'Abby, we zijn te laat!' Gil ik al aankloppend op haar deur. De deur gaat langzaam open en ik wil naar binnen stormen, maar dan bots ik tegen James op. Ik schrik me rot, ik heb James al twee weken niet gezien en nu staat hij opeens in Abby's kamer.
'Waar is Abby?' Schreeuw ik. 'Rustig aan Esmee, Abby is al naar school gegaan, ze heeft een half uur op je deur staan kloppen maar je werd maar niet wakker.' Grijnst hij. Ik zucht diep en ren dan het huis uit, richting de metro. Me afvragend waarom ik niet ben wakker geworden door haar geklop.

Aangekomen op school ben ik uitgeput. Als ik bij het marketing lokaal aan kom, klop ik hevig op de deur. Als de leraar open doet smeek ik hem of ik naar binnen mag. 'Omdat je een van de beste uit deze klas bent, laat ik je er voor nu in maar de volgende keer als je te laat bent heb je pech.' Zegt de leraar. Ik wil hem van blijdschap om zijn nek vliegen, maar ik weet me op tijd in te houden en loop snel het lokaal in. Als ik met mijn ogen een plekje zoek zie ik dat er nog maar één plek over is, helemaal op de achterste rij. Daar kan ik de leraar amper verstaan. Ik doe het er voor nu maar mee en loop richting de plek. Als ik dichterbij kom zie ik ineens naast wie ik nood gedwongen moet gaan zitten. Ik blijf verstijfd staan en mijn mond valt een stukje open. 'Esmee, ga je nog zitten, je bent al laat.' Zegt de leraar. 'J-ja sorry.' Weet ik uit te brengen en ga dan snel zitten, tegen mijn zin in, naast Ethan.
'Ik dacht dat je niet meer zou komen.' Fluistert Ethan een kwartier later ineens in mijn oor. Nu raak ik nog geïrriteerder dan ik al was. 'Ik niet meer zou komen? Jij bent godverdomme twee hele weken niet op komen dagen.' Slis ik tussen mijn tanden door. Ik ben boos, en het kan me ondertussen niet meer schelen wat hij er van vind. Het enige wat Ethan doet is lachen en hij kijkt me aan maar ik kijk snel weg, bang dat ik zal zwichten voor zijn knappe gezicht. 'Heb je het bijgehouden Es?' Ik blijf vooruit kijken. Shit, hoe krijg ik mezelf hier uitgepraat.
'Nee echt niet! Gewoon ongeveer bedoelde ik.' Zeg ik snel. Hij lacht nu nog harder. 'Ik had een studie trip naar Londen.' Zegt hij en ik voel me gelijk wat meer gerust gesteld. Daarom was het op school en in het studentenhuis zo leeg. Alle tweedejaars inclusief Julia en een paar jongens uit het studentenhuis zijn er daarom deze twee weken helemaal niet geweest. Dat verklaart waarom het zo stil was. Julia had wel voorgoed in Londen mogen blijven.
'Was het leuk in Londen?' Vraag ik om snel de aandacht een beetje af te dwingen van het feit dat ik het dus wel bijgehouden heb hoelang hij weg is geweest. 'Ja heel leuk, alleen jammer dat jij er niet bij was.' En hij legt zijn hand op mijn knie. Zegt hij dit nu echt? Ik knipper met mijn ogen en binnen één seconden zijn al mijn verliefde gevoelens voor hem terug. Net zo erg als twee weken geleden, of misschien nog wel erger dan ooit. De hele les kan ik me niet meer concentreren op de opdrachten omdat ik naast Ethan zit. Ik hoor elke ademhaling en zucht die hij vanuit zijn lippen laat ontsnappen. Ik bekijk hem stiekem door mijn wimpers. Hij ziet er echt goddelijk uit. Dan schrik ik op uit mijn gedachten als Ethan ineens tegen me begint te praten. 'Ik snap echt niks van wat deze gast uitlegt.' Ik giechel. 'Snap jij het wel Es?' Hij kijkt me vragend aan en legt voor de tweede keer deze les zijn hand op mijn knie.