Ik kijk op mijn telefoon. Het is al 3 uur. Ik lijk wel gek. Ik heb gewoon een úúr staan wachten, voor niks. Ik lach hardop en al hoofdschuddend loop ik het schoolplein af. Dan hoor ik ineens doffe voetstappen achter me, alsof er iemand op me afkomt rennen. Ik draai me snel om en zie dat het Ethan is die op me af komt rennen. Als dit een film was, rende hij nu in slow motion. Met elke stap die hij zet groeit de kriebel in mijn buik. Hij heeft een lichte spijkerbroek aan met scheuren, een vaal zwart T-shirt en zijn cliché zwarte leren jasje. 'Jezus je bent er gewoon nog, ik heb de hele school doorgerend op zoek naar jou.' Zegt Ethan hijgend en ik zie dat hij inderdaad even op adem moet komen. 'Ik zei toch dat ik op het schoolplein zal wachten?' Zeg ik geïrriteerd. Ik mag van mezelf eigenlijk niet geïrriteerd zijn omdat hij net de hele school door heeft gezocht naar mij, mij!
'Ja ik dacht dat je geen bijles meer wilde geven, dus ik ben je gaan zoeken om je toch nog over te halen.' Zegt hij betreurd. 'Hoezo zou ik geen bijles meer willen geven? We hadden het toch afgesproken. Ik heb hier buiten een uur staan wachten.' Zeg ik, nu minder geïrriteerd als een paar minuten geleden. Ik zwijmel bijna weg door zijn perfecte gezicht. Hij heeft zeker vooraan gestaan met het uitdelen van de perfecte neus, ogen en mond. 'Sorry Es het spijt me, hoe kan ik het goed maken?'
'Het is al goed, nou kom op anders wordt het helemaal niks bij de volgende toets.' Zeg ik lachend. Hij lacht terug en slaat dan een arm om me heen. Zo lopen we richting de metro. Alhoewel ik bijna niet meer kan lopen, mijn benen lijken wel pudding door zijn aanraking.

Als we in de metro stappen kunnen we gelukkig gaan zitten. Het is minder druk dan anders. Het is wel erg krap, daardoor raken onze knieën elkaar, de hele rit lang. 'Hoezo moest je nou bij de rector komen?' Vraag ik nieuwsgierig. 'Oh, ik had een geintje uitgehaald tijdens de studiereis. Ik was stiekem met een paar gasten tijdens een rondleiding weggeglipt. Die vent helemaal in de stress, terwijl wij gewoon aan het blowen waren in het parkje. Dat vond die vent niet zo leuk. Nu moet ik me 2 weken lang elke ochtend om 8:00 uur melden, als ik één keer niet op kom dagen word ik van school getrapt. Die vent doet dat gewoon expres, hij weet dat ik geen ochtend mens ben.' Zegt hij boos. 'Ik ben ook geen ochtendmens, ik heb me vanochtend zelfs nog verslapen.' Zeg ik lachend.
'Ja daar was ik wel blij mee.' Zegt Ethan.
'Hoezo dat in godsnaam?'
'Als je netjes op tijd geweest was -zoals altijd- had je nooit naast mij komen zitten.' Zegt hij grijnzend. Ik voel dat ik bloos. 'Maar hoezo word je, als je één keer te laat bent, gelijk al van school gestuurd? Dat vind ik best heftig.'
'Dit is niet de eerste keer dat ik een grapje uithaal, laten we het daar maar op houden voor nu.' Hij lacht zijn tanden bloot en ik doe met hem mee. -Halte Fitz William museum - klinkt het door de luidsprekers. 'Kom Es, we moeten eruit.'
En zo lopen we samen de metro uit, richting zijn studentenhuis, wat waarschijnlijk wel een krot zou zijn met ingegooide ramen en 10 vuilnis zakken voor het huis.