Mijn hart begint te bonzen bij het horen van de naam van de halte. Dit is de halte waar Ethan gister uitstapte. Zal hij hier nu instappen?
'Je zal de jongens vast nog wel een keer zien.' Gaat Abby verder, maar ik luister niet meer. Het enige wat ik nog kan doen is staren naar de metro deuren die langzaam open gaan. De metro stroomt vol met mensen. Mijn ogen schieten van hoofd naar hoofd. Ik word rustiger als ik Ethan er niet tussen zie lopen. Waarom laat ik me zo beïnvloeden door die gast?
Ik besluit hem - voor nu dan - uit mijn gedachten te bannen en klets verder met Abby tot dat we uitstappen bij de goede halte.

We lopen richting de universiteit en ik kijk mijn ogen uit. Toen ik hier vorig jaar op gesprek mocht komen heeft het een kwartier geduurd voordat ik binnen was. Gelukkig was ik ruim op tijd, zoals altijd. Maar ik was zo afgeleid door de mooie gebouwen, hoge torentjes en het grote grasveld. En nu ben ik dankbaar dat ik, Esmee, hier mag studeren.

Met een trots gevoel loop ik het universiteitsgebouw binnen.
Als we bij ons eerste college gaan zitten voel ik me super. Ja oké, het is school maar ik heb er gewoon zin in en ben erg enthousiast. Als ik zie dat de leraar er nog niet is zie ik een kans om Abby te ondervragen over James. Stiekem hoop ik ergens dat ze wat hebben, zodat hij mij met rust zal laten in de toekomst.
'Wat deed James trouwens vanochtend op je kamer?' Ik beweeg mijn wenkbrauwen op en neer en geef haar een zachte duw tegen haar schouder. 'James was zijn sleutels kwijt. Dat gebeurt wel vaker. Dan klopt hij altijd bij mij aan en vraagt hij of hij bij mij mag crashen. Ik laat hem dan altijd maar binnen, ik zou het zielig vinden als hij de nacht in de woonkamer of op de gang zou moeten doorbrengen.' Ze lacht. Nou als James ooit bij mij zou aankloppen mag hij lekker in de gang blijven. Ik hoef hem echt niet op mijn kamer te hebben. De engerd. Ik krijg een rilling over mijn rug bij de gedachte en praat snel verder.
'Hebben jullie gezoend?'
'Nee Es, er is niks gebeurd, ik heb een matrasje op de grond gegooid en binnen 10 minuten lag hij te snurken.' Ze lacht haar antwoord een beetje weg en ik lach met haar mee. Ik weet niet zeker of ik haar geloof, maar voor nu doe ik het er maar mee. De leraar komt ondertussen binnen gelopen. De les begint en ik stuiter bijna van enthousiasme.