ολόκληρο το γεύμα της.

"Μην μου ξαναπείς ψέμματα. Όταν σε ρωτάω κάτι θα μου απαντάς. Αν μου λες ψέμματα δεν θα γνωρίζω πως να σε φροντίζω. Με καταλαβαίνεις?"

Την ακουμπά προσεκτικά στο κρεβάτι. Ανάβει το μικρό φωτιστικό του κομοδίνου και το φως εμφανίζει τις μορφές των επίπλων.

"Δεν είπα ψέμματα.."

Κοιτά χαμηλά. 

Κοιτά ξανά εκείνον. Την κοιτά με τα γκριζογάλανα μάτια του και νιώθει πως διαπερνά ακόμη και την ψυχή της. Έχει το πιο γοητευτικό και αφοπλιστικό βλέμμα. Την αποδυναμώνει και συγχρόνως την γεμίζει με μια πρωτόγνωρη αίσθηση.

"Καλά συγνώμη.. είπα ψέμματα και υπόσχομαι να μην ξαναπώ"

"Τι σκεφτόσουν?"

ξερει τι σκεφτεται. 

Στέκεται απο πάνω της. Τα χέρια του είναι πίσω απο την πλάτη του κάνοντας τους κοιλιακούς του να προεξέχουν με ένα τόσο σκανδαλιστικό τρόπο που την κάνει να αποδιοργανώνεται η σκέψη της. 

"Τι σκέφτεσαι . Ειπα" το υφος του κοφτό.

Σιωπή.

Θελει ομως να το ακουσει. Θελει να ξεκινησει εκεινη να μιλα για τις επιθυμιες της κι εκεινος ως κυριος της να αποφασιζει αν θα πραξει τα θελω της

Κοιτάζει το φωτίστικό πλαι στο κρεβάτι της. Αγγίζει το μικρό άσπρο διακόπτη και κλείνει το φως.

"Γιατί το έκανες αυτό?"

Με ντρεπεται

Κάνει ένα βήμα πιο κοντά της. Σχεδόν δεν διακρίνει την μορφή της.

"Σκεφτόμουν.." η φωνή της διστακτική. Ντρέπεται να το ξεστομίσει ακόμη και στο σκοτάδι. Αλλά είναι ..δηλαδή σε λίγο καιρό θα είναι ο άντρας της..δεν πρεπει να του κρύβει τις σκέψεις της.

Τον κοιτάζει μέσα στο ημίφως. Μια δέσμη φωτός απο την πανσεληνο ξεπροβάλλει ίσα για να φωτίσει τα χέρια του. 

"Γιατί ..γιατί δεν με φιλάς?" η φωνή της τρεμοπαίζει. 

Την κοιτάζει μονάχα για μια στιγμή με ικανοποίηση  καθώς απλώνεται μεταξύ τους μια περίεργη ησυχία. 

Δεν χαμηλώνει  τα μάτια της.

Ούτε εκείνος.

Και παντα θα της εξηγει οταν αρνειται τις επιθυμιες της

"Σε ποιον ανήκεις Αναστασία?"

"Στον Κύριο μου"

Η απάντηση της πολύ γρήγορη, σχεδόν ενστικτώδης.

Της χαμογελά. 

Παράξενα.Αινιγματικά.

Και τότε πλησιάζει το κρεβάτι της. Κάθεται δίπλα της χωρίς να την αγγίζει.

Κοιτά τα κόκκινα χείλη της , την λευκή επιδερμίδα της.

 Η καρδιά της νιώθει να χτυπά σαν τρελή.

Δεν ξέρει αν είναι έτοιμη.

Δεν ξέρει γιατί του είπε την αλήθεια. 

Ψέμματα. Ξέρει.

Είναι όμορφος πολυ. Και θελει να την φιλήσει. Απαλά. Τρυφερά.

Όπως τα αγόρια κάνουν στα κοριτσια τους.

"Θα το κάνω όταν ανήκεις σ'εμένα " της αγγίζει ελαφρά τα μαλλιά. 

Του χαμογέλασε διάπλατα. 

Ο Αλέξανδρος δεν είναι το αγορι της όμως.

Είναι ο αντρας της. Και την σεβεται. 

 Δεν έπρεπε να αμφιβάλλει. Περιμένει πρώτα να παντρευτούν.