~Do Kyungsoo~

Nagising ako dahil sa ingay ng mga kaklase namin sa labas. Mukhang nagre-ready na sila para sa bonfire. Napatingin ako sa taas ng tent at napangiti sa ganda ng langit. Walang mga ulap kaya kitang-kita ko yung mga stars.

I sighed and smiled wider. It's too beautiful.

"I told you, it's beautiful." bulong ni Jongin sa tabi ko. Napatingin ako sakanya saglit saka binalik ang tingin ko sa taas. He's grinning at me with one arm over his forehead. I heard him sigh and that's when i frowned.

Tinignan ko siya ulit. "Sabay ba tayong nagising o—"

"I was waiting for you to wake up." bigla niyang sabi saka umiwas ng tingin. Madilim na ang paligid maliban sa ilaw na galing sa buwan kaya hindi ko masyadong makita yung expression niya.

"You could go ahead." sagot ko naman sakanya. Bumangon na ako at naupo. I then looked down at him and he's watching me.

He shook his head. "It's fine." mahina niyang sabi. "Besides, wala naman akong gagawin sa labas. And it's nice watching you sleep." then he smiled wide.

"You watched me sleep?" i gasped and stared at him, wide-eyed.

Jongin laughed and sat up. Inayos niya yung buhok niyang medyo magulo pa and god... why does he have to look this good with a messy hair?  I gulped and tried to maintain my glare.

Sobrang gwapo... ugh.

"What?" Jongin laughed. He ran one hand through his hair and i nearly blushed. "I told you, it's nice. You should try watching someone sleep once." then he winked.

And that's when i felt my face heat up. Thank all the gods for the darkness.

"B-but that's creepy!" i protested. Tinignan ko pa siya ng mas masama, pilit na tinatago yung pamumula ng mukha ko. Kunwari, kaya ako namumula ay dahil sa inis. Oo. Ganun nalang.

Jongin frowned. "Hindi naman." angal niya. "It's cute. You whimpered at least two times, groaned for three times and laughed once." 

Really. This is so creepy already.

"Sira." inis na sabi ko sakanya. "Memorize mo pati yun? Buti hindi ka pa nag-take notes." sarcastic pa na sabi ko.

Jongin smirked.

Oh god. Why why why?

"Well," he started and went to grab his jacket. "I did take a picture." he winked one last time before standing up and stepping out of our tent.

My eyes went wide. ANO RAW?

Tumatawa parin si Jongin na lumabas ng tent namin habang ako, nakatingin lang sakanya habang may gulat na expression sa mukha. What the eff Kim Jongin? Agad akong tumayo at nagsapatos. Sinundan ko siya pero sobrang gulo na sa labas at mausok kaya medyo nahirapan akong hanapin siya.

Nakita kong kausap niya sina Taehyung aka V saka si Sehun. Lumapit ako sakanila habang nilalagay yung beanie hat ko.

"Meron nga!" excited na sabi ni V habang nakangiti ng malaki. "Nakita ko sila doon!" sabay turo sa kakahuyan.

Napa-frown si Sehun. "Wala namang aliens dito sa bundok!" inis na sabi niya. "Baliw." Napa-iling iling pa siya habang hawak ang isang mug.

Natawa si Jongin saka napatingin sakin. "Oh, Kyungsoo." sabi niya. "Andito ka na pala." Tinignan ko siya ng masama. Napatingin sakin si V at lumapit.

"Kyungsoo-hyung, naniniwala ka ba sa aliens?" tanong niya. Tinaasan ko naman siya ng kilay at tinignan mula ulo hanggang paa. Baliw talaga to.

Umiling ako. "Noon hindi." sagot ko. "Pero nung nakilala kita, naniwala na ako."

Bigla siyang ngumiti ng mas malaki saka ako niyakap. "Thank you, Hyung." masayang sabi niya. "You made my day. La la la~" at naglakad palayo. Takot na takot ko siyang pinanood na naglakad papunta sa kakahuyan. Jusko jugigo.

Lumapit sakin si Jongin saka may inabot na mug. "Hot chocolate." sabi niya. "Gawa nina Baek." Tinignan ko ito saka nilipat ang tingin ko sakanya. Tinaasan ko siya ng kilay.

Jongin sighed. "Come on..." he whined. "It's just a picture!"

"Fine." i muttered and grabbed the mug. Aaminin ko, nilalamig na din ako. "But be sure to keep it to yourself. And delete after staring at it for who knows how long." then i rolled my eyes.

"Ahh..." Jongin said and put his hands in his pockets. "Who knows how long right?" he teased and looked at me while grinning. "I've been staring at it for hours and i never got tired." 

Inaasar ba niya ako?

"Stupid." i muttered under my breath. Bahala siya sa buhay niya. Bahala siya diyan. Bwisit din to minsan eh. Mas gusto ko ata yung masungit mode niya. Ang bipolar kasi, walang hiya. 

Hindi ko tuloy alam kung seryoso siya sa mga sinasabi niya minsan o hindi.

Iniwas ko yung tingin ko at napansin na nakatingin si Sehun kay Jongin habang naka-kunot noo. Napa-frown din ako saka lumapit sakanya. Biglang dumating si Chanyeol at kinausap si Kai.

"May problema ba?" tanong ko kay Sehun. Ewan ko kung normal na yung tingin niya kasi poker face tong taong to eh.

Tinignan ako ni Sehun sandali saka uminom sa mug niya. "Si Jongin kasi." simula niya habang nangingiti. "Naninibago ako sakanya."

Napakunot noo ako. "Bakit?" tanong ko naman. Sinundan ko yung tingin niya. Napatingin kaming dalawa kay Kai na tumatawa kasama si Chanyeol. Eh? Anong bago sakanya?

"He was not like that." Sehun said with a frown. "He's... colder and keeps to himself. Hindi niya nga kinakausap sina V noon eh, pero tignan mo naman kanina diba? Siya pa ang lumapit dito."

I was lost. "And... so?"

Sehun smiled. "He changed." he whispered. "And it's a really good thing."

Magtatanong pa sana ako nang lumapit samin si Luhan. "Sese, samahan mo nga ako doon, kunin natin yung guidelines para sa activities bukas." masaya niyang sabi saka hinawakan yung braso ni Sehun.

Kung hindi ko lang kilala si Luhan, iisipin ko talagang babae siya noon. Kasi naman eh. Ang ganda niya. 

Tumingin naman sakin si Sehun saka nagpaalam. Pinanood ko naman silang umalis ni Luhan habang umiinom sa mug ko. Sarap ng gawa nina Baek ah, infairness.

"Let's gather 'round the campfire and sing our campfire song~" kanta ni Jongdae ng Campfire Song mula sa Spongebob habang nakaupo sa tabi ng bonfire. Napangiti ako saka naglakad papunta sakanya. Nagsisimula na ding lumapit ang iba naming kaklase sa paligid ng bonfire.

"Our C-A-M-P-F-I-R-E-S-O-N-G Song~" sumabay ako sa kanta saka naupo sa sahig. Niyakap ko yung hita ko saka pinatong ang ulo ko dito. "And if you don't think that we can sing it faster then you're wrong~"

"BUT IT'LL HELP IF YOU JUST SING ALONG~" sabay-sabay na kanta namin. Naramdaman ko naman ang pag-upo ni Jongin sa tabi ko at tinignan siya ng mabilis. Nakangiti siya ng malaki habang may hawak na dalawang mahabang stick at isang bowl ng mallows.

"Wow." natatawang sabi ko nang iabot niya sakin yung isang stick. "Hindi ka naman prepared no?" Tuloy parin ang kanta ng mga kaklase namin. Nagpapabilisan sila sa pagkanta nung campfire song.

Natawa si Jongin. "Hindi naman." sagot niya habang tumatawa din. "I was looking forward to this day, you know." dagdag niya na nagpataka sakin.

"Pero sabi mo, madalas kayo ng kapatid mo dito noon." sabi ko habang nakakunot noo. "What made you look forward to coming to this place again?"

Jongin simply smiled. "It's a pretty place, isn't it?"

I sighed and shook my head. "You're mysterious, Kai." i muttered under my breath.

Jongin's smile slowly faded as he stared at me with those eyes. Nakatingin lang siya sa mga mata ko at hindi ko alam kung bat hindi ako makaiwas ng tingin. He's looking at me too intently. The air is cold but i suddenly feel warm inside. I feel good.

I like this feeling.

What's this?

"Call me that again." Kim Jongin whispered.

I sighed and my heart is going wild. "Kai..."

Jongin smiled and i swear... he's blushing.