Za szybą przewijały się widoki pól i lasów, ale moje myśli kierowały się ku czemuś zupełnie innemu. A właściwie komuś. Nawet zimne szkło, o które opierałam głowę nie odciągało mojej uwagi od Bartka, jego ust i pozostałych wydarzeń z wesołego miasteczka i kawiarni pani Róży, do której później poszliśmy.

Pani Róża uraczyła nas opowieścią o swoich dwóch kotach, ale później stwierdziła, że wyglądamy razem tak uroczo i na pewno wolimy się sobą nacieszyć niż słuchać opowieści jakiejś starej baby...

Moje wspomnienia przerwała machającą mi przed twarzą ręka.

- Jula! Co z tobą? - spytała Kamila - Mówię do ciebie od kilku minut, a ty nawet nie zwracasz na mnie uwagi!

- Sorki, co mówiłaś?

Patrzymy się przez chwilę na siebie, aż w końcu Kama się odzywa.

- Mam dla ciebie newsa.

- Ja też, ale zaczynaj. - odpowiadam z uśmiechem, a w moich myślach znów pojawia się Bartek.

- Tylko mam nadzieję, że nie będziesz o to zła... - mówi z lekkim zdenerwowaniem.

- No mów, bo inaczej się nie dowiemy czy będę zła.

- No dobra. Jak pojechałaś z Bartkiem na randkę, to ja siedziałam na dworzu i czytałam książkę. Później przyszedł do mnie Kuba i zaczęliśmy rozmawiać i... tak jakby jesteśmy razem.

- Tak jakby?

- To znaczy jesteśmy, no ale wiesz, to jeszcze świeża sprawa i nie wiadomo jak to będzie do końca... Ale nie jesteś zła?

- Czemu miałabym być zła?

- Bo to twój brat, a ja jestem twoją przyjaciółką.

- Jeżeli oboje jesteście szczęśliwi to jestem jak najbardziej za. A tak w zasadzie to od jakiegoś czasu zastanawiałam się kiedy w końcu będziecie razem. - odparłam i uśmiechnęłam się do przyjaciółki.

- Aż tak to widać? - spytała, na co przytaknęłam, a po chwili dodała - To teraz ty opowiadaj.

- Tak w zasadzie to chciałam ci powiedzieć to samo. Jesteśmy z Bartkiem razem.

- To dlatego byłaś taka zamyślona...

*****
Witajcie kochani!
Kolejny rozdział, aby uczcić 200 odczytów!
👏👏👏
Brawo dla was!