po tej stronie ulicy znajdziesz tylko
domy z numerem parzystym
wille
ich ogrody ciągną się od samych drzwi po płot
mruga do ciebie oczko wodne
nie wiesz jeszcze, że schował się w nim
wychudzony kot
róże idealnie przycięte
maskują zapach jego połamanych kości
w oknie za firaną z najdroższego materiału
stoi pustka
w drogich butach
stoi na uginającej się pod nią podłodze
w środku tego wielkiego
niczego
nie znajdziesz już nic pięknego

po drugiej stronie
stoi dom, który płonie
niewidzialnym płomieniem
opuszczone budynki z nieparzystym numerem
obdarowują cię szczerym
jednak bezzębnym uśmiechem
ciągnie się od nich zapach wilgoci
z dziur w dachu
ucieka szloch
rozległy ogród
kiedyś pełen nierozwiniętych pączków
piwonii
tulipanów
i niezapominajek
zazdrośni sąsiedzi zmienili w proch
ich zło nie wdarło się jednak do środka
tam nadal pod warstwą prześcieradeł
kryje się nadzieja na ratunek

ta ulica ma dwa końce
oba równie żałosne