*Vincent*

Elke stap die Vincent zette, betekende een stap dichter bij het dorp. En elke minuut die voorbijging, was een minuut minder bij Adinda. Maar uiteindelijk was het toch zo ver. De eerste huizen waren ze al gepasseerd. En toen ze op het centrale plein bij de grote boom aankwamen, zat hun tocht er op.

Toen hij haar hand even moest loslaten, en haar moest laten gaan omdat ze samen met Friederich nog een aantal dingen te regelen had, voelde hij zich verloren. Hij kon nu net zoals de andere toeristen naar zijn kamer gaan en douchen. Maar hij voelde die dringende behoefte minder hard dan de anderen.

Hij liet zijn rugzak achter tegen een muurtje buiten aan het gastenvertrek, en nam deze keer een ander pad dan wat hij een aantal dagen eerder verkend had. Hij gluurde door enkele ramen naar binnen en zag tot zijn grote verbazing een klein kantoortje met enkele bureaus en computers. Hij voelde zich schuldig omwille van het feit dat hij eigenlijk gedacht had, dat er op het eiland amper moderne technologie te vinden was. En nu hij er dieper over nadacht, besefte hij dat Adinda het altijd duidelijk had gezegd. Ze keek films en ze had haar middelbareschooldiploma online gehaald. En daarom voelde hij zich nu zo stom dat hij zo'n stereotiep oordeel had gehad over alles.

De man van het museumpje, waarvan Vincent zich herinnerde dat hij Hagar heette, kwam samen met een vrouw het gebouw uit, en Vincent knikte hen beleefd toe. Ze gaven geen blijk van herkenning, al vermoedde Vincent dat ze ongetwijfeld wel wisten dat hij geen vaste bewoner was.

Vincent aarzelde, maar ging toen toch maar het gebouw binnen. Dit leek duidelijk de plek waar de administratie gedaan werd, en dat was net waar hij naar op zoek was. Binnen was niet echt een balie. Dus klopte hij uiteindelijk op goed geluk op de eerste deur aan de rechter kant. Hij klopte een tweede keer, en net toen hij het wou opgeven, stond daar plots Friederich voor zijn neus.

Vincents stem stokte. Want de blik die Friederich hem toewierp was niet echt uitnodigend, alsof hij hier niets te zoeken had en moest oprotten. "Euh," begon hij, "ik was op zoek naar iemand die me misschien kon helpen bij, euh, ..."

Tja, wat wou hij eigenlijk. Hij zocht een mogelijkheid om dicht bij Adinda te komen, en dat betekende dat hij hier op het eiland een plek moest weten te bemachtigen. Maar kon hij wel iets wat enig nut had voor het eiland?

"Je wil weten wat je moet doen om hier te komen wonen he? Wel, dan heb je een job nodig." reageerde Friederich meteen. "En dan kan ik je vertellen dat ik het werk al voor jou gedaan heb.Wel, ik ben je voor geweest. Ik heb er net om gevraagd."

Friederich nam Vincent terug mee naar buiten alvoor hij de rest van zijn uitleg vervolgde. "Ze zijn blijkbaar met een nieuwe visie bezig. Wat het juist betekent weet ik niet. Maar er gaan mogelijkheden komen."

Vincent vond dat dit wel best hoopvol klonk. Wie weet, misschien kon hij heel snel terugkomen. En blijven deze keer.

Friederich duwde hem papier en pen in de handen en beval hem zijn e-mailadres op te schrijven. Hij zou hem op de hoogte houden, beloofde hij. Friederich rondde het gesprek af waaruit duidelijk zijn standpunt bleek: "Ik doe het niet voor jou. Onthoud dat goed. Ik doe het voor Adinda, ok?"

Vincent durfde alleen maar knikken. En dat was voor Friederich blijkbaar voldoende. Want hij liet Vincent achter met zijn gedachten.

En die waren talrijk. Als er mogelijkheden waren, dan wilde hij zo veel mogelijk opties openhouden. Zodra hij terug in zijn gastgezin was, ging hij het allemaal wel uitzoeken, dacht hij. Nu had hij er genoeg van alleen rond te lopen tussen onbekende huizen. En dus ging hij terug op zoek naar Adinda.

Vincent vond haar in de eetzaal, druk in de weer met het dekken van de tafels. Alhoewel ze zei dat het niet hoefde, volgde hij haar als een puppy en hielp hij haar bij alles.

Het avondmaal volgde. Na de twee avonden in kleine groep, was de drukte die er heerste wel even terug. Maar Vincent probeerde zich er zo veel mogelijk voor af te sluiten. Hij hield al zijn aandacht op Adinda gericht en vroeg haar nog eens te vertellen over de stenen van Mert en Malene. Ook al stierven ze beide, toch had hij het gevoel dat het verhaal mooier werd bij elke keer dat hij het haar hoorde zeggen.

Vincent nam haar hand vast en wreef met zijn duim over haar handpalm. Hij kon en wou haar niet loslaten. Hij wou haar graag overal aanraken, van haar armen tot aan haar schouders. Hij wou zijn hand in haar nek leggen en met zijn vingers door haar haren gaan. Hij wou haar kussen, minutenlang wou hij zijn lippen op de hare voelen. Hij wou zijn hand weer onder haar trui steken. Maar hij had schrik voor pottenkijkers. Hij wist namelijk dat haar vader daar ook ergens moest rondlopen.

Adinda daarentegen, was minder terughoudend. Vincent voelde hoe zijn hartslag een standje hoger schakelde toen ze haar stoel dichterbij schoof en met haar hand over zijn bovenbeen wreef. Ze trok zich van de omgeving niets aan en kwam niet veel later nog een volgende stapje dichter. Toen ze haar hand op zijn wang legde, en hij nog maar enkele centimeters van haar verwijderd was, kon hij niet anders dan al zijn vertrouwen in haar leggen, en haar laten leiden. Ze hadden al een paar keer gekust terwijl de groep zat toe te kijken, maar de kus die nu volgde was toch nog een graadje intiemer. Hij aarzelde en wou het in eerste instantie kort houden, maar ze bleef doorgaan en uiteindelijk besloot hij dat het handiger was zijn brein uit te schakelen en haar volledig te volgen.

"Heb je nog honger?" fluisterde ze in zijn oor.

"Nee." Meer woorden kreeg hij niet uitgesproken. Iedereen was zo ongeveer wel afgerond met eten. De persoon tegenover hem, hij kon zich zelfs al niet meer herinneren wie er had gezeten, was zelfs al opgestaan.

Bijna onhoorbaar, maar omdat hij zo op haar geconcentreerd was hoefde hij er alsnog niet veel moeite voor te doen, vervolgde ze in zijn oor: "Zullen we naar je kamer gaan? Daar is het rustiger."

Vincent aarzelde toen hij de kamerdeur achter zich dicht trok. Hoe begin je ook aan zoiets, vroeg hij zich af. Hij nodigde haar uit om op het bed te gaan zitten, en dat deed Adinda. Met haar handen in elkaar gevouwen op haar schoot, en haar blik hoopvol op hem gericht, besefte hij al snel dat zij net zoals hij dit nog nooit had gedaan.

Hij ging naast haar zitten en vroeg haar zacht of hij haar mocht kussen. Ze glimlachte, en dat vatte hij op als een 'ja'. Hij vlijde haar neer op het bed en liet haar met haar handen zijn lichaam verkennen, terwijl hij zelf met zijn mond richting haar oorlel ging. Al snel gingen zijn trui en T-shirt uit, en niet veel later lag ook Adinda half naakt op de lakens.

Ze greep naar haar broekzak. "Friederich heeft me er twee gegeven," zei ze hakkelend. Vincent vermoedde dat ze nu vast aan het blozen was, maar door het beperkte licht dat het nachtlampje gaf, kon hij dat niet goed zien. Hij nam de kleine verpakkinkjes uit haar handen. Hij wist heus wel wat hij er mee moest doen, maar eerst mocht het nog even traag gaan.

Hij streelde haar onderbuik en ging daarna langzaam met zijn hand naar boven.

Zij had de moed gehad om aan tafel de eerste stap te zetten. Dus vond hij het belangrijk haar nu te geven wat ze wou.

ø

Traag gingen Vincent zijn ogen open. Het was al voldoende licht buiten om alles om zich heen goed te kunnen zien. Adinda lag nog steeds rustig te slapen in zijn armen. Hij wreef wat haren weg die hem beletten haar gezicht goed te kunnen zien. Het viel hem zwaar haar binnen een paar uur te moeten achterlaten. Maar hij had er hoop in hier spoedig terug te staan.

Adinda bewoog zachtjes onder zijn aanrakingen en rechtte zich uiteindelijk kreunend op. "Is het al tijd?" vroeg ze met een schorre stem.

"Het is nog maar zeven uur. We hebben nog wel even." Hij beet op zijn onderlip en keek haar vragend aan. "Wil je al opstaan?"

Ze schudde nee en keek even weg, alsof ze al haar opties overliep. Al snel keek ze hem terug aan. "Zolang we ook maar genoeg tijd over houden om nog te douchen," glimlachte ze.

Vincent boog zich voorover en met een kwieke beweging lag ze al terug onder hem, en kuste hij haar met volle overgave.

ø

Toen hij zijn rugzak op zijn rug hief, moest hij haar noodgedwongen loslaten.

Dit was het dan. Hij kon het niet meer langer uitstellen. De anderen waren al een paar minuten geleden op de boot gestapt en hij zag de gefrustreerde blikken bij de crewmannen nu duidelijk.

"Ik kom terug," fluisterde hij in haar oor.

Ze wreef een traan van haar wang. Oh, hoe graag wou hij haar nu kunnen zeggen dat hij kon blijven! Maar zelfs als dat vandaag al had gekund, had hij nog altijd zijn spullen moeten gaan ophalen bij zijn gastgezin. En er was vast nog wat administratie in Nederland die in orde gebracht moest worden.

Vincent duwde haar een enveloppe in haar handen. "Deze mag je pas open maken als je de boot niet meer ziet, oké?"

Ze knikte, en een volgende traan verliet haar ogen. Hij gaf haar een laatste kus en proefde haar natte zoute lippen. Hij hield haar een laatste keer in zijn armen en probeerde zich zo goed mogelijk haar geur in te prenten. Dit moment moest zo lang mogelijk in zijn hoofd aanwezig blijven.

Een luide kuch achter hen verbrak de magie. En omdat Friederich met zijn armen over elkaar geslagen, zoals een echte bodyguard, naast hen kwam te staan, durfde Vincent nu niet anders dan Adinda de rug te keren en de boot op te stappen.

Hij zwaaide vanop het dek tot het eiland niet meer was dan een groen stipje in de verte, en nam toen plaats op één van de vrije stoelen. Svend klopte hem op de schouders, maar Vincent had niet veel zin in een gesprek en staarde doelloos uit het raam.

Zijn hoofd zat al vol met lijstjes van dingen die hij moest doen. Hij was hoopvol. Hij weigerde aan doemscenario's toe te geven, hij had nu even nood aan enkel optimisme.