'Waar neem je me mee naartoe?' Gil ik en ik wil mijn pols losrukken maar hij houd mijn pols stug vast.
Als we in het steegje staan word ik nerveus. Wat is hij in godsnaam met me van plan in dit enge steegje?
'W-wat doen we hier?' Vraag ik met bevende stem als hij mijn pols loslaat. Hij negeert mijn vraag en kijkt me doordringend aan. Nu word ik nog nerveuzer. Zijn blik verzacht als hij begin met praten. 'Meende je dat nou serieus Esmee? Ik dacht juist dat jij niks met míj wilde. Jij gaf mij zoveel gemengde signalen.' Ik kijk hem met open mond aan. 'Hoe bedoel je?' Beweert hij nu dat ík gemengde signalen afgeef? Betekent het dat hij ook iets voor mij voelt?
'Ja, ik dacht dat je me helemaal geen bijles wilde geven en toen je me uiteindelijk bijles gaf bij mij thuis, kwam ik steeds dichterbij je zitten maar jij was te druk bezig met de 4 p's. Toen je me eindelijk omhelsde toen ik je de shampoo fles gaf, kreeg ik een sprankje hoop. Ik wilde je eigenlijk meteen zoenen maar ik wist niet of het het juiste moment was, omdat je net je hart had gelucht over je verleden. Ik wilde geen misbruik van je maken maar ik wilde je zo graag zoenen.' Hij moet lachen maar kijkt dan weg. Ik kan amper een woord uitbrengen. Is dit een misselijke grap?
'Ben je serieus? Of zit je me nu keihard in de maling te nemen?' Ik kijk hem aan met één opgetrokken wenkbrauw maar ik sta te knikken met mijn knieën van de spanning. Spanning om wat hij nu gaat zeggen. Ik verwacht dat hij in lachen uitbarst maar zijn gezicht blijft serieus. Ik staar naar zijn mond en als hij hem opent om te praten gaat er een zenuwachtige steek door mijn buik.
'Esmee ik ben echt serieus.' Hij neemt ineens mijn kin vast tussen zijn grove vingers zodat ik hem verplicht aan moet kijken. Mijn benen lijken nu echt pudding te worden door de combinatie van zijn vingers op mijn huid en zijn bekentenis. Het is een wonder dat ik nog op mijn benen kan blijven staan. 'Vanaf het eerste moment dat ik je zag in de metro, je zag stuntelen met je oordopjes en je me dankbaar aankeek met die licht blauwe ogen van je.' Hij laat mijn kin rustig los maar komt nu dichter op me afgelopen. Ik loop instinctief achteruit. Met elke stap die hij in mijn richting zet, zet ik een stap achteruit. Ik kan niet geloven wat hij allemaal zegt. Ik loop achteruit tot dat ik de bakstenen van de muur in mijn rug voel en niet verder naar achter kan lopen. Hij staat nu zo dichtbij dat ik zijn adem op mijn lippen voel en ik huiver. Hij laat zijn hand op de muur naast me rusten ten hoogte van mijn hoofd en gaat verder met zijn semi liefdes verklaring.
'En toen je ineens de badkamer in kwam, kon ik mijn ogen niet van je afhouden. Ik heb je daarna geprobeerd te ontwijken omdat ik niet wist wat ik met mijn gevoelens moest en ik dacht dat het niet wederzijds was. En dat ontwijken lukte goed door de studie trip. Alleen probeerde ik mijn gevoelens te negeren maar daardoor werd mijn gevoel voor jou alleen maar erger.' Zegt hij.
Dit gebeurde bij mij dus ook! Hoe meer ik hem wilde vergeten, des te meer hij in mijn hoofd rond spookte. Ik kijk hem weer aan als hij verder gaat met zijn verhaal.
'Toen je verplicht naast me moest zitten wist ik het zeker, het lot staat me bij en toeval bestaat niet. Ik kon je niet meer vergeten en ik moest je beter leren kennen en er voor zorgen dat jij mij ook leuk zou gaan vinden. Ik zag mijn kans toen je me de bijles aanbood, maar wilde geen misbruik maken van het moment.' Alle woorden en letters gaan per ademteug over zijn lippen. 'Maar ik vond je al leuk, meteen al.' Ik kijk hem aan om te zien wat zijn reactie is. Hij glimlacht. 'Dus je vind me leuk Ethan?'
Ik wil, nee móet het zeker weten, vandaar mijn wanhopige vraag. Nu pakt hij met zijn handen mijn gezicht vast en het voelt heerlijk. Ik wrijf zacht met mijn wang tegen zijn hand aan. Ik wil zijn vingers voelen. Ik kan mezelf bijna niet meer in bedwang houden.