'Oh sorry! Ik dacht dat je iemand anders was.' Weet ik uit te brengen. De jongen lacht en loopt vervolgens weg. Wat beschamend dit. Het was Ethan natuurlijk helemaal niet. Ik verbeelde het me gewoon. Met rode wangen loop ik terug naar het lokaal. Dan zie ik dat de deur van het lokaal al open is en er wat studenten naar binnen gaan. Ik versnel voor de tweede keer in deze gang mijn pas.
Als ik het lokaal binnen kom zie ik tot mijn teleurstelling dat de hele voorste rij al bezet is. Ik ga met een snelle blik door de klas en zie dat er achterin ook al wat studenten zitten. Ik loop zonder iemand aan te kijken naar een plekje op de tweede rij.
Ik schaam me nog steeds. Ik hoop dat mijn rode wangen wat minder zichtbaar zijn. Als de leraar binnen komt en begint met praten verdwijnt de schaamte in me en ik ga helemaal op in de lesstof. Ik mis Abby wel naast me, maar haar zie ik vanavond wel weer. Nu kan ik me volledig concentreren op alles wat de leraar zegt en word ik niet afgeleid.
Een half uurtje later stopt de leraar met zijn uitleg. 'Als iedereen even ouderwets pen en papier pakt kunnen jullie beginnen met de opdrachten die op het bord staan genoteerd.' Vertelt de leraar en ik gehoorzaam direct. Ik open mijn tas en pak mijn collegeblok en etui. Daaruit pak ik mijn lievelingspen die ik van mijn moeder heb gekregen en begin de vragen over te pennen. 'Meester, ik heb geen pen bij me.' Hoor ik ineens achter me. Ik rol met mijn ogen. Er is altijd weer zo'n sukkel die geen pen bij zich heeft. En wie noemt de leraar nu in godsnaam nog meester?
Ik zit op de universiteit, alleen lijkt het door deze opmerking net of ik in de kleuterklas ben beland. 'Kan ik er misschien één van u lenen?' Zegt dezelfde stem. Ik merk dat ik weer met mijn ogen wil rollen maar dan ineens stokt mijn adem, de kriebels in mijn buik zijn terug en het zweet breekt me uit.