Plan 13




~Byun Baekhyun~




Napapunas ako ng pawis saka ko tinignan ng masama si Chanyeol. "Hindi mo naman sinabi na ga-higante pala tong dinala mong tent! Sakit ng balakang ko, Yeol!" reklamo ko pa at napasalampak sa higaan sa loob. Napabuntong hininga ako saka pinikit yung mga mata ko. Walang hiya talaga, napagod ako doon.



Narinig ko namang natawa si Chanyeol saka tumabi sakin. "Eh sabi mo kasi, magdala ng malaking tent diba? Eh di yun binili ko! Ayaw ko namang mainitan ka saka baka magalit ka pa sakin." napa-pout pa siya habang nakatingin sakin.



Napatingin naman ako sakanya saka ngumiti. Kahit talaga shunga ito minsan, mahal na mahal ko tong Dobby na to eh. Hindi ko ipagpapalit sa kahit ano.



Tumagilid ako at pinatong yung ulo ko sa kamay ko para makaharap siya. "So... anong gusto mong gawin?" bulong ko. Tinignan ko siya ng mainam sa mata at napangisi. "Sabi ni Prof, bahala daw tayo ngayon diba? Bukas pa ang start ng activities."



Napatingin naman sakin si Chanyeol. Yung inosenteng tingin.



UGH! Bakit ba ang tanga neto? Hindi ba niya makuha yung "hint"?



"Ano bang gusto mong gawin, Baek?" tanong ni Yeol habang tinitignan yung mukha ko. I bit my lower lip at saka siya napatingin doon. I smirked.



I lifted my fingers saka pinadaan sa mukha niya. "Yeol naman," bulong ko habang nangingiti. "Hindi mo ba talaga gets?"



Tinitigan lang ako ni Chanyeol. Yung seryosong tingin. Walang hiya. Ayoko na.



I rolled my eyes at hihiga na sana ulit nang hilain ni Chanyeol yung braso ko. Bigla siyang umupo at kinalong ako habang nakaharap sakanya. Napasinghap ako at gulat na napatingin sa nakangisi niyang mukha.



"Who said, i didn't?" bulong niya. "Hm?" saka niya hinalikan ang leeg ko.



Bigla akong napapikit at napa-ungol. Sht.



"Oh god, your moans are sexy."



With that, Chanyeol pulled my head and kissed me hard on the lips. And the adventure inside the tent continued...


























~Do Kyungsoo~




"Ang tahimik dito." mahina kong sabi habang nakapikit. Inayos ko ang kumot ko saka tumagilid, saka ko lang naalala na katabi ko pala si Kim Jongin.



Narinig ko siyang natawa ng mahina. "Is that a compliment?" tanong niya. Pero hindi ko parin minulat yung mata ko. Gusto kong matulog, nahihirapan lang ako.



Tumango ako habang hindi nagsasalita. I sighed and gave him a small smile.



"Hmmm..." Kim Jongin started and i felt him move closer to me. "Did anyone tell you that your lips form a heart shape whenever you smile like that?" he suddenly asked and i smiled wider, remembering the first time i noticed my lips shaping like that.



"Like that!" Kim Jongin exclaimed and i laughed.



I opened my eyes and met his. My smile slowly faded as I felt the beating of my heart run faster. Kahit gusto kong iiwas yung tingin ko, hindi ko magawa. I feel glued to his brown orbs. I swallowed and i notice him tensing up.



"I know that."  i muttered without breaking eye contact. "All my friends tell me that before."



Kim Jongin slowly nodded. "It's... pretty." he murmured. And with those two words, i felt my face heat up. This feeling... it's wrong. I shouldn't feel this. Hindi dapat ganito. This can't be happening.



 And as if something in me snapped, i looked away, breathing hard.



Binalik ko ang tingin ko sa taas ng tent. "T-thanks." i muttered and slid farther from him.



"It's nothing." Bulong ni Jongin at halata sa boses niya ang kaba. Naramdaman din ba niya yung naramdaman ko? Nakikita ba niya yung epekto niya sakin? Nararamdaman ba niya kung gaano ako naiilang sakanya?



And yet... i don't want him away.



I shook my head. Ang gulo.



"Ah!" Jongin exclaimed. "I'll show you something." then he stood up and reached for the top of the tent. Hinawakan niya yung zipper doon na hindi ko napansin. He pulled the zipper open to reveal an opening covered by a see-through cloth. From here, i can see the sky.



I smiled wide. "Stargazing?" tanong ko saka siya tinignan. Bumalik siya sa tabi ko habang natatawa ng mahina.



"Hapon palang kaya wala pang stars." sabi niya habang nakatingin din sa itaas. "Let's wait for tonight so we could see the sky. It would be full of stars, i swear."



I nodded at him. "It would be beautiful." i murmured.



Kim Jongin sighed beside me. "Very... beautiful, indeed."



And with the way he said it, i'm not sure if he's pertaining to the sky anymore.



I closed my eyes. "Matutulog na muna ako." i muttered under my breath. "And when i open my eyes, i'm sure i'll see a wonderful view." then i grinned and fixed my covers.



Jongin laughed. "Sure." sagot niya.



Then i drifted.




Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top