Rozdział 14
- Na serio nie chcesz jechać ze mną?-zapytałam Lestata patrząc na niego proszaco.

- Wybacz mi amigo, ale wolę moje stare śmieci- powiedział uśmiechając się do mnie Lestat . - Trudno- westchnęłam i wyszliśmy na zewnątrz, gdzie czekała na mnie taksówka. Pocałował mnie na pożegnanie i wsiadłam do samochodu odjeżdżając na lotnisko. W domu byłam w południe. Na szczęście pogoda sprzyjała mi i znowu padało. Rosalie i Emmett dostali od nas wszystkich w prezencie dom i jak przypuszczałam teraz spędzili tam noc poślubną. - Jak tam młoda para?-zapytałam Edwarda, który znowu słuchał Bacha albo innej klasyki. Nigdy nie wciągną mnie takie klimaty.- Pojechali w podróż poślubną, a Esme i Carlisle naprawiają ich dom- odparł obojętnie Ed. - Jak to naprawiają dom?-zapytałam zdziwiona- Powiem to tak, po szalonej nocy zniknęło całe piętro- wyjaśnił, a ja spojrzałam na niego i oboje jednocześnie wybuchliśmy śmiechem. Poszłam zapytać czy jakoś im pomóc.- Alice- powitała mnie radośnie Esme- Hej, jak wam idzie?-zapytałam na co usłyszałam głośny huk.- Carlisle to dobry lekarz, ale z remontem idzie mu gorzej- wyjaśniła rozbawiona Esme.- Carlisle!!-zawołałam, a ten chwilę później pojawił się obok mnie- Alice z nieba mi spadasz - powiedział uśmiechając się do mnie. - Dobra, dobra, znikajcie mi stąd- powiedziałam, a Carlisle rozpromienił się nagle jak mały chłopiec, któremu dano cukierka. W dwie godziny naprawiłam zniszczone piętro i zaczekałam na transport mebli. Pół godziny później przyjechał dostawca. Kiedy mnie zobaczył nawet nie musiałam prosić, sam zaproponował mi pomoc w rozładunku. Jak na złość zza drzew wyszedł Edward i popsuł mi zabawę. Za Edwardem zza drzew wyszedł Carlisle- bardzo dziękujemy, ale sami poradzimy sobie z rozładunkiem- powiedział Edward, a ja z trudem powstrzymałam śmiech. Jeszcze trudniej było mi się nie śmiać, kiedy Edward niósł sam ciężkie jak nie wiem co fotele. Dostawca odjechał szybciej niż przyjechał. Pewnie poczuł się jak leszcz, a ja wybuchłam w końcu śmiechem.